Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

3.7.15

Σιγά μη φοβηθώ.

Από την Παρασκευή 25 Ιουνίου οι εξελίξεις είναι πολλές και συνεχείς. Λέγονται και γράφονται πολλά και ακούγονται ακόμα περισσότερα.
Ήμουν της άποψης ότι οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να παραμείνουν ανεπηρέαστοι, να σκεφτούν καθαρά και να αποφασίσουν τελικά ποιο είναι το καλύτερο για αυτούς , εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή που θα βρεθούν στην κάλπη την Κυριακή της 5ης Ιουλίου 2015.
Τελικά όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε όριο, η πλειοψηφία των ανθρώπων παρεκτράπηκε, όλοι είπαν την άποψή τους, τις άκουσα όλες με προσοχή, τελικά η σκέψη που είχα από την αρχή δεν άλλαξε.
Με τις γραμμές αυτές θα «δώσω» δικαίωμα σε πολλούς να πουν διάφορα, αρκετοί θα με διαγράψουν από «φίλο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πριν από την τοποθέτησή μου, θα σας πω κάποια πράγματα για εμένα.
Δεν είχα εύκολη ζωή, δεν ήταν όλα στρωμένα και έτοιμα. Δούλεψα πρώτη φορά στα δεκαέξι μου, επειδή ήθελα να έχω δικά μου χρήματα και να αγοράσω ένα μηχανάκι. Έχασα ένα καλοκαίρι, πέτυχα όμως τον σκοπό μου.
Στην πορεία έχασα το νόημα της ζωής, ήμουν φύλλο και φτερό στον άνεμο, πήγαινα από εδώ και από εκεί.
Το 2005 άρχισα να εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας, σύμβουλος τουριστικών επιχειρήσεων ήμουνα. Στην αρχή υπήρξαν πολλές δυσκολίες, μετά καλυτέρευσαν τα πράγματα.
Το 2008 πέρασα μία προσωπική κρίση. Βρισκόμουν στο μεταίχμιο, μεταξύ ζωής και θανάτου, τελικά, μετά από πολύ παζάρι, πίστη στον εαυτό μου και ακόμα περισσότερη  προσωπική έκθεση, αποφάσισα πως η ζωή είναι ωραία και πάλεψα για την κερδίσω πάλι.
Λίγο μετά άρχισε η κρίση. Εγώ την κατάλαβα από πολύ νωρίς, μάλλον ήμουν από τους πρώτους. Οι φίλοι μου έβγαιναν, για καφέ, φαγητό ή ποτό, με καλούσαν και εγώ αρνιόμουν επειδή δεν είχα χρήματα να ξοδέψω και ήξερα πολύ καλά ότι και αυτοί δεν είχαν να μου δανείσουν.
Μετά, κάποιοι κυβερνώντες αποφάσισαν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, ότι το καλύτερο για τους Έλληνες πολίτες είναι να υπογράψουν τα μνημόνια, ορισμένοι χωρίς καν να τα διαβάσουν (για να μην ξεχνάμε αυτούς που δεν γνώριζαν που έβαζαν την υπογραφή τους) και να μας βάλουν σε μία ατελείωτη οικονομική ύφεση.
Το 2014 ήταν η πιο περίεργη χρονιά για εμένα. Από την μία εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, από την άλλη ο πατέρας μου πέθανε.
Την ίδια χρονιά μας είπαν ότι ήρθε η ανάπτυξη. Εγώ δεν είδα τίποτα τέτοιο. Ως εκπαιδευτής ενηλίκων είδα το ΙΝΕΔΙΒΙΜ (Ίδρυμα Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης), ένα Ν.Π.Ι.Δ. υπεύθυνο για τη λειτουργία των δημοσίων ΙΕΚ να μην πληρώνει τους καθηγητές. Πλήρωσε έναντι μόνο σε κάποιους τον Απρίλιο του 2015. Σε ποιους; Τους δημόσιους υπάλληλους, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους εκπαιδευτές που εργάζονται μόνο ως τέτοιοι. Και ποιους δεν πλήρωσε το ΙΝΕΔΙΒΙΜ; Όσους ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες και είχαν εκδώσει Τιμολόγιο Παροχής Υπηρεσιών. Δεν έχει σημασία αυτή την στιγμή το γιατί έγινε αυτό.
Επομένως εγώ έχω πτωχεύσει εδώ και εννέα (9) μήνες, καθώς είμαι απλήρωτος από τον Οκτώβριο 2014.
Για πρώτη φορά μου δίνεται η ευκαιρία να αποφασίσω εγώ και όχι οι άλλοι.
Μου λένε ότι αν πω «όχι», θα χάσω ότι έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Θα γίνει η καταστροφή, θα χρεοκοπήσουμε, θα γυρίσουμε στη δραχμή και θα τα χάσουμε όλα.
Σιγά μην φοβηθώ.
Κυρίες και κύριοι, εγώ τα έχω χάσει όλα εδώ και χρόνια. Τι μένει να πάρετε από εμένα; Τίποτα. Γιατί την αξιοπρέπειά μου δεν μπορείτε να την ακουμπήσετε.
Επομένως, λέω να ψηφίσω ΌΧΙ.
Ας είναι αυτό το ΌΧΙ η αρχή να δω ξανά στο δρόμο κεφάλια όρθια και όχι σκυμμένα, να δω πρόσωπα καθαρά και αξιοπρεπή.
Και αν είναι να τα χάσω όλα, ας τα χάσω. Όπως το 2008 πάτησα στα πόδια μου, ανέλαβα τις ευθύνες μου και προχώρησα, έτσι θα το ξανακάνω. Μπορώ να τα καταφέρω ξανά. Αλλά το κεφάλι δεν θα το κατεβάσω, δεν το έκανα ποτέ, δεν θα το κάνω ούτε και τώρα. Για κανένα… (στις τρεις τελίτσες συμπληρώστε όποιο χαρακτηρισμό εσείς προτιμάται)
Και να τονίσω και αυτό: Ποτέ μου δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και σίγουρα είμαι εναντίον των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, αλλά το ΌΧΙ είναι η μοναδική επιλογή για εμένα.
Και για όσους με διαγράψουν, τους αφιερώνω τους στίχους ενός τραγουδιού:
«Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,
είναι τ' αρχίδια μου τα δυό».

Πέτρος Κ. Γαλιατσάτος
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου