Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

30.10.12

Όποια κι’ αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι: Ο Άνθρωπος και η Άμεση Δημοκρατία



Πρόσκληση σε διάλογο
Όλο και περισσότεροι οραματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο, ακόμα και όταν, και ιδιαίτερα όταν, κάποιοι κάνουν ότι μπορούν να μας γυρίσουν στο γκρίζο Χθες και στο μαύρο Μεσαίωνα για να διασφαλίσουν τα ατομικά και ταξικά τους συμφέροντα σε βάρος μας και σε βάρος ολόκληρης της εργαζόμενης Ανθρωπότητας. Γι' αυτό είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε αν το βέλος της πορείας της ανθρωπότητας δείχνει προς το Αύριο ή όπως κάποιοι θα ήθελαν προς το Χθες, προκειμένου να προσανατολιστούμε ή και να αναπροσανατολιστούμε, αλλά και να συγχρονιστούμε με το βηματισμό της ιστορίας .
Επειδή το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χθες, αποδείχνεται πως η μόνη αμετάβλητη σταθερά είναι το Παρελθόν και η μόνη μεταβλητή είναι το Μέλλον. Και επειδή το Μέλλον δεν είναι παρά η συνέχεια του παρόντος, του Σήμερα, γι’ αυτό η σκέψη και η δράση μας σήμερα, για να είναι ορθολογικά αποτελεσματικές, θα πρέπει να γίνονται με όρους συνείδησης της μη αντιστρεψιμότητας και αλλαγής του παρελθόντος και συνεπώς με όρους Μέλλοντος, ενός Μέλλοντος ανοιχτού και υποκείμενου στην καταστροφική ή στη δημιουργική δράση, ακόμα και στην αδράνεια ή την ‘ουδετερότητα’ του καθενός μας ξεχωριστά και του ανθρώπινου γένους συνολικά.
Αυτό το ζήτημα είναι επιλογή αυτού του βιβλίου, να προσεγγίσουμε την άθλια καθημερινότητά μας, την καπιταλιστική βαρβαρότητα που απειλεί την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, να προσεγγίσουμε δηλαδή το Σήμερα με όρους Μέλλοντος, ξεκινώντας όμως από την αρχή, όπως αυτή από τις επιστήμες και την ιστοριογραφία ορίζεται. Και είναι βέβαιο, πως για να είναι επιστημονικά, δηλαδή θεωρητικά και πρακτικά αποδεκτή η προσέγγιση αυτής της προοδευτικής πορείας της ανθρωπότητας, από την άγρια αθωότητα ή την αθώα αγριότητα προς ένα καλύτερο κόσμο, τότε αυτή η εμπειρία του παρελθόντος θα πρέπει να είναι, έστω μερικά, αλλά σταθερά και προοδευτικά βελτιούμενη, επαληθεύσιμη ή μη-διαψεύσιμη, όπως αυτό το παρελθόν διαμορφώθηκε, αλλά και ως ιστορία περισώθηκε και αποτυπώθηκε.
Πεποίθησή μου και κεντρική ιδέα αυτού του βιβλίου είναι πως η ανθρωπότητα πορεύεται από καταβολής της, μέσα από μια εξελικτική διαδικασία εξανθρωπισμού και στην αριστοτελική γραμμή του «αεί ανθρωπεύεσθαι», στο φωτεινό μονοπάτι του Ουμανισμού, όχι βέβαια της φάρσας των ιερατείων και της υποκρισίας της «φιλάνθρωπης» μπουρζουαζίας, αλλά του Ουμανισμού των αγώνων και των οραμάτων των δημιουργικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για ένα καλύτερο κόσμο. Και επειδή όλοι, οι κάθε λογής και κοπής σκοταδιστές και φωτοσβέστες προσπαθούν να βγάλουν την ανθρωπότητα από αυτή την πορεία και αρνούνται την ιστορική ύπαρξη και πορεία της ουμανιστικής ιδέας, γι’ αυτό προσπάθησα να αναδείξω τους βασικότερους σταθμούς αυτής της πορείας, όπως οι διάφορες πηγές και η ιστοριογραφία μας τους παρουσιάζουν, ως διαχρονικές οδύνες της ανθρώπινης ιστορίας.

Αυτό το θέμα θα συζητήσουμε, με αφορμή την παρουσίαση αυτού του βιβλίου από τους Μανώλη Γλέζο, Περικλή Κοροβέση, Γίωργο Οικονόμου, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο και Δημοσθένη Γεωργόπουλο.
Θα χαρούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας και με την άποψή σας αυτό το διάλογο.
29 Οκτώβρη 2012




Πρόσκληση

Το Βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗ και οι Εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ

Σας καλούν
στην παρουσίαση του βιβλίου

του Κώστα Λάμπου

Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς
την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό

που θα πραγματοποιηθεί στην ΑΘΗΝΑ
την ΠΕΜΠΤΗ 15 Νοεμβρίου 2012
και ώρα 6.30 το βράδυ,
στο βιβλιοπωλείο
ΠΑΤΑΚΗ, Ακαδημίας 65

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:

Περικλής Κοροβέσης, Συγγραφέας

Γιώργος Οικονόμου, Συγγραφέας

Δημοσθένης Γεωργόπουλος, Οικονομολόγος-Κοινωνιολόγος

Συντονισμός:Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας


Θα ακολουθήσει συζήτηση με τον συγγραφέα

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει





Την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο Μανώλης Γλέζος


Ελληνο-Βρετανική ανταλλαγή δημιουργικής γραφής


Creative Writing: How to Speak to Each Other - literary trends, experimentations and conversations: «Δημιουργική Γραφή: Διαπολιτισμικές προσεγγίσεις»
Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου , στις 18:30 Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, Πλατεία Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη
Ανοιχτή συζήτηση με τους Fiona Sampson (ποιήτρια), Adam Baron (συγγραφέα),
Θεόδωρο Γρηγοριάδη (συγγραφέα) και Don Schofield (ποιητή, συγγραφέα και μεταφραστή)
Συντονισμός συζήτησης: Suzanne Joinson, Σύμβουλος Λογοτεχνίας, Βρετανικό Συμβούλιο Λονδίνου.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά και τα ελληνικά με διαδοχική μετάφραση.

24.10.12

Truth-photoshop



Στη δευτέρα δημοτικού, επί χούντας, η δασκάλα μας έβαλε μια έκθεση να γράψουμε για τις “γυμναστικές επιδείξεις φέτος στο σχολείο μας”.
Έγραψα, λοιπόν: “Η δασκάλα μας είναι ψεύτρα. Φέτος δεν πρόκειται να γίνουν γυμναστικές επιδείξεις. Διότι,
στην αυλή έχει έρθει μια μπουλντόζα, έχει ανοίξει μια μεγάλη τρύπα, και το σχολείο μας έχει γίνει σαν πατσαβούρα!”.
Ακολούθησε πανικός. Πρώτη φορά και τελευταία, ήταν αυτή, που φώναξαν τη μαμά μου στο σχολείο. Της έκαναν σφοδρές παρατηρήσεις. Από τότε δεν ξανάγραψα αλήθεια στις εκθέσεις μου. Εμπέδωσα, ότι η αλήθεια δεν είναι επιθυμητή στη δασκάλα μου, και είπα να της κάνω τη χάρη (αν και τη χάρη την έκανα πιο πολύ για να μην ξαναταραχτεί η μαμά μου).
To αποτέλεσμα ήταν εκθέσεις μυθοπλασίας με σποραδικά πραγματικά στοιχεία, σε όλη τη διάρκεια του σχολείου… (Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό εκείνης της έρμης δασκάλας, ότι αυτό το παιδί ίσως κάποτε ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, αφού ουσιαστικά, σε αυτή την έκθεση κατέγραφε την είδηση…)
Μετά τα χρόνια πέρασαν, και κατάλαβα ότι όχι μόνο στη δασκάλα, αλλά και σε πολλούς άλλους δεν ήταν επιθυμητή η αλήθεια, επίσης, μέχρι που έφτασα στο Γυμνάσιο και άρχισα σιγά σιγά τον λεκτοπόλεμο… με πρώτη εισπράκτορα τη νεοδημοκράτισα φιλόλογo που έλεγε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φτωχοί…
Η αλήθεια είναι μαλώτρα.
Το γνωρίζω όπως ήδη είπα, από πολύ μικρή.
Αλλά είναι η επιλογή μου. Είναι η ενήλικη ζωή μου. Και η ελευθερία μου.
Ποτέ δεν έκλεισα τα μάτια σε αυτήν, ούτε τα αυτιά, ούτε το στόμα.
Στη ζωή ήρθαμε για έναν και κύριο λόγο: να ζήσουμε την αλήθεια της.
Σε όποιον, λοιπόν, δεν αρέσει, καλύτερα να μένει μακριά μου.
Δεν κάνω άλλες χάρες πια… και κυρίως δεν ασχολούμε με… truth-photoshop.

(φωτογραφία: Β' Δημοτικού, 1971, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας - καθισμένη οκλαδόν με σταυρωμένα τα χέρια... η τέταρτη από αριστερά, δίπλα στο ξανθό κοριτσάκι)

21.10.12

2012 - 2013: 3ος χρόνος για το Σεμινάριο Αφήγηση ζωής -Έναρξη νέων μαθημάτων

2012 - 2013: 3ος χρόνος για το Σεμινάριο Αφήγηση ζωής -Έναρξη νέων μαθημάτων

«Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται για να την διηγηθεί» Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές



Εκπαιδεύτρια  Κρυσταλία Πατούλη, Δημοσιογράφος - Σύμβουλος Συστημικής Προσέγγισης
  • Φέτος, προστίθεται μία νέα δυνατότητα συνεργασίας - συμμετοχής του σεμιναρίου "Αφήγηση ζωής" στις "Αληθινές Ιστορίες Μεσογείου", μια διεθνής διοργάνωση, όπου μπορεί οποιοσδήποτε από τους "Ανώνυμους Αφηγητές" να λάβει μέρος  με ένα κείμενό του ή ένα διήγημα 5 σελίδων, με θέμα μία αληθινή ιστορία ζωής! της περιοχής της Μεσογείου...


ΣΤΟΧΟΣ βιωματικού σεμιναρίου - εργαστηρίου Δημιουργικής "Αφήγησης ζωής":
«Οι ιστορίες μας γίνονται τόσο πολύ δικό μας κομμάτι, ώστε και εμείς δεν τις συνειδητοποιούμε, όπως το ψάρι που ανακαλύπτει το νερό τελευταίο» έχει πει ο Jerome Bruner (Αφηγηματική θεραπεία).
Στόχος μας σε αυτό το σεμινάριο είναι να ανακαλύψουμε το… νερό.
Ο εαυτός μας άλλωστε είναι πιθανώς το εντυπωσιακότερο έργο τέχνης που συνεχώς εξελίσσουμε και σίγουρα το πιο περίπλοκο, αφού δημιουργούμε όχι μόνο μια ιστορία για τον εαυτό μας αλλά πολλές!

Σύμφωνα με τον Bruner: «Δεν υπάρχει ένας εαυτός που απλώς στέκεται εκεί έτοιμος να περιγραφεί με λέξεις, αλλά πολύ περισσότεροι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι συνεχώς κατασκευάζουμε και ανακατασκευάζουμε τον εαυτό μας με βάση το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον – τις προσδοκίες που έχουν οι άλλοι για μας». 

Με τη δύναμη της γραφής και κυρίως της ρεαλιστικής αφήγησης ως δημιουργικό εργαλείο αλλαγών, και στόχο τη φράση: «Να είσαι ο εαυτός σου, αν… τον ξέρεις», το εργαστήριο αυτό, θα μπορούσε να προσυπογράψει εκείνο που είπε ο Σωκράτης: «Ζωή που δεν μπορείς να την αναλύσεις, δεν αξίζει να την ζεις». 

Καθώς οι λέξεις είναι το βασικό υλικό που χτίζουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα, ενώ συγχρόνως οι πραγματικές ιστορίες των ανθρώπων έχουν ίσως… μεγαλύτερη φαντασία από οποιαδήποτε λογοτεχνική επινόηση, η ρεαλιστική αφήγηση ζωής μπορεί να είναι απρόβλεπτα αποκαλυπτική ακόμη και στον ίδιο τον αφηγητή της και κάποιες φορές, εξίσου ενδιαφέρουσα σε ανάγνωση και από ένα αριστούργημα παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Αυτό το εργαστήρι μέσω της δημιουργικής αφήγησης ζωής, μπορεί επιλεκτικά να αυξήσει επίσης το επίπεδο της αυτογνωσίας όλων εκείνων των πιθανά κρυμμένων συγγραφικών εαυτών (εσωτερικών φωνών κατά Μ. Μπαχτίν) που ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει γράφοντας και έχει τη δύναμη ακόμη και να… αλλάξει το παρελθόν, μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία του παρόντος. Σε κάθε κύκλο του εργαστηρίου, σημαντικός στόχος της «δημιουργικής αφήγησης» εκτός από τις γνώσεις για την δύναμη της γραφής και της προφορικής αφήγησης, είναι να ανακαλυφθούν για τον συμμετέχοντα όσο περισσότερες άγνωστες πτυχές του συγγραφικού εαυτού που θα καταφέρουν να αποτελέσουν την πρόκληση για ένα… μαγικά ρεαλιστικό ταξίδι δημιουργικής γραφής.

Σε ποιους απευθύνεται:
Σε όλους όσοι θα ήθελαν να ανακαλύψουν τη δύναμη της γραπτής και προφορικής αφήγησης ως δημιουργικό εργαλείο:
  • Αυτογνωσίας
  • Αλλαγών – μεταβάσεων
  • Προσωπικής ανάπτυξης
  • Έκφρασης
  • Δημιουργικότητας
  • Αλλά και τη συγγραφική – αφηγηματική τους δεινότητα.
Τρόπος διεξαγωγής:
  • Ασκήσεις γραπτής και προφορικής (απομαγνητοφωνημένης) αφήγησης: Ανακαλύπτοντας το πρόσωπο του συγγραφικού-αφηγηματικού μας εαυτού - ύφος, χαρακτήρας, στόχοι, στυλ γραφής, επίπεδο επίγνωσης.
  • Γνωριμία με βιβλία και συγγραφείς κυρίως non-fiction ιστοριών.
  • «Ανάγνωση» ρεαλιστικών αφηγήσεων – αυτοβιογραφιών σε όλες τις μορφές τέχνης (φωτογραφία, κινηματογράφος, θέατρο, λογοτεχνία, στιχουργική, ζωγραφική κλπ)
  • Βιωματικές αυτοβιογραφικές ασκήσεις με στόχο την αύξηση της αυτογνωσίας και της δημιουργικότητας αλλάζοντας συνεχώς πλαίσια και οπτικές γωνίες αφήγησης.
  • Αναγνώριση των πολλών «φωνών» (βλ. Μ. Μπαχτίν) που συνυπάρχουν σε ένα γραπτό κείμενο, μέσα από συγκεκριμένες ασκήσεις.
  • Βιωματικές ασκήσεις αυτογνωσίας αναλόγως των ενδιαφερόντων που αναδύονται από τις αυτοβιογραφικές ασκήσεις των συμμετεχόντων για τα οποία δίνονται επιπλέον και σημειώσεις θεωρίας ψυχολογίας, κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας.
  • Βιβλιογραφία αυτοβιογραφιών αλλά και θεμάτων θεωρίας σε σχέση με τα πιο ενδιαφέροντα ζητήματα που επίσης αναδύονται από τις βιωματικές αυτοβιογραφικές ασκήσεις.
Στα πλαίσια του σεμιναρίου διοργανώνονται λογοτεχνικές αλλά και άλλες συναντήσεις "Αφηγήσεις Έργου - Ζωής" με γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών και παρακολουθούνται προαιρετικά θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και άλλα πολιτιστικά δρώμενα που άπτονται στο θέμα του σεμιναρίου (αφηγήσεις ζωής) όπως και επισκέψεις σε προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους μέσα από το αυτοβιογραφικό τους έργο.

Επίσης, όλοι οι συμμετέχοντες “Ανώνυμοι Αφηγητές” διαχειρίζονται από κοινού τον δικό τους κοινό ιστότοπο, δημοσιεύοντας  κείμενα, ή άρθρα και θέματα που τους ενδιαφέρουν, και μοιράζονται πολλές άλλες δραστηριότητες. Τέλος, ξεκίνησε και η Λέσχη Ανάγνωσης των “Ανώνυμων Αφηγητών” κάθε τελευταίο Σάββατο του μήνα, 7-9μμ, με ελεύθερη είσοδο για όποιον επιθυμεί να συμμετέχει.

*Πνευματικά δικαιώματα, δημιουργία, οργάνωση, και ευθύνη σεμιναρίου «Αφήγηση Ζωής»: Κρυσταλία Πατούλη, Δημοσιογράφος - Σύμβουλος Συστημικής Προσέγγισης
Επικοινωνία: cpatouli@yahoo.gr
 ---
Συνεργασίες Μικρό Πολυτεχνείο* , Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρωπίνων Σχέσεων κ.α.

info:
Για το Πρόγραμμα του Σεμιναρίου στο Μικρό Πολυτεχνείο:
Διάρκεια: 4 μήνες, 16 συναντήσεις 3ωρες
Κάθε Κυριακή: 17:30 – 20:30
Έναρξη: Κυριακή 7/12/2012
Παρουσίαση - συνάντηση για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα στις 3/12/12, ώρα 21:00 (Πλατεία Ασωμάτων 7, Θησείο, 1ος όροφος)


----------
*Κάποιες από τις Αφηγήσεις Έργου - Ζωής στο Μικρό Πολυτεχνείο:
"Αφήγηση Έργου - Ζωής" - Μικρό Πολυτεχνείο
www.mikropolytexneio.gr/index.php?...
Εργαστήριο Δημιουργικής αφήγησης - «Αφηγήσεις Έργου-Ζωής». Πόσο γνωρίζουμε την… ιστορία της ζωής μας; Πόσο γνωρίζουμε τον αφηγηματικό μας εαυτό; ...
 
Αφήγηση Έργου - Ζωής - Μικρό Πολυτεχνείο
www.mikropolytexneio.gr/index.php?...
με αφορμή το έργο ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Νίκου Καζαντζάκη που έφερε στη σκηνή ο Βασίλης Βασιλάκης.
 
Β' «Αφηγήσεις Έργου-ζωής - Μικρό Πολυτεχνείο
www.mikropolytexneio.gr/index.php?...
20 Φεβ. 2011 – Μετά την παράσταση στις 22:30 ακολουθεί η "Αφήγηση έργου - ζωής" και συζήτηση των θεατών με τον σκηνοθέτη Βασίλη Βασιλάκη υπό τον ...
 
Αφήγηση Έργου - Ζωής - Μικρό Πολυτεχνείο
www.mikropolytexneio.gr/...is.../478-2-
Σεμινάρια τέχνης στην Αθήνα, από σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες σε πνεύμα φιλικό, παρεϊστικο, ανεξίθρησκο και openmind.
 
O Περικλής Κοροβεσης στο Μικρο Πολυτεχνειο « ΑΦΗΓΗΣΗ ΖΩΗΣ ...
afigisizois.wordpress.com/.../o-περικλής-κ...
9 Μαρ. 2012 – Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο ... πραγματοποιηθεί εκδήλωση Αφήγησης ΈργουΖωής αφιερωμένη στον συγγραφέα Περικλή ...
 
Αφηγήσεις Έργου - Ζωής στο Μικρό Πολυτεχνείο | TVXS - TV Χωρίς ...
tvxs.gr/.../αφηγήσεις-έργου-ζωής-στο-μικρ... -
26 Φεβ. 2011 – Αφηγήσεις Έργου - Ζωής στο Μικρό Πολυτεχνείο ... Μικρό Πολυτεχνείο και το εργαστήριο «Δημιουργικής Αφήγησης» της Κρυσταλίας Πατούλη.
 
Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο Σήμερα, Πέμπτη 15 ...
camerastyloonline.wordpress.com/.../o-per...
15 Μαρ. 2012 – Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο Σήμερα, Πέμπτη 15 ... Μικρό Πολυτεχνείο εκδήλωση Αφήγησης ΈργουΖωής αφιερωμένη στον ...
 
ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ | CAMERASTYLO ONLINE
camerastyloonline.wordpress.com/.../μικρ...
15 Μαρ. 2012 – Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο Σήμερα, Πέμπτη 15 ... Μικρό Πολυτεχνείο εκδήλωση Αφήγησης ΈργουΖωής αφιερωμένη στον ...
 
Σεμινάριο "Αφήγηση ζωής": Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ...
crystal-metaepikoinonia.blogspot.com/.../b... -
18 Μαρ. 2012 – Η Αγαθή Δημητρούκα στο Μικρό Πολυτεχνείο - Με αφορμή την ... με τίτλο "Αφήγηση έργου - ζωής" και από το Σεμινάριο Στιχουργικής της ...
 
Σεμινάριο "Αφήγηση ζωής": O Bασίλης Βασιλάκης για την Ασκητική
 
Αφηγήσεις Έργου - Ζωής στο Μικρό Πολυτεχνείο - afigiseis ergou ...
www.inews.gr › ΕιδησειςTVXS -
26 Φεβ. 2011 – Αφηγήσεις Έργου - Ζωής στο Μικρό Πολυτεχνείο - afigiseis ergou zois ... στο Μικρό Πολυτεχνείο και το εργαστήριο «Δημιουργικής Αφήγησης» ...
 
Αφηγήσεις ΈργουΖωής στο Μικρό Πολυτεχνείο | WEB-NEWS.GR
web-news.gr/αφηγήσεις-έργου-ζωής-στο-μ... -
26 Φεβ. 2011 – Αφηγήσεις ΈργουΖωής στο Μικρό Πολυτεχνείο ... Μικρό Πολυτεχνείο και το εργαστήριο «Δημιουργικής Αφήγησης» της Κρυσταλίας Πατούλη.
 
Ο Βασίλης Βασιλάκης για την "Ασκητική" | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα
tvxs.gr/.../o-basilis-basilakis-gia-tin-askitik... -
29 Ιαν. 2012 – ... και την ανάλογη συνάντηση "Αφήγησης Έργου Ζωής" με συμμετοχή κοινού, ... το σεμινάριο της Κρυσταλίας Πατούλη στο Μικρό Πολυτεχνείο ...
 
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης στο Mικρό Πολυτεχνείο | TVXS - TV Χωρίς ...
tvxs.gr/.../o-dimitris-zerboydakis-sto-mikr... -
27 Νοεμ. 2011 – Ο συνθέτης Δημήτρης Ζερβουδάκης έρχεται από τη Θεσσαλονίκη στο Μικρό Πολυτεχνείο, για μία "Aφήγηση έργουζωής", με ζωντανή μουσική ...
 
Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο | TVXS - TV Χωρίς ...
tvxs.gr/.../o-periklis-korobesis-sto-mikro-p... -
15 Μαρ. 2012 – Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο ... θα πραγματοποιηθεί στο Μικρό Πολυτεχνείο εκδήλωση Αφήγησης Έργου - Ζωής αφιερωμένη ...
 
Εργαστήριο Δημιουργικής αφήγησης (4oς κύκλος) - Αφήγηση ζωής
crystal-metaepikoinonia.blogspot.com/.../4... -
9 Απρ. 2012 – Αυτό το εργαστήρι μέσω της δημιουργικής αφήγησης ζωής, μπορεί .... Αυτό το καλοκαίρι στο Μικρό Πολυτεχνείο · ✿ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΕΡΓΟΥ ΖΩΗΣ: ...
 
Με αφορμη την Παγκοσμια Ημερα Ποιησης | Η ... - ΑΦΗΓΗΣΗ ΖΩΗΣ
afigisizois.wordpress.com/.../με-αφορμη-τ... -
18 Μαρ. 2012 – Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, .... Αφηγηση εργουζωης – Δημητρης Ζερβουδακης · Η ιστορια του ...

13.10.12

Τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού. Toυ Ουμπέρτο Έ


Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ' αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ' αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.
1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ' αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.
Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.
Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.
Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.
Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ' ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.
2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ' αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.
3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.
4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.
5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.
6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία.
7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.
8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.
9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.
10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι' αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ' αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.
11. Μέσα σ' αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.
12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα - σαν φαλλικό υποκατάστατο.
13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.
Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.
14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.
Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.
Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.
Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ' αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.
Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:
«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».
Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.
---
Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995
stavrochoros.pblogs.gr

4.10.12

Προς Ανώνυμους Αφηγητές :) Eρωτευτείτε


Με αυτό το υπέροχο άρθρο του "Βυτίου" αναδημοσιευμένο στους "Ανώνυμους Αφηγητές", σας καλοσορίζω στο νέο δυναμικό ξεκίνημα των πρώην και νυν συμμετεχόντων στο σεμινάριο "Αφήγηση Ζωής" με δύο ομάδες, μία κάθε εβδομάδα και μία κάθε 15 ημέρες, με βάση το γνωστό περιεχόμενο αλλά πλέον σε άλλο επίπεδο σαφώς υψηλότερο και βαθύτερο.

Επίσης, μία νέα ομάδα για εκείνους που θέλουν να το παρακολουθήσουν για πρωτη φορά. Περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό: Σεμινάριο “Αφήγηση Ζωής”


Όσοι ενδιαφέρονται, επικοινωνούν μαζί μου. 

Κρυσταλία Πατούλη  
Δημοσιογράφος  - Σύμβουλος Ανθρωπίνων Σχέσεων


Ερωτευτείτε

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια
Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο.
Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.
Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους
Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.
Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.
Ερωτευτείτε τα καφενεία του Γκόρπα, τα μπαρ του καλοκαιριού, τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι δύο γέρων έξω απ’ τα άδεια μαγαζιά τους, τα σουβλάκια στα σκαλάκια των πολυκατοικιών, τις μπύρες στα δύο και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.
Τα ξυπόλυτα κορίτσια, τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών, τα κορίτσια με τα αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη. Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.
Τους αδύναμους. Δείτε. Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη, η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός. Υπάρχουμε και για να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν.
Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε. Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή. Αν δεν καταφέρετε να συγκρατήσετε το κορμί τους, πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα, κρεμαστείτε μαζί τους.
Αυτόν που έγραψε πρώτος το «οι μπάτσοι είναι παντού, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους» και αυτόν που το φωτογράφησε και αυτόν που το έκανε ριτουίτ και αυτόν που χαμογέλασε βλέποντάς το.
Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου. Το φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά. Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα απ’ τις νάρκες και τα κύματα, για να πέσει απ’ το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.
Τους διαδηλωτές, που ανεβοκατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας αλληλεγγύη, φωνάζοντας ελευθερία. Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες, που μαζεύουν ρούχα, που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήματα.
Αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά ή τα λεφτά. Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους, που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα και αυτούς που, σαν τον Χόλντεν, όταν λένε καριέρα, εννοούν να προσέχουν τα παιδιά που παίζουν σε ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω και τραγουδώντας στίχους χωρίς λόγια, μόνο λα λα λα.
Τον Ντουρούτι, τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ. Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.
Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο, αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση, αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση, αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το ανάποδο και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.
Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.
Ερωτευτείτε την φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή, το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο. Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.
Τον Χρήστο Βακαλόπουλο που έλεγε για τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, «το τραγούδι δεν είναι ερωτικό, αλλά ερωτευμένο». Μην δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό, αλλά όχι ερωτευμένο.
Την Άννα Καρίνα, την Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας, την Ροζάριο Ντόσον και όλες τις γυναίκες που έχουν αίμα μπερδεμένο, αίμα που έρχεται από δύο ή τρεις ηπείρους.
Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος, χορεύει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Ερωτευτείτε το αχ Παναγιά μου, στο τέλος κάθε τέτοιας μουσικής.
Αυτόν που έγραψε, «μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντα».
Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της, τον απογευματινό ύπνο κάτω απ’ το αρμυρίκι ή την καρυδιά, την πιο λεπτή ειρωνεία, το παγάκι, την παρέα που κλαίει γελώντας και τη βουβαμάρα του καταστρώματος της επιστροφής.
Ερωτευτείτε το κορίτσι μου. Κάθε πρωί, κάθεται νυσταγμένη στην άκρη του κρεβατιού με γερμένους τους ώμους και τα χέρια να κρέμονται σαν τεράστιο εκκρεμές. Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω στη χούφτα μου και με κάνει ιπτάμενο, απίθανο και ανήλικο.
Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα.
Ερωτευτείτε.
———————————
υγ. παρασκευασμένο για το Μπαχάρ* 3
πηγή: http://tovytio.wordpress.com/2012/10/03/apo_to_bahar/
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου