Άκουσε (μια παραλλαγή στον Μπουκάϊ) του Χρήστου Χατζόπουλου

Μια αργή και επίπονη διαδικασία .

Αυτό είναι .

Ξυπνάς, ζείς, τρώς - αν τρώς - κοιμάσαι .

Κι’ όλον αυτόν τον καιρό, το μυαλό σου προσπαθείς να το κρατάς απασχολημένο με κάτι διαφορετικό – για να πάψεις να πονάς, να κλαίς – όμως ακόμη κι’ όταν χαμογελάς ή συστήνεσαι σε κάποιον ή στέκεσαι πάνω από μια στοίβα χαρτιά στο γραφείο ή οδηγείς, δε γίνεται να φύγει, να πάψει να σε κατακλύζει .

Άλλοτε ίσως, φαίνεται και κάποιοι γνωστοί σου σε αντιλαμβάνονται, μα δεν ξέρουν πώς να ρωτήσουν .

«Πώς είναι δυνατόν, ρε φίλε ; Γιατί ; Εσύ ήσουν μια χαρά…»

Κι’ όλη μέρα, αυτό το «γιατί» σε κυνηγάει, ανακατεμένο με ενοχές και αγωνία, μια αναθεώρηση σε όλο το οικοδόμημα που σάρωσε η έντονη συμπεριφορά σου, ενός ακόμη πιο δυναμικού χαρακτήρα που μάθαινε το Όχι προβάλλοντας το Ναι .

Αντιφατικά μηνύματα, σε όρια κι’ επιθυμίες, τα οποία ανάβουν ένα βραδυφλεγές φυτίλι .

Κι’ ετούτο καίγεται, καίγεται και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μιληθεί .

Να ανατιναχθεί .

Διαθλασμένο, διεφθαρμένο, παρερμηνευμένο, εκούσια θολωμένο, θέλει να φωνάξει :

«δεν ήθελα αυτό, δεν εννοούσα το άλλο, δεν αντέχω την αλήθεια, γιατί φοβάμαι να σε χάσω»

Το αποτέλεσμα δείχνει πως το αντιφατικό μήνυμα, μόνο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει, μόνο μπέρδεμα .

Το μόνο που θα χάσεις, είναι το δίκιο σου .

Εάν είσαι ειλικρινής, μείνε εκεί και φάε τη συνέπεια αυτού που λές .

Μείνε εκεί κι’ ο άλλος θα σε καταλάβει, θα σε αποδεχτεί .

Γιατί σε βλέπει, σε γνωρίζει, σε αγαπάει όπως είσαι .

Μια αργή και επώδυνη διαδικασία .

Να είσαι ο εαυτός σου .

Ή τουλάχιστον να γνωρίζεις τα κομμάτια από τα οποία απαρτίζεσαι στην ολότητά σου .

Όσο διακρίνεις πιο ξεκάθαρα τις αξίες σου, τόσο τολμάς το συναίσθημα, μαθαίνεις να ακούς .

Τι να φοβηθείς πλέον ;

Τι να φοβηθούν από σένα ;

Ακόμη κι’ αν θυμώσεις για κάτι, σκέπασέ το με ένα όμορφο συναίσθημα, σκέψου εάν η διαφωνία ή η άρνηση είναι όντως απόρριψη, άσε το κάψιμο στο στομάχι ή το φούντωμα στα μάτια σου να γίνει χαρά που θα καλύψει τους ώμους και την καρδιά, άσε κάποια δευτερόλεπτα στο Λόγο να πάρει τη μορφή του .

Άφησε ένα ευχαριστώ να ακουστεί πάνω απ’ το «γαμώτο» .

Είναι μια αργή μα χρήσιμη διαδικασία .

Να μάθεις να αγαπάς, εσένα . Τον άλλον .

Μια αγκαλιά λίγες στιγμές, είναι μια αιωνιότητα αποδοχής .

Αγκάλιασε .

Κι’ ας μην φαίνεται να έχει τόση αξία μια συγνώμη .

Πάντα έχει αξία όμως η κατανόηση, το βλέμμα και η ζεστασιά της μεταμέλειας, η ανακούφιση .

Έτσι χτίζονται οι χαρές, πάνω στις πληγές .

Πολύ συχνά, οι λέξεις γίνονται εργαλεία ψυχαναγκασμού, οδηγοί του συναισθήματος .

«τι θα πεί αυτό, τι θα πεί το άλλο, δεν πιστεύω στη συγχώρεση, δε θεωρώ πως μπορείς, πως μπορώ να μετατρέψω κάτι δυσλειτουργικό σε κάτι όμορφο, σε κάτι δυναμικό, σε ευτυχία…»

Αυτές οι ίδιες λέξεις που έφεραν το αδιέξοδο και μπλόκαραν το συναίσθημα, γίνονται συνάμα οι φορείς της ειλικρινούς έκφρασης του έρωτα, της αποδοχής, της ανιδιοτέλειας .

Κοίταζε πίσω από τις λέξεις, αυτό που αισθάνονται, αυτό που υπόσχονται, άσε το μυαλό σου να επικοινωνήσει με την καρδιά .

Και θα έρθει, σιγά και απαλά .

Να σου ψιθυρίσει :

«Ακούω»