Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

20.3.15

Η πανοπλία και τα όπλα μου. Της Φωτεινής Βαρδή





Ντύθηκα την πανοπλία μου. Ζώστηκα το βαρύ όπλο. Πέρασα σταυρωτά τα φυσίγγια. Κράτησα την ασπίδα μου στο χέρι το αριστερό και ένα καλά ακονισμένο σπαθί στο δεξί.

Βγήκα στο στίβο της μάχης να παλέψω. Τα πλήθη ωρύονταν στις κερκίδες. Ο αντίπαλος δεν άργησε να φανεί. Είχε και αυτός βαριά αρματωσιά και μάτια να γυαλίζουν. Ή αυτός ή εγώ. Μονομάχοι στην αρένα.

Καθώς η πανοπλία ήταν βαριά έσερνα τα βήματα μου, σήκωνα σκόνη. Με κόπο κουβαλούσα τα άρματα μου. Η περικεφαλαία με ζέσταινε ανυπόφορα αλλά ήταν η προστασία μου και αγνόησα την ενόχληση που μου προκαλούσε.

Πλησίασα και κάρφωσα το σπαθί μου στο έδαφος μετρώντας τον αντίπαλο μου και κοιτάζοντας τον στα μάτια. Το ίδιο έκανε και αυτός.

Ξαφνικά με ένα ουρλιαχτό που μου φάνηκε να βγαίνει από αλλουνού ανθρώπου λαρύγγι άρπαξα γρήγορα το σπαθί και κατάφερα μερικά χτυπήματα στον άλλον που με τη σειρά του χτυπούσε αλύπητα και προέτασσα την ασπίδα μου προστατεύοντας το σιδερένιο μου κορμί.

Πάνω στη μάχη που είχε ανάψει κατάφερα με ένα σπάθισμα να αφοπλίσω τον εχθρό και να τον ρίξω ανάσκελα στο έδαφος.
Είδα το φόβο να καθρεφτίζεται στα μάτια του και ένα ικετευτικό βλέμμα. Καθώς στεκόμουν αναποφάσιστη  για τον αν θα του χαρίσω τη ζωή ή όχι ξύπνησα από το όνειρο ιδρωμένη, με στεγνό στόμα και μια θλίψη να με έχει καταλάβει.

Πολύ ζωντανό το όνειρο μου αυτό.
Σκεφτόμουν ότι κάθε μέρα δίνω μάχη. Ξεκινάω το πρωί λέγοντας ότι πάω στην παλαίστρα. Δίνω κουράγιο στον εαυτό μου με ένα χαμόγελο για να αντιμετωπίσω την καθημερινότητα και ντύνομαι την πανοπλία της δυναμικής γυναίκας.

Φοράω στενή φούστα, μαύρο καλσόν, μπλούζα με ντεκολτέ φτιάχνω το μαλλί και φοράω ψιλοτάκουνα. Μακιγιάρομαι και περνάω έντονο κραγιόν στα χείλη. Βάζω και λίγο από το αγαπημένο μου άρωμα. Παίρνω τη ασφυκτικά γεμάτη τσάντα μου, τα κλειδιά του αυτοκινήτου, το κινητό, φοράω το παλτό μου και ξεχύνομαι φουριόζα στο δρόμο.

Είναι μέρες που δεν θέλω να κουνήσω από το σπίτι. Θέλω να κάτσω με τις πιζάμες να φτιάξω με την ησυχία μου ένα καφέ, να απολαύσω τη σιωπή του πρωινού χωρίς να τρέχω να προλάβω δουλειές και γραμμές θανάτου(deadlines).

Θέλω να είμαι ο εαυτός μου χωρίς την υποχρέωση να παριστάνω την ατσαλάκωτη businesswoman.

Και τώρα που γράφω ακούω τα εξαρτήματα της πανοπλίας μου να τρίζουν. Να είσαι άριστη σε κάθε τι που κάνεις για να σκεφτούν θετικά οι γύρω σου για εσένα και την οικογένεια σου που έβγαλε ένα τόσο πετυχημένο παιδί.

Να δίνεις και ας νιώθεις να σε εκμεταλλεύονται χωρίς μέτρο. Κάνε τους άλλους να σε χρειάζονται σκέψου γι’ αυτούς πριν από αυτούς.

Χαμογέλασε και ας μην έχεις καμία διάθεση να το κάνεις.
Στην πανοπλία μου κολλάω χρόνο με το χρόνο και νέα φύλλα σιδήρου.-

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου