Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

5.2.15

Αντί αποχαιρετισμού





Η ζωή της όλη μια αναμονή. Αύριο να θυμηθώ να σ’ αγαπήσω. Σαν πουλιά τα αύριο πετάνε μακριά και δεν τα φτάνει. Μικρή έτρεχε στα διπλανά σπίτια να βρει ψωμί και βύσσινο γλυκό, η μάνα της της το ‘κρυβε το ψωμί και το γύρευε αλλού, άλλοι της δίναν, αλλού πικρό το ψωμί τους. 

Πες γι’ αυτό να της φαινόταν εδώ σ’ αυτή τη μυστική μάζωξη του υπογείου*, Άννα, πως έτρωγε το πιο γλυκό ψωμί αυτό που σου ζεσταίνει την καρδιά, σαν εκείνες τις ευωδιαστές λαγάνες της γιαγιάς της και το μισό καρβέλι που έκρυβε πάντα να της δώσει μαζί της. 

Αργότερα το υπόγεια ψηλώσανε, ανεβήκαμε και πιο πάνω, μπορεί να σκλήραινε κάπως στο στόμα το ψωμί, άλλο παρέμενε γλυκό, σαν γιατρικό, είναι λίγο απ’ τη γενναιοδωρία κι ενθάρρυνση της Κρυσταλίας, την καταπραϋντική παρουσία της Άννας, το βλέμμα της Γιωργίας γεμάτο ηλιοτρόπια που αναρωτιόσουν τι τα εμποδίζει να πλησιάσουν τον ήλιο, κι ο Σταύρος να θυμίζει αλλοτινές ατραπούς που μόνο αυτές οδηγούν κάπου. Όσο για το βύσσινο, παραμένει το αγαπημένο μου γλυκό, βαθύ κόκκινο χρώμα, μεστή γεύση, γλυκόπικρη. 
Να σας πω ένα μυστικό; Αλλοτε το τρώω μονομιάς κι άλλοτε ξεμένω για καιρό χωρίς αυτό, και δεν είναι όλες τις εποχές το ίδιο νόστιμο, ούτε σαν της μαμάς ή της γιαγιάς, γλυκό βύσσινο μού ‘δινε κι ακόμα μου φτιάχνει, ναι, ναι, η μαμά μου, άλλες φορές δεν ξέρω σε τι βάζο να το φυλάξω ή όταν βρίσκω το βάζο κάθομαι και το κοιτώ σαν να μην ξέρω πώς να το ανοίξω και να το απολαύσω.

Έχω κι άλλο μυστικό: ξέρετε τι κάνω όταν το ψωμί γίνεται πικρό και δεν μπορώ ν’ ανοίξω το βάζο με το βύσσινο γλυκό; Το ρίχνω στα μπισκότα -τελευταία ανακάλυψη αυτή, κάθε λογιώ μπισκότα, με βούτυρο, με μαρμελάδα, με κανέλα, με ντζίντζερ, έχει πολλά μπισκότα η ζωή να διαλέγω και μυρίζουν υπέροχα.

Αντίο, λοιπόν, φίλοι μου, απ’ τη μυστική μου μπισκοτοχώρα, σας σκέφτομαι και σας χαμογελώ.  
Ευδοκία
04/02/2015
---

*Στη βιβλιοθήκη Βολανάκη που διεξαγόταν ο πρόσφατος κύκλος του Σεμιναρίου "Αφήγηση Ζωής"


(Φωτογραφία από ζωγραφικό έργο της Φωτεινής Στεφανίδη)

Ο «Ανάμισης Ντενεκές» του Γιάννη Μακριδάκη στο θέατρο

14:46 | 05 Φεβ. 2015
Κρυσταλία Πατούλη
Η θεατρική διασκευή του Ανάμιση Ντενεκέ του φυσικού καλλιεργητή, ερευνητή και συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, σκηνοθετικά, ίσως είναι η επιτομή της λεγόμενης πολυφωνικότητας του μεγάλου θεωρητικού Μιχαήλ Μπαχτίν που έλεγε πως μέσα σε ένα συγγραφικό έργο δεν υπάρχει μόνο η φωνή του συγγραφέα του αλλά και πολλές άλλες φωνές.
 Ο πρωταγωνιστής Χάρης Χαραλάμπους, καλείται να αλλάζει επίπονα και σε δευτερόλεπτα του δευτερολέπτου τη μία φωνή/ρόλο με την άλλη, και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης όλες τις διαφορετικές φωνές/ρόλους που συνυπάρχουν και διασταυρώνονται στο μυθιστόρημα, μαζί με εκείνη του συγγραφέα του.

Σ’ αυτήν την παράσταση είναι σα να ζεις τη συγγραφή του βιβλίου.

Πως ο Μακριδάκης γράφοντας περνούσε από τη μια φωνή στην άλλη, κι άλλαζε ζωές και υπάρξεις, χαρακτήρες και προσωπικότητες, για να μπορέσει να αποδώσει τον κάθε ήρωα, τις σκέψεις και τη δράση του, τα συναισθήματά του, τις σχέσεις του με τους δικούς του και την κοινωνία, τη θέση του άντρα και της γυναίκας, τη δομή της οικογένειας αλλά και της κοινότητας, και μέσα από όλα αυτά την πλοκή του έργου;



Κορυφαίες φωνές, είναι αυτή του Γιώργη Πέτικα και κατά δεύτερον του ίδιου του ερευνητή του, που είναι και οι σημαντικότεροι ήρωες της ιστορίας, οι οποίοι αν και ποτέ δεν συναντιούνται, βαδίζουν παράλληλα στα ίδια χνάρια, σε έναν άλλο χρόνο, στον ίδιο τόπο, για άλλο λόγο και σκοπό, με άλλο τρόπο.

Μέσα από τη ζωή του Πέτικα, ξεδιπλώνεται η ιστορία της Ελλάδας και της Χίου, όπως και η λαογραφία, η κοινωνία μιας άλλης ξεχασμένης εποχής που ο Γιάννης Μακριδάκης αναβιώνει στη φράση «Ήμασταν πλούσιοι, όλα τα είχαμε, μόνο λεφτά δεν είχαμε!» και οι θεατές στο άκουσμά της ξεκαρδίζονται, αντί να κλαίνε…

Το δράμα του πιο διαβόητου κυνηγημένου εγκληματία της Χίου, που οι αστυνομικές αρχές κατέληξαν να του φορτώνουν τελικά, όλα τα άλυτα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα του νησιού, από τη λύσα τους που δεν κατάφερναν να τον συλλάβουν, παραμένει επίκαιρο ακόμα κι ως σύγχρονος προβληματισμός:

Να κυνηγάς κάποιον που διέπραξε αρχικά έναν φόνο, όχι για να κατανοήσεις πώς κατέληξε σε αυτόν, και βέβαια πως να φτιάξεις μια κοινωνία που δεν θα περνούν οι άνθρωποι σε ανάλογες απονενοημένες πράξεις, αλλά κυρίως για να τον τιμωρήσεις, να τον μπουντρουμιάσεις και εν τέλει να τον εξουσιάσεις και εκδικηθείς που ξεφτίλισε κάποιες από τις κοινωνικές δομές για την απουσία της αποτελεσματικότητάς τους όπως και την αχρηστία του ρόλου τους.

Η τιμωρία κάποτε έρχεται, όπως και στον Ντοστογιέφσκι, η λύση του δράματος όμως δεν φαίνεται να είναι αυτή.


Αντίθετα, φαίνεται να είναι η «συνάντηση» των μελλοντικών γενεών με τον ήρωα, μέσα στη σπηλιά που κρυβόταν ως φυγόδικος για χρόνια (μια σκηνή του βιβλίου που έλειψε στην παράσταση), στον Ανάμιση ντενεκέ, όταν ο συγγραφέας επιχειρεί το μέχρι στιγμής αδιανόητο:

Να σταθεί στον ίδιο βράχο που καθόταν ο φονιάς, ψάχνοντας το στίγμα του με άλλα μάτια, αντίθετα με όλους εκείνους που το διαστρέβλωσαν μέσα από σαθρούς θεσμούς, άκαμπτες κοινωνικές κατασκευές και κατασκευασμένες αξίες, που αφήνει μετέωρες μέχρι σήμερα τις απορίες για τη φύση ενός άντρα που τόλμησε να ερωτευτεί και να κάνει όνειρα για το μέλλον, αψηφώντας τα ήθη και έθιμα της εποχής του και τελικά όλους τους γραπτούς νόμους, δημιουργώντας έναν ζωντανό θρύλο στο όνομά του.

Μήπως το κάθε έγκλημα είναι το βαρύτερο σύμπτωμα και ο καθρέφτης μιας εκ βάθρων εγκληματικής κοινωνίας;

Κρυσταλία Πατούλη
5/2/15
Σκέψεις μετά την παράσταση που παρακολουθήσαμε με τους συμμετέχοντες του σεμιναρίου "Αφήγηση Ζωής"
 
Για περισσότερα, οι θεατές (αλλά και οι αναγνώστες του μυθιστορήματος Ανάμισης ντενεκές), θα έχουν όπως μαθαίνουμε την ευκαιρία να συμμετέχουν σε συζήτηση μετά την παράσταση με τον ίδιο τον συγγραφέα του έργου, στις 23 και 24 Φεβρουαρίου στο θέατρο Μεταξουργείο, αλλά και στις 19 Φεβρουαρίου σε παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Αντί Στεφάνου» επίσης από τις εκδόσεις Εστία, στο βιβλιοπωλείο Μωβ Σκίουρος στην πλατεία Καρύτση.
 
Ο Γιάννης Μακριδάκης επιστρέφει στο Θέατρο Μεταξουργείο. Μετά την επιτυχημένη παράσταση «Η άλωση της Κωνσταντίας» το 2012, παρουσιάζεται ο «Ανάμισης ντενεκές», το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα σε μορφή μονολόγου, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου. Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους. Μέσα από την έρευνα για τη θρυλική ζωή του Γιώργη Πέτικα ξετυλίγεται και η ιστορία της Χίου από την εποχή που ήταν ακόμα τουρκική ως τα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μέσω της αφήγησης ο ηθοποιός πλάθει επί σκηνής τους ήρωες και τη δράση τους. Σαν παραμυθάς ζωντανεύει ανθρώπους και εικόνες ανεπιτήδευτα, με μοναδικό του εργαλείο το λόγο.

Γιάννη Μακριδάκη
ΑΝΑΜΙΣΗΣ ΝΤΕΝΕΚΕΣ


Διασκευή: Μ. Αιγινίτου – Χ. Χαραλάμπους
Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Διαμόρφωση Σκηνικού Χώρου – Κοστούμι: Δανάη Ελευσινιώτη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Ηλέκτρα Περσελή
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Επιμέλεια Κίνησης: Βαγγέλης Τελώνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Κανδρή
Ερμηνεύει ο Χάρης Χαραλάμπους

Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14, τηλέφωνο κρατήσεων: 2105234382. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 από 20/1/15.

Το τρέιλερ της παράστασης εδώ

http://tvxs.gr/news/theatro/o-anamisis-ntenekes-sto-theatro
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου