Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

11.5.12

Περιμπανού - Αντιγόνη Τσίγκου - 18/11/2010

Η πιθανή ιστορία που ενέπνευσε το Γκάτσο να γράψει τους στίχους για την Περιμπανού



Νίκο θα ήθελα να σου πω μια ιστορία μια και μιλάμε για γυναίκες “μούσες”. Όταν τελείωνε το σχολείο το καλοκαίρι πηγαίναμε για διακοπές σύσσωμη η οικογένεια σε ένα παραθαλάσσιο χωριό. Είχαμε και μια βάρκα που λες και τη κοτσάραμε πίσω από το αυτοκίνητο, γεμισμένη με όλα τα συμπράγκαλα και νοικοκυριά και πηγαίναμε για 3 ώρες, μέχρι να βρούμε θάλασσα. Ο μπαμπάς την είχε περιποιηθεί με το που έμπαινε ο Ιούνιος και ήταν έτοιμη να βουτήξει. Είχε και όνομα. Περιμπανού, που σημαίνει ευγενική κυρία. Μα που τα έβρισκε μερικές φορές αυτός ο πατέρας.Την ώρα που φτάναμε ήταν εκεί και η Κατερίνα η γειτόνισσα, δίπλα στο σπίτι που νοικιάζαμε, και ο Γιώργος, ο γιος του σπιτονοικοκύρη. Με το που έβλεπαν τη βάρκα φωνάζαν το όνομά της λες και αυτή ήταν το αστέρι της ημέρας. Και μήπως δεν ήταν.Αμέσως γινόταν από όλη τη γειτονιά μια μεγάλη κινητοποίηση και την είχαμε ξεφορτώσει στο άψε σβήσε. Έπρεπε να βουτήξει, να δεθεί και να αφεθεί να λικνίζεται στα βαθιά που η μαμά πάντα έβαζε τις φωνές όταν ζυγώναμε. Φυσικά δεν την ακούγαμε και μαζεύαμε με τον αδελφό μου την πιτσιρικαρία και βουρ για βουτιές από την Περιμπανού.Το όνομά της καθρεφτιζόταν στο νερό και το έβλεπες ξεκάθαρα απ’ την ακτή. Αλλά στις τρικυμισμένες μέρες φοβόμουν που την έβλεπα να δέρνεται απ’ την αρμύρα.Δεν έχεις ιδέα πόσα ψάρια είχε κουβαλήσει αυτή η γυναίκα από γεμάτα δίχτυα και από καθετή που έβγαινε ο πατέρας με φίλους ή με τη μάνα.Μια μέρα ήρθαν με μια πλώρη γεμάτη ψάρια, για να μη σου πω για τις απόχες. Αφού δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε και τα δίναμε από εδώ και από εκεί σε όποιον βρίσκαμε στην παραλία.Συνεχίσαμε έτσι μέχρι που ήμουν δεκαεφτά και η Περιμπανού δυο χρόνια μικρότερη. Και τότε ήταν που ήρθαν τα πάνω κάτω.Αρρώστησε ο μπαμπάς και η βάρκα μας έμεινε κάτω από μια κληματαριά απεριποίητη και μόνη. Όταν πέθανε, τη ξεχάσαμε εκεί στη κληματαριά για δύο χρόνια και κάποια στιγμή που πήγα και την είδα είχε ξεφλουδίσει το χρώμα και τα κουπιά, αν και σκεπασμένα, είχαν φουσκώσει στις άκρες και στα χερούλια. Το κέλυφος της δεν είχε πειραχτεί σημαντικά. Ήταν καλό σκαρί, που λένε.Τότε λοιπόν βάλαμε την αγγελία, και δεν πέρασαν σου λέω δυο βδομάδες και ήδη είχαμε δέκα επίδοξους μνηστήρες. Τη δώσαμε τελικά μαζί με τα δίχτυα σε έναν γνωστό μας και πήραμε μερικά λεφτουδάκια.Τότε στα δεκαεννιά μου δεν ήθελα, την αγαπούσα πολύ. Την είχα ανάγκη να μου θυμίζει έστω και κάτω από την κληματαριά ότι κάτι είχε μείνει.Αλλά όταν ο χρόνος περνά και μεγαλώνεις αρχίζουν να γίνονται ασπρόμαυρες οι αναμνήσεις, ζεστές αλλά μακρινές. Η Περιμπανού πήρε τη θέση της στο παρελθόν μαζί με όλα τα καλά της παιδικής ηλικίας.Δεν σου κρύβω ότι την ξέχασα, μέχρι που κάναμε αυτή την κουβέντα, και με ρώτησες τι με εμπνέει, ποια είναι η μούσα μου. Τα χρόνια και τα καλοκαίρια με την Περιμπανού μας, θα είναι πάντα σαν φάρος για μένα, μια παντοτινή έμπνευση, μια μούσα.



Περιμπανού
στίχοι: Νίκος Γκάτσος
μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά, Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονών
Έγραφε τ όνομά της στον καθρέφτη τ ουρανού
μ ενός πνιγμένου γλάρου φτερό

Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
Και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια

Περιμπανού την έλεγα κι εγώ, Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
Έμοιαζε με κοχύλι στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γενείς
---

Με αγγλικούς στίχους πρωτακούστηκε το 1968 στον κύκλο τραγουδιών του συνθέτη «Reflections». Οι ελληνικοί στίχοι γράφτηκαν το 1983 για να τους τραγουδήσει η Δήμητρα Γαλάνη στον προσωπικό της δίσκο «Ατέλειωτος δρόμος». Το 1993 συμπεριλήφθηκε στον κύκλο τραγουδιών των Μ. Χατζιδάκι - Ν. Γκάτσου «Αντικατοπτρισμοί» με τη φωνή της Αλίκης Καγιαλόγλου.
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου