Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

24.10.12

Truth-photoshop



Στη δευτέρα δημοτικού, επί χούντας, η δασκάλα μας έβαλε μια έκθεση να γράψουμε για τις “γυμναστικές επιδείξεις φέτος στο σχολείο μας”.
Έγραψα, λοιπόν: “Η δασκάλα μας είναι ψεύτρα. Φέτος δεν πρόκειται να γίνουν γυμναστικές επιδείξεις. Διότι,
στην αυλή έχει έρθει μια μπουλντόζα, έχει ανοίξει μια μεγάλη τρύπα, και το σχολείο μας έχει γίνει σαν πατσαβούρα!”.
Ακολούθησε πανικός. Πρώτη φορά και τελευταία, ήταν αυτή, που φώναξαν τη μαμά μου στο σχολείο. Της έκαναν σφοδρές παρατηρήσεις. Από τότε δεν ξανάγραψα αλήθεια στις εκθέσεις μου. Εμπέδωσα, ότι η αλήθεια δεν είναι επιθυμητή στη δασκάλα μου, και είπα να της κάνω τη χάρη (αν και τη χάρη την έκανα πιο πολύ για να μην ξαναταραχτεί η μαμά μου).
To αποτέλεσμα ήταν εκθέσεις μυθοπλασίας με σποραδικά πραγματικά στοιχεία, σε όλη τη διάρκεια του σχολείου… (Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό εκείνης της έρμης δασκάλας, ότι αυτό το παιδί ίσως κάποτε ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, αφού ουσιαστικά, σε αυτή την έκθεση κατέγραφε την είδηση…)
Μετά τα χρόνια πέρασαν, και κατάλαβα ότι όχι μόνο στη δασκάλα, αλλά και σε πολλούς άλλους δεν ήταν επιθυμητή η αλήθεια, επίσης, μέχρι που έφτασα στο Γυμνάσιο και άρχισα σιγά σιγά τον λεκτοπόλεμο… με πρώτη εισπράκτορα τη νεοδημοκράτισα φιλόλογo που έλεγε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φτωχοί…
Η αλήθεια είναι μαλώτρα.
Το γνωρίζω όπως ήδη είπα, από πολύ μικρή.
Αλλά είναι η επιλογή μου. Είναι η ενήλικη ζωή μου. Και η ελευθερία μου.
Ποτέ δεν έκλεισα τα μάτια σε αυτήν, ούτε τα αυτιά, ούτε το στόμα.
Στη ζωή ήρθαμε για έναν και κύριο λόγο: να ζήσουμε την αλήθεια της.
Σε όποιον, λοιπόν, δεν αρέσει, καλύτερα να μένει μακριά μου.
Δεν κάνω άλλες χάρες πια… και κυρίως δεν ασχολούμε με… truth-photoshop.

(φωτογραφία: Β' Δημοτικού, 1971, 9ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας - καθισμένη οκλαδόν με σταυρωμένα τα χέρια... η τέταρτη από αριστερά, δίπλα στο ξανθό κοριτσάκι)

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου