Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

6.6.12

Ελλάς _ Γαλλία απελπισία... Του Λάζαρου Μαυροματίδη

11:06, 06 Ιουν 2012 | Κρυσταλία Πατούλη  tvxs.gr/node/96565
Μάης του 2012. Όνειρο διαρκείας. Δεν έχω το πρόσωπό μου αλλά είμαι εγώ. Ανάμεσα σε αρχαία μάρμαρα, συντρίμμια μιας εποχής που δεν θα ξαναέρθει, κάθομαι και καμαρώνω. Καμαρώνω γιατί απλώς είχα την τύχη να γεννηθώ σε αυτό τον τόπο.
Τον βαφτίζω τόπο μου χωρίς να τον ρωτήσω αν αυτός με θέλει και αποφασίζω ότι κανένας άλλος δεν έχει το δικαίωμα να τον χρησιμοποιήσει. Έπειτα μοιράζω τους ανθρώπους σε ομάδες ανάλογα με τα χαρακτηριστικά, τη σεξουαλικότητα, τη διαφορετικότητά τους ή την κακιά τους μοίρα που τους κληρονομεί την αδικία ως υπόσταση της αυθυπαρξίας τους.
Μαζεύω όσους μου μοιάζουν και κατηγορώ τους υπόλοιπους για όλα μου τα προβλήματα. Τους στήνω στον τοίχο, τους εκτελώ, τους ξαναγεννάω μόνο και μόνο για να τους εκτελέσω ξανά και ξανά εκτονώνοντας την οργή μου ή απλά και μόνο για να περάσω ευχάριστα την ώρα μου. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορώ να αντέξω τον εαυτό μου. Νιώθω περήφανος με το ζόρι, για πολιτισμούς άλλων, ενώ ξεχνάω ότι αυτοί οι πολιτισμοί δεν θα ήταν περήφανοι για μένα.
Δε με νοιάζει, έχω το αποκλειστικό προνόμιο να αποφασίζω. Λέω ότι είναι θέμα γονιδίων. Λέω ότι είναι θέμα ανωτερότητας. Λέω, λέω, λέω...Κλείνομαι στο παραμύθι μου και καταναλώνω οξυγόνο μόνο και μόνο για να μισώ όλους όσους δεν μου μοιάζουν. Όλους όσους δεν συμφωνούν μαζί μου. Απομονώνομαι. Πεθαίνω. Πεθαίνω σαν χώρα... Πεθαίνω σαν άτομο...
Εφιάλτης. Ξυπνάω. Θυμάμαι εμένα πια.
Γεννιέμαι το Φεβρουάριο του 1984 στην Αθήνα ένα πρωί. Βρέχει. Τα χρόνια περνάνε ήσυχα. Γράφομαι στην αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου μετά από πανελλαδικές εξετάσεις τον Οκτώβριο του 2001. Τον Οκτώβριο του 2005 βρίσκομαι στο Παρίσι στην Ecole d' Architecture Paris Val de Seine. Κάποιοι το λένε ανταλλαγή φοιτητών, εγώ αντικατάσταση σπουδών.
Αφήνομαι στην πόλη. Την αφήνω να με οδηγήσει αυτή εκεί που θέλει. Με ξεβράζει σε μια  εγκαταλελειμμένη σιδηροδρομική γραμμή πάνω από ένα κανάλι στις κακόφημες γειτονιές του Βόρειου Παρισιού. Αλληλουχία εικόνων. Συντρίμμια σωμάτων και ψυχών ανάμεσα στα παλιοσίδερα της 'πόλης του φωτός'. Η 'πόλη του φωτός' κατανέμει στις περιοχές της τα σώματα ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία και την προέλευση. Η δικτατορία της κατανομής.
Κλέβω με όποιο μέσο διαθέτω λίγες από τις στιγμές που ζω εγώ ή οι άλλοι. Στο σπίτι μου, προσπαθώ να τις ξαναφτιάξω. Προσπαθώ να σκηνοθετήσω τα άυλα συναισθήματά μου με υλικά μέσα όπως η εικόνα, ο ήχος και τα λόγια. Μόνο και μόνο για να μπορέσω κι εγώ να συγκροτήσω το «ίδιο» και το «άλλο» σε έναν εαυτό, επηρεασμένος ίσως από τα βιβλία του Γιάννη Κιουρτσάκη.
Μια αέναη σκηνοθεσία είναι η ζωή. Ένα ακαθόριστο άθροισμα στιγμών που καθορίζει την αλληλουχία των αισθήσεων με ένα ασαφή τρόπο. Κι ο χώρος ίσως να είναι εκείνη η διάσταση που έχει τη δύναμη να εγκλωβίζει τις στιγμές όσο αυτές βρίσκονται στη σφαίρα του αοράτου και να τις μετατρέπει σε πραγματικότητα. Ένα χρόνο αργότερα επιστρέφω στη Αθήνα και πάιρνω το πτυχίο μου.
Κι όμως νιώθω σιγά σιγά ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να υπάρχω στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα της εικονικής ευφορίας βασισμένης στις ποδοσφαιρικές μας ικανότητες και τα Ολυμπιακά μας μετάλλια. Ιδιωτική περιθωριοποίηση ως προσωπική επιλογή. Πάνω απ'όλα σεβασμός στην επιλογή της πλειοψηφίας. Και στο βάθος η Ελλάδα της γονιδιακής ανωτερότητας και της Eurovision. Η δικτατορία των γονιδίων ή η δικτατορία της ανωτερότητας;
Με πλακώνει το βάρος της ανωτερότητας όπου μας επιβάλλεται διαρκώς από τις τηλεοράσεις. Με πλακώνει η Ελλάδα σαν κέντρο του κόσμου. Αμετροέπεια. Όχι από όλους. Μόνο από αυτούς των οποίων η φωνή φτάνει στα αυτιά μου. Πρόβλημα αισθητικής κατά βάση. Το σώμα, υλικό περίβλημα της ύπαρξης. Και η ίδια η ύπαρξη τίποτα περισσότερο. Η δικτατορία της χαμένης αισθητικής.
Ξαναφεύγω. Είμαι στη Lyon. Συνεχίζω να συλλέγω «τυπικά προσόντα». Κατά καιρούς διδάσκω στο πανεπιστήμιο. Νέα παιδιά, 'αυτιστικά κρυμμένα' πίσω από υπερσύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Με κάποιους το καταφέρνω. Είμαι ξένος μεταξύ ξένων.
Νιώθω ότι πρέπει να δουλέψω διπλά και τριπλά για να γίνω αποδεκτός. Πάλι καλά. Στην Ελλάδα κάποιοι ξένοι δουλεύουν δεκαπλάσιες φορές από εμένα και ποτέ δεν γίνονται αποδεκτοί. Η δικτατορία των γηγενών. Ελληνική ιδιαιτερότητα ή μεγαλομανία ;
Γίνομαι διδάκτορας. Ασχολούμαι από τη μια με τη φυσική του κτηρίου και από την άλλη με την εμβάθυνση στις θεωρίες αστικού σχεδιασμού στην Ecole Nationale Superieure d'Architecture de Lyon. Έτσι επιβιώνω ευχάριστα ενώ προσπαθώ να συλλέξω τα υλικά μέσα ώστε να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα εξασφαλίζοντας την ουσιαστική και καλλιτεχνική μου ανεξαρτησία.
Η δικτατορία της επιβίωσης. Στον ελεύθερο χρόνο μου παρατηρώ και καταγράφω. Προσπαθώ να καταγράψω την πραγματικότητα ή την αλήθεια. Αμφιβάλλω αν το πετυχαίνω και η αμφιβολία μου γίνεται η κινητήρια δύναμή μου. Απαλάσσομαι από τη δικτατορία της βεβαιότητας. Αμφιβάλλω για τα πάντα και είμαι ελεύθερος.
Κατα τ'άλλα παρακολουθώ την Ελλάδα από απόσταση. Σαν αρχιτέκτονας κοιτάω την κάτοψη της κοινωνίας. Φοβάμαι. Φοβάμαι τους ανθρώπους που το 2009 πανηγύριζαν στο Σύνταγμα για την εκλογή και το 2011 μουντζώνουν την επιλογή τους. Κι αυτή τους η επιλογή τους φέρεται αχάριστα. Ξύλο και χημικά ξανά και ξανά. Μαζί τους την πληρώνουν και οι υπόλοιποι. Αυτοί που η δική τους επιλογή μειοψηφούσε πάντα. Η δικτατορία των επιλογών. Η δικτατορία της εκλογικής πλειοψηφίας.
Φοβάμαι. Φοβάμαι τους αυτοαποκαλούμενους φασίστες, εθνικιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες, συντηρητικούς, αριστερούς, κομμουνιστές, αναρχικούς και εν γένει όλους τους αυτοπροσδιοριζόμενους ή ετεροπροσδιοριζόμενους. Φοβάμαι τους ταμπελοφόρους ιδεολογιών απ'όπου και αν προέρχονται. Η δικτατορία της ταμπέλας.
Και φοβάμαι και τους άλλους. Αυτούς που φτιάχνουν κρίσεις κι εξαθλιώνουν λαούς.
Και μαζί με αυτούς φοβάμαι και τους συμμάχους τους. Αυτούς που υποδεικνύουν το σωστό από μακριά. Αυτούς που ξεχνάνε ότι έχουν προκαλέσει δύο παγκόσμιους πολέμους κι όλη η ανθρωπότητα τους το έχει συγχωρήσει. Αχαριστία. Η δικτατορία της αχαριστίας. Η δικτατορία της υπόδειξης.
Αλλά πιο πολύ φοβάμαι τους αδιάφορους. Αυτούς που περιμένουν το πρόβλημα να τους αγγίξει ώστε να ασχοληθούν μαζί του. Η δικτατορία της αδιαφορίας. Και απο μακριά δίνουν συμβουλές. Και υποκρίνονται συμπόνοια. Η δικτατορία των συμβουλών. Άραγε υπήρξαμε κι εμείς αδιάφοροι;
Κι η ευφορία του 2004 και των χρυσών μεταλλίων ενταφιάζεται με το πέρασμα του καιρού. Αυτοκτονίες και πείνα. Αυτοκτονία στο Σύνταγμα. Αναζήτηση εχθρού στην Ομόνοια. Επιλογή του πιο αδύναμου εχθρού. Μετανάστες, ναρκομανείς και πόρνες. Θεωρούνται εξ ορισμού εγκληματίες. Γενικεύσεις. Η δικτατορία της γενίκευσης. Διχασμός και κοινωνική αποσταθεροποίηση.
Μέσα σε όλα συμβουλές από τους ετέρους στις εταίρες. Ευρώπη και πολιτισμός ή χάος. Το μικροαστικό όνειρο που μας καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια λιώνει. Το μικροαστικό όνειρο σε πλήρη σήψη κι ο φόβος του χάους πανταχού παρών. Ακολουθεί ο θάνατος της ατομικότητας. Η συλλογικότητα κρίνεται αναγκαία. Κι όμως κάποιοι αποκλείονται. Είναι οι διαφορετικοί. Είναι οι διαφωνούντες που κινδυνεύουν να θεωρηθούν λιγότερο Έλληνες. Ελληνόμετρο σε πλήρη μέτρηση.
Μπερδεύομαι. Απελευθέρωση της πληροφορίας και διακίνησή της σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να τη διαχειριστείς. Η δικτατορία της πληροφορίας. Διαμαρτυρίες. Πολιτικοί σχηματισμοί καπηλεύονται τη συλλογικότητα. Διχασμός ξανά. Αναζήτηση εχθρού μόνο και μόνο για να καλλιεργείται το μίσος. Τηλεόραση και φοβισμένοι δημοσιγραφίσκοι. Γραβατομένα μηδενικά ή επαγγελματίες πολιτικοί ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι. Καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Δικτατορία της υπερπροβολής. Δικτατορία της γραβάτας.
Από την άλλη νοσταλγοί της παρελθούσης υπαρκτής δικτατορίας εκλέγονται. Δεχόμαστε να εκλεγούν! Δέχονται να εκλεγούν και όχι να επιβληθούν! Παλινδρόμηση ιστορίας και εκατέρωθεν μετατροπή του τανκ σε ψήφο.
Στη Γαλλία τα ίδια. Η κατάσταση παραπέμπει στην Ελλάδα του 2004. Η Ελλάδα χλευάζεται. Με εκνευρίζει ο χλευασμός. Αλλά ξέρω ότι πάντα ο χλευασμός ακολουθεί την αποθέωση. Ιδίως όταν η δόξα στηρίςεται σε χάρτινα πόδια και όχι σε στέρεη συνεισφορά. Έρχεται κι εδώ όμως η τρικυμία. Και πλανιέται ο 'φόβος' της αριστεράς παντού. Η αριστερά ξανά καταδικαστέα.
Υπάρχει, άραγε, αληθινή αριστερά σήμερα; Κι αν υπάρχει μπορεί να λειτουργήσει ως αριστερά στο υπάρχον πλαίσιο άραγε; Πόσο εκτός εποχής είναι να μιλάμε με όρους προϊστορικούς που γεννήθηκαν σε άλλο αιώνα με βάση το πως τα κόμματα καθόντουσαν στα τότε κοινοβούλια; Γόνιμες αμφιβολίες και λαϊκισμοί. Η συνύπαρξη αυτών των δύο ως αποπροσανατολισμός.
Η δικτατορία των διαρκών αποπροσανατολισμών. Κι αν η κρίση σε οικονομικό επίπεδο μας φέρνει 20 χρόνια πίσω, σε πολιτικό επίπεδο γυρνάμε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Ρητορική εξαθλίωση από τους μνηστήρες της εξουσίας. Κανένα επιχείρημα. Μόνο αφορισμοί. Μόνοι διαχωρισμοί και μοίρασμα των ανθρώπων σε ιδεολογίες. Μικροί κοινωνικοί διχασμοί. Η δικτατορία των διχασμών. Ελλάς Γαλλία απελπισία. Η δικτατορία της απουσίας επιχειρημάτων. Η δικτατορία των αφορισμών.
Και μικρές ειδήσεις που δείχνουν το μέλλον. Κάποιοι ανακαλύπτουν το Μεταξουργείο και τα σώματα σκιές. Είναι το ίδιο Μεταξουργείο που παραμένει ίδιο όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως τώρα το ανακαλύπτει η τηλεόραση. Προεκλογικός δημόσιος κίνδυνος και διαπόμπευση. Σύντομα όλοι θα είμαστε εν δυνάμει δημόσιοι κίνδυνοι. Για αυτά που πιστεύουμε, για αυτά που δεν πιστεύουμε, για αυτά που επιλέγουμε, για αυτά που δεν επιλέγουμε, για αυτά που είμαστε, για αυτά που δεν είμαστε.
Απογοήτευση και μόνη διέξοδος η επικοινωνία. Σε δανεική γλώσσα μεταφράζω σκέψεις άλλων. Προσπαθούμε ασυνείδητα όλοι μαζί να φτιάξουμε μια αλυσίδα κυκλοφορίας ελεύθερων ιδεών. Στον υλικό κόσμο δημιουργείται από μόνος του ένας άυλος κύκλος ελεύθερης διακίνησης σκέψεων. Κρυσταλία Πατούλη, Κώστας Ντάρας, Γιάννης Μακριδάκης και Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης είναι τα ονόματα που συναναστρέφομαι. Τους ξέρω μέσα από συγκεκριμένα γραπτά τους.  Αργότερα προστίθεται και ο Jose Manuel Lamarque και άλλοι που δεν τους γνωρίζω καν. Δίκτυο μέσα στο διαδίκτυο. Ανοιχτό σε όλους. Με σκοπό να μεγαλώνει μέσα από την εθελοντική συμμετοχή. Διαρκής ανοιχτή πρόσκληση. Διέξοδος; Ίσως.
Αδιέξοδο. Εκλογές μπροστά και συνεχείς αμφιβολίες. Διλήμματα. Στην Ελλάδα επικρατεί γενικευμένο αίσθημα αδικίας και ανάγκη για εκδίκηση. Αλήθεια ποιον θέλουμε να εκδικηθούμε; Αυτούς που μας διώχνουν από το Ευρωπαϊκό πανηγύρι του "προηγμένου κόσμου". Γιατί η Ευρώπη θεωρείται προηγμένος κόσμος; Το λέει η τηλεόραση. Μας κρύβει όμως την πραγματικότητα και την αλήθεια. Η δικτατορία της απόκρυψης.
Ναι, στην Ελλάδα θεωρούμε ότι έχουμε εξ ορισμού δικαίωμα να ανήκουμε σε αυτό τον "προηγμένο κόσμο" που τόσο πολύ θαυμάζουμε. Τον κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης, των τηλεραντεβού, των γκλαμουρ Ολυμπιάδων, των χρυσών μεταλλίων, των τυπικών συναναστροφών και της κίβδηλης ευημερίας. Πιο παλιά ένιωθα ότι έπρεπε να διώξω αυτόν τον κόσμο πριν με διώξει.
Δεν τα κατάφερα, με έδιωξε αυτός πρώτος και συνεχίζει να με διώχνει. Πάντα σέβομαι τη άποψη της 'πλειοψηφίας'. Γιατί και στην Ελλάδα, τόσο καιρό αυτό τον κόσμο τον υπερασπιζόμασταν. Εξάλλου, νομίζουμε ότι μας τον χρωστάνε αυτό τον κόσμο λόγω της καλής μας καταγωγής και του ένδοξου παρελθόντος μας. Η δικτατορία του ένδοξου παρελθόντος.
Αδυνατούμε να καταλάβουμε σαν ολότητα ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα τα κράτη λειτουργούν σαν Ανώνυμες Εταιρίες και έτσι η κοινωνία καθοδηγείται με γνώμονα το ιδιωτικό και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Μόνο όταν το καταλάβουμε όλοι αυτό θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τη φορά του καιρού. Κι αυτό θα αργήσει να γίνει. Ίσως γιατί η μετάβαση πρέπει να γίνει σταδιακά. Ίσως γιατί η μετάβαση θα είναι οδυνηρή και δεν θα αντέξουμε. Ίσως γιατί δεν θα μας αφήσουν. Αμφιβολίες. Καλός οιωνός. Μακριά από τη δικτατορία της σιγουριάς.
Προτείνω όμως να θυμηθούμε. Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε όλοι μαζί τις αφετηρίες μας και το παρελθόν μας. Και κυρίως την αληθινή μας ιστορία. Μακριά από την πραγματικότητα ας προσπαθήσουμε να δούμε την αλήθεια. Να καθίσουμε και να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα όσα μας πονάνε. Για τα λάθη μας, ατομικά και συλλογικά. Εις μνήμη. Φόρος τιμής στο παρελθόν. Όχι στο ένδοξο παρελθόν. Στο άλλο.
Στο καταδικασμένο στη λήθη παρελθόν που φοβόμαστε να αντικρύσουμε. Κάποιος λέει ότι ο λαός που ξεχνά την ιστορία του την ξαναζεί. Ας αποφασίσουμε λοιπόν αν θέλουμε να την ξαναζήσουμε. Ας αποφασίσουμε λοιπόν με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
Προτείνω να θυμηθούμε το παρελθόν μας ως κατακτημένοι. Ας θυμηθούμε σφαγές, γενοκτονίες, κατοχές, παγκόσμιους, βαλκανικούς και εμφύλιους πολέμους, μαζική μετανάστευση, οικογένειες που μείνανε μισές και άλλα τόσα. Ας θυμηθούμε και τον πόνο που εμείς έχουμε προκαλέσει σε άλλους. Γι' αυτό φέρουμε διπλή ευθύνη για τις επιλογές μας και για τη συμπεριφορά μας σε βάρος τον αδυνάτων. Υπήρξαμε κι εμείς αδικημένοι και τώρα που ξανανιώθουμε έτσι είναι η ευκαιρία να σταματήσουμε να αδικούμε όσους αδικούσαμε.
Ας ξαναζήσουμε το παρελθόν λοιπόν όχι σαν απλή ανάμνηση, όχι σαν στείρα περηφάνια αλλά σαν παρόν και μέλλον. Σαν στάση ζωής. Μακριά από φτηνούς πατριωτισμούς, εθνικές κορώνες και εκδικητικές μανίες ας ζήσουμε ξανά τα γεγονότα αντικειμενικά και ας συνειδητοποιήσουμε πως πέρα από την πολιτισμική μας ταυτότητα καθένας από εμάς είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Και ας προσεγγίσουμε και τους υπόλοιπους πολιτισμούς. Ίσως όλοι μαζί μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι. Ίσως όχι. Στην παρούσα φάση το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία.
Το αξιακό σύστημα κάθε εποχής μας χώριζε σε ομάδες ανάλογα με την καταγωγή, το φυλό, τη μόρφωση, το επάγγελμα, τη γλώσσα και μας έστρεφε τον ένα ενάντια στον άλλο. Πλέον προτείνω όλοι μαζί να διεκδικήσουμε ισότητα για όλους. Ισότητα χωρίς σύνορα. Αυτή είναι η ιστορική μας ευθύνη και υποχρέωση. Η εθνική ανεξαρτησία μας είναι πλέον συνυφασμένη με τον αγώνα μας για ισότητα, ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα για οποιονδήποτε σέβεται κάθε μέλος της κοινωνίας εντός της επικράτειας που εμείς ορίζουμε.
Έννοιες αυτονόητες που σήμερα διαστρεβλώνονται στους κώδικες του διαδικτύου και της εικονικής πραγματικότητας. Ας ξανατρέξουμε λοιπόν πίσω από τα αυτονόητα. Όχι σήμερα δεν είμαστε ίσοι. Όχι, σήμερα δεν είμαστε ελεύθεροι. Έχουμε μια ψευδαίσθηση ισότητας και ελευθερίας. Η δικτατορία της ψευδαίσθησης. Όλα αυτά ίσως να πηγάζουν από την ανάγκη να αναζητούμε μόνο την εύκολη αλήθεια όπως αυτή προσφέρεται απλόχερα από το κάθε λογής αξιακό σύστημα που ανήκουμε. Η δικτατορία της εύκολης αλήθειας.
Πιστεύω ότι σήμερα έφτασε η στιγμή καθένας από εμάς να αναζητήσει τη δική του ιδιωτική αλήθεια προς όφελος όλων. Και θεωρώ ότι μόνο αν απλώσουμε το χέρι μας στον διπλανό μας χωρίς προκαταλήψεις θα μπορέσουμε να την αποκτήσουμε. Στην Ελλάδα της δικτατορίας των ΜΜΕ και των μικρών προσωπικών μικροαστικών δικτατοριών αχνοφέγγει μια μικρή ελπίδα για κάτι μεγάλο που προσωρινά παραμένει ανολοκλήρωτο. Ας το ολοκληρώσουμε επιτέλους και ας μη διχαστούμε ξανά. Ας φτιάξουμε για πρώτη φορά μόνοι μας το μέλλον μας και ας αποτύχουμε ύστερα.
Θυμάμαι τέλος μια άλλη εικόνα. Δεύτερο όνειρο.
Ένας άνθρωπος δικάζεται σε θάνατο. Προδομένος από εχθρούς και φίλους. Δικάζεται σε θάνατο και γελάει κρατώντας στα χέρια ένα γαρύφαλλο. Το μόνο όπλο της αθανασίας του. Κι όμως στην Ελλάδα αυτόν τον άνθρωπο τον εκτελέσαμε. Δεν τον εκτελέσανε. Τον εκτελέσαμε και τον εκτελούμε καθημερινά μέσα από τις μικρές προσωπικές μας δικτατορίες.
Ξυπνάω και θυμάμαι τα λόγια του :
"Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές στο μπόι των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων" (Νίκος Μπελογιάννης, απολογία)
Κι ίσως για αυτό να πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται τραγούδια. Γιατί σε ένα μόνο τραγούδι πως να χωρέσουν όλα αυτά ;
Μετά τιμής
λάζαρος μαυροματίδης
[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=gAGHWFjTcrw]

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου