Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

19.11.12

Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος... Κεμάλ. Της Κρυσταλίας Πατούλη

11:11, 19 Νοε 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/111646

Παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής κακοποίησης σήμερα. Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Πόσο σημαντικό είναι να μην πονάμε (ψυχικά ή σωματικά) τα παιδιά; Όσο σημαντικό είναι οτιδήποτε μας πονάει αυτή τη στιγμή για ολόκληρο τον πλανήτη.  Της Κρυσταλίας Πατούλη
Η εξάλειψη της παιδικής κακοποίησης είναι η σημαντικότερη εγγύηση για έναν ανθρώπινο πλανήτη που δεν θα προκαλεί πόνο στον εαυτό του.
Όμως ακόμα και πρόσφατες έρευνες, όπως π.χ. από τη χώρα μας, καταδεικνύουν πως ένα στα δύο παιδιά κακοποιείται.
Σε ένα παιδί που ακόμα διαμορφώνεται η ψυχική του δομή, κάθε τι κακοποιητικό που βιώνει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί, συνήθως, είτε το απωθεί κλειδώνοντάς το στο νευρικό του σύστημα, είτε το ενδοβάλλει, επίσης ασυνείδητα, δηλαδή, το… οικειοποιείται, επαναλαμβάνοντάς το.
Τι σημαίνει «δεν μπορεί να το διαχειριστεί»; Σημαίνει, συνήθως, πως το συγκεκριμένο κακοποιητικό βίωμα αποτελεί γι’ αυτό το μικρό παιδί, ψυχικό τραύμα.
Τι σημαίνει ψυχικό τραύμα; Σημαίνει ένα είδος σοκ, που τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου διαχωρίζονται, παύουν να συνεργάζονται, διότι δεν δύνανται να διαχειριστούν μαζί το τραυματικό γεγονός.
Τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα (συνήθως απειλητικά), πολύ έντονα, και ένα παιδί δεν έχει την δυνατότητα να αναμετρηθεί μαζί τους βάζοντας τη λογική του να τα επεξεργαστεί.
Συμβαίνει, λοιπόν, ένα είδος αυτόματης λοβοτομής, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει, χωρίς να… τρελαθεί.
Δεν χρειάζονται πολλές κακοποιήσεις για να τραυματιστεί ψυχικά ένα παιδί. Και μία εμπειρία κακοποίησης, αρκεί, για να εισχωρήσει στην… ομάδα των επιζώντων της βίας.
Τί σημαίνει «ομάδα» επιζώντων της βίας;
Σημαίνει μια εντελώς ανομοιογενή ομάδα που συνθέτεται από όλους εκείνους που έχουν υποστεί ένα έστω τραυματικό γεγονός, π.χ. από:
  • Πόλεμο
  • Αιχμαλωσία
  • Βασανισμό
  • Φυλάκιση
  • Βιασμό
  • Οποιαδήποτε μορφή βίας (ψυχική ή σωματική)
  • Φυσικές καταστροφές
  • Οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης (ψυχική ή σωματική) – Άλλωστε, ο λόγος, η αιτία της, ελάχιστα παίζουν ρόλο.
Και γιατί ο λόγος, ή η αιτία της, παίζουν ελάχιστα ρόλο; Διότι:
Συμπτώματα της διαταραχής μετατραυματικού στρες, εκδηλώνονται σε όλους τους επιζώντες, οποιασδήποτε μορφής βίας!
Ακόμα, όμως, και ένα περιβάλλον που λείπει η αγάπη και η φροντίδα, μπορεί να λειτουργήσει τραυματικά, όπως εάν είχε υποστεί ένα παιδί οποιασδήποτε μορφής ψυχοσωματική κακοποίηση.
Δυστυχώς, οι γονείς ανά τον κόσμο, έχουν συνήθως άγνοια για όλα αυτά, όταν αποφασίζουν να γεννήσουν ένα παιδί και να το μεγαλώσουν. Κανείς δεν τους ενημέρωσε.
Κυρίως, όμως, έχουν συνήθως άγνοια για τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα, γι' αυτό και δεν τα διαχειρίστηκαν.
Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι ότι κινδυνεύουν να τα επαναλάβουν με ανάλογο τρόπο στα παιδιά τους.
"Άλλωστε, συχνά οι ενήλικες, καθώς και τα παιδιά, νιώθουν την ανάγκη να αναπαραστήσουν ασυνείδητα τη στιγμή του όποιου τρόμου έχουν βιώσει, με την ψευδαίσθηση ότι θα μεταβάλουν την κατάληξη της τραυματικής συνάντησης, με αποτέλεσμα ό,τι φοβούνται να κινδυνεύουν να το προκαλέσουν"!
Η επανάληψη της κακοποίησης που έχει υποστεί κάποιος, είτε σε άλλους (συμπεριλαμβανομένων των παιδιών), είτε στον ίδιο του τον εαυτό, υπάρχει ελπίδα να σταματήσει κάποτε, εάν ο ίδιος στην ενήλικη ζωή του επανεπεξεργαστεί (και με τα δύο του ημισφαίρια, δηλαδή, και με τη λογική και με τα συναισθήματά του) τα δικά του τραύματα, βρίσκοντας έναν -τουλάχιστον- γνώστη/αρωγό που θα τα κατανοήσει.
Διότι εάν κάποιος δεν τα επανέλαβε, αυτό συνέβη, διότι στη ζωή του το πιθανότερο είναι πως υπήρχε ένας ανάλογος γνώστης –αρωγός που  κατανόησε την κακοποίηση που υπέστη ως παιδί.
Τόσο σημαντική είναι η συμπαράσταση της κοινωνίας δίπλα σε ένα παιδί που κακοποιείται. Ακόμα και μόνο η κατανόηση για ότι άδικα βιώνει, μπορεί να είναι αρκετό, για να μην επαναλάβει ότι εισέπραξε.
Εάν ο κόσμος ακόμα και στον 21ο αιώνα, πλήττεται από πολέμους, κοινωνικές αδικίες, βία και φασισμό, η βασικότερη αιτία είναι η παιδική ηλικία των κατοίκων του, που σε συντριπτική πλειοψηφία έχουν κακοποιηθεί, χωρίς κανείς να τους έχει υπερασπιστεί ή κατανοήσει από το οικογενειακό ή κοινωνικό τους περιβάλλον και χωρίς στην ενήλικη ζωή τους, αυτοί οι ίδιοι, να έχουν επανεπεξεργαστεί τον... καθρέφτη τους.
Είναι, λοιπόν, προφανές, για ποιόν λόγο, κυβερνούν τις χώρες αυτής της γης, ψυχικά τραυματισμένοι ενήλικες, που ποτέ δεν άντεξαν να διαχειριστούν τα τραύματά τους, που τα κατάπιαν και να επαναλαμβάνουν ες αεί, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, συνεχίζοντας τους πολέμους, την οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ρατσιστική και κάθε είδους βία, από την ελάχιστη έως την πιο φρικιαστική και αποτρόπαια.
"Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού..." Άλις Μίλερ
Αν υπάρχει, λοιπόν, έστω και μία ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος... Κεμάλ, αυτή βρίσκεται πρώτα και κύρια, στο πώς μεγαλώνουν τα παιδιά του…
"Oι δικτάτορες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία και σε ψυχαναγκαστική επανάληψη. Και πάντα νέα θύματα θα πληρώνουν το τίμημα.
Και ο Χίτλερ με τη συμπεριφορά του αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο πώς ήταν ο πατέρας του: καταστροφικός, ανελέητος, επιδειξιμανής, αδιάκριτος, αλαζονικός, διεστραμμένος, εγωκεντρικός, κοντόφθαλμος και ανόητος.
Με την ασυνείδητη μίμησή του τού έμεινε πιστός. Για τον ίδιο λόγο παρόμοια συμπεριφορά επέδειξαν επίσης δικτάτορες όπως ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Τσαουσέσκου, ο Ιντί Αμίν, ο Σαντάμ Χουσείν και τόσοι άλλοι.
Η βιογραφία του Χουσείν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ακραίας ταπείνωσης παιδιού, την οποία αργότερα πλήρωσαν με τη ζωή τους χιλιάδες θύματα της εκδικητικότητάς του.
Η άρνηση να μάθουμε από αυτά τα γεγονότα φαντάζει παράδοξη, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί.
Ο αδίστακτος τύραννος κινητοποιεί τους συγκαλυμμένους φόβους των ανθρώπων που κακοποιούνται όταν ήταν παιδιά, ανθρώπων που δεν μπόρεσαν -και εξακολουθούν να μην μπορούν- να κατηγορήσουν τον πατέρα τους και οι οποίοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, παρά τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί.
Ο τύραννος συμβολίζει αυτόν τον πατέρα από τον οποίο τα άτομα κρέμονται με κάθε τους κλωστή, με την ελπίδα ότι κάποτε, επιστρατεύοντας την τυφλότητά τους, θα τον μετατρέψουν σε στοργικό άνθρωπο". (Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, Εκδ. Ροές)
Συνοψίζοντας:
Κάποιοι έως και βαριά ψυχικά ασθενείς, δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τον θάνατο, τον πόνο και την οργή που έχουν μέσα τους, γι αυτό τα προκαλούν στους άλλους.
Το πιο πιθανόν είναι, ότι κάποιος (-οι) τους τα προκάλεσε ατιμώρητος (σε μια ηλικία που ακόμα χτιζόταν η ψυχική τους δομή), και προφανώς, συγχρόνως, η κοινωνία γύρω τους έμεινε απαθής.
Αντιδρώντας στη φρίκη που εισέπραξαν οι ίδιοι, την ενδόβαλλαν, την κατάπιαν, έγιναν οι ίδιοι φρίκη για να την αντέξουν, γι' αυτό και επαναλαμβάνουν ότι τους αρρώστησε...
Η άρρωστη κοινωνία, βγάζει άρρωστους ανθρώπους. Κι ότι προκάλεσε την αρρώστεια τους -χωρίς να επέμβει καμία δικαιοσύνη- το επαναλαμβάνουν στους άλλους ή και στον εαυτό τους.
Γι αυτό ζουν -συνειδητά ή ασυνείδητα: Για να βλέπουν να πονάνε οι άλλοι από τον πόνο που προκάλεσαν. Για να καθρεφτίζονται σε... φωτογραφίες πόνου, που είναι οι ίδιοι, μέσα τους.
Αν συνεχίσει η κοινωνία να απαξιεί για την... παιδική ψυχή της, θα συνεχίσει να βλέπει το πρόσωπo αυτής της απαξίωσής μπροστά της.
Αν, όμως, η κοινωνία, Κεμάλ, μπορέσει να σταματήσει κάποτε την παιδική κακοποίηση, υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει.-
Σχετικά άρθρα - παραπομπές:



3.11.12

Δευτέρα 3/12/12 η συνάντηση για όσους θέλουν να μάθουν για το σεμινάριο "Αφήγηση Ζωής", στις 9μμ στο Μικρό Πολυτεχνείο


"H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς, αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί" Gabriel García Márquez

Δευτέρα 3 /12/12 θα γίνει η συνάντηση για όσους θέλουν να μάθουν για το σεμινάριο "Αφήγηση Ζωής", στις 9μμ στο Μικρό Πολυτεχνείο. 
 

Εισ' άντρας ρε; Του Θοδόση Σεζένια



Εισ' άντρας ρε;
Σούρουπο τώρα, σχολνάει να πούμε ο Ήλιος και σφουράει ο Ουρανός ''σκάντζα βάρδια'' να ρθει το Φεγγάρι με την παρέα του να πιάσουνε τα πόστα. Κι απ' τις πιάσουνε τα πόστα, να σηκώνει ο πάσα εις την γκλάβα του στον Ουρανό και να ρωτά τον απατό του ''για δείτενε ρε... τι 'ναι τούτα τα όμορφα και ποιος ήσπασε την κεφαλή του να κάτσει να τα κάμει...;'' κι άλλα τέτοια που μόνο παπάδ

ες μποράνε να ξηγήσουνε κι άλλος κανείς. Κι όχι δηλαδής πως έχω τίποτα με 'πιστημόνους και φιλοσόφους, όχι, αλλά μωρ' αδερφά μου τους ρωτάς για τη φτιάξη του Κόσμου και του Συμπάντου, και σου κάνουνε την κεφάλα καζάνι για να καταλήξουνε πως ούτε εκείνοι ξέρουνε... Ο παπάς πως, ότι τον ερωτήσεις λέει''ο Θεός''. Λέει ο Θεός και καθαρίσατε, κι αυτός που στο 'πε, κι εσύ που γλίτωσες τη σκοτούρα περί σκέψη φιλοσοφική και βαρυστόμαχη, και τ' αφεντικό σου που δουλεύεις μεροκάματο και δε ρίγνεις τη δουλειά ένα παρά πίσω, γιατί σ' απασχολάνε αψηλά ζητήματα.
Κι είναι τούτη η ώρα που κάθεται ο Λαφιάτης ο Θόδωρας, με το Μαδέρη το Νικολή, σε ταβερνάκι Σιδερούντα μεριά, 'κει κάτου στο Μετόχι. Ταβερνάκι με τα σέα του, και με βάρκες να σείονται στο βουβό το κύμα, και με πεύκα να βλέπεις να φτάνουνε μέχρι το γιαλό και να πίνουνε αρμύρα... Τέτοια που να σταματούνε, οι τουρίστες να βγάζουνε ''φώτος'', και να λε' ο ένας τ' αλλονού, ''μπηούτιφουλ'' και ''αμέηζινγκ''. Είναι βλέπεις κι από την κόστα της Χίου που βλέπει Εύβοια, κι άμα πέφτει ο Ήλιος γεμίζει γύρου χρώματα. Έχει και μιαν αφεντικιά τούτο το ταβερνάκι. Τη Μίνα, του Μάρκου του Ρουθούνα. Πάντα με το χαμόγελο, και μέχρι που να ξηγηθεί και κερασμένα άπαντα, κι ας μην έχει κάνει σεφτέ την τρέχουσαν ημέρα.
Ο Λαφιάτης, τώρα, της μαύρης χλίψης έχει πέσει στο βαρύ στεναγμικό λόγω νερά από πρόσωπο. Ο Μαδέρης τώρα αδερφός του ήτουνε, και δε μπόρα'ε να τον εβλέπει να 'ναι επιτάφιος.
- Τι θα γένει ρε Λαφιάτη; Από το στεναγμικό ρε, θαρρώ πως είμαι Ινδικό και με πιάσανε μουσώνια.
- 'Ναθεμά το, την ήδιωξα και πολύ μου κόστισε...
- Καλά ρε είσαι μάπας; Δε σου 'κανε ρε τα συκώτια σου τούμπανο;
Στην κουβέντα πάνου να κι ο Τραμουντάνας, μ' ένα κουβά της μπογιάς γεμάτο κατσιμάμουνα και μια καλαμένια πανέρα παραγάδι, από τις παλιές που δύσκολα τις βρίσκεις σήμερον.
Τούτος 'δω ο Τραμουντάνας, Αντρέα τον εβάφτισε ο παπάς μ' άμα και δεν τον επείς Τραμουντάνα στη Χίο, δεν τον εβρίσκεις. Καθόσο αδερφέ μου, στη Χίο είναι πολύ της μόδας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, κι άμα και δεν έχεις μισός Χιώτης λογάσαι. Έτσι που στα κηδειόχαρτα καμιά βολά να μπαίνει πρώτα το καλλιτεχνικό και μετά επώνυμο ληξιαρχείου. Τούτος 'δω που λέτε ο Τραμουντάνας, ήτουνε δακτυλοδεικτούμενος στο χωριό. Γύρω στα εβδομήντα του ήτουνε, αλλά ήτουνε τέτοια η περπατησά του, τέτοιο το γέλιο του που τον εκαμάρωνες. Άλλοι στην ηλικία του, για καμπουριάσανε, για κρεμάσανε κοιλιές, για δε γελούνε μήτε με χασίσι, λες αδερφέ μου κι έχουνε πολλά χρόνια μπρος τους, και κρατούνε χαρές ρεζέρβα μη μπα και ξεμείνουνε. Ο Τραμουντάνας δεν ήτουνε έτσι, ποτές του δεν ήτουνε. Μάλιστα τότες που 'χενε χάσει το γιο του στο ναυάγιο, όλοι περιμένανε να μαραζώσει και να γένει σαν και 'κείνους. Ο Τραμουντάνας τώρα, στεναχωρέθηκε, έκλαψε, αλλά, όχι, σαν και 'κείνους δεν το 'χε σκοπό να γένει και δεν έγενε. Στα 'ξάμηνα απάνου του ναυαγίου είχε συνεφέρει και περπάτιενε ξανά στητό καντρόνι.
Στητό καντρόνι ναι, να ξέρεις όμως λίγοι αθρώποι χαίρουνται άμα και σε δούνε παλικάρι και λεβέντη, οι πιότεροι σε θένε κακομοίρη και της μεγάλης λύπησης, έτσι που να λέει ο ένας τ' αλλονού ''ε, ο καμένος'', να σε λυπούνται σφόδρα, και πολύ να χαίρουνται που δεν είναι στη θέση τη δικιά σου. Θυμούμαι τότες, επή'ε να τον πειράξει η Μέρπα του Κασίδα, από τους ''πιότερους'' που λέγαμε, κι ήμουνα μπροστά, τον τράκαρε στητό στη στράτα και καθόλου δεν της ήρτενε, και ξέρεις τώρα άμα θένε οι γυναίκες να σε φαρμακώσουνε, ε;...
- Ε Τραμουντάνα! Για γαμπρός πας; Εσύ ξανάνιωσες...
- Είδες; Εγώ 'χω 'να κακό μωρέ... ε μπορώ να στεναχωριόμαι, έδευτό το κακό έχω... ε μπορώ να στεναχωριόμαι. Βλέπω τους άλλους που στεναχωριόνται και ντρέπουμαι, λέω ''ρε Τραμουντάνα ευτός στεναχωριέται κι εσύ ε στεναχωριέσαι;''. Στεναχωριόμαι που ε στεναχωριόμαι, μα ήντα να κάμω που ε μπορώ να στεναχωριόμαι; Πολλά μπερδεμένη της εφάνηκε η απάντηση του Τραμουντάνα, και καθόλου όρεξη δεν είχε να την εκάνει κέρματα για να την καταλάβει. Άσε που σα να της μύρισε καμένο απ' την κουζίνα της... ''Μμμμ...'', έκανε μορφασμό δυσαρέσκεια και χάθηκε. Γύρνα, με βλέπει που τους κοίταγα, μου κάνει νόημα σαν και καλά, ''την είδες;'' ''Την είδα.'' γνέφω. Τούτος ήτουνε ο Τραμουντάνας, που τον ελέανε κι Αντρέα.
Παράγγειλε καφέ.
- Ε Μίνα, ώρα καλή! Α τον εψήσεις;
- Απάνω τον ήβαλα με το που σε 'δα, Αντρίκο.
- Έχε την ευκή μου.
Άναψε σερέτικα μ' ένα σπίρτο το τσιγάρο του, πήρε και την πανέρα κι έκατσε και δόλωνε παραγάδι.
- Ναι ρε Μαδέρη, μου τα 'κανε τούμπανο και καλώς τη σούταρα αλλά, τώρα ήντα να κάμω... τώρα ήντα κάμω, που θυμούμαι μόνο τα καλά και ξεχνώ τα άσκημα...
Καθόσον έτσι κάνει πας ανήρ με τις γεναίκες, όσο τις έχεις ένα καλό δεν τος εβρίσκεις, κι άμα και χωρίσεις ένα κακό δεν τος θυμάσαι.
- Ρε θα με σκάσεις; εξέχασες;! Και σκύβει προς το Λαφιάτη. Άντε μη σ' αρχίσω τώρα κι ακούει κι ο Τραμουντάνας και θα σε κάμω ρεζίλι. Τι άντρας είσαι ρε; Επιτρέπεται ρε να μου 'ρχεσαι στο σπίτι, μέρα παρά μέρα, κλαμένος σα δωδεκάχρονος πιτσιρής και τώρα που 'καμες απόφαση να της πεις ''μόλα'', να μου λες το μετάνιωσα; Τι θες δηλαδής, να πα' να ξανατραβήξεις μια απ' τα ίδια;
- Ξέρω 'γω... έκαμε τρίβοντας αμήχανα την κούτρα του ο Λαφιάτης, που σαν κάτι να θυμήθηκε από τα χούγια της δεσποινίδος. Και δωσ' του εξάτμιση στο κάργα με βλέμμα από Ξανθόπουλο...
- Για κοίτα ρε ένα άντρα... να στενάζει σαν τη Γενοβέφα... χαθήκανε ρε οι γκόμενες και μένουμε απ' τη ράτσα;
Ο Τραμουντάνας τώρα έχει στήσει αυτί, έχει σηκώσει φρύδι, και το μυαλό του τρέχει σε κάτι θύμισες δικές του παλιές, περί γεναίκες. Ε, όσο να 'ναι πιο μικρός τα 'ζησε, τα σιχάθηκε. Λόγω που ήτουνε κι ομορφάντρας στα νιάτα του, είχε τράβαλα πολλά κι ήξερε.
- Τι να κάμω δεν ηξέρω... τι να κάμω δεν ηξέρω... μουρμούριζε φαρμακωμένος ο Λαφιάτης.
- Εν έχεις ρε εγωισμό, να πεις, όχι ρε δεν της εκάμνω το χατήρι, θα βγάλω την καρδιά μου να την επατώ καταής κι οπίσω δεν ξαναγυρνώ. Για δε ρε 'ναν άντρα...
Τα μάτια του Τραμουντάνα άστραψανε, σηκώνεται απάνω και λέει του Λαφιάτη.
- Είσαι άντρας ρε μικρέ;
- Εεεε.... κάτι πή'ε να ψελλίσει ο Λαφιάτης, το 'κοψε...
- Λέγε ρε είσαι άντρας;
- Τι εννοείς;
- Τι εννοώ; Εννοώ πως πας άντρας, άντρας είναι, άπαξ και κάνει το κέφι του. Να τι εννοώ. Και πως άμα κέφι σου είναι να πας να την έβρεις, τρέχα τώρα και μη χάνεις λεπτό, κι άμα κέφι σου είναι να τη διώξεις, διώξ' τη και καμάρωνε. Άμα πιάσεις και χαλάς την καρδιά σου περί αντριλίκι και περι μου 'χε καμωμένα κι εγώ 'μαι άντρας και δεν ξεχνώ, βρασ' τα. Ο άντρας άπαξ και δεν κάνει το κέφι του, άντρας δεν είναι, κι άσε τι λένε οι σκληροί με τα μουστάκια.
- Εεεε... κάτι πή'ε να ξαναπεί ο Λαφιάτης, το ξανά 'κοψε.
- Τι εεεε;! Ο άντρας πλερώνει και κάνει το γούστο του, σ' άλλονε κοστίζει λεφτά του, σ' άλλονε την 'λευθερία του, σ' άλλονε ένα σπασμένο κομματάκι της καρδιάς του. Και να με συμπαθάς Μαδέρη... με το να βγάλω την καρδιά μου να την επατώ, σκληρός δε γένομαι, κορόιδο γένομαι μιας και τη δική μου την καρδιά πατώ κι όχι ξένη. Το λοιπό μικρέ, άμα κι είσαι άντρας, κάτσε και ρώτα την καρδιά σου, τι γυρεύει, κι ότι σου πει να κάμεις. Κι άντρας είναι όποιος, ότι τραβάει η ψυχάρα του το 'χει κι όχι όποιος κάθεται και καταπίνει 'πωθημένα και έχει το βλέμμα του καλόγερου μπροστά στο κοκορέτσι... Τα 'πε ο Αντρίκος και πέταξε κάτου το τσιγάρο του, έτσι που γέμισε ο κόσμος κάφτρες και καθόσον και δε σήκωνε αντίδρα, γύρισε πλάτη κι έκατσε στο σκαμνί να ασχοληθεί με κατσιμάμουνα. Είχε χαλάσει πολύ σάλιο περί σχέσεις και έρωτος και ήτουνε μεγάλος πια για τέτοια βαρυστόμαχα.
- Ρε λες να 'χει δίκιο ο μπάρμπα Τραμουντάνας...; γύρισε στο Μαδέρη, ο Λαφιάτης.
- Εσύ φιρί φιρί το πας να φας το κεφάλι σου. Δεν ξανασκώ για πάρτη σου. Καλά ξεμπερδέματα.
Και καλά ξεμπερδέματα δεν είχε ο Λαφιάτης ο Θόδωρας, και το κεφάλι το 'φαγε ο Λαφιάτης ο Θόδωρας. Καθόσον; Σμίξανε δέκα φεγγάρια ωραία, και μετά μια απ' τα ίδια. Ώσπου χωρίσανε άνευ αναστολής, και πάει καθένας τη στράτα του. Το φιλοσόφησε, και να τι λέει.
- Τι θαρρείς πως γένεται κερά μου, σαν σου δώκω καντάρια πέντε σημασία; Να σου πω εγώ τι γένεται. Της δικής μου της καρδιάς το κέφι γένεται...
Ε, πως! Δεν είναι μικρό πράμα αδερφάκι μου ν' ανοίγεις την καρδιά σου, να στέκεις, να την καμαρώνεις και να λες, '' Πωπω! Για δε' ρε μια Καρδιά μεγάλη που 'χω! Και δε της φαινότανε!''
Κι άπαξ και πέφτουνε τα θηλυκά απάνου και τη διαγουμίζουνε, να καμαρώνεις και να γελάς και να λες κυμπάρικα...
''Χα ρε! Μεγάλη καρδιάν έχω ρε, και πάρτε, και κόψτε, και να 'χετε, να πορεύεστε...''



Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου