Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

6.5.14

Όστρακο... του Χρήστου Χατζόπουλου


Η αγάπη σιγοκαίει .
Στέκεται κουρνιασμένη και θλιμμένη στα πιο μύχια μονοπάτια σου .
Αυτό που αγγίζεις τώρα και είναι τόσο παγωμένο, είναι η έξω πλευρά του όστρακου, εκείνη που γλύφει το νερό και σκληραίνει τις πεποιθήσεις .
Κι’ όταν το όστρακο κλείσει, παίρνει καιρό να ξανανοίξει .
Θέλει κόπο να ξεμυτίσει η αγάπη τη φλόγα της .
Είναι μια ευαίσθητη στιγμή όπου όλα μπορεί να χαθούν, η ώρα που το κέλυφος ψηλώνει κι’ η κιτρινωπή θρυαλλίδα ρουφάει το οξυγόνο για να θεριέψει .
Αν το ανοίξεις απότομα, κινδυνεύει να σβήσει, να χαθεί .
Χρειάζεται υπομονή, τρυφερότητα, σεβασμό και προσοχή .
Εάν βιάζεσαι, εάν πιέζεις, εάν αγωνιάς, υπάρχει κίνδυνος να κάνεις κινήσεις που δε θα’ θελες, να μιλήσεις λόγια που δεν αντιστοιχούν, να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν και ν’ ακούς αυτά που θα’ θελες ν’ ακούσεις κι’ όχι αυτά που σου λένε…
Έχε πίστη, γιατί αρκεί που αυτή η φλόγα βρίσκεται στο δικό σου όστρακο και δείχνει φουντωμένη !
Από τούτη εξαρτάται πόσο θα φουντώσει κι’ η φλόγα που κλείνεται τώρα στο όστρακο της αγαπημένης σου .
Μη την καίς, μόνο να τη ζεσταίνεις .


Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου