Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

10.1.15

Μια Ιστορία ερωτική - Χρήστος Χατζόπουλος



Αγάπη, Βία σε αγάπησα και σε μίσησα με τόση μανία .
Το Β σου με ηδονίζει σε κάθε βουκολική σας στάση, όποτε η βιασύνη πετάει τα ρούχα της πάνω σε αναμμένες καφετιέρες και βάζει φωτιά στην ανυπομονησία της καύλας μας.
Κι’ αν το Α είναι ο άντρας, πες μου εσύ μικρέ μου άφυλε Πινόκιο της αλήθειας, πόσα ψέματα θα έλεγες για να μπορούσες να γίνεις σκληρός και ψηλός σαν εκείνον .
Χωρίς να χάνεσαι μέσα στην βολική σου ειλικρίνεια !
Κοίτα τώρα, πως κρυφά μας κοιτάζει και θέλει να κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε, η φθονερή καθωσπρέπει Πλάνη του Λόγου .
Είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί σου και κάνει τη δύσκολη.
Δυσκοίλια.

Παραδίνεσαι τώρα μωρή πουτανίτσα, μόλις σε κολακεύσει με μαλαγανιές ο πονηρός!
Και τι όμορφα που μοιάζουν έτσι τα βυζιά σου, στητά και χυμώδη, μέσα από το πρίσμα της ξύλινης ματιάς, πάνω στο κουφάρι ετούτου του προφήτη.
Γλύφει αχόρταγα τις τσιτωμένες ρώγες ενώ οι κρύες χερούκλες πασπατεύουν την πρησμένη σου κλειτορίδα.
Το μουνί και το λαρύγγι είναι βαθιά.
Όχι όμως όσο η ψυχή σου.

Κι ετούτος ο άτιμος, κάθε που λέει την αλήθεια φλύκταινες το σώμα του γεμίζει κι’ όταν τις σπάει το αγκάλιασμα της παχύσαρκης θεάς του, με σπέρμα καυτό πλημμυρίζει το αμπάρι της Αγάπης.

Σ’ αγαπώ ξέρεις, και ότι αγαπάς σε πληγώνει…

Ότι δε σε σκοτώνει, σου δείχνει νέους δρόμους…είπε ο προφήτης .
Μη φοβάσαι, η ακινησία μου είναι συσσώρευση ενέργειας για να εκτοξευθώ .
Άντε ρε γαμήσου, είπε η Πλάνη βαριανασαίνοντας.
Παιδί του μπαμπά σου δεν είσαι κι εσύ;
Αποκύημα της φαντασίας ενός ανίκανου βρωμόγερου που έκανε το χέρι του προέκταση της ψωλής του και «κατ’ εικόνα εποίησεν»…
Όσες φορές κι αν στάξεις μέσα μου τα ροκανίδια του πόθου σου, μ’ όση αλήθεια κι αν βουρκώσει το κορμί σου, είσαι παιδί ενός ψεύτη ξυλουργού!

Μα εγώ καίγομαι για σένα.
Δεν είναι μόνο το καμπυλωτό, το τόσο ερωτικό σου σώμα, είναι όλα τούτα που κρατάς αθάνατα, μέσα στα σωθικά σου.
Είναι τα όμορφά σου λόγια κι οι πύρηνοι κρατήρες των ματιών σου, είναι το ειλικρινές σου βλέμμα που καυλώνουν το όργανό μου.
Είναι η γέννηση που υπόσχεται το βελούδινο δέρμα κι οι τροφαντοί σου γοφοί.
Κάθε φορά που μπαινοβγαίνω σαν άχαρος χορευτής στη μουνοφωλιά σου κι ετοιμάζω μπόλικη λάβα στον κρατήρα του καβλιού μου να ποτίσω τη δίψα σου, να σβήσω την Ερώτηση, οι σκέψεις μου παγώνουν.
Παγώνουν γιατί δεν έχει άλλο.
Μόνο ζωή.
Καινούργια.

Αει στο διάλο λοιπόν, κακομαθημένο νιάνιαρο, του απάντησε η Πλάνη.
Ρίχνετε έναν πούτσο και περνιέστε για θεοί.
Εγώ είμαι η Αλήθεια.

Και τον εκτόξευσε από τον φυσητήρα της στους δέκα ουρανούς!
Ή στις πέντε ηπείρους;
Ή τις επτά θάλασσες;










Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου