Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

14.12.14

Το οδοιπορικό διεξαγωγής της ακτιβιστικής «Έρευνας για την κρίση (2010-2014)» και η συζήτηση για τα αποτελέσματά της




 PATOULI_PROSKLISI_15_12_14D
12:56 | 14 Δεκ. 2014
Κρυσταλία Πατούλη
Η πρώτη παρουσίαση και συζήτηση* για τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής «Έρευνας για την κρίση (2010-2014)» που δημοσιεύεται από το 2010 έως σήμερα αποκλειστικά στο Tvxs.gr, θα διεξαχθεί τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014, στις 8 μ.μ. στο Floral Bookstore.
Τα αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας
η οποία δημιούργησε επί 4 χρόνια έναν δημόσιο διαδικτυακό διάλογο με πάνω από 280 άρθρα και συνεντεύξεις που συμμετείχαν 180 πρόσωπα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών, παρουσιάζονται αναλυτικά στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Κέδρος.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας και συμμετέχοντες στην εν λόγω έρευνα:
Ακολουθεί το οδοιπορικό της διεξαγωγής της Έρευνας για την κρίση που εν μέρει καταγράφεται και στον πρόλογο του βιβλίου:
«Όποιος δεν παίρνει θέση,
δεν είναι άνθρωπος»
Κώστας Γαβράς
«Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;»
Tο καλοκαίρι του 2010 όταν άρχισαν να μειώνονται οι μισθοί και να κλείνουν τα έντυπα, οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, με αποτέλεσμα οι απολύσεις να αυξάνονται με ρυθμούς επιδημίας, βρέθηκα και εγώ για άλλη μια φορά στη ζωή μου άνεργη. Κάπου εκεί ή λίγο νωρίτερα ήταν που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω μία εκδήλωση με τον ανθρωπολόγο Σωτήρη Δημητρίου να μιλά για τα αίτια της κρίσης…
Λίγες μέρες μετά είχα ραντεβού με τον αείμνηστο Μανώλη Ρασούλη στο καφέ του Ιανού και καθώς συζητούσαμε στο πατάρι της Σταδίου, είδα ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για κάποιες από τις πολλές εκδόσεις του Νίκου Καρατζά, σχεδιασμένο γραφιστικά με βάση τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των Eλλήνων συγγραφέων τους.
Παρατηρώντας όλες αυτές τις προσωπικότητες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον πολιτισμό μας, ενώ δίπλα μου είχα μία από αυτές, μού γεννήθηκε η ιδέα να ξεκινήσω μία σειρά συνεντεύξεων με βάση το ερώτημα: «Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;», το οποίο θα απαντούσαν άνθρωποι των γραμμάτων των επιστημών και των τεχνών, καθώς όλη η Ελλάδα είχε αρχίσει να αναρωτιέται που βρίσκονται, γιατί σιωπούν και κυρίως γιατί δεν παίρνουν θέση.
Σκεφτόμουν πως όλα τα προβλήματα έχουν μία λύση που ανακαλύπτεται όταν όλοι εκείνοι που τους αφορούν τοποθετηθούν, προτείνοντας ο καθένας τη γνώμη του, κάτι που το έμαθα στο ΚΕΘΕΑ – όταν στο μακρινό παρελθόν εκπαιδευόμουν στην πρόληψη ναρκωτικών – όπως και στο Eργαστήριο Διερεύνησης Aνθρωπίνων Σχέσεων, και πλέον είχε έρθει η ώρα να το αξιοποιήσω.
Αμέσως, από τον Αύγουστο του 2010, ξεκίνησα να επικοινωνώ με φορείς, συλλόγους, ενώσεις και εκδοτικούς οίκους, για να έρθω σε επαφή με πρόσωπα από όλους τους χώρους της διανόησης, με διαφορετικές ιδιότητες, εργασία ή τόπο διαμονής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δημοσιεύοντας αργότερα και ανοιχτή πρόσκληση για τη συμμετοχή τους.
Στόχος μου ήταν η προσπάθεια επικοινωνίας, διαλόγου, συνεργασίας, επίγνωσης, αλλά και εύρεσης λύσεων (των συμπτωμάτων και ιδίως των προβλημάτων της κρίσης), μέσω του λεγόμενου brain storming, που είναι ενδεδειγμένη μέθοδος επίλυσης προβλημάτων, αλλά και της έκφρασης θέσεων – που είναι η αρχή του περάσματος σε πράξη –, όπως π.χ. να υπάρξει μία σύνθεση των προτάσεων κοινής αποδοχής, βάσει των αιτιών και του «τι να κάνουμε;», η οποία θα μπορούσε:
1. Nα κυκλοφορήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για τη δημοσιοποίηση της κατάστασης στη χώρα μας. 2. Nα δημιουργήσει έναν προβληματισμό γύρω από το ότι αυτή η κατάσταση αφορά συστημικά τους πάντες στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, όσο και: 3. Για την εξεύρεση λύσεων. Kαι 4. Nα προωθήσει την εξέλιξη αυτού του διαλόγου για ό,τι άλλο μπορούσε να προκύψει από αυτόν.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2010 όταν είχα ολοκληρώσει τις 18 πρώτες συνεντεύξεις (Θεοδωράκης, Μίσσιος, Ρασούλης, Καρακατσάνης, Γιάνναρης, Ζούδιαρης, Χατζάκης, Καζάκης, κ.ά.) και τις είχα στείλει στο έντυπο που είχαμε συμφωνήσει για τη δημοσίευσή τους, χωρίς καμία δικαιολογία αρνήθηκαν.
Ακολούθησαν αρκετοί μήνες, όπου προσπάθησα να δημοσιευτούν σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες, περιοδικά και free press ευρείας κυκλοφορίας στην Ελλάδα, χωρίς καμία θετική ανταπόκριση, μέχρι που η φίλη μου Ξανθίππη Kρικέλλη-Γκλαβοπούλου μου έδωσε την ιδέα να απευθυνθώ στον Στέλιο Κούλογλου, ο οποίος δέχτηκε και τις ανάρτησε στο tvxs.gr τον Δεκέμβρη του 2010 με πολλές αντιδράσεις και σχόλια από τους αναγνώστες.
Κάπου το 2012 και μετά από 2 χρόνια διεξαγωγής της έρευνας που συνέχισε να δημοσιεύεται μέχρι σήμερα ανά απάντηση στο Tvxs.gr δημιουργώντας έναν δημόσιο διάλογο με πάνω από 280 άρθρα και συνεντεύξεις, ο Περικλής Σφυρίδης και η Τασούλα Βερβενιώτη μού έδωσαν την ιδέα και τις συμβουλές τους για την έκδοσή της σε βιβλίο, που στη συνέχεια, μετά τη συμφωνία μου με τον Γιώργο Παπαθανασόπουλο και τις Εκδόσεις Κέδρος, υλοποιήθηκε.
Στα συμπεράσματα αυτής της έκδοσης, με κριτήριο να εκφραστούν όσα ξεχωριστά κατατέθηκαν από τους συμμετέχοντες και κυρίως να γίνουν αντιληπτά όσα οι περισσότεροι από αυτούς συμφώνησαν στις αιτίες και στις προτάσεις εξόδου από την κρίση, διαμορφώθηκαν 16 θεματικές (από τις βασικές ιδιότητες αλλά και από τα χαρακτηριστικά και τον τρόπο ζωής των συμμετεχόντων), με κάποιες συμμετοχές α) να παρουσιάζονται σχεδόν ολοκληρωμένες προς ανάγνωση, β) κάποιες άλλες μόνο μέσα από αποσπάσματα, και γ) κάποιες μόνο στα συμπεράσματα, κυρίως λόγω περιορισμένου χώρου.
Το βιβλίο κλείνει με τον Eπίλογο – μεταφρασμένο στα γαλλικά και αγγλικά – ο οποίος περιέχει την ενδεικτική σύνοψη των αποτελεσμάτων της έρευνας, που συνεργάστηκαν επίσης ακτιβιστικά οι: Λάζαρος Μαυροματίδης, Anna Bykalyuk, Κώστας Κατσίμπρας, Στέλιος Καβύρης, Ρένια Πουρνάρα, όπως και για την μετάφράσή τους ο Λάζαρος Μαυροματίδης και η Cristine Cooreman.
Εύχομαι αυτή η προσπάθεια να βοηθήσει έστω στο ελάχιστο για την επίγνωση των αιτιών της κρίσης – άρα την αποφυγή όσο και την πρόληψή τους στο μέλλον – και την αναζήτηση μιας νέας κοινωνίας ενεργών όσο και συνειδητοποιημένων πολιτών που θα φέρουν εις πέρας αυτό το «τι πρέπει να κάνουμε;» – άρα τη θεραπεία της και την έξοδό μας ανεπιστρεπτί απ’ αυτήν –, υπενθυμίζοντας μέσω όλων αυτών των συμπερασμάτων την ανάγκη για «επανεκκίνηση» του πολιτισμού και συνεπώς του τρόπου της ζωής μας, που πρότεινε η Λουκία Ρικάκη, υπογράφοντας με το μικρό μανιφέστο της:
…Να απολαμβάνεις κάθε πρωί την ανατολή του ήλιου σαν προσευχή στη μέρα που ακολουθεί, να ταξιδεύεις με το νου και το κορμί πάντα ανοιχτά στην ευωδιά της φύσης, να σφίγγεις δυνατά το χέρι στους τρυφερούς ανθρώπους που συναντάς και να αγκαλιάζεις τους βαθιά ανυπότακτους, να γελάς δυνατά με τον παλμό της χαράς, κι όταν κλαις, να μη φοβάσαι τη γεύση των δακρύων σου, πάντα κάτι έχουν να σου πουν, αυτά τα εφήμερα στολίδια των ματιών.
Αλλιώς, «Προτείνω βίαιη εκτόπιση του ντόπιου πληθυσμού και την κάθοδο νέων Δωριέων. Αυτή η παραδεισένια χώρα δεν αξίζει στους κατοίκους της», όπως απάντησε ο Άρης Σφακιανάκης.
Tα έσοδα του βιβλίου επέλεξα να διατεθούν συμβολικά: α) Στη Μέριμνα, που αντιμετωπίζει τις απώλειες στη ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους, για προφανείς λόγους, και β) στο ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) επειδή όχι μόνο με επηρέασε γι’ αυτή την έρευνα όπως ήδη ανέφερα, αλλά και επειδή στις θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης προτείνεται και κατακτάται ο ανεξάρτητος τρόπος ζωής με γνώμονα τη συνύπαρξη – με τον εαυτό μας και την κοινωνία).
Η ανεξαρτητοποίηση άλλωστε μοιάζει να είναι το ζητούμενο σήμερα, όχι μόνο για τους εξαρτημένους από ναρκωτικά, αλλά και για όλους τους εξαρτημένους από πολύ πιο επικίνδυνες και καταστροφικές «ψυχοτρόπες ουσίες», όπως π.χ. η εξουσία, η βία, το χρήμα, κ.λπ., που ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την παγκόσμια κρίση του καταναλωτικού καπιταλιστικού τρόπου ζωής (που βρίθει υποκατάστατων ικανοποίησης όλων των ζωτικών αναγκών), όπως ακριβώς καταδεικνύουν και τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας.
Καλή διέξοδο λοιπόν προς την ανεξαρτησία με οδηγό την παρακάτω φράση στην οποία βασίζεται παγκοσμίως η φιλοσοφία των θεραπευτικών κοινοτήτων απεξάρτησης:
«Θεέ μου, βοήθησέ μας ν’ αλλάξουμε αυτά που μπορούμε, να δεχτούμε αυτά που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, και κυρίως να μάθουμε στη ζωή μας να τα ξεχωρίζουμε….»
Κρυσταλία Πατούλη, Δημοσιογράφος – Σύμβουλος Ανθρωπίνων Σχέσεων
ΥΓ.: Διότι προς το παρόν διαφαίνεται μόνο μία ελληνική… Άνοιξη:
Βλέπω μία άνοιξη
Βλέπω μία άνοιξη χαμένη κι ορφανή
και μια ηλιαχτίδα το σκοτάδι να τη σέρνει.
Ποιος Θεός, ποια μοίρα τις κρατάει στη σιωπή,
ποιος τις δένει…

Δεν υπάρχει πρίγκιπας ούτε και βασιλιάς
ούτε ξόρκια και ευχές δεν τις ελευθερώνουν.
Μόνο άνθρωποι μπορούνε, κάποιοι από μας,
σα θυμώνουν…
Ένα αχ δεν είναι αρκετό
ούτε και αν σκύβεις το κεφάλι,
ούτε και το αμίλητο νερό ούτε η ζάλη.
Κι ούτε θα με στέρξει το άστρο μου
ούτε θα με λυπηθεί το κύμα,
ούτε θα σωθώ στο κάστρο μου,
αν φοβηθώ και αν δεν κάνω βήμα.
Δεν περνάει ο χρόνος για όποιον είναι φυλακή
και του δεσμοφύλακα η μισή ζωή χαμένη.
Τι κι αν λέω καλός εγώ οι άλλοι είναι οι κακοί,
τι μου μένει…
Ένα αχ δεν είναι αρκετό
ούτε και αν σκύβεις το κεφάλι,
ούτε και το αμίλητο νερό ούτε κι η ζάλη.
Κι ούτε θα με στέρξει το άστρο μου
ούτε θα με λυπηθεί το κύμα,
ούτε θα σωθώ στο κάστρο μου,
αν φοβηθώ και αν δεν κάνω βήμα…
Μουσική-στίχοι: Διονύσης Τσακνής.
Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας. Από το cd Όλα είναι εδώ / Μικρός Ήρως (2010)


*Συζήτηση για τα αποτελέσματα της «Έρευνας για την κρίση (2010-2014)» της Κρυσταλίας Πατούλη
Οι εκδόσεις Κέδρος και το Floral σάς προσκαλούν σε συζήτηση για τα αποτελέσματα της ακτιβιστικής Έρευνας για την κρίση (2010-2014) της Κρυσταλίας Πατούλη με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014, στις 8 μ.μ. στο Floral Bookstore (Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων, τ. 210 3800070). Είσοδος ελεύθερη. Η πρόσκληση στο φ/β ΕΔΩ




Αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου:

«[…] Το παρόν βιβλίο, εστιάζοντας στον χωρίς παρωπίδες διάλογο, δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να αξιολογήσει ο ίδιος τα γεγονότα, μακριά από επεμβάσεις χειραγωγικού χαρακτήρα που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, εμποδίζοντας τις διαδικασίες συγκρότησης συλλογικής συνείδησης, εκ των ων ουκ άνευ για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των αιτίων αλλά και των συνεπειών της κρίσης». Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου, Ομότιμος Καθηγητής Γενικής και Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Τμήματος Νομικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
«[…]Η δημοσιογραφική έρευνα που θέτει ουσιαστικά ερωτήματα, ρίχνει τις μάσκες: όχι μόνο των συντηρητικών που δεν κρύβουν τι πιστεύουν, αλλά κυρίως εκείνων των μέσων ενημέρωσης που εξαντλούν την προοδευτικότητα τους στο δήθεν εναλλακτικό life style και σε άσκοπους περιπάτους στο νεκροταφείο της κεντροαριστεράς […] Όταν θα τελειώσει ο πόλεμος και θα έχουν περάσει όλα αυτά, τα κείμενα που δημοσιεύονται στο βιβλίο θα αποτελέσουν σίγουρα υλικό για τους μελετητές αυτής της απίστευτης και παράλογης περιπέτειας, στην οποία μας έριξαν λίγοι πλουτοκράτες και άφθονοι ανεπάγγελτοι και ανίκανοι πολιτικοί, παραδίδοντας την χώρα στους δανειστές χωρίς να δώσουν την παραμικρή μάχη». Στέλιος Κούλογλου, δημοσιογράφος-σκηνοθέτης

http://tvxs.gr/news/biblio/i-ereyna-gia-tin-krisi-i-syzitisi-gia-ta-apotelesmata-tis

8.12.14

Μένης Κουμανταρέας, " Όταν γράφεις, πρέπει να φωτίζει το χαρτί σου ένα κρύο φως....... "

O συγγραφέας στο μπαλκόνι του σπιτιού του στην οδό Ζακύνθου,
πάνω από την Δημοτική Αγορά της Κυψέλης
Πηγή: www.lifo.gr

...αν ήμουν απολύτως υγιής δεν θα υπήρχε λόγος να γράφω.

Δεν εννοείτε να καταλάβετε τι μονοπάτια ακολουθεί η τέχνη, τι δύσκολους δρόμους διαλέγουμε για να φτάσουμε στον σκοπό μας. Πολλές φορές κι οι ίδιοι δεν το ξέρουμε, γιατί ο σκοπός αυτός είναι απόμακρος και κρυφός, και πρέπει να διαβούμε μυστικές πόρτες για να φτάσουμε ως εκεί.... ... 

Χρειάζεται ένα ψίχουλο πίστης – χωρίς αυτήν δεν προχωράς. Αλλά αυτό δεν το αντιλαμβάνεσαι όταν ξεκινάς. Ξεκινάς όπως όλοι οι νέοι, με παραμύθια που λες στον εαυτό σου ή στους φίλους σου, έχεις μια ρομαντική αντίληψη για τη λογοτεχνία, θέλεις να μοιάσεις με όσους θαυμάζεις, έχεις ορισμένα πρότυπα.... Αυτή είναι η ανυποψίαστη περίοδος. Αργότερα όταν μπαίνεις στο κουρμπέτι κι αρχίζεις να μαθαίνεις τη χαμάλικη δουλειά της πεζογραφίας, όταν χαθείς σε όγκους σελίδων που πρέπει να γράψεις και να ξαναγράψεις, προσγειώνεσαι... 

Δεν αισθάνομαι πως έχω εξαντλήσει τίποτα... Νομίζω καμιά φορά, πως βρίσκομαι στην αρχή ορισμένων πραγμάτων που μόνο ψηλάφησα. Όταν σε αγαπάνε για ένα σου βιβλίο, γλυκαίνεσαι για λίγο, κολακεύεσαι, ναρκισσεύεσαι, αν θέλετε. Αλλά, γρήγορα περνάει και αυτό.  Μετά, ιδίως όταν πιάσεις τα κλασικά κείμενα, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις κάνει τίποτε. .. Και επειδή δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μεταφραστείς, αρκείσαι να γράψεις καλά πράγματα γι’ αυτόν τον τόπο, να διαβαστείς δηλαδή από τους Αθηναίους, τους Θεσσαλονικιούς, τους Βολιώτες... 

[.......] συχνά, πιστεύω πως γράφω σκοτεινά, με εσωστρέφεια. Όμως ο τρόπος που διυλίζω τη γλώσσα, που τακτοποιώ και συναρμολογώ τις φράσεις, θέλω να είναι ένας τρόπος αποδεκτός από ένα φίλο μου που διαβάζει πολύ, από τη μάνα μου που δεν διαβάζει πολύ, από έναν τρίτο που διαβάζει λίγο... 

Και βέβαια, υπάρχουν στιγμές απόλυτης σιγουριάς για ένα γραφτό.  Συνήθως ώρες νυχτερινές – γιατί η νύχτα είναι βοηθός στον έρωτα και στη λογοτεχνία. Όμως η αυγή μονάχα θα κρίνει την αλήθεια.   

Καλές είναι οι παρορμήσεις, μα μόνο ο μόχθος αναπληρώνει ό,τι δεν μπορώ να ζήσω αληθινά. Οι εικόνες που έχω μέσα μου είναι θολές, κι όταν γράφω, έχω την ανάγκη να τις δω να γίνονται πιο συγκεκριμένες, χωρίς όμως να χάνουν την αχλύ του πρώτου ονείρου... 

 Όταν γράφω είμαι πάρα πολύ ψύχραιμος. Όταν είμαι ταραγμένος ή στεναχωρημένος, παίρνω καλές σημειώσεις, αλλά δεν κάθομαι να γράψω. Πρέπει να φωτίζει το χαρτί σου ένα κρύο φως.   






Γράφετε σχεδόν επαγγελματικά! 

Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Θ’ άξιζε να το πείτε σε αυτούς που γράφουν για να κάνουν καριέρα ή να βγάλουν χρήματα. Βέβαια, με τα χρόνια, σε πιάνει μια συγγραφική σκολίωση, γίνεσαι ένα ζώο που γράφει, κι αυτό σου χαλάει τη γοητεία και την αθωότητα που είχες στο ξεκίνημα. Αλλά όταν αρχίζεις να γράφεις κάτι νέο, μέσα στη σιωπή, μέσα στην άγνοια των άλλων, τι άλλο κάνεις από το να προσπαθείς να ξανακερδίσεις τη χαμένη σου αθωότητα που είχες στο ξεκίνημα; Γιατί χωρίς αθωότητα δεν έχει σκοπό αυτό το πράγμα – όταν γράφεις στέκεσαι ενώπιος ενωπίω, είσαι μόνος, χωρίς τρίτους, χωρίς κοινό.   

Και δεν είναι αθώο, όταν έχετε ένα βάσανο να κάθεστε πάνω στο χαρτί; 

Δεν μπορώ να βγάλω το αδιέξοδό μου, τη στιγμή του αδιεξόδου μου!  Τέτοιες στιγμές; Παίρνω τους δρόμους, γυρίζω, πηγαίνω σε μπαρ, κάνω έρωτα, βλέπω τους φίλους μου. Αν έχω την ψυχραιμία, πάω στον κινηματογράφο. Αν έχω μεγαλύτερη ψυχραιμία, πάω στο θέατρο! Κι αν δεν έχω καθόλου ψυχραιμία; Απελπίζομαι! Και δεν σκέφτομαι ποτέ πως η απελπισία ίσως με οδηγήσει σε ένα νέο γραφτό, ούτε πως η Τέχνη μπορεί να με θεραπεύσει.  
Εάν ήμουν φιλόσοφος θα μπορούσα να είχα τοποθετήσει όλες αυτές τις ερωτήσεις που μου κάνετε, και να καταλάβω τι είναι εκείνο που με κάνει να στέκω μπροστά σε ένα χαρτί. .. Αλλά δεν είμαι φιλόσοφος μα ένας άνθρωπος επιρρεπής στα νεύματα της ζωής, που τα βγάζει πέρα στριμωγμένος πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Είμαι ένας άνθρωπος σε μια βάρκα, που πολλές φορές την παρασύρει το αντίθετο ρεύμα, και καλά – καλά δεν ξέρει να τραβήξει κουπί. Ίσως όμως και αυτό με δυναμώνει... 

[......] η γοητεία, η μαεστρία, η σοφία του να οικοδομήσεις ένα βιβλίο, δεν βρίσκεται τόσο στο φανέρωμα, όσο στην απόκρυψη. Οικοδομώ ένα βιβλίο κρύβοντας και αφήνοντας μονάχα χαραμάδες. Ίσως γι’ αυτό και η υπόθεση των βιβλίων μου είναι κάποτε ισχνή. Εξάλλου δεν πιστεύω στις υποθέσεις. Το ενδιαφέρον στον αναγνώστη δεν συντηρείται στα βιβλία μου με τις μεθόδους της αστυνομικής πλοκής. 

Δεν ξεκινάω επίτηδες να καταστρέψω τους ήρωές μου. Ίσως όμως έχω συνηθίσει από μικρός όπου όλοι οι ήρωες που αγαπούσα είχανε πάντα κακό τέλος. Ίσως αυτό με επηρέασε. Ούτως ή άλλως έχω ένα είδος ελαφριάς απαισιοδοξίας, για την τύχη των ανθρώπων – δεν θέλω να τους καταστρέψω, συμπάσχω και μάλιστα τους δίνω ζωή με τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μου. Γιατί αν ήμουν απολύτως υγιής δεν θα υπήρχε λόγος να γράφω.

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο είναι η αγάπη ή μάλλον: η κατανόηση του συγγραφέα που εξαϋλώνει στο τέλος τους ήρωες, που τους λυτρώνει...

Οι περισσότερες οικογένειες ζουν μες τη δυστυχία, χωρίς να το ξέρουν, ο τρόπος που μεγαλώνουν και κινούνται οι άνθρωποι είναι γεμάτος καταπίεση και ανασφάλεια. Ύστερα, εγώ είμαι ένας άνθρωπος που έχω καταπιεστεί πολύ από την οικογένειά μου, τα ασφαλιστικά γραφεία που δούλεψα χρόνια... – κάπου δεν θα συνθλίβηκα κι εγώ μέσα σε αυτές τις μυλόπετρες, κάπου δεν θα υπέφερα;

Μέσα σε τόση συμφορά και η ίδια η λογοτεχνία μια ελπίδα είναι. Και ο τρόπος που στέκομαι πάνω σε μια λέξη, που σχεδόν τη χαϊδεύω, που σχεδόν τη σπρώχνω να σμίξει με μια άλλη για να φτιάξει μουσική δεν είναι μια ευχαρίστηση και μια ελπίδα; Κι όταν το κείμενο φτάσει, εντέλει κάπου δεν είναι αυτό μια ελπίδα; Ασχέτως αν εγώ δε νιώθω ποτέ ικανοποίηση, καταδικασμένος να κουβαλήσω άλλη μια πέτρα σαν το Σίσσυφο από το βουνό."





ΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΚΡΗ
Το σκίτσο είναι του ζωγράφου Θανάση Μακρή 

Ο συγγραφέας είναι σαν τη μοδίστρα, κόβει και ράβει.. 

"Ο καθένας μπορεί να γίνει ένας μυθιστορηματικός ήρωας. Απλώς είναι κοιμισμένοι, όπως οι βασιλοπούλες.  Πρέπει να τις φιλήσει ο συγγραφέας. Αλλά δεν έχω διάθεση να φιλάω οποιονδήποτε. Θεωρώ το φιλί πολύ ακριβό πράγμα για να το δίνω όπου να είναι.

Τα δύο συστατικά της πεζογραφίας είναι η παρατηρητικότητα και το άλλο η φαντασία. Συν το χρόνω αποκτάς κι άλλα εφόδια όπως είναι το χιούμορ όπου μια κατάσταση δραματική να μπορείς να τη δώσεις με χιούμορ χωρίς να χάσει το βάρος της…

Ο συγγραφέας είναι σαν τη μοδίστρα, κόβει και ράβει.Κάτι που ήδη υπάρχει.....Μπορεί να πάρει μια παλιά ιστορία και να την δει αλλιώς, γιατί κάτι του λέει, κάτι τον πονάει. Λογοκλόπος είναι όταν το κείμενό του είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το άλλο. Βέβαια η λογοκλοπή στη λογοτεχνία όπως και στη μουσική είναι γεγονός.  Το ζήτημα είναι να το δηλώνεις όπως ο Χατζιδάκις. Ύστερα υπάρχουν και οι επιρροές, όταν ο ένας επηρεάζεται από τον άλλον .

Ακούμε τόσα παραμύθια, πληροφορίες, ειδήσεις από μακριά, τα ζούμε όλα αυτά χωρίς να τα αισθανόμαστε. Οι λίγοι που διατηρούν φωτεινό το μυαλό και δημιουργικά τα χέρια τους θα αποδείξουν ότι όλα αυτά είναι περαστικά. Το κακό πάντα θα βρίσκει τρόπο να μπει στην ανθρώπινη κοινωνία, όλοι μας εξάλλου έχουμε και μια σκοτεινή πλευρά, οι περισσότεροι δεν το ξέρουν. Οι άνθρωποι που γράφουν, ζωγραφίζουν και οι καλοί αναγνώστες το ξέρουν…"








3.12.14

"Το ημερολόγιο ενός θεραπευτή"


​​
​​Αποκλειστική προδημοσίευση από το νέο βιβλίο Το ημερολόγιο ενός θεραπευτή της ψυχολόγου - ψυχοθεραπεύτριας Χάρις Κατάκη, που η κυκλοφορία του από τις Εκδόσεις Πατάκη συμπίπτει με την επέτειο των 30 χρόνων του Εργαστηρίου Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων που ίδρυσε η ίδια το 1984, και την αντίστοιχη Διημερίδα* που θα διεχαχθεί στις 6&7 Δεκεμβρίου, όπου σημαντικοί για το έργο τους Έλληνες και ξένοι θεραπευτές θα συμμετέχουν με ομιλίες - συζητήσεις, και παράλληλα εργαστήρια.
Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη


 
*30 χρόνια Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων (Για το πρόγραμμα της Διημερίδας όπως και για δηλώσεις συμμετοχής δείτε ΕΔΩ)

---
Κρυσταλία Πατούλη
Δημοσιογράφος - σύμβουλος ανθρωπίνων σχέσεων
http://afigisizois.wordpress.com/
email: cpatouli@yahoo.gr
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου