Άνθρωποι παντού
Ξερνάνε τους καημούς τους
Στη λύρα ή στο λαούτο
Σ’ ένα χλωμιασμένο ντέφι
Τούτη την ώρα
Που εσύ τρυγούσες τις χορδές
Της αμνησίας
Κι’ έφευγες λεύτερος θαρρώ
Μέσα στην έμπνευσή σου
Εγώ σκόνταψα στων Εξαρχείων το τραγούδι
Και σε παρατηρούσα
Δεν ήμουν αυτός
Στην ψάθινη καρέκλα
Μήτε η φωνή ήμουν
Που σπάει σε λυγμούς νοσταλγικούς
Ήμουν στα γράδα του κρασιού
Η πιο σκληρή η νότα
Ήμουν σε κείνη τη γωνιά
Η ηχώ του κορεσμού σου
Σαν κάτι νέο πάει να βγεί
Μέσα από τα συντρίμμια
Μια ανεξίτηλη ματιά
Στο πονεμένο βλέμμα
Ν’ ακούσει το τραγούδι
Που παρήγγειλα για σένα
Ψυχή μου αλαφιασμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου