Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

22.7.14

ΛΥΚΟΣ του Χρήστου Χατζόπουλου


Κρυμμένος . Περιμένω .
Αχ πόσο λαχταρώ εκείνη την ασημένια λιακάδα του φεγγαριού .
Πότε θα’ ρθει ;
Πότε θα’ ρθει εκείνη η ώρα του κρύου τρέμουλου, η ώρα της αρχέγονης ανατριχίλας ;
Εκείνη η στιγμή που ξεχύνομαι μέσ’ απ’ το κορμί μου, η στιγμή που θα βγάλω το ουρλιαχτό ;
Δεν μπορεί μια καταιγίδα να δαμάσει τη φωτιά που τρέχει στις φλέβες μου .
Καμιά παγίδα δεν αντέχει τον άγριο χορό με τη σελήνη, το τσαλακωμένο μου κουφάρι που γίνεται καπνός…..
Όταν οσμίζομαι στον άνεμο πούθε έρχεται ο φόβος, ανατριχιάζουν τα φτερά μου και διάπυρες βελόνες τρυπάνε το μυαλό μου .

Κάπου εκεί έξω ξέρω εσύ με περιμένεις .
Κάθε σταγόνα του ιδρώτα σου λιώνει τα ρουθούνια μου .
Κάθε σου αλύχτισμα διεγείρει τα αυτιά μου .

Κι’ όταν το βλέμμα σου ψάχνω μες το σκοτάδι, τρέχα .
Τρέχα όσο πιο μακριά μπορείς, μην συναντήσεις το άσπρο των ματιών μου .
Μην δεν προλάβεις την πράσινη φλόγα να σβήσεις .

Γιατί με κάλεσες μικρή μου μάγισσα ;
Δε σου έφτασαν τόσα ξωτικά που πλάνεψες με γλυκές τσουκνίδες στην ποδιά σου ;

Δε σου αρκούσε να ζεσταίνεις τα δέντρα μ’ ένα σου χάϊδεμα, το τραγούδι του δάσους να πλέκεις με αρχαίες μελωδίες ;
Αρκούσε μόνο στην ομίχλη να πνίγεις τον καημό της μοναξιάς σου, στη βροχή να ξεπλένεις τις ζωές σου .
Ας προσευχόσουν κάτι άλλο στα πνεύματα της γης και του αέρα ...
…..που ορίζεις .

Πόσο μακριά θέλεις να φτάσεις μετά ΄πο τόσους κύκλους, ξέρω να σου πω, μα θα πονέσει .
Στο όριο που χάνεται το γήινο μικρούτσικο μας ασυνείδητο κι’ αρπάζει την μπάλα που καίει ατελεύτητα, εκεί που ξεγλιστράει μ’ ένα τρανταχτό φτερούγισμα η κατανόηση και συγκρούεται με την τρέλα .
Κι’ ύστερα θαρρείς έρχεται η γαλήνη ;……

Με κάλεσες .
Σε βλέπω, σε οσφραίνομαι, στα νώτα σου η σκιά μου πλησιάζει και τώρα πια δεν είμαι ΄γω αυτός που ήμουν .
Γύρνα να με κοιτάξεις έτσι όπως καρφώνονται οι πύρινες κόγχες των ματιών μου στο λευκό ποταμάκι της πλάτης σου….

Σε κοιτώ ν’ απομακρύνεσαι κι΄ οι χτύποι της καρδιάς μου ξυπνήσαν τη σελήνη που περιμένει, μα τους κρατώ με τα δυό μου χέρια, μην ακούσεις και τρομάξεις .
Σε τούτο τον πλανήτη σκοτώσαν όλα μου τ’ αδέρφια κι’ έμεινα το γάλα σου να πίνω .
Του αίματος την μυρωδιά σα λύτρωση προσφέρεις, να εκτοξεύομαι κάθε νυχτιά σε άλλους γαλαξίες, σε χρόνους που λες, δεν ζήτησες να ξέρεις .
Εάν γυρίσω, μιλιά δεν θα’ χω πια να πω .
Κι’ αν μείνεις στο υγρό το δάσος να προσμένεις το ταξίδι…
Ρίξε μια σφαίρα και για μένα .


Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου