Η ανάγκη μου να γράψω βιωματικά ξεκίνησε όταν θέλησα
να πω στα παιδιά μου ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Τα λάθη που έκανα
και που ίσως άθελα μου να τα κουβαλάνε μαζί τους στις αποφάσεις τους, στις σχέσεις
τους και αργότερα στα δικά τους παιδιά. Δεν θα θυμούνται, σκέφτηκα. Θα τρέχουν κι αυτά
σε ψυχολόγους να βρουν τα κομμάτια που τους λείπουν από το παζλ. Θα τους τα φυλάξω
εγώ, είπα, και θα τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν και πετάξουν μακριά μου.
Έτσι άρχισε το ταξίδι μου στο σεμινάριο της βιωματικής
γραφής με σένα, Κρυσταλία. Κατάλαβα ότι προτού «κάμω την ιστορία» των παιδιών
μου, πρέπει να κάνω την δική μου. Να την ξανά-κάνω.
Μετά από τόσα χρόνια προσωπικής ψυχοθεραπείας νόμιζα
ότι ήξερα τον εαυτό μου, ότι είχα φτιάξει το δικό μου πάζλ. Ποτέ δεν φανταζόμουν
ότι από την πρώτη λέξη που θα γράψω, θα βγουν κομμάτια που
δεν τα είχα ξαναδεί. Νοήματα που δεν είχα ξαναδώσει. Δηλωμένες μνήμες που
μιλούν για μένα αντί εγώ γι αυτές! Άδηλες μνήμες που γίνονται γεγονός, όπως είπε
Καζαντζάκης, στερεώνονται με λέξεις! Οι λέξεις. Οι λέξεις λένε τα δικά τους. Αυτονομούνται,
τρέχουν και με προσπερνούν. Κι εγώ από πίσω τις ακολουθώ με εμπιστοσύνη πια,
πως αυτές ξέρουν καλύτερα.
Έχω διαβάσει και τα 110 μηνύματα που απλόχερα μοιράστηκες
μαζί μας αυτές τις 8 εβδομάδες. Κάθε σκέψη σου, κάθε δημοσίευμα, τραγούδι, βιβλίο,
εικόνα, τα παίρνω μαζί μου ανεκτίμητους συνοδοιπόρους στο δρόμο για
το παραπέρα.
Η συμμετοχή μου στο σεμινάριο αυτό ήταν η καλύτερη απόφαση
που έχω πάρει στο ταξίδι της αναζήτησης. Σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για ό,τι
μού πρόσφερες. Μα πιο πολύ σ’ ευχαριστώ για την προσωπική σου
κατάθεση σαν άνθρωπος, που ζεις μαζί μας τις ιστορίες μας [...]
Ορσαλία Λαμπροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου