Η ανακάλυψη πως κάποιος άγνωστος ‘άλλος’ γράφει στη θέση μου αντί για εμένα έγινε σταδιακά καθώς παρουσίαζα τα κείμενά μου στο σεμινάριο ‘Αφήγηση Ζωής’. Αυτός ο ‘άλλος’, που δεν είναι παρά ο συγγραφικός εαυτός, κατοικούσε από πριν μέσα μου σαν μια βουβή οπτασία. Στο παρελθόν σπάνια υπολόγιζα τη γνώμη του. Όμως μέσα στην πολύχρονη σιωπή του, κατάφερε να διαφυλάξει τα πιο ουσιώδη στοιχεία που με στερέωσαν σε αυτή τη ζωή. Την ακεραιότητα και τη σοφία των στοιχειωδών, όπως παρατήρησε η Κρυσταλία. Τη δύναμη να συγκινεί και να εμπνέει, να μοιράζεται και να μαθαίνει από τις ιστορίες των άλλων αφηγητών. ‘Όρθωσε επιτέλους ανάστημα!’ φώναξε ο συγγραφικός εαυτός από τα μύχια της ψυχής.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, ο ‘άλλος’ συγγραφικός εαυτός παρενέβαινε όλο και πιο συχνά και με πιο σίγουρη φωνή για να με διακόψει από τους στείρους συνειρμούς μου τις ώρες που δίπλωνα τα σεντόνια ή περίμενα στη στάση του λεωφορείου. Τώρα, καθώς τελειώνει το σεμινάριο, μπορώ να πω πως έχει πάρει το πάνω χέρι. Όχι μόνο για να σκέφτεται, αλλά και για να ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΕΤΑΙ τους άλλους. Κυβερνά ένα κομμάτι των εκλογικεύσεών μου, και τους δίνει το συναισθηματικό θεμέλιο που τους έλειπε. Ευχή μου είναι αυτός ο ξένος ‘άλλος’, ο συγγραφικός εαυτός, να μη σταματήσει να μιλάει ποτέ.
«Η αφήγηση γεννήθηκε από το φόβο του θανάτου»[1], διαβάσαμε στο σεμινάριο ‘Αφήγηση Ζωής’. Και εύλογα γιατί, γράφοντας με την Κρυσταλία κατάλαβα πως η συγγραφή προσεγγίζει την αθανασία. Όχι την αθανασία της υστεροφημίας – γι’ αυτήν ποιός μπορεί να μιλήσει; Προσεγγίζει αντίθετα την αίσθηση της αθανασίας εκείνη, που κανείς την αντλεί από το ίδιο του το είναι, καθώς εξιστορεί τη ζωή του. Γίνεται τότε μεμιάς η ψυχή του η μούσα των διαχρονικών ερωτημάτων. Η ψυχή του Αιγέα, που μάταια προσμένει το γιο του, της Ευρύκλειας που θυμάται το παρελθόν μιας πληγής με δάκρυα χαράς, κι εκείνου του Ταντάλου που θα τιμωρείται αιώνια γιατί έπραξε πέρα από τα θεία. Και ατσαλώνεται η ψυχή γράφοντας, σαν να θωρακίζεται από το θάνατο, γιατί γνωρίζει πια με κλειστά μάτια τα αρχετυπικά μονοπάτια των συναισθημάτων. Ώστε όσο γράφαμε κι εμείς στην ‘Αφήγηση Ζωής’ με τις δικές μας ιστορίες ξαναζούσαμε τις χιλιάδες ζωές της ανθρωπότητας.
Καλλιόπη Γερωνυμάκη
Τρίερ, 19.12.2021
[1] Εντουάρντο Γκαλεάνο, Γυναίκες
