Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

25.1.17

Στη μνήμη του Θανάση Τζαβάρα


-Αν δεν ήμουν τόσο σίγουρος κυρία μου, τι φυράματος είστε, θα ήμουν βέβαιος ότι κάποιο καλό γραφείο έγραψε αυτή τη διπλωματική. Πολύ καλός ο λόγος, ωραίο γράψιμο.
Δεν άκουγα, δεν άκουγα.
-Κυρία μου, δεν υποφέρεστε! Τι νομίζετε εσείς, μια διπλωματική θα γράψετε, δεν κάνετε Ντοκτορά ντ΄ Ετά.
Αγαπητέ κ. Τζαβάρα,
 Αγαπημένε μου κ. Τζαβάρα,

Η συνάντησή μας αποτέλεσε για μένα μια ανέλπιστη καλοτυχία. Ανέλπιστη γιατί είχα ναυαγήσει και καλοτυχία γιατί αυτό μετουσιώθηκε σε μέρος του ταξιδιού. Σας ευχαριστώ πολύ. Η ευγνωμοσύνη μου αυτή ας δίνει γαλήνη στο δρόμο σας, καλοτυχία στο δρόμο όσων αγαπάτε. Και με καθιστά υπεύθυνη του θησαυρού:  Δωρεά έλαβα, δωρεά δίδω.

Υπεύθυνη. Η ευθύνη είναι σαν λέξη βαριά. Αυτό που συμβαίνει είναι λεπτό σαν αεράκι, δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, είναι εκεί, στο φόντο[1] μου. Είναι το πιο επουσιώδες ουσιώδες που έχει χαραχθεί στο παρελθόν και με καλεί από το μέλλον.

-Και ποιο είναι το αίτημά σας, κυρία μου; Να σηκωθείτε, να ανασυγκροτηθείτε και, να ζήσετε μετά από τη μπουλντόζα, που λέτε ότι σας πάτησε;
-Όχι, κύριε Τζαβάρα, θέλω να πεθάνω καλά, να πεθάνω εύκολα.

Πόσο παιδιάστικο, πόση παντοδυναμία και παραλογισμό κρύβει το αίτημά μου; Ήμουν αποπροσανατολισμένη, συγκεχυμένη, όλα κολυμπούσαν στο φόντο. Ήρθε η ερώτηση σαν το ψάρεμα του υπομονετικού ψαρά με  πετονιά, κάτι έχει στο μυαλό του ότι θα πιάσει, αλλά τι θα πιάσει είναι δωρεά της τύχης. Ο ψαράς περνά το δόλωμα από το αγκίστρι, τη διαθεσιμότητά του, πετά την πετονιά στη θάλασσα, την υπομονή του, και αναμένει.

Εγώ πάλι, ένοιωσα την έκπληξη του ψαριού που φωτίστηκε ξαφνικά. Μόνο στο αγκίστρι αποκτά επίγνωση του προφανούς: της θάλασσας. Αυτού του περιβάλλοντος που το τρέφει. Τι είναι ο θάνατος για μένα; Και πάλι βυθίστηκα στην άγνοια όλων των ψαριών της θάλασσας. Ο τελευταίος ασπασμός. Και ο μοναδικός.

Το ψάρι δαγκώνει τ’ αγκίστρι αποκτά αστραπιαία την αντίληψη των όσων μέχρι τώρα ήξερε αλλά δεν γνώριζε και φωτίζεται. Ο Σωκράτης λέει ότι  η γνώση  είναι ενθύμηση, που με τις κατάλληλες ερωτήσεις ανακαλείται. Φιλιώνεις με ό,τι είχες ψυχραθεί και τότε στήνουν χορό οι Χάριτες η λαμπρή Αγλαΐα, η καλοδιάθετη Ευφροσύνη, η αειθαλής Θάλεια. Φιλιώνεις, αποκρίνεσαι και συναντάς το δικό, το αυτό εδραιώνεται σε εαυτό. Η αγάπη του φιλώ είναι κατάσταση πνευματική.

Κάθε τέλος Ιουλίου μου λέγατε, Κυρία μου, λάβετε υπ’ όψιν σας ότι θα αποχαιρετιστούμε.
Η έκφραση μου προφανής της απάντησης μου.
-Θεραπεία κάνετε, δεν θα γεράσουμε μαζί. Πόσα χρόνια έρχεστε;

Αμάν αυτή η λογική! Θέλετε να σας φέρω γραπτώς ότι δεν είμαι καλά; Θα το ζητήσω από τα παιδιά μου, μην με διώχνετε δεν είμαι ακόμα έτοιμη. Γελούσατε συγκρατημένα κάτω από τα γένια.

Τώρα βρίσκομαι καμιά δεκαριά τάφους πιο πίσω, ένα ηλιόλουστο κρύο πρωινό του Γενάρη. Αιφνίδια στιγμιότυπα από όλα αυτά τα χρόνια που σας γνωρίζω. Ο επίλογος κάποιων συνεδριών.

-Ε! Δεν υποφέρεστε! Κυρία μου, θα με αναγκάσετε να σας επαναλάβω για ακόμα μια φορά το ανέκδοτο «Πότε αυτοκτόνησε η πόντια πουτάνα». Αυτά για σήμερα.

Και με κοιτάγατε αυστηρά μέσα από τα γυαλιά σας. Το  τρυφερό μάλωμα και η συμπόνια για την πουτάνα που αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι οι άλλες πληρωνόντουσαν, με έκανε να κινηθώ σε στιγμές ακινησίας, να γελάσω σε στιγμές απελπισίας, να με δω με καλοσύνη.

Ο χρόνος χάνει τη γραμμικότητά του, διαλύεται σε ένα ωκεανό. Τα στιγμιότυπα κύματα που ακουμπούν τους ναυαγούς. Η κάθε σταγόνα εμπεριέχει τη σοφία του ωκεανού, των ποταμών και της βροχής, σταγόνες νερού, σταγόνες σοφίας.

-Είμαστε φθαρτοί, ας ζήσουμε! Είχατε πει, μετά την περιπέτεια υγείας που είχατε.

Και το αίτημά μου; Μου ήρθε στο νου «Η Ζαζί στο Μετρό». Στο τέλος η μαμά της την ρωτάει «Είδες το  μετρό;» και εκείνη απάντησε: «Όχι, απλώς, μεγάλωσα».-

Σας ευχαριστώ πολύ!

Αγγελική Κυβέλου
Εκπαιδευτικός – Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt

ΥΓ.: Το κείμενο γράφτηκε στις 27 Ιανουαρίου 2016, δύο μέρες μετά το θάνατο του ψυχιάτρου -ψυχαναλυτή και ομότιμου καθηγητή Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Θανάση Τζαβάρα, στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής. Ευχαριστώ την κυρία Ελένη Τζαβάρα, ψυχαναλύτρια και σύζυγό του, που είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει τη φωτογραφία από το προσωπικό της αρχείο.
 

Ο ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάσης Τζαβάρας, γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες και ιατρικές του σπουδές. Από το 1965 μέχρι το 1978 έζησε στο Παρίσι όπου μετεκπαιδεύτηκε και εργάστηκε στη νευρολογία-ψυχιατρική, ερεύνησε στο πεδίο της νευροψυχολογίας και μαθήτευσε στην ψυχανάλυση, στο πλαίσιο της Λακανικής Σχολής.

Από το 1978 δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και από το 1998, ως καθηγητής ψυχιατρικής, αρχικά στο τμήμα Νοσηλευτικής και μετέπειτα στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης (ΜΙΘΕ) του Παν. Αθηνών. Υπήρξε συνεκδότης της σειράς “Τρίαψις Λόγος”, των εκδόσεων Εξάντας και ήταν μέλος της τετραμελούς Συντακτικής Ομάδας του ψυχαναλυτικού περιοδικού “Εκ των υστέρων” και ιδρυτικό μέλος του περιοδικού “Σύναψις”.

Δημοσίευσε περί τα 250 άρθρα στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά και επιμελήθηκε την έκδοση περίπου τριάντα πέντε βιβλίων. Τελευταία δικά του βιβλία, ήταν: “Αγαπητέ αδελφέ Βασίλειε” (Εξάντας, 1999), “Ψυχανάλεκτα” (Νήσος, 2005), “Ταξίδι από τα Κύθηρα” (Κοινός Τόπος Ψυχιατρικής, 2007), “Οδός Ιπποκράτους” (Πλέθρον, 2011).

Το 2006 αποσύρθηκε από την πανεπιστημιακή διδασκαλία, ως ομότιμος καθηγητής. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 25 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 77 ετών.

Μιλώντας σε συνέντευξη για τη διαχείριση των κρίσεων μέσα από την προσωπική του περιπέτεια είχε πει: «Το µόνο που χρειαζόµαστε είναι αγάπη».

Για την εργογραφία του, δείτε: εδώ
---
Δημοσιεύτηκε: http://www.nostimonimar.gr/sti-mnimi-tou-thanasi-tzavara/ 

"Εις ελευθερίαν" της Ελεωνόρας Σταθοπούλου στο θέατρο


Η συλλογή διηγημάτων «Εις Ελευθερίαν» της Ελεωνόρας Σταθοπούλου από τις εκδόσεις Εστία, παρουσιάζονται σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου στον Πολυχώρο ΚΕΤ για 16 παραστάσεις.

«Στις σκοτεινές της τυραννίας εποχές, οι άνθρωποι συνθλίβονται από την πραγματικότητα. Εκείνοι, που συνεχίζουν να πιστεύουν στο θαύμα της συμμετοχής στο μυστήριο του βίου, συχνά ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Μέσα στο μαγικό κόσμο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου, τα πλάσματα αυτά, μέσω της μαρτυρικής τους σιωπής, αναδύονται στο φως» ως χαράς επιφώνημα, ως αυταπαρνήσεως δύναμη».  Μαρία Αιγινίτου

Η Λουΐζα Φόξη, μετά το θάνατο του αδελφού της, ζει έγκλειστη υπό την αυστηρή επίβλεψη του πατέρα της. Μεγαλώνοντας φυλακισμένη, χωρίς πρόσβαση στη γνώση, αποκλεισμένη από την τοπική κοινωνία της Σύρου, βρίσκει καταφύγιο σ’ έναν κόσμο φανταστικό, όπου "πλήθος θαυμάτων συντελούνται διαρκώς". Τη μέρα των δέκατων έκτων γενεθλίων της θα εγκαταλείψει το πατρικό της σπίτι προς άγνωστη κατεύθυνση, "εις ελευθερίαν"…



Συντελεστές της παράστασης:

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Επιμέλεια σκηνικού χώρου, κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου- Αριστοτέλης Καρανάνος
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Παίζουν: Γιώργος Σταυριανός, Τάνια Παλαιολόγου, Λάμπρος ΠαπαγεωργίουΦωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Από τις 14 Ιανουαρίου μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου 2017, κάθε Σάββατο και Κυριακή | ώρα 21:00

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων: Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη. Επικοινωνία: 213 00 40 496, 69 45 34 84 45, info@polychorosket.gr
Είσοδος: 10 €, 8 €, 5 € (φοιτητικό, κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)

Πρόσβαση:
  • Με αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα
  • Με λεωφορείο: (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8
  • Με τρόλει: (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14, στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4
  • Με ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια)
  • Χάρτης

17.1.17

«Γ ο υ λ ί». Του Πέτρου Μακρή

Ήταν ένα όμορφα διατυπωμένο μήνυμα στο κινητό μου. Αποστολέας η φίλη μου η Ξένια. Με καλούσε για τα γενέθλια της σε ένα μεζεδοπωλείο κάπου στα Εξάρχεια.

Παρασκευή στις 21.30, παρκάρω την μηχανή μου πάνω στο πεζοδρόμιο, Εμμανουήλ Μπενάκη και Καλλιδρομίου: 5ο δημοτικό σχολείο Αθηνών κάποτε, μεζεδοπωλείο “Η Αυλή” σήμερα.

Κατεβαίνοντας την σκάλα, με έκπληξη για την διαμόρφωση του χώρου, χαιρετώ βιαστικά την παρέα, σα να μην υπήρχε. Συνεχίζω με κατεύθυνση προς το κτίριο που βρισκόταν στο τέλος του κήπου: τραπεζάκια ξύλινα, παρέες που έτρωγαν και διασκέδαζαν, σχεδόν παντού φοίνικες, χούφτες, φυτά, βουκαμβίλιες διαφόρων χρωμάτων στολισμένες με λαμπιόνια.

Οι αίθουσες του κτιρίου είχαν μετατραπεί, άλλη σε κουζίνα, άλλη περιτριγυρισμένη με μπάρες για ποτό, κι άλλες με τραπέζια χωρίς τραπεζομάντιλα. Θα έλεγα ότι επικρατούσε ένα κυκλαδίτικο ύφος στην διακόσμηση, πολύ πιο λιτό σε σχέση με εκείνη του έξω χώρου.

Κατευθύνομαι προς την τελευταία δεξιά, αυτή που κάποτε ήταν η σχολική αίθουσα κοντά στις βρύσες. Σ' αυτήν που πριν 40 χρόνια, ένα τεράστιο για τα μάτια μου πεύκο, έγερνε επάνω της, μειώνοντας της το φως και κρατώντας την έτσι σκιερή και δροσερή τις ζεστές μέρες. Στα διαλείμματα οι δάσκαλοι μάς φώναζαν, γιατί όλο και κάποιος από τους μαθητές προσπαθούσε να σκαρφαλώσει πάνω του, κάνοντας ένα είδος φιγούρας.

Όρθιος ακόμα μέσα σ’ αυτήν την αίθουσα, κλέβω ένα καραφάκι με ρακόμελο από τον δίσκο του περαστικού σερβιτόρου και κάθομαι στο άδειο τραπέζι μιας γωνιάς.

Οι μνήμες μου, με έχουν καθηλώσει στο εκεί και στο τότε. Τότε που η δασκάλα μου η κυρία Έλλη με την όμορφη και πλούσια μπουκλωτή κόμη της, έκανε μάθημα από την έδρα της. Ήταν η εποχή που οι μαθητές έπρεπε να είναι κουρεμένοι με την «ψιλή» μηχανή του μπαρμπέρη.

Άραγε, το άλλοθι του φόβου για τις ψείρες, εξελίχθηκε ως ένας τρόπος υποταγής και σεβασμού προς τους μεγαλύτερους; Προς τους δασκάλους μας; Ή προς την πατρίδα και τους δικτάτορες της χούντας;

Αδιάφορα όλα αυτά για μένα. Ήμουν ένα «πρωτάκι» με όμορφα καλοχτενισμένα μαλλιά, που μου άρεσε να τα φέρνω χωρίστρα στην άκρη. Καλώς ή κακώς είχα μια υπερβολικά μεγάλη αντίσταση στο να κουρευτώ, να γίνω «γουλί».

Τι θα πει «γουλί»; Ακόμα και σήμερα η λέξη αυτή με αηδιάζει, προκαλώντας μου ανατριχίλα. Υπήρχαν ομολογουμένως αρκετές παρατηρήσεις της κυρίας Έλλης, τόσο σε μένα, όσο και στην μητέρα μου, η οποία ντρεπόταν πλέον για το θέμα των μαλλιών μου.

Η δασκάλα έλεγε διαρκώς, πως έπρεπε να κουρευτώ για να με δεχτεί στην τάξη, όπως έκαναν και τα υπόλοιπα παιδιά. Για να είμαι μαθητής της πρώτης τάξης του 5ου δημοτικού σχολείου Αθηνών, έπρεπε να γίνω «γουλί».

Η άρνηση και η αντίσταση μου διαρκώς μεγάλωναν, κάθε φορά που οι γονείς μου με παρότρυναν να κουρευτώ, για να μην μου κάνουν παρατηρήσεις στο σχολείο.

Έκανα ότι μπορούσε να κάνει ένα 6χρονο παιδί για να αντισταθεί στην «ψιλή» του κουρέα: φώναζα, έκλαιγα, δεν έτρωγα, χτυπιόμουν, για να μην γίνει το δικό τους, η καλύτερα, για να μην γίνει το δικό τους στο δικό μου κεφάλι.

Το μάθημα μιας καινούργιας εβδομάδας, άρχιζε.

– Μακρής, στην έδρα! Γιατί δεν κουρεύτηκες ακόμα; Δε μιλάς, ε; Εντάξει τότε, θα δεις τι θα πάθεις αφού δεν συμμορφώνεσαι με τίποτα!

Σιγή απλώθηκε παντού. Σ' αυτήν την αίθουσα που τώρα είναι γεμάτη φώτα, δυνατή μουσική και φωνές, τότε νεκρική σιγή. Να, εκεί καθότανε, εκεί που τώρα είναι καθισμένος ο χοντρός κύριος χωρίς κανένα ίχνος τρίχας στο κεφάλι του.

Η δασκάλα ανοίγει το συρτάρι του γραφείου της. Ένα τεράστιο ψαλίδι, κάνει την εμφάνιση του. Ανοιγοκλείνοντάς το στα χέρια της, κόβοντας τον αέρα και δοκιμάζοντας έτσι το ψαλίδι, ή ίσως το φόβο μας.

Με βίαιες κινήσεις με βάζει να κάτσω στην καρέκλα της, αρχίζοντας τις βαθιές ψαλιδιές. Πότε δεξιά, πότε αριστερά στο τριχωτό του κεφαλιού μου, κόβει, κόβει, κόβει. Τρίχες, τρίχες πολλές, τρίχες παντού. Πάνω μου, στον λευκό γιακά μου, στην μπλέ ποδιά μου, με κάποιες να έχουν γίνει ένα με τα δάκρυά μου. Τα δάκρυα ενός παιδιού, που τώρα φαίνονται να πετάνε τα αυτιά του.

Να ‘μαι λοιπόν, εγώ με τα μεγάλα μου αυτιά, ή κατά τον πατέρα μου, «ο Πέτρος με τις σουβλόπιτες του».

Ο κόσμος πλέον εχθρικός. Δασκάλα, συμμαθητές, φίλοι, όλοι εχθροί, που σιγά-σιγά η σιωπή τους έχει αντικατασταθεί από χαμόγελα, κοροϊδεύοντας τον μπόμπιρα της έδρας.

Ίσως κι εγώ αν ήμουν στην θέση τους, το ίδιο να 'κανα, να κορόιδευα. Απλά δεν ξέρω τί. Το παιδί με τις «σουβλόπιτες»; Το παιδί που έκλαιγε; Το παιδί που φοβόταν; Ή μήπως το παιδί που δεν τα κατάφερε ν’ αντισταθεί και κατάντησε «γουλί»;

Αν τελικά είναι θέμα εξουσίας, αναρωτιέμαι τι ακριβώς κατάφερανκακοποιώντας τη ψυχή ενός 6χρονου παιδιού, που απλά δεν ήθελε να είναι σαν τους άλλους;

Τι ακριβώς κατάφεραν με τους συμμαθητές μου, της πρώτης τάξης του 5ου δημοτικού σχολείου Αθηνών; Να είμαστε υπάκουοι και άλαλοι προς την εξουσία; Να γελάμε χωρίς καμία ενσυναίσθηση με τον πόνο του άλλου; Να διακωμωδούμε αυτό που πονά για να το χωρέσουμε;

Ίσως σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ίδιου έργου με παραλλαγές, να έχω κάτι καταλάβει, να έχουμε κάτι καταλάβει. Κουρδιστά στρατιωτάκια με μπλε ποδιές, άσπρους γιακάδες και «γουλί».

Μια λέξη που ακόμα και σήμερα μου φέρνει πόνο και πίκρα στην προσπάθεια μου να ζήσω με αποδοχή, με σεβασμό, με αξιοπρέπεια για μένα, για τους άλλους για την ίδια την ζωή.

Πώς, όμως, μας μαθαίνουν να ζούμε με αξιοπρέπεια; Η εκπαίδευση μας, ξεκινά από την πιο τρυφερή ηλικία, από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτό, όμως, δεν είναι εκπαίδευση, είναι σύνθλιψη.

Κυρία Έλλη, κύριοι συνάδερφοι εκπαιδευτικοί, κύριοι των συστημάτων και της πολιτικής, προφανώς σάς έμαθαν καλά το μάθημα οι Απριλιανοί, μόνο που αυτοί ήταν δηλωμένοι φασίστες. Εσείς;

Οι προσπάθειές σας για την σύνθλιψη του ατόμου, δεν τελείωσαν ποτέ, το έζησα, το ζω. Ακόμα και 15 χρόνια μετά από το «γουλί», τότε που η μητέρα πατρίδα με κάλεσε να εκπληρώσω το καθήκον μου, έτσι και τότε, όπως και τώρα, με αυτά που ζω. «Γουλί» με κατάντησαν.

Π. Μακρής
21/10/2016
 
***
Κείμενο γραμμένο στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής.  
---
Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017, 6 - 9μμ, θα πραγματοποιηθεί εισαγωγικό μάθημα του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής με ελεύθερη είσοδο, στο Εργαστήριο Σκέψης στην Αθήνα, Μιαούλη 23.  Περισσότερα: https://afigisizois.wordpress.com/about/

6.1.17

Το υποβρύχιο


Στήσαμε με τον πατέρα δυό ξύλινα κασόνια, πάνω τους μερικές τάβλες, απλώσαμε τον πράσινο μουσαμά και έτοιμος ο πάγκος της μαναβικής. Στη μια πλευρά τα φασολάκια, οι πιπεριές κι οι μελιτζάνες, στην μέση τα σταφύλια και στην άλλη οι ντομάτες. Εκείνη τη γαλανή στο χρώμα ντομάτα, που την κόβεις και ζαχαρωτή όπως φαίνεται η σάρκα της μυρίζει… ντομάτα. Μια ποικιλία που καλλιεργεί η οικογένεια ως τα σήμερα, για πάνω από πενήντα χρόνια.
Πίσω από τον πάγκο ένα μικρό ξύλινο σκαμνάκι, δανεικό απ΄τον κυρ Θωμά τον διπλανό μπακάλη, για να κάθομαι.
Αυτό γινόταν κάθε μέρα. Αφού ετοιμάζαμε τον πάγκο με τα φρέσκα ζαρζαβατικά, ευλογημένη σοδειά απ΄το περιβόλι μας, ο πατέρας πήγαινε στα κτήματα ή στο κοπάδι με τα πρόβατα και ΄γω γινόμουν πωλητής μαναβικής, ήμουν δεν ήμουν οχτώ χρονών.
Είχα μάθει να ζυγίζω στην παλάντζα, να κάνω λογαριασμούς, να εισπράττω και να δίνω ρέστα απ΄το ‘’ταμείο’’ ένα τενεκεδένιο καφεκούτι. Όταν δεν κατάφερνα κάτι, ζητούσα βοήθεια απ΄τον κυρ Θωμά.
-Τι θα φάμε σήμερα Γιώργο; Μου φώναξε ο μπακάλης απ΄την πόρτα του μαγαζιού του, κλείνοντας πονηρά το μάτι του στον επισκέπτη συνάδελφό του, τον Ρασκούξα όπως τον ξέραμε όλοι με το παρατσούκλι του. Κι ΄ο κυρ Θωμάς είχε παρόνομα, Αλποθωμά τον αποκαλούσαν οι χωριανοί, άλλοι γιατί ήταν επιτυχημένος κυνηγός αλεπούδων, κι΄άλλοι γιατί όπως λέγανε, έκλεβε στο ζύγι τους πελάτες χρησιμοποιώντας μια ιδέα απ΄την πονηριά του αγριμιού.
Ήξερα τι ήθελαν να ακούσουν για να γελάσουν:
-Πάω στον φούγνο, να πάγω ψωμί λαμαγίνας. Τότε δεν μπορούσα να πω το ‘’ρο’’. Έτσι γινόταν΄ μού ’δινε χρήματα, πήγαινα στον κοντινό φούρνο, αγόραζα φρεσκοψημένο ψωμί, που μαζί με κασέρι του κυρ Θωμά και ντομάτες δικές μου ήταν το κολατσιό μας.
Οι χωριανοί γνώριζαν την ποιότητα των κηπευτικών μας. Σε δυό  τρεις ώρες είχα ξεπουλήσει, με το μικρό καφεκούτι να είναι γεμάτο κέρματα, τα χάρτινα τα κρατούσε ο κυρ Θωμάς και τα έδινε στον πατέρα μου όταν ερχόταν να μαζέψουμε τον πάγκο μας.
Ένοιωθα άλλος τόσος απ’ το μπόι μου όταν τέλειωνε η δουλειά, είχε βγεί ο κόπος μου ξεπουλώντας την πραμάτεια. Είχα γνωριστεί με τους συγχωριανούς μου, όλοι με ξέρανε με το μικρό μου όνομα. Κοκορευόμουν στους συνομηλίκους μου που έβλεπα να περνάνε από εκεί, γιατί εκείνοι δεν εργάζονταν, ένοιωθα πιο μεγάλος και πιο σημαντικός από αυτούς. Τους ζήλευα όμως μέσα μου, αυτοί μπορούσαν να παίζουν όποτε θέλανε, ενώ εγώ μόνο όταν τέλειωναν οι δουλειές.
Κάποιο μεσημέρι που ήρθε ο πατέρας, σηκώσαμε τον πάγκο και κάτσαμε στο μπακάλικο να με κεράσει υποβρύχιο βανίλια. Εκείνος κουβέντιαζε με τον κυρ Θωμά και γω απολάμβανα το δροσερό κέρασμα.
-Πάνο, ο γιός σου είναι ατσίδας στη δουλειά, πρόθυμος, έξυπνος, πολύ καλό παιδί, μπράβο του, άκουσα να λέει στον πατέρα μου ο μπακάλης. Δεν τον αφήνεις σε μένα να με βοηθάει, μιας ‘γω δεν έχω παιδιά; Αν θέλει, μπορεί να μένει και στο σπίτι μου σαν ψυχογιός.
Έμεινα με το κουτάλι της βανίλιας στον αέρα, με όσα άκουσα. Γύρισα το κεφάλι μου προς το πρόσωπο του πατέρα, το βλέμμα μου καρφώθηκε στα χείλη του. Όσο δεν απαντούσε, το αίμα μαζευόταν στο κεφάλι μου, τα αυτιά μου άρχισαν να κουδουνίζουν, το στομάχι να σφίγγεται όλο και περισσότερο.
Τι σκέφτεται; Γιατί δεν απαντάει; Γιατί δεν τον βάζει στη θέση του; Είναι δυνατόν να γίνω ψυχογιός σε άλλο σπίτι;
Έχασα την αίσθηση του χρόνου, μέχρι να δω ένα νεύμα του πατέρα μου προς εμένα, να πάω πιο κοντά του. Άπλωσε το χέρι του , με αγκάλιασε, λέγοντας στον συνομιλητή του:
-Θωμά, έχω οχτώ παιδιά και τα αγαπώ όλα.
Πριν προλάβει να συνεχίσει, τα δάκρυα που συγκρατούσα, χυθήκανε απ’ τα μάτια μου, πετάχτηκα όρθιος, άρπαξα απ’ το σακί τις πατάτες που βρήκα μπροστά μου και άρχισα να τις πετάω μεσ’ το μαγαζί. Που να σταματήσω. Όταν τέλειωσαν οι πατάτες, χίμηξα στο σακί με τα ξερά κρεμμύδια.
-Να είχες δικά σου παιδιά παλιο–Αλποθωμά, ούρλιαξα, κρεμμυδοβολώντας τον, με θολωμένα τα μάτια μου απ’ τα δάκρυα.
-Εγώ σε σένα δεν έρχομαι, το κατάλαβες;
Ο πατέρας με αγκάλιασε σφιχτά, λέγοντάς του αυστηρά:
-Δεν είναι αστεία αυτά που κάνεις Θωμά. Τον Γιώργο αλλά και κανένα παιδί μου δεν δίνω.
Ο μπακάλης έμεινε άφωνος με την τροπή που πήρε το αστείο που πήγε να κάνει. Κάτι ψέλλισε, ζήτησε μετανοιωμένος συγγνώμη για την απερισκεψία του και γύρισε να συμμαζέψει το βομβαρδισμένο μαγαζί του. Ο πατέρας πλήρωσε το υποβρύχιο και φύγαμε κρατώντας με από τον ώμο.
Δεν ξαναπήγα να πουλήσω δίπλα στο μπακάλικο, από κείνη την μέρα. Μετά μια βδομάδα στήναμε τον πάγκο μας δίπλα στον φούρνο.
Όταν πήγα στο Γυμνάσιο και έμαθα να λέω το ρο, περνώντας απ’ το  μπακάλικο φώναζα με όλη μου την δύναμη: -Ρρρρρρρρ…
Γελούσε ο κυρ Θωμάς, γελούσα και ‘γω.
Όσο για τον νομιζόμενο αιώνα της απάντησης του πατέρα δεν ήταν παρά λίγα δευτερόλεπτα, που σημάδεψαν την παιδική μου ψυχή.

Γ.Π ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
--
*Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του σεμιναρίου ΑΦΗΓΗΣΗ ΖΩΗΣ

2.1.17

Για την Κρυσταλία.



Για την Κρυσταλία.

Αυστηρά τρυφερή, έχει τη σιγουριά και τη βεβαιότητα της γνώμης της όπως οι γυναίκες που έχω γνωρίσει που δεν σκύβουν το κεφάλι και βγαίνουν στα φανερά, στο σοκάκι για να πολεμήσουν με τα χέρια τους και πατούν τη γη με τα πόδια τα δικά τους.
-Εσύ πρέπει να το κάνεις οπωσδήποτε το σεμινάριο. Σου χρειάζεται.
Φυσικά όσο και αν προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια της δεν έχω τη σιγουριά. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι πως καθώς τα άκουγα ένιωσα μια αίσθηση ντροπής και συστολής.
-Είμαι σίγουρη ότι πρέπει να το κάνεις.
Το τελευταίο λέγοντάς το, τα χέρια της άνοιξαν το τετράδιο της με τα κομμένα φύλλα (τα άλλα που είχαν πάει;) και τις σημειώσεις της, έβαλε σε τάξη τα 2-3 ζευγάρια γυαλιά της και ως αν ήταν σε κοκπιτ, ετοίμασε το αεροσκάφος για απογείωση.
Η ντροπή, ζεστός ατμός περιέλουσε την πλάτη και την κοιλίτσα μου. Είμαι πολύ άρρωστη, αγιάτρευτα και αυτό το σεμινάριο και πόσα άλλα μέχρι να μάθω να στέκομαι ως ενήλικας; Δρόσισα τη φούντωση με μια σκέψη: Ρε κοπελιά αφού έψαχνες μια απάντηση στο δίλημμα να το κάνεις ή να μην το κάνεις, να μπλέξεις με νέα ή να ολοκληρώσεις τα παλιά (αυτό το κυνήγι του ενθουσιασμού και την παγίδα των ατελείωτων εκκρεμοτήτων), ε, σου δόθηκε η απάντηση.  Τα σπλάχνα μου ακόμα αναμοχλευόταν.
Αφού ταχτοποίησε τα πράγματα μπροστά της, μου έριξε το χαμόγελο που λέει «καλό μου», τίναξε τα μαλλιά της πίσω, στερέωσε τα πόδια της στα πόδια της καρέκλας:
-Θα σε βοηθήσει.
Αποφάσισα να είμαι τρυφερή με τον κατατρεγμένο μου εαυτό που όλο μου φορτώνεται, μωρό που δεν μεγαλώνει. Με την οικεία αίσθηση αμφιβολίας, την αειθαλή ανεπάρκειά μου, παρακολούθησα το σεμινάριο.
Και σιγά, σιγά πιάστηκα από το κουράγιο και άρχισα να περιπλέκομαι σαν υφάδι που γλιστράω στο δυνατό στημόνι. Αν το στημόνι είναι στιβαρό, το υφάδι έχει την πολυτέλεια να αμφιβάλλει. 
Οι γυναίκες που ετοιμάζουν τα στημόνια για τον αργαλειό στα χαλιτζίδικα πρέπει να έχουν γερά πόδια και καλή φυσική κατάσταση, γιατί αυτή η προετοιμασία απαιτεί περπάτημα πολλών χιλιομέτρων: για 1,5 μέτρο χαλί, περίπου 8 χιλιόμετρα.
Αυτή είναι η Κρυσταλία, έχει γερά πόδια και καλή φυσική κατάσταση, είναι το στημόνι που οι κλωστές αν δεν υπήρχε, δεν θα ήταν παρά ξέφτια.
Είναι ο κάματος του γεωργού, η προετοιμασία του εδάφους, που παραδόθηκε ιεροτελεστικά από τη θεά Δήμητρα για να δημιουργηθεί το πεδίο που ο κάθε σπόρος θα βρει το θάρρος να βλαστήσει το δυναμικό του.
Αυτή είναι η Κρυσταλία, έχει γερά πόδια, ξεδιπλώνεται στα φανερά και φτιάχνει το δίχτυ που παγιδεύει το σπόρο ώστε να καταστρέψει τη παλιά μορφή του, να μεταμορφωθεί.
Κρυσταλία με παγίδευσες, ο σπόρος καταστράφηκε και το ενδεχόμενο αναδύεται σαν εύθραυστο τσαλακωμένο λαχανί φύλλο, σαν φρέσκο νεογέννητο κοιτώ με έξαψη τον κόσμο που μόλις γεννήθηκα.

Και σε ευχαριστώ!
Α. Κ.

1.1.17

21/01/17 - Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής με ελεύθερη είσοδο


Το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017, 6 - 9μμ, θα πραγματοποιηθεί εισαγωγικό μάθημα του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής με ελεύθερη είσοδο, στο Εργαστήριο Σκέψης στην Αθήνα, Μιαούλη 23.

Καθώς οι λέξεις είναι το βασικό υλικό που χτίζουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα, η δύναμη της γραφής γίνεται ένα σημαντικό εργαλείο έκφρασης, επικοινωνίας, αυτογνωσίας, προσωπικής ανάπτυξης και δημιουργικότητας.

Μέσω της αφήγησης κατασκευάζουμε, ανακατασκευάζουμε και με κάποιους τρόπους επινοούμε συνεχώς το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.

«Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται για να την διηγηθεί» Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές

Το βιωματικό σεμινάριο γραφής “Αφήγηση Ζωής” της δημοσιογράφου και συμβούλου ανθρωπίνων σχέσεων Κρυσταλίας Πατούλη, διανύει τον 8o χρόνο του με πολλές συνεργασίες και εκδηλώσεις στο ενεργητικό του.  Περισσότερες πληροφορίες: http://afigisizois.wordpress.com/about/

Info: Εργαστήριο Σκέψης, Σάββατο 21/01/2017, 6-9μμ, Μιαούλη 23 (απέναντι από τον ηλεκτρικό σταθμό του τραίνου στο Μοναστηράκι), 1ος όροφος, Ψυρρή - Αθήνα. Είσοδος ελεύθερη. Επικοινωνία – Δηλώσεις συμμετοχής: cpatouli@yahoo.gr, 6944203863.

Η πρόκληση στο φ/β: εδώ

Στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής εδώ και 8 χρόνια, επιγραμματικά έχουν πραγματοποιηθεί και δημιουργηθεί τα εξής:
  • - γράφτηκαν χιλιάδες κείμενα που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν σε βιβλίο,
  • - δημοσιεύτηκαν κείμενα σε ΜΜΕ,
  • - ειπώθηκαν οι εμπειρίες,
  • - Ανέβηκε θεατρική βιωματική παράσταση με κείμενα των συμμετεχόντων του σεμιναρίου,
  • - έγιναν συνεργασίες με πολιτιστικούς χώρους και εκδηλώσεις Αφήγησης Έργου-Ζωής.
Αναλυτικά: εδώ
Κάποια από τα κείμενα που γράφτηκαν στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση ζωής:

Κάποιοι από τους συμμετέχοντες, είπαν για την εμπειρία τους:
Αριάδνη Λαδά, στιχουργός: [...] Σε αυτή την κατεύθυνση με βοήθησε πολύ το σεμινάριο της Κρυσταλίας Πατούλη: Στο να εμπιστεύομαι αυτό που με κατοικεί, να μην το φοβάμαι και να του ανοίγομαι [...] Περισσότερα: εδώ

***
Για την Κρυσταλία

***
"Πολύ συμπυκνωμένη και ουσιαστική εμπειρία. Έξι άγνωστες μεταξύ μας γυναίκες συναντηθήκαμε μέσα από τα κείμενά μας. Αισθάνομαι ότι η "αφήγηση ζωής" https://afigisizois.wordpress.com/about/ θα συνεχίσει να έχει επίδραση μέσα μου και να απελευθερώνει κομμάτια της ζωής μου γνωστά και δουλεμένα αλλά που τακτοποιούνται με έναν πιο οριστικό τρόπο μέσα μου.
Κρυσταλία είσαι ένας χείμαρρος συναισθημάτων, αυθεντικός άνθρωπος και μάχιμη μέχρι το τέλος για τα πιστεύω σου. Χάρηκα πολύ και πιστεύω ότι δεν θα χαθούμε" Μ. 13/12/2015

***
"Δεν πίστευα ότι θα κάνω το σεμινάριο. Τώρα δεν πιστεύω ότι τελείωσε.
Σ' ευχαριστώ Κρυσταλία για την επιμονή σου, για την αμεσότητα, για την καθοδήγηση.
Σου εύχομαι καλή δύναμη και καλή συνέχεια!
Ελπίζω να ακολουθήσω το νήμα και να προχωρήσω!" Α.

***
"Υπάρχει πάντα
στην παιδική μας ηλικία
μια στιγμή
που ανοίγει μια πόρτα
και μπαίνει το μέλλον"
Γκράχαμ Γκρην

***
"Ξεκινώντας πριν δύο μήνες απλά είπα ότι επιτέλους θα κάνω μια αρχή για να γράψω ένα βιβλίο...
Έμαθα πολλά πράγματα για τον συγγραφικό εαυτό μου και σε ευχαριστώ για την καθοδήγηση. Νομίζω ότι αυτό το ταξίδι θα συνεχιστεί..." Κ.

***
Με ένα μολύβι στο χέρι και ένα χαρτί, μου μοιάζει πολύ, ίδιος με μένα είναι, όμως τρέχει πάντα μπροστά από μένα και δεν τον φτάνω. Άλλοτε με ξαφνιάζει, άλλοτε με τρομάζει. Με τραβάει σαν μαγνήτης. Θέλω να τον φτάσω, να συναντηθώ μαζί του. Μπαίνω με φόρα κι εγώ, μετά απ´ αυτόν, στο θεοσκότεινο σπήλαιο.
Δίπλα μου η Κρυσταλία, με έναν φακό στο χέρι, με οδηγεί. Φωτίζει σημεία. Έναν σταλακτίτη εδώ, έναν σταλαγμίτη εκεί, πιο μέσα μου δείχνει το παγωμένο νερό που βαθαίνει συνεχώς, σηκώνω όλο και πιο ψηλά το παντελόνι μου, να μη βραχεί, το δέρμα στους μηρούς μου σφίγγει, η ανάσα μου κόβεται...
Βγαίνω απ´ το σπήλαιο. Εκείνος είναι πάντα μπροστά. Μπορεί και να μην συναντηθούμε ποτέ. Όμως τώρα, κάτω από τον καυτό ήλιο, το βρεγμένο μου παντελόνι με δροσίζει. Φιλιά πολλά, Α.

***
Ποτέ πριν δεν συμμετείχα σε ομάδα που να μου δώσει τόσα... Άννα

***
"Με πολύ αγάπη και με τις μεγαλύτερες ευχαριστίες για το λιθαράκι που έβαλες στο δρόμο προς την αυτοπραγμάτωσή μας." P.

***
"Το σεμινάριο της Δημιουργικής Γραφής ήταν μια πλούσια εμπειρία σε γνώση, αυτοαποκάλυψη, συναισθήματα, αποδοχή. Η καθαρή ματιά, η ενθάρρυνση, η ευαισθησία και η γενναιοδωρία της Κρυσταλίας καθ' όλη τη διάρκειά του κράτησαν το ενδιαφέρον μου αμείωτο." Κ.

***
Τελικά 2 σχεδόν χρόνια μετά το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, διαπιστώνω ότι το πιο σημαντικό που κατάφερες Κρυσταλία είναι ότι μας έκανες να γράφουμε (θυμήθηκα την άσκηση αυτή που είχα γράψει, καθώς η μητέρα μου πρόσθεσε μια splatter λεπτομέρεια, που την αφηγούμαι μόνο κατόπιν παραγγελίας!). Κ.Κ.

***
"Κάθε τι μια φορά, μια φορά μόνο. Και μεις μια φορά μόνο. Δεύτερη ποτέ... Μα αυτή η μια φορά για νά 'χει υπάρξει, μια φορά μόνο γήινη, για νά 'χει υπάρξει... δεν είναι κάτι που παίρνεται πίσω... Eliot. Ευχαριστώ από καρδιάς γι' αυτό το ταξίδι!!!" Ε.

***
"Κρυσταλία, μού αποκρυστάλλωσες πολλά πράγματα και γι' αυτό σ' ευχαριστώ! Στο επανιδείν!" Κ.

***
"Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κρυσταλία, γυναίκα, επαγγελματία, άνθρωπο, που με τον δικό της τρόπο τάραξε τα θεμέλια της ζωής μου, και με οδήγησε στο δρόμο ολικής αναδόμησης της ψυχής μου, της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ ειλικρινά." Α.

***
"Μόνο αυτό θα πω, σ’ ευχαριστούμε για ότι μας έδωσες και για ότι μας έκανες να δώσουμε. Θα μας λείψεις." Χ.

 ***
"… το σεμινάριο με έκανε πιο ήρεμη και πιο χαρούμενη! Υποψιάζομαι ότι γ’ αυτό ευθύνεσαι εσύ κατά πολύ. Άνοιξε το μυαλό μου, αισθάνθηκα πολύ καλύτερα και εκφράστηκα πιο ελεύθερα! Σ’ ευχαριστώ πολύ, πραγματικά με βοήθησες." Με αγάπη Σ.

 ***
"Κρυσταλία μας, είσαι γυναίκα γεμάτη πάθος. Πάθος όταν μιλάς, πάθος όταν τα παίρνεις, πάθος, πάθος. Δύναμη, ευαισθησία και γνώση. Σ’ ευχαριστώ για όσα μας χάρισες, μας έμαθες, μας βοήθησες και ανακαλύψαμε για τον «συγγραφικό» μας εαυτό. Το όνομά σου δεν είναι τυχαίο. Θα μπορούσαν επίσης να σε λένε Πολύτιμη. Είσαι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος γιατί είσαι μοναδικά αυθεντική, και ας μου την είπες πριν από λίγο! Κι είσαι και γαμώ όταν τα παίρνεις και γκαζώνεις! Γουστάρω τρελά που δεν αυτοφιμώνεσαι! Ευχαριστώ για όλα." Μ.

 ***
"Είναι φορές που η τύχη σε φέρνει σε πράγματα που σου αλλάζουν την οπτική στη ζωή, κι αν σκεφτόσουν πως πρέπει να αλλάξεις, μέσα ααπό αυτό καταλαβαίνεις το γιατί. Αυτό συνέβη στο σεμινάριό σου Κρυσταλία και σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Με αγάπη." Π.

 ***
"Μέχρι τώρα τις παιδικές αναμνήσεις μου τις έφερνα στην επιφάνεια του μυαλού μου ή από τυχαίες κουβέντες με την οικογένεια ή σπανίως από όνειρα στον ύπνο μου. Στο σεμινάριο ασχολήθηκα μετά από χρόνια, πιο συνειδητά με αυτές, και βρήκα ξανά τον παιδικό μου εαυτό που αν και χάθηκε στη σκόνη του χρόνου, συνδέεται και θα συνδέεται με τον παρόντα εαυτό μου. Σε ευχαριστώ για την εμπειρία Κρυσταλία. Με αγάπη." Α.

 ***
"Σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου, το σεμινάριο μου έδωσε έμπνευση, δύναμη, και ξεκλείδωσε τα συναισθήματά μου. Μίκρυνε η «μαύρη τρύπα» και έλαμψε το φως! Ευχαριστώ πολύ Κρυσταλία! Με βοήθησες να μεγαλώσω λίγο την καρδιά μου!" Κ.

 ***
"Σ’αγαπώ. Σ’ Ευχαριστώ για όλα και η φαντασία μας να έχει πάντα ορατότητα…" Δ.

 ***
"Μια βόλτα είναι η ζωή

στο άγνωστο τραβάμε

Δεν ξέρω αν θέλω να ξεχνώ

ή θέλω να θυμάμαι.

Μια βόλτα είναι η ζωή

Μια ονειροπαγίδα.

Όσ’ απ’ τον κόσμο δεν θα δω,

Στα μάτια σου τα είδα.

Καλά ταξίδια και να συνταξιδέψουμε μαζί ξανά!" Α.

 ***
"…Με σπρώχνεις εμπρός και σ’ αγαπώ γι’ αυτό." Δ.

 ***
"Ευχαριστώ που μου έδειξες το δρόμο να βρω την ψυχή μου! Σ’ αγαπώ." Τ.

***
"Είναι ο άνθρωπος από τον οποίο πήρα τόσα πολλά πράγματα, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μου αρέσουν ο αυθορμητισμός της, ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδει τη γνώση της, ότι τη μοιράζεται απλόχερα, ο τρόπος με τον οποίο «έχτισε» μια πολύ δεμένη ομάδα. Και ότι καταφέρνει να ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο ρόλο της δασκάλας και του μαθητή… Της εύχομαι ότι καλύτερο! Κρυσταλία, σ’ ευχαριστώ για όλα!" Μ.

 ***
"Κρυσταλία, πηγή, νερό, διάφανη, κρύσταλλο, φωτεινή, γυαλάκι στα βότσαλα, ψυχοβγάλτης(με την καλή έννοια)." Ευχαριστώ!!! A.

***
"Νιώθω εμπιστοσύνη σε αυτόν τον έφηβο. Έτσι την βλέπω την Κρυσταλία. Μου τη σπάει που είναι πιο αντράκι, μερικές φορές, απ’ ότι γυναίκα, αν και από τότε που την έζησα περισσότερο στις συναντήσεις μας, βλέπω ότι είναι τρυφερός άνθρωπος. Μου αρέσει όταν ζητάει πράγματα να της δώσεις. Δεν μπορείς να της αρνηθείς. Έχει κόλπο μαγικό." Α.

 ***
"Κρυσταλία μου, αν και γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, στο σεμινάριο έμαθα μια πλευρά σου που δεν γνώριζα. Αυτή της αγωνίστριας και της ιδεαλίστριας που παλεύει και προσφέρει ανιδιοτελώς. Θέλω να σου εκφράσω το βαθύ θαυμασμό μου και τις ευχαριστίες μου για όσα μας έμαθες. Με αγάπη." Ε.

 ***
"Κρύσταλ, είσαι μέσα στην καρδιά  και στην ψυχή μου. Νιώθω ότι σε γνωρίζω χρόνια. Ευχαριστώ για όσα με έμαθες και αποκάλυψες για τον εαυτό μου." Π.

 ***
"Κρυσταλία, είσαι όντως κρυστάλλινη και ήσουν για μένα μία απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη! Μας έδωσες πολλά και ίσως περισσότερα απ’ ότι χρειάζεται. Σ’ αγαπώ και σε φιλώ." Δ.

***
"Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ημερολόγιο ενός ανέργου». Έχει και τη δική μου ιστορία μέσα... και γι' αυτό ευχαριστώ την Κρυσταλία Πατούλη που με δίδαξε να μη φοβάμαι να γράφω όσα αισθάνομαι, πόσο μάλλον όταν έχουν διυλιστεί απ' το πετσί μου..." - Πώς αποφάσισα να γράψω στο «Ημερολόγιο ενός ανέργου» Μαρτυρία

***
"Κι εμείς ευχαριστούμε για όλα.
Για τους ανθρώπους που γνωρίσαμε
Για τις δυνατότητες που ανακαλύψαμε
Για τα φώτα που μας άναψες
Για τα ερεθίσματα που πήραμε

Μα πάνω απ’ όλα, ευχαριστούμε
για τα αστέρια που μας έμαθες πώς να τα μετράμε
και κυρίως να τα ονοματίζουμε

Το ταξίδι δεν τελειώνει Εδώ
Στην Ιθάκη ή στην Αίγινα
Χάρηκα που σας γνώρισα όλους και μοιραστήκαμε τα… ασυνείδητά μας !"
Σας στέλνω όλη μου την Αγάπη
Καλό καλοκαίρι, Χρήστος

***
"Στα 37 μου πήρα μία μεγάλη απόφαση. Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να αλλάξω. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να φτιάξω έναν νέο εαυτό, τελείως διαφορετικό από αυτόν που ήμουν μέχρι τότε.Μετά από δύο χρόνια άρχισα να παρακολουθώ ένα σεμινάριο γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο με τίτλο «Aφήγηση Zωής» και εισηγήτρια-συντονίστρια την Κρυσταλία Πατούλη. Αυτή ήταν η αφετηρία…" -  Εμείς επιλέγουμε πως θα ζήσουμε. Του Πέτρου Γαλιατσάτου

***
"Αφιερωμένο στη μέντορα μου Κρυσταλία Πατούλη

Γραφή

Μια περιπέτεια χαρτογράφησης των εσωτερικών μας υδάτων .

Μέσα τους πλέουμε στη βιωτή μας με συντροφιά την αντάρα τους ή την απόλυτη σιγή τους.

Με τη γραφή σαγηνεύουμε το μέσα μας μυστικό κόσμο να μας παραδοθεί.

Στα κελεύσματα της πένας αργοσαλεύουν αίσθητες ναρκωμένες από τους καιρούς της αμεριμνησίας μας.

Γράφω  γιατί η τυφλή φωνή αναδύεται από τα βάθη του ανήλιαγου Είναι και πάνω στους δρόμους του χαρτιού ντύνεται λέξεις και αποκαλύπτεται άλλοτε με ρεαλισμό και άλλοτε με τα σύμβολα της τα τόξα και τα βέλη της."

Σ ευχαριστώ Φ.

υγ. Μου έσκασε σαν φωτοβολίδα σήμερα το πρωί καθώς όλο τον καιρό σκεφτόμουν τί να σου γράψω για το τί αποκόμισα από το σεμινάριο. Βάλε το Φ για να το θυμάμαι.
***
Αντί αποχαιρετισμού (από την Ευδοκία)
***
Όχι Αντίο, εις το επανιδείν... (από τη Γιωργία)
***
"Να, αυτό το δένδρο, μάλλον αυτές οι ρίζες του δένδρου εκφράζουν το νόημα της δουλειάς σου ...Να ανθίζουν πάντα σε σένα και στους γύρω σου Κρυσταλία μου για χρόνια χρόνια πολλά και κρυστάλινα! Σου στέλνω όλη μου την αγάπη και με το καλό να ξανασυναντηθούμε" K.Τ.
***
"Μου άρεσαν πάντα οι λέξεις, τις αγαπούσα.
Μπορούσα να διακρίνω την κρυφή δύναμη στην λέξη "δέντρο" ή στην λέξη "άνεμος", την απεραντοσύνη στην λέξη "ουρανός" ή "θάλασσα", την μαγεία στην λέξη "άστρο".
Αγαπούσα και τα γράμματα.
Το -α- η αρχή και το -ω-ένα τέλος-μα, όχι οριστικό,κάτι σαν πάμε πάλι ,φτου κι απ' την αρχή- κι ανάμεσα τους άλλα είκοσι δυο έτοιμα να σχηματίσουν λόγια όμορφα ή λυπητερά, να γεννήσουν ή να αναστήσουν ή να μεταμορφώσουν ή να αναβάλλουν και να ματαιώσουν. Σαν ένα ατέλειωτο παιχνίδι.
Είχα προσθέσει ένα -ν- στο όνομα μου πριν χρόνια ξεκινώντας το δικό μου παιχνίδι με την ορθογραφία και την γραμματική.
Κι ένα άλλο ξεκίνησε εδώ, στο σεμινάριο της Κρυσταλίας, παιχνίδι με τις λέξεις, αναμέτρηση με τα κρυφά και φανερά, συνάντηση και μοίρασμα, διεργασίες απρόβλεπτες.
Σ' ευχαριστώ Κρυσταλία, από καρδιάς, για όλα τα συν- και τα παράγωγα του που χαρίζεις γενναιόδωρα.
Είναι πιο όμορφα και δημιουργικά απ' ότι μπορούσα να σκεφτώ ή να προβλέψω στην αρχή."
Καλή συνέχεια. Φαννή, 19/04/2015 [...] υγ. Για το τέλος του πρώτου κύκλου και την ατελείωτη λέξη
---
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα...
Είσαι ευλογημένη
Σ' ευχαριστώ
Γ.Π. Διαμαντής
---
Περισσότερα: https://afigisizois.wordpress.com/about/

---
«Η μνήμη γεννά τη φαντασία [...] Κάποιος —ξεχνάω ποιος— είπε πως η δημιουργία είναι μνήμη. Οι εμπειρίες μου και όλα όσα έχω διαβάσει παραμένουν στη μνήμη μου και γίνονται η βάση πάνω στην οποία δημιουργώ κάτι καινούργιο. Δε θα μπορούσα να φτιάξω κάτι από το τίποτα. Για τον λόγο αυτό, από τότε που ήμουν νέος, είχα πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο όταν διάβαζα, και έγραφα εκεί τις αντιδράσεις μου και τα πράγματα που με συγκίνησαν. Έχω βουνά από τέτοια σχολικά τετράδια και όταν γράφω σενάριο σ’ αυτά ανατρέχω. Κάπου μέσα σ’ αυτά υπάρχει πάντοτε η απάντηση που ψάχνω. Ακόμα και για τους διαλόγους από εκεί παίρνω ιδέες». Ακίρα Κουροσάβα

«Κι όχι να πεις πως σήμερα δεν κουβεντιάζουν οι άνθρωποι –λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια– μα δε συνομιλούν, δε λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο (και γι’ αυτό καθολικό), μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, γενικού ενδιαφέροντος, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, γιατί, πράγματι, ξεφυλλίζουν πολλές εφημερίδες διαβάζοντας μόνον τα κεφαλαία γράμματα και τα εγκλήματα και τις αυτοκτονίες, ακούν επίσης τις ειδήσεις των 9 ή και των 12 απ’ την τηλεόραση (έγχρωμη τώρα) – άνθρωποι επαρκώς ενημερώμενοι, πολύ π α ρ ό ν τ ε ς (εδώ και σήμερα), κι εντελώς α π ό ν τ ε ς απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και, φυσικά, απ’ το παρόν τους, μακριά απ’ τους άλλους…» Γιάννης Ρίτσος
«Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου». Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει· να γιατί πρέπει να γράφουμε […] Κι ότι δεν υπάρχει χρυσόμαλλο δέρας είναι ψέματα· ο καθένας από μας είναι το χρυσόμαλλο δέρας του εαυτού του» Οδυσσέας Ελύτης

"Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο... τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή" Χρόνης Μίσσιος

---
Δημοσιεύτηκε:
  • http://tvxs.gr/news/ekdiloseis/seminario-afigisi-zois-sto-ergastirio-skepsis-me-eleytheri-eisodo-0 
  • http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/2017/01/blog-post_550.html  
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου