Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

7.3.14

Ανεξίτηλη Ματιά του Χρήστου Χατζόπουλου


Άνθρωποι παντού
Ξερνάνε τους καημούς τους
Στη λύρα ή στο λαούτο
Σ’ ένα χλωμιασμένο ντέφι

Τούτη την ώρα
Που εσύ τρυγούσες τις χορδές
Της αμνησίας
Κι’ έφευγες λεύτερος θαρρώ
Μέσα στην έμπνευσή σου
Εγώ σκόνταψα στων Εξαρχείων το τραγούδι
Και σε παρατηρούσα

Δεν ήμουν αυτός
Στην ψάθινη καρέκλα
Μήτε η φωνή ήμουν
Που σπάει σε λυγμούς νοσταλγικούς
Ήμουν στα γράδα του κρασιού
Η πιο σκληρή η νότα
Ήμουν σε κείνη τη γωνιά
Η ηχώ του κορεσμού σου

Σαν κάτι νέο πάει να βγεί
Μέσα από τα συντρίμμια
Μια ανεξίτηλη ματιά
Στο πονεμένο βλέμμα

Ν’ ακούσει το τραγούδι
Που παρήγγειλα για σένα
Ψυχή μου αλαφιασμένη


Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου