Κι όμως, υπάρχουν ενήλικες, αλλά είναι ελάχιστοι...
Είναι εκείνοι που σεβάστηκαν τα παιδικά τους χρόνια, που τους έδωσαν ζωή μέσα από τις επιλογές τους, που τους χάρισαν νόημα μέσα από τις δημιουργίες τους, που τους άφησαν πνοή μέσα από την αυτοπραγμάτωσή τους.
Είναι εκείνοι που το πρόσωπό τους έχει τα χρώματα της αλήθειας, την αφή των συναισθημάτων, και το αυθεντικό βλέμμα της ψυχής τους.
Είναι απλά εκείνοι οι ελάχιστοι που επέλεξαν να ζήσουν, ως γονείς του ίδιου του εαυτού τους, του μικρού παιδιού που κρατάνε ζωντανό πάντα μέσα τους.
---
Ο ιερέας όμως, έχει άλλη άποψη:
---
Ο Άντρε Μάλρο στον πρόλογο των Antimemoires αναφέρει τη συζήτηση με έναν ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος, έχοντας ακούσει εξομολογήσεις γαι δεκαετίες, συγκέντρωσε όλη τη γνώση του για την ανθρώπινη φύση σε δυο συμπεράσματα:
"Πρώτον, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο δυστυχισμένοι απ' όσο φανταζόμαστε και δεύτερον... δεν υπάρχουν ενήλικες"
Αυτό που χάραξε τη φράση στη μνήμη μου δεν είναι μόνο το κάθε συμπέρασμα ξεχωριστά, αλλά η σύνδεση τους. Η ίδια η ενήλικη ζωή, το πέρασμα και η οριστική παραμονή σ' αυτήν, είναι σκληρή δοκιμασία. Αυτό που λέμε "ενήλικος" απλώς δεν υπάρχει. Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις γαι την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ' το σπίτι, φτιάχνουμε οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά που τρέχουν σε μια αλάνα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να χωρέσουν στη ζωή. Η γνώση αυτής της αλήθειας δεν είναι απαισιόδοξη!
Απεναντίας για μένα, είναι τρόπος για να ζήσουμε τη ζωή όσο πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας, αυτόν που κοιτάει τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα από χαρά και θαυμασμό.
http://www.entertv.gr/article/316512/o-konstantinos-markoylakis-grafei-den-yparhoyn-enilikes
Είναι εκείνοι που σεβάστηκαν τα παιδικά τους χρόνια, που τους έδωσαν ζωή μέσα από τις επιλογές τους, που τους χάρισαν νόημα μέσα από τις δημιουργίες τους, που τους άφησαν πνοή μέσα από την αυτοπραγμάτωσή τους.
Είναι εκείνοι που το πρόσωπό τους έχει τα χρώματα της αλήθειας, την αφή των συναισθημάτων, και το αυθεντικό βλέμμα της ψυχής τους.
Είναι απλά εκείνοι οι ελάχιστοι που επέλεξαν να ζήσουν, ως γονείς του ίδιου του εαυτού τους, του μικρού παιδιού που κρατάνε ζωντανό πάντα μέσα τους.
---
Ο ιερέας όμως, έχει άλλη άποψη:
---
Ο Άντρε Μάλρο στον πρόλογο των Antimemoires αναφέρει τη συζήτηση με έναν ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος, έχοντας ακούσει εξομολογήσεις γαι δεκαετίες, συγκέντρωσε όλη τη γνώση του για την ανθρώπινη φύση σε δυο συμπεράσματα:
"Πρώτον, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο δυστυχισμένοι απ' όσο φανταζόμαστε και δεύτερον... δεν υπάρχουν ενήλικες"
Αυτό που χάραξε τη φράση στη μνήμη μου δεν είναι μόνο το κάθε συμπέρασμα ξεχωριστά, αλλά η σύνδεση τους. Η ίδια η ενήλικη ζωή, το πέρασμα και η οριστική παραμονή σ' αυτήν, είναι σκληρή δοκιμασία. Αυτό που λέμε "ενήλικος" απλώς δεν υπάρχει. Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις γαι την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ' το σπίτι, φτιάχνουμε οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά που τρέχουν σε μια αλάνα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να χωρέσουν στη ζωή. Η γνώση αυτής της αλήθειας δεν είναι απαισιόδοξη!
Απεναντίας για μένα, είναι τρόπος για να ζήσουμε τη ζωή όσο πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας, αυτόν που κοιτάει τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα από χαρά και θαυμασμό.
http://www.entertv.gr/article/316512/o-konstantinos-markoylakis-grafei-den-yparhoyn-enilikes
