Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

17.2.14

ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...του Χρήστου Χατζόπουλου


Ζωή δεν είναι αυτό που σε βοηθάει να επιβιώσεις .
Ζωή δεν είναι τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, το ξέστρωτο κρεβάτι, η σκόνη στα παράθυρα .
Δεν είναι τα αφημένα βιβλία ανάκατα σε ένα γραφείο, οι γάτες που μπήκαν ξαφνικά τρέχοντας κι’ αναποδογύρισαν τις φωτογραφίες της αγαπημένης σου .
Ζωή δεν είναι η ζαρωμένη πετσέτα στο περβάζι, να στεγνώνει τις πρωινές σταγόνες που άφησε το πρόσωπό σου .
Δεν είναι τα κορναρίσματα και το νέφος, το άγχος στο γραφείο, οι τιμές που καρφιτσώνεις στους ανθρώπους .
Οι ηττημένοι που βλέπουν μόνο τοίχους και ποτέ ουρανό .
Ζωή δεν είναι μια πόρτα που φέρνει τη σκιά σου σε μια αγκαλιά που λαχταράει να σε σφίξει .
Δεν είναι ούτε εκείνο το φώς που λάμπει στα σκοτάδια σου και δεν του έχεις δώσει ακόμη όνομα .
Δεν είναι οι τρίχες απ’ τα μαλλιά της που χάιδεψες χθες το βράδυ και τώρα κείτονται κουβάρι κόκκινες κλωστές στο σιφόνι .
Ζωή δεν είναι οι ψυχαναγκασμοί σου, όταν δίνουν νόημα στην ύπαρξή σου .
Ζωή δεν είναι οι ανούσιες κατηγόριες και οι φωνές, μα να σωπαίνεις και ν’ ακούς .
Δεν θα είναι ποτέ οι βόλτες που σε οδηγούν στη φυγή .
Ζωή δεν είναι το Αύριο που σχεδιάζεις .
Αλλά το ότι σχεδιάζεις .

Ζωή είναι η ικανότητα να αλαφρώνεις τη μάζα απ’ όσα σε βαραίνουν .
Και να τα μετατρέπεις σε ανάσες .
Ζωή είναι το χαμόγελο που σε περιμένει κάθε μεσημέρι να σου χαριστεί .
Μια κατσαρόλα με μυρωδάτες εκπλήξεις, έτοιμες να μοιραστούν συντροφικά .
Κι’ είναι η καρέκλα με το αποτύπωμα που άφησε το σώμα της μόλις σηκώθηκε να σου πάρει το πιάτο .
Είναι μια οδοντόβουρτσα δίπλα στη δική σου και μια πετσέτα με λεκέδες απ’ το χθεσινοβραδινό ρίμελ .
Ζωή είναι ένα τραγούδι που χορέψατε μαζί .
Ένας καφές σε πλαστικό ποτήρι κάτω από αρχαίους βράχους .
Ένας ψίθυρος «σ’ αγαπώ» στην άκρη του λαιμού ένα βράδυ στο Φλοίσβο .
Και η μυρωδιά του έρωτα στο μαγιό της ένα καλοκαίρι σε μια ερημική παραλία .
Είναι μια φωτογραφία με φωτισμένα πρόσωπα μπροστά σε ένα όμορφο τοπίο .
Ζωή είναι η αδρεναλίνη να σε λούζει και να ξεσπάτε σε γέλια αγκαλιασμένοι πάνω στο χιόνι ενός βουνού της Κορινθίας .
Ζωή είναι να σου λένε «έλα κάτσε κοντά μου, απλά να μου κάνεις παρέα» .
Ένα χέρι που σε ψάχνει στα σκεπάσματα για να σε αγκαλιάσει .
Και το κεφάλι που κουρνιάζει κάθε βράδυ πάνω στο στήθος σου .
Ένα πρωινό γουργούρισμα στην καλημέρα που αφήνει το φιλί σου .
Ζωή είναι κάθε τηλέφωνο που λαχταράς να σε καλέσει, μόνο για ν’ ακούσεις την ανάσα της .
Ζωή είναι να ξέρεις όχι τι ώρα είναι αλλά τι ώρα θέλεις να είναι .
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι που χαίρονται να σε βλέπουν ευτυχισμένο .
Ένα παιδικό βλέμμα που παρατηρεί την αύρα σου κι’ αισθάνεται άνθρωπος .
Ζωή είναι και αυτά που δεν πρόλαβες, αυτά που χάλασες κι’ αυτά που επιθυμείς .
Μα είσαι ακόμη εδώ, για όλα .
Είναι ακόμη και ο φόβος να τη ζήσεις .
Ζωή είναι η θαλπωρή της αγκαλιάς σου και το ξύπνημά της .
Ζωή, θέλω να σε διηγούμαι κάθε ημέρα .



14/2/2014
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου