Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

30.7.19

15/9/19 - Τα "Αδέσποτα' στο 48ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο



Την Κυριακή 15/9/19 στις 8:00μμ, στη σκηνή "Γιώργος Βιζυηνός" του 48ού Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου ΑΔΕΣΠΟΤΑ, σε επιμέλεια Κρυσταλίας Πατούλη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής:


Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Κρυσταλία Πατούλη και οι συγγραφείς των ιστοριών: Ανδρονίκη Τασιούλα, Βαγγέλης Γονιδάκης, Ειρήνη Δερμιτζάκη, Γιάννης Γαβράς, κ.ά.

*Μετά από 10 χρόνια στο σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, 45 αφηγήματα –επιλεγμένα ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα– βρήκαν τις λέξεις για την αλήθεια τους, και εκδόθηκαν σε ένα βιβλίο με τίτλο "Αδέσποτα". Τα κείμενα είναι, είτε αυτοβιογραφικά, είτε βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εστιασμένα κυρίως στην παιδική και στην εφηβική ηλικία, μία θεματική που λείπει σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια βιβλιογραφία.

«Ένα βιβλίο πραγματικά ξεχωριστό. Τα Αδέσποτα – 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία της Κρυσταλίας Πατούλη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ταξιδευτής περιλαμβάνει κείμενα που «γεννήθηκαν» μέσα από το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» και συγκλονίζουν με την ειλικρίνειά τους. Είμαι σίγουρος πως ο καθένας από εμάς θα βρει μέσα κομμάτια του παιδιού και του εφήβου που υπήρξε κάποτε και φαίνεται συχνά να το ξεχνά. Συγκινήθηκα, γέλασα, ένιωσα μερικές φορές έναν κόμπο στον λαιμό. Σκέφτηκα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Για όσα κρύβουμε πολλές φορές "κάτω από το χαλί"» Κώστας Στοφόρος, δημοσιογράφος - συγγραφέας (edromos.gr)


«Διαβάζοντας τις ιστορίες των Αδέσποτων, ακούω από παντού τον ψίθυρο «Μπορώ», και είναι σαν να ανάβουν μικρά φανάρια, που με οδηγούν να βρω τον δρόμο για μια αυθεντική και στοργική συνεύρεση με άγνωστους ανθρώπους και με το αδέσποτο παιδί μέσα μου» Ελένη Νίνα, κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια (από τον πρόλογο του εν λόγω βιβλίου)

«Ως συγγραφέας μίας εκ των σαράντα πέντε αφηγήσεων και μέσα από το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής κατάφερα να υπερβώ μέχρι ένα βαθμό τις δυσκολίες έκφρασης που μπορούν και μπλοκάρουν έναν δημιουργό. Το σεμινάριο επίσης, κατάφερε να φωτίσει πτυχές παλαιότερων κειμένων μου που και εγώ η ίδια αγνοούσα [...] Εκεί έγκειται και η καινοτομία της μεθόδου της κυρίας Πατούλης. Με λίγα λόγια, ο συμμετέχοντας στα σεμινάρια θα ανακαλύψει τον συγγραφικό του εαυτό και τις φωνές που κρύβει μέσα του και θα επικοινωνήσει την ανακάλυψη αυτή γράφοντας [...] Αυτή τη σύνδεση που συνάντησα στη βιβλιογραφία των μεταπτυχιακών μου σπουδών στη δημιουργική γραφή, στο Teeside University της Βρετανίας, την ανακάλυψα, ερχόμενη στην Ελλάδα, στα σεμινάρια της,  και θα έλεγα είναι η μοναδική εμπεριστατωμένη προσέγγιση της δημιουργικής γραφής σαν εργαλείο αυτοβελτίωσης» Ειρήνη Δερμιτζάκη, συγγραφέας (fractalart.gr, tovivlio.net)
--
H Κρυσταλία Πατούλη (cpatouli@yahoo.gr) γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε Ψυχολογία και ειδικεύτηκε στη Συστημική Συμβουλευτική στο ΕΔΑΣ, δίπλα και στην Χάρις Κατάκη, στο Ψυχόδραμα και στην πρόληψη εξαρτήσεων (Θησέας, ΚΕΘΕΑ, 18 Άνω). Εργάζεται ως Συστημικός Σύμβουλος Ψ.Υ. (Μέλος της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης Συμβούλων Ψ.Υ.). Από το 1990 έως σήμερα, εργάζεται κυρίως ως συντάκτις και αρχισυντάκτις σε ΜΜΕ (Μέλος της ΕΣΠΗΤ) και αναλαμβάνει επιμέλειες βιβλίων. Από το 2009 παραδίδει το σεμινάριο «Αφήγηση ζωής» (afigisizois.wordpress.com). Το πρώτο της βιβλίο με τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση (2010-2014), κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το Δεκέμβριο του 2014.

Στο συλλογικό αυτό έργο γράφουν οι:
Milenko Ganna, Papara Entela, Rizk Μαίρη, Α.Θ., Αντωνοπούλου Βάσια, Γαβράς Γιάννης, Γονιδάκης Βαγγέλης, Δερμιτζάκη Ειρήνη, Διαμαντής Π. Γιώργος, Εμμανουήλ Μάνος, Ζαχαρογιάννη Έλλη, Καλ. Π., Καλαχώρας Λεώνικος, Καρέζης Σταύρος, Καρρά Καλλιόπη, Κόρδα Αθανασία, Κυβέλου Αγγελική, Μακρής Πέτρος, Π. Εφ., Π. Ιωσήφ, Π. Κύρα, Πατούλη Κρυσταλία, Ραφτοπούλου Χρυσούλα, Σ. Κατερίνα, Σταματιάδου Κάτια, Τ. Ανδρονίκη, Ταυρή – Παπαϊωάννου Κατερίνα, Φραγκάκη Άννα, Χρυσουλάκη Βιργινία.

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Κωνσταντίνος Βαβυλουσάκης.

22.7.19

Της ζωής ο σκηνοθέτης, του Γιάννη Γαβρά



"Η υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται έντονα στους στίχους. Αντιμέτωποι με τα αιώνια ερωτηματικά, σε σχέση με την ζωή και το νόημά της, τον έρωτα, την μοναξιά, την βιοπάλη, τον θάνατο, ψάχνουμε απαντήσεις- λύσεις.
Ασπρόμαυρες εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της, μικρές ιστορίες καθημερινότητας, φλας και αναλαμπές στην μονοτονία και το γκρίζο της ρουτίνας.
Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός αποδεικνύονται πολύτιμοι σύμμαχοι κόντρα σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και δύσκολη πραγματικότητα, απέναντι στην αλλοτρίωση που προκαλεί το δυστοπικό περιβάλλον της νέας εποχής.

Πολλές φορές, πίσω από την αμεσότητα και απλότητα των λέξεων και των στίχων, πότε με ευθύ και κοφτό τρόπο, και πότε, με πιο ανάλαφρο, υπάρχουν βαθύτερα νοήματα, μηνύματα sos, ξεσπάσματα, και η αναζήτηση της ελπίδας, που λίγο ή πολύ αφορούν τον καθένα από εμάς.
Τελικά, όπως έχει πει ο Τζακ Κέρουακ «Μόνο η Αγάπη»". 
 
Γιάννης Γαβράς, για την πρώτη του συλλογή στίχων/ποιημάτων, με τίτλο «Της ζωής ο σκηνοθέτης», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος

--
Ο Γιάννης Γαβράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970 και έζησε μέχρι τα οκτώ του χρόνια στο Ντακάρ της Σενεγάλης. Αποφοίτησε από το Λύκειο Αναβρύτων και σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εργάζεται στο Δημόσιο. Ασχολείται με τη στιχουργική και την πεζογραφία. Το δεύτερο βιβλίο του είναι η νουβέλα «Σαμποτάζ», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, το φθινόπωρο του 2019, ενώ τον Ιούλιο του 2019, κυκλοφόρησε το συλλογικό έργο "Αδέσποτα" που συμμετείχε με δύο αφηγήματά του, από τις εκδόσεις Ταξιδευτής. Η πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Της ζωής ο σκηνοθέτης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος (2019).

17.7.19

Χάρις Κατάκη: Ένας χείμαρρος από μικρές προσωπικές και μεγάλες αφηγήσεις

 
 
Γράφει η Χάρις Κατάκη // * Fractalart.gr
«Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να  μιλήσω για το βιβλίο «Αδέσποτα», την καινούργια σοδειά του δημιουργικού έργου της Κρυσταλίας Πατούλη που συνεχίζει ακάθεκτη την συγγραφική της δραστηριότητα και την κοινωνική της προσφορά.
Εδώ και χρόνια η Κρυσταλία, μέσα από την διττή της επαγγελματική ταυτότητα -αυτή της δημοσιογράφου και της συμβούλου ψυχικής υγείας – ζυμώνει ιδέες, βιώματα και ερεθίσματα που συγκεντρώνει  και συμπορεύεται με άτομα και ομάδες προωθώντας έτσι την ψυχική υγεία, την δημιουργική συνύπαρξη, την κοινωνική δικαιοσύνη με όραμα τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Το φωτεινό  παράδειγμα της Κρυσταλίας είναι και μια δικαίωση για την δική μου επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό που ζητάει το κατάλληλο φυτώριο για να καλλιεργηθεί.
Στο Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων, οι μικρές ομάδες αποτελούν το υπόβαθρο της καθημερινής μας εμπειρίας, των πράξεων, των επιλογών μας. Εδώ και δεκαετίες, συνιστούν τους παραπόταμους που ενώνονται μεταξύ τους και δημιουργούν όλο και μεγαλύτερα ποτάμια,  διοχετεύοντας  τη γνώση και τα βιώματα σε όλο και ευρύτερες ανθρώπινες οντότητες.
Οι ανακατασκευές της πραγματικότητας αναβλύζουν από την πλούσια πηγή των ομάδων. Γίνονται λογοτεχνικά και επιστημονικά κείμενα και βιβλία, ποιήματα και τραγούδια, χορευτικά, εικαστικές δημιουργίες, παραμύθια για μικρούς και μεγάλους.
Eίμαι απόψε εδώ μαζί σας για να τιμήσουμε την δική μας Κρυσταλία, που εδώ και χρόνια  δημιουργεί τέτοιες  επικοινωνιακές και συγκινησιακές συνθήκες που επιτρέπουν στους ανθρώπους που συμμετέχουν στα σεμινάρια που ονόμασε «Αφηγήσεις Ζωής» να  διηγούνται τις εμπειρίες που σφράγισαν την πορεία τους και να ξεδιπλώνουν τη δημιουργικότητα που παρέμενε ανενεργή στα κλειστά σεντούκια τους μυαλού τους.
Την σημασία αυτής της διεργασίας την συμπύκνωσε ο Καρλ Γιούνγκ στην ρήση του:
Κάθε ανθρώπινη ζωή εμπεριέχει ένα δυναμικό. Αν το δυναμικό αυτό δεν πραγματωθεί, τότε αυτή η ζωή πήγε χαμένη.
Το βιβλίο της «Αδέσποτα» θα το χαρακτήριζα σαν ένα χείμαρρο από μικρές προσωπικές και  μεγάλες αφηγήσεις που αναμειγνύονται και μετατρέπονται σε μια δεξαμενή που διοχετεύει στην επικοινωνία συστατικά που προωθούν την δημιουργική ύπαρξη και συνύπαρξη.
Γιατί μόνο ό,τι μας κάνει νόημα γιατί το βιώσαμε καταγράφεται και δημιουργεί πληροφορία. Το συναίσθημα είναι όπως το νερό της βροχής που πέφτει στο άγονο λιβάδι για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για γόνιμες εσωτερικές και διαπροσωπικές διεργασίες, που προωθούν τις νέες συλλογικές αλήθειες που φτιάχνουμε και στη συνέχεια αναθεωρούμε και ανακατασκευάζουμε για να μένουμε σε επαφή με τις συνεχείς εξωτερικές μεταλλάξεις.
-
Μια που το βιβλίο της Κρυσταλίας εστιάστηκε σε αφηγήσεις για την παιδική και την εφηβική ηλικία είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο μου «Το ημερολόγιο ενός θεραπευτή». Το βιβλίο αυτό είναι η  προσωπική μου αφήγηση για όσα έχω ζήσει στην προσωπική, οικογενειακή, επιστημονική και επαγγελματική μου πορεία.
Όλες αυτές τις δεκαετίες  ακούω, συμμετέχω, γράφω και αφηγούμαι ιστορίες με πρωταγωνιστές Ιφιγένειες, Οιδίποδες, Αντιγόνες. Είναι τα παιδιά  αυτού του κόσμου που διαχρονικά σηκώνουν το βάρος και πληρώνουν το κόστος της αέναης  ανέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών.

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο μου,  είδα ότι βρίθουν οι μαρτυρίες για τον πόνο, την ψυχική και σωματική τους κατάρρευση, την φθορά, τον θάνατο, την αδικία, την εκμετάλλευση των παιδιών,  όμως αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικά αποσπάσματα που αναδεικνύουν το σθένος,  τη δημιουργικότητα, την σοφία των παιδιών.
  1. Γιατί κλαις μαμά; (διάλογος μάνας γιου)
Γιος:  -Γιατί κλαις μαμά;
Μητέρα: -Δεν είναι τίποτα. Μη σε απασχολεί.
Γιός: -Αν εγώ είμαι όπως εσύ τώρα αυτή απάντηση θα ήθελες να σου δώσω;
Μητέρα: -Ε, να …. σκεπτόμουν κάποια πράγματα για μένα που με έχουν ταλαιπωρήσει και έχουν επιπτώσεις και σε σας.
Γιός (καθώς απομακρύνεται λέει σχεδόν ψιθυριστά): – Πρέπει να κλάψεις πολύ για να  κάνεις τον κόσμο να γελάσει (Από το ποίημα του Ρίτσου Το καπνισμένο τσουκάλι).
  1. Ο λαβύρινθος
Η γιαγιά Αθηνά, μέλος μιας θεραπευτικής ομάδας  μας αφηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό:
Την Κυριακή που μας πέρασε ήμουνα στην κουζίνα. Ετοίμαζα το πατροπαράδοτο μεσημεριανό για παιδιά και εγγόνια. Ξαφνικά όρμησε μέσα η μικρή μου συνονόματη εγγονή και άρχισε να με τραβάει από το χέρι λέγοντάς μου: «Έλα, έλα να σου δείξω κάτι». Άπλωσε το μικρό της χεράκι και μου έδωσε μια πολύπλοκη ζωγραφιά.
«Βλέπεις, γιαγιά, είναι ένας λαβύρινθος. Εκεί στην κορυφή είναι το σπίτι σου. Βλέπεις που βγαίνει καπνός από την καμινάδα; Εσύ στέκεσαι μπροστά στο σπίτι. Ακριβώς  μπροστά σου ξεκινούν τέσσερα μονοπάτια. Το πρώτο καταλήγει στην κακιά μάγισσα. Είναι αδιέξοδο». Είπε όντως τη λέξη «αδιέξοδο»! Μετά συνέχισε: «Και το δεύτερο μονοπάτι είναι επικίνδυνο. Στην άκρη του βρίσκεται ο δράκουλας. Τα άλλα δύο μονοπάτια είναι τα πιο δύσκολα».
Τα δύο μονοπάτια στριφογύριζαν και ανεβοκατέβαιναν, συναντιόνταν, χώριζαν, ξαναενώνονταν και κατέληγαν σε έναν κύκλο που στη μέση είχε γράψει τη λέξη: σχολείο.
Μοιάζει μαγικό ένα εννιάχρονο  κοριτσάκι να είπε μέσα από μια ζωγραφιά όλα όσα έχω μελετήσει, γράψει και διδάξει για τις οικογένειες, για το ζευγάρι, για τη θεραπεία, για τις ομάδες.
Πώς κατάφερε το μυαλουδάκι της να συμπυκνώσει όλες αυτές τις πληροφορίες σε αρχετυπικούς κώδικες και σύμβολα; Από ποια κανάλια πέρασε η πληροφορία; Από ποια μονοπάτια πέρασαν όσα ζούμε πολλές δεκαετίες μέσα στις θεραπευτικές ομάδες;
Πώς εμπέδωσε ότι η αδιέξοδη σχέση του ζευγαριού φέρνει στο φως τον χειρότερό μας εαυτό; Πώς συνέλαβε ότι η κρίση της οικογένειας εντοπίζεται στον πυρήνα της;
Η μικρή Αθηνά, μέσα από αυτό το μοναδικό ντοκουμέντο μας λέει ότι κρατώντας σφικτά στα χέρια μας το μίτο της Αριάδνης μπορούμε να βγούμε από τον λαβύρινθο.
Η μικρή Αθηνά γίνεται η φωνή των παιδιών μας που μας ζητούν νέα πρότυπα και νέες προδιαγραφές που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον πολύπλοκο και ρευστό κόσμο του σήμερα και του αύριο.
  1. Οι πέντε λέξεις που έγιναν 8.
Το επόμενο απόσπασμα είναι από το τελευταίο κεφάλαιο του Ημερολογίου με τίτλο «Το κέρας της Αμαλθείας» και αναφέρεται στο κλείσιμο μιας δυνατής βιωματικής Ημερίδας.
Αν μπορούσε κανείς να κάνει μια ακτινογραφία της μεγάλης αίθουσας, θα έβλεπε να πάλλεται η καρδιά της ομήγυρης  από θετικά και ελπιδοφόρα συναισθήματα που ξεπήδησαν από προβληματισμούς που είχαμε μοιραστεί  μέσα στις μικρές ομάδες που δούλεψαν πάνω σε συγκεκριμένους άξονες.
Όταν με ενημέρωσαν ότι είχε έρθει η ώρα να κλείσω την Ημερίδα ανακοίνωσα στο κοινό:
Δεν ξέρω καλύτερο τρόπο να κλείσουμε αυτή τη δημιουργική διαδικασία παρά μέσω των παιδιών.
Διαισθάνθηκα ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να εκφράσουν, με κάποιο τρόπο, τα μηνύματα που μιλούσαν για την δυνατότητα μας να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και μαζί με τους άλλους να βρούμε τρόπους να κάνουμε τις  κρίσεις  μοχλό αλλαγής, για να χαράξουμε τη προσωπική και τη συλλογική μελλοντική μας πορεία.
Στάθηκαν δίπλα μου πέντε παιδιά -ανάμεσα τους και η εντεκάχρονη τότε συνονόματη εγγονή μου.
Τους είπα: Θα ζητήσω από το κοινό να φωνάξουν πέντε λέξεις. Μόλις μας λένε μια λέξη ένας από σας θα πηγαίνει στον πίνακα να την γράφει.
Πολύ συχνά κλείνω βιωματικές εκδηλώσεις με μια τέτοια φράση που φτιάχνει η ομάδα και συμπυκνώνει την ουσία των τεκταινόμενων. Μοιάζει μαγικό πώς αυτές οι λέξεις που αναφωνούν ‘τυχαία’ κάποια από τα μέλη της ομάδας συνθέτουν το κεντρικό μήνυμα της συλλογικής διεργασίας.
Μόλις συμπληρώθηκαν οι πέντε λέξεις – ένα επίθετο, ένα ρήμα, δυο ουσιαστικά και ένα επίρρημα, πριν καλά- καλά προλάβω να ολοκληρώσω τις οδηγίες, πετάχτηκε η μικρή Χάρις και τρέχοντας προς τον πίνακα, είπε:
-Έχω σκεφτεί κάτι…
Πήρε το μαρκαδόρο και έγραψε μια φράση που θα μείνει για πάντα σφραγισμένη στο μυαλό μου:
«Η δημιουργία του ανθρώπου με κάνει να αγαπώ μέχρι ψηλά στον ουρανό».
Τρία χρόνια αργότερα όταν πια ήμουν στη φάση που ολοκλήρωνα το Ημερολόγιο, η μαγεία εκείνης της μέρας παρέμενε φωτεινή εικόνα στη μνήμη μου.
Τρώγοντας πρωινό με την αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφο της αφηγήθηκα το περιστατικό.
-Να κλείσεις με αυτό. Σε όλο το βιβλίο δεν μιλάς για το συλλογικό νου; για τις θεραπευτικές ομάδες που είναι η μικρογραφία ενός καλύτερου κόσμου; για τα παιδιά που τα ξέρουν όλα; για αποφθέγματα, κώδικες και σύμβολα που χτίζουν οι άνθρωποι μέσα στο συγκινησιακό πάρε δώσε;
Η φράση που έγραψε η μικρή Χάρις με κώδικες  που δημιούργησε η ομάδα εκείνη τη μέρα έριξε το βέλος στον πυρήνα της συνύπαρξης.
-Γιατί λες να είπε ότι η δημιουργία με κάνει να αγαπώ και όχι η αγάπη με οδηγεί στην δημιουργία;
-Μα στη νοηματική μας γλώσσα αγαπώ σημαίνει ποιώ το άγαν.  Ξεπερνώ τα όρια του εγώ. Η αγάπη με υπερβαίνει, με ξεπερνά. Η δημιουργία είναι μια συλλογική διαδικασία. Κανείς δεν καταφέρνει τίποτε μόνος του. Μα η ίδια η  ζωή είναι δημιουργία. Η αγάπη υπάρχει μέσα στην διαδικασία της δημιουργίας. Η αγάπη είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία.
-Γιατί δεν  έμεινε στις 5 λέξεις; Πρόσθεσε άλλες τρεις.  Eίπε ‘αγαπώ μέχρι ψηλά τον ουρανό’.
-Πρόσθεσε όσες λέξεις χρειαζόταν για να συμπληρωθεί ο υπαινιχτικός συλλογισμός. Οι υπερβάσεις είναι μια ανωτέρου επιπέδου δημιουργία.
-Μα δεν είχα γράψει ακόμα το Κέρας της Αμάλθειας. Πώς ήξερε ότι θα γράψω σε αυτό το τελευταίο κεφάλαιο για την σπειροειδή ανέλιξη, για υπερβάσεις που σε πάνε όλο και πιο ψηλά;
-Γιατί είναι παιδί. Γιατί το μυαλό της ρούφηξε τις συλλογικές κατασκευές της ομάδας, τα δικά σου οράματα.
-Πόσες λέξεις είναι τελικά;
-Οκτώ.
Το 8 του Πυθαγόρα που μας συνδέει με αρχετυπικές διαστάσεις της συνειδητότητας. Την έλικα της σπειροειδούς ανέλιξης του δασκάλου σου, με τη δική σου κάθετη διάσταση της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, με  τις αρχαιοελληνικές ρίζες μας, και την έλικα του DNA μας.

Υγ.: Τέλος, το τραγούδι «Κάποτε θα ‘ρθουν»  συμπυκνώνει το βιβλίο «Αδέσποτα»:
Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε.
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί…
Ψέματα λένε…
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί…
Θα σε πουλήσουν…
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί,
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα.
(Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος. Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης. Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος)
* Χάρις Κατάκη: PhD ψυχολόγος, ιδρύτρια του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων

Από την ομιλία της στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου «Αδέσποτα», εκδόσεις Ταξιδευτής, στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, στις 26/7/19. Περισσότερα: εδώ>>)

«Αδέσποτα» Εκδόσεις Ταξιδευτής
45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία
 10 χρόνια σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη

Στην έκδοση συμμετείχαν με κείμενά τους οι:
Milenko Ganna, Papara Entela, Rizk Μαίρη, Α.Θ., Άννα, Αντωνοπούλου Βάσια, Γαβράς Γιάννης, Γονιδάκης Βαγγέλης, Δερμιτζάκη Ειρήνη, Διαμαντής Π. Γιώργος, Εμμανουήλ Μάνος, Ζαχαρογιάννη Έλλη, Καλ. Π., Καλαχώρας Λεώνικος, Καρέζης Σταύρος, Καρρά Καλλιόπη, Κόρδα Αθανασία, Κυβέλου Αγγελική, Μακρής Πέτρος, Π. Εφ., Π. Ιωσήφ, Π. Κύρα, Πατούλη Κρυσταλία, Ραφτοπούλου Χρυσούλα, Σ. Κατερίνα, Σταματιάδου Κάτια, Τ. Ανδρονίκη, Ταυρή – Παπαϊωάννου Κατερίνα, Χρυσουλάκη Βιργινία.
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Κωνσταντίνος Βαβυλουσάκης

«Ο Σταύρος στο οικογενειακό τραπέζι των δακρύων, η Κατερίνα που περιμένει την μαμά της, ο Πέτρος που τον κατάντησαν γουλί, η Ganna που είναι αλλοδαπή, η Αγγελική, η Εφούλα και τόσα άλλα παιδιά, όλα περνάνε και αφήνουν μικρές ιστορίες ζωής, να κρέμονται σαν τραύματα-τάματα, μπροστά στις εικόνες των γονιών τους.
»Διαβάζοντας τις ιστορίες των Αδέσποτων, ακούω από παντού τον ψίθυρο “μπορώ”, και είναι σαν να ανάβουν μικρά φανάρια, που με οδηγούν να βρω τον δρόμο για μια αυθεντική και στοργική συνεύρεση με άγνωστους ανθρώπους και με το αδέσποτο παιδί μέσα μου» Ελένη Νίνα
Η παρούσα έκδοση συστήνει το βιωματικό σεμινάριο «Αφήγηση ζωής» και το έργο που παράγεται στο πλαίσιό του επί 10 χρόνια, με 45 αφηγήματα -επιλεγμένα ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα- είτε αυτοβιογραφικά, είτε βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εστιασμένα κυρίως στην παιδική και στην εφηβική ηλικία, μία θεματική που λείπει σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια βιβλιογραφία.
Βιογραφικό
H Κρυσταλία Πατούλη (cpatouli@yahoo.gr) γεννήθηκε στον Πειραιά, σπούδασε Ψυχολογία και ειδικεύτηκε στη Συστημική Συμβουλευτική στο ΕΔΑΣ, δίπλα και στην Χάρις Κατάκη, στο Ψυχόδραμα και στην πρόληψη εξαρτήσεων (Θησέας, ΚΕΘΕΑ, 18 Άνω). Εργάζεται ως Συστημικός Σύμβουλος Ψ.Υ. (Μέλος της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης Συμβούλων Ψ.Υ.). Από το 1990 έως σήμερα, εργάζεται κυρίως ως συντάκτις και αρχισυντάκτις σε ΜΜΕ (Μέλος της ΕΣΠΗΤ) και αναλαμβάνει επιμέλειες βιβλίων. Από το 2009 παραδίδει το σεμινάριο «Αφήγηση ζωής» (afigisizois.wordpress.com). Το πρώτο της βιβλίο με τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση (2010-2014), κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το Δεκέμβριο του 2014.

14.7.19

Ελένη Νίνα: Τα «Αδέσποτα» είναι ένα βιβλίο θεραπευτικό



"Θέλω να πω ότι τα «Αδέσποτα» είναι ένα βιβλίο θεραπευτικό, που σε ένα εξαιρετικό πάντρεμα ανθρώπινων ελαττωμάτων, συναισθημάτων, ανάτασης ψυχής και συνάμα δημιουργικής έκφρασης, οι άνθρωποι που έγραψαν μετέτρεψαν μιαν απλή ιστορία σε έργο αφύπνισης.
Και έτσι αυτό το βιβλίο γίνεται μια φωτεινή και ταυτόχρονα σκοτεινή ματιά για την ανθρώπινη ύπαρξη, για τα μικρά και τα μεγάλα καθημερινά δρώμενα των απλών ανθρώπων, όπως όλοι μας…"
Ελένη Νίνα, κλινικός ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια

Τα «Αδέσποτα» είναι ένα βιβλίο θεραπευτικό

Γράφει η Ελένη Νίνα // * - Fractalart.gr

Κρυσταλία Πατούλη «Αδέσποτα» 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία. Εκδ. Ταξιδευτής

Αδέσποτα: ο όρος χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που δεν έχει αφεντικό, που δεν ελέγχει κανείς τις κινήσεις του, και χρησιμοποιείται κυρίως για ζώα.
Στο βιβλίο «Αδέσποτα», όμως, αφορά παιδιά, εφήβους, όνειρα, ελπίδες, γραφές, στιγμές…
«Για όλα τα αδέσποτα εκεί έξω και κυρίως μέσα μας, που κανείς δεν έσκυψε πάνω από την ψυχή τους»
Αυτό το βιβλίο, ευθύς εξαρχής είναι απαλλαγμένο από το περιττό και επικεντρώνεται στην ουσία, στο βίωμα:
-Το βίωμα ανθρώπων για την οικογένειά τους, που θέλοντας να τούς μάθουν τι είναι ζωή και να τους απαλλάξουν από βάρη, τους απαλλάσσουν από τον εαυτό τους, όπως στο αφήγημα «Είμαι μια φωτογραφία» που η μητέρα ρωτάει το γιό της:
-Εμείς αύριο-μεθαύριο θα φύγουμε από τη ζωή, εσύ τι θα κάνεις;»
Κι εκείνος γράφει:
«Μου φάνηκε πως γελούσε με ειρωνεία. Σαν να με είχε ξεγελάσει τόσα χρόνια να παίζω το παιχνίδι της και τώρα με χλεύαζε, επειδή είχα χάσει το δικό μου παιχνίδι της ζωής».

-Το βίωμα ανθρώπων για την φιλία και το πένθος στο αφήγημα «Ατέλειωτη ζωή».
-Το βίωμα για την ενοχή στο αφήγημα «Εγώ έφερα τη δικτατορία», το βίωμα για την αγωνία μιας μικρούλας στο αφήγημα «Γιατί δεν ήμουν παιδί, ήμουν αλλοδαπή».

Η Κρυσταλία έχει αφιερώσει τη ζωή της στο να δώσει χώρο στους ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν, να γράψουν και να μοιραστούν, προκειμένου να αφυπνίσουν και να συμβάλλουν, μέσα από τις απόψεις και τα βιώματά τους, στο να εμφανιστούν οι παλιοί και αληθινοί εαυτοί μας.
Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος γράφει σε ένα ποιημά του που αναφέρεται στις σελίδες των Αδέσποτων:

«Οι παλιοί εαυτοί μου…
Πού πήγαν όλοι, πού χάθηκαν;
Αυτός που κάποτε ήθελε να αλλάξει τον κόσμο,
το παιδί που μικρό ήσυχο δεν καθόταν,
ο άλλος μετά, του έρωτα ο έφηβος ο πληγωμένος,
ο ατίθασος του στρατού ο σκληρός ο ατρόμητος,
των δρόμων ο φλογερός οδοιπόρος ακόμη,
πού πήγαν, πού χάθηκαν;
Ένας άνεμος τους φύσηξε, τους τύλιξε»


Κρυσταλία Πατούλη

Τα «Αδέσποτα» είναι μέρος/σταθμός μιας μεγάλης διαδρομής που διανύει η Κρυσταλία μαζί με ανθρώπους.
Είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Σύνδεση με τον παλιό εαυτό μας, που μας τον προσφέρουν όλοι αυτοί που γράφουν και είναι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου αυτού, σήμερα. Που υποστηρίζουν έμπρακτα ότι η σημαντικότερη κινητήρια δύναμη στην εξέλιξη και πρόοδο του Ανθρώπου είναι η συνεργασία και η δημιουργικότητα.
Το τραγικό, το γραφικό και το κωμικό (γιατί όλες αυτές οι εικόνες από τις μικροαστικές οικογένειες έχουν και κάτι κωμικό, κωμικοτραγικό θα έλεγα), το σοβαρό, το παιδικά χαριτωμένο, συνθέτουν ένα δραματικό οικοδόμημα, που οδηγεί τον αναγνώστη στη σφαίρα του στοχασμού και του αναστοχασμού.
Τον οδηγεί να έρθει σε επαφή με μνήμες, με θραύσματα εαυτού έτσι ώστε σχεδόν να εκπλαγεί από αυτό που φιλοξενεί μέσα του και να ανοίξει τον δρόμο γι’ αυτόν που το θέλει να μην είναι πια αδέσποτος. Αλλιώς σε τι θα ωφελούσε και η επινόηση της ψυχοθεραπείας;
Θέλω να πω ότι τα «Αδέσποτα» είναι ένα βιβλίο θεραπευτικό, που σε ένα εξαιρετικό πάντρεμα ανθρώπινων ελαττωμάτων, συναισθημάτων, ανάτασης ψυχής και συνάμα δημιουργικής έκφρασης, οι άνθρωποι που έγραψαν μετέτρεψαν μιαν απλή ιστορία σε έργο αφύπνισης.
Και έτσι αυτό το βιβλίο γίνεται μια φωτεινή και ταυτόχρονα σκοτεινή ματιά για την ανθρώπινη ύπαρξη, για τα μικρά και τα μεγάλα καθημερινά δρώμενα των απλών ανθρώπων, όπως όλοι μας…


* Η Ελένη Νίνα είναι κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια



26/6/19 – Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια , πρώτη παρουσίαση του βιβλίου: Αδέσποτα: 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία – 10 χρόνια σεμινάριο Αφήγηση ζωής. Συλλογικό έργο, σε επιμέλεια της Κρυσταλίας Πατούλη. Εκδόσεις Ταξιδευτής, 257 σελ.



 "Αυτά τα κείμενα που γράψαμε δεν ήταν πράγματα που γνωρίζαμε για τους εαυτούς μας. Ήταν πράγματα που και μεις εκπλησσόμασταν καθώς βγαίνανε στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο, και κυρίως όταν τα αφηγούμασταν ο ένας στον άλλον [...] Ήταν μια τρομερή εμπειρία για μένα και πιστεύω πραγματικά ότι ήταν από τα γεγονότα που άλλαξαν την πορεία της ζωής μου"
Η Athanasia Korda μιλά για την εμπειρία της στο σεμινάριο Αφήγηση Ζωής που γέννησε τα "Αδέσποτα", εκδ. Ταξιδευτής, που συμπεριλαμβάνεται και μία δική της εξαιρετική ιστορία

"Μου άνοιξε ένα παράθυρο που εγώ δεν υποπτευόμουν ότι υπάρχει"
Ο Λεώνικος Καλαχώρας, εκδότης, συγγραφέας και ποιητής, για το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, που γέννησε τα "Αδέσποτα", Εκδόσεις Ταξιδευτής, που συμπεριλαμβάνουν ένα εξαιρετικό διήγημά του.

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου