Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

23.3.12

ΟΠΙΚ: Μνήμες της εργασίας στην Κυψέλη

ΟΠΙΚ: Μνήμες της εργασίας στην Κυψέλη

tvxs.gr/node/88949

 
Η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ), έχει αναπτύξει εκτός των άλλων και μία θεματική ενότητα που αφορά την εργασία και την επιχειρηματική δραστηριότητα, όπου καταγράφονται προφορικές μαρτυρίες κατοίκων και επαγγελματιών της περιοχής. Καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα του «κόσμου της δουλειάς», ήρθε σε επαφή με μια ποικιλία εργασιών και επαγγελμάτων: από επαγγέλματα «παραδοσιακά», όπως το εμπόριο, έως επαγγέλματα «αφανή» (νοικοκυρές), από επαγγέλματα που ασκούνται διαχρονικά αλλά με διαφορετικό τρόπο στο πέρασμα των χρόνων (μανάβηδες) έως επαγγέλματα τεχνιτών που συνθλίβονται από τις οικονομικές υποχρεώσεις, από πλανόδιους μικροπωλητές έως εγκατεστημένους στο χώρο επαγγελματίες..." Η ΟΠΙΚ αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη, μνήμες της εργασίας στην Κυψέλη, για το tvxs.

"...Τα ερωτήματα που απασχολούν την θεματική της εργασίας περιστρέφονται γύρω από την οργάνωση του εκάστοτε επαγγέλματος, την «πρόσδεσή» του με την περιοχή και τη «δικτύωση» με άλλες περιοχές της πόλης, τις εργασιακές σχέσεις, τις απολαβές και τον ελεύθερο χρόνο, το συνδικαλισμό, τους επαγγελματικούς ανταγωνισμούς και, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αυτά αλλάζουν διαχρονικά. Το πείσμα, η επινοητικότητα, η δημιουργικότητα και η αξιοπρέπεια των εργαζόμενων ανθρώπων αναδεικνύονται πειστικά μέσα απ’ όλες τις αφηγήσεις. Παράλληλα, οι προφορικές μαρτυρίες θέτουν πολύ σύγχρονες διαστάσεις του συγκεκριμένου ζητήματος, όπως η αντιμετώπιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, η επιστροφή σε παλαιότερες μορφές απασχόλησης ή η επινόηση νέων μορφών, η ραγδαία μεταβολή στην κοινωνική σύνθεση των κατοίκων, η μείωση της κατανάλωσης και των εισοδημάτων, οι αλλαγές στις καταναλωτικές συνήθειες. Λ.Π – Δ.Μ.
Μνήμες της εργασίας στην Κυψέλη – οι μαρτυρίες
«Ο πατέρας μου άρχισε να δουλεύει μανάβης με γάιδαρο. […] Ε, η αγορά τότε, όπως είναι σήμερα του Ρέντη, ήτανε εκεί που είναι σήμερα το Γκάζι. Από εκεί προμηθευότανε χονδρικώς τα πράγματα. […] ‘Ήταν γεμάτος ο γάιδαρος προϊόντα. […] Και είχε κρεμασμένη την μπαλάντζα, που λέγαμε, τη ζυγαριά την παλιά, του χεριού. […] Στο Γκάζι, υπήρχε παχνί που το λέγαμε. […] Και διανυκτέρευε ο γάιδαρος εκεί. Ο πατέρας μου πήγαινε την άλλη μέρα, έπαιρνε το γάιδαρο, φόρτωνε τα πράγματα που είχε αγοράσει στην αγορά, πούλαγε και πάλι το ίδιο. […] Όχι σε καταστήματα. Είτε σε περαστικούς, είτε είχε πελάτες, δηλαδή βγαίνανε στο μπαλκόνι. Πέρναγε ο κυρ-Δήμος από κάτω να πούμε, φώναζε: «Εεεε, μανάβης» και τα λοιπά, «έχω κείνο», ό,τι προϊόντα είχε φορτωμένα. Έβγαινε η κυρία στο μπαλκόνι: «κυρ-Δήμο, περίμενε λίγο», κατέβαινε. Κατάλαβες;» Γ.Γ., μανάβης, 56 ετών
«Τα περισσότερα σπίτια ήτανε με υπηρέτες μέσα. Ε, μικρός εγώ τότε, πήγαινα τις παραγγελίες στα σπίτια… μπακαλόγατος. […] Στις πολυκατοικίες, να φανταστείς, υπήρχε πάντα η είσοδος υπηρεσίας. Απαγορευόταν να πάω από την κύρια είσοδο της πολυκατοικίας. Υπήρχε ο θυρωρός, σου ‘λεγε: «πήγαινε από το ασανσέρ το πίσω, της υπηρεσίας». Και πήγαινες σε ασανσέρ που σε έβγαζε στις κουζίνες». Γ.Γ., μανάβης, 56 ετών

«Κάποιο διάστημα άνοιξα ένα μαγαζί με νεωτερισμούς, ψιλικά και τέτοια, στην Άνω Κυψέλη. Νοίκιασα ένα μαγαζί και το έκανα μαγαζί. Ήθελε ο αρραβωνιαστικός μου να μου δώσει λεφτά να το φτιάξω. Αλλά εγώ ήθελα να το φτιάξω μόνη μου. Ήτανε τότε η Ελβιέλα και πήγα να πάρω εμπόρευμα. Ήταν εκεί κάτι μεγάλοι άντρες, σαράντα χρονών ή κάτι τέτοιο. Και μου είπαν να υπογράψω γραμμάτιο. Δεν υπογράφω λέω γραμμάτια, θέλω να το ανοίξω μόνη μου και δεν θέλω να πάρω λεφτά από τον αρραβωνιαστικό μου, κοιταχτήκαν αυτοί. Και μου τα έδωσαν. (…) Πήρα κουμπιά από την Ερμού, μου αρέσαν πολύ τα κουμπιά, κάλτσες, τέτοια… Και έγιναν τα εγκαίνια. Ήρθε κόσμος, ξεπούλησα. Την άλλη μέρα, αφού μάζεψα λεφτά, πήγα να πληρώσω την Ελβιέλα. Πήγα να πληρώσω τις κάλτσες. Έτσι έκανα και μ’ αυτό το μαγαζί. Το μαγαζί θα πρέπει να το κράτησα κανένα χρόνο και μετά το πούλησα …». Κ.Μ., ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη δώρων – υφάντρια, μοδίστρα, 80 ετών.
«Πάω να δω που πουλάνε αργαλειούς. Και μια και δυο πάω στον ΕΟΜΜΕΧ να μάθω (…) Παραγγέλνω τον αργαλειό. Είχα πάει και στου Μολοκότου να πάρω κλωστές. Το στημόνι, ήταν κάποια Βάσω στην Καισαριανή. Της λέω θα έρθεις να μου κάνεις το στημόνι. (….) Με βοήθησε να καταλάβω όταν  έσπαγε μία κλωστή πως θα το κάνω. Μου φαινότανε αυτό ότι ήτανε πολύ σπουδαίο επίτευγμα ότι θα μπορούσα να δέσω μία κλωστή. Και όταν έδενα μία κλωστή, χειροκροτούσα τον εαυτό μου. Και σιγά-σιγά άρχισα να υφαίνω και ύφαινα πολύ ωραία πράγματα. Γιατί όταν βάλεις το γούστο σου και δεν κοιτάς τι λέει η παράδοση, η παράδοση είχε αυτά που είχε, εγώ δεν ήθελα να κάνω αντιγραφή της παράδοσης, αυτά που κάνουνε στα Γιάννενα και στο Μέτσοβο και στα τέτοια, τίποτα, εγώ ήθελα να κάνω δικά μου, ήθελα να κάνω ένα ελεύθερο σχέδιο. Και έκανα ελεύθερο σχέδιο. Σκεφτόμουνα, ας πούμε να κάνω τοτέμ. Έπαιρνα μαύρη, άσπρη κλωστή και έκανα αυτό που ήθελα, πραγματικά έκανα πολύ ωραία. Έκανα ήλιους, ηλιοβασιλέματα, σύννεφα, τέτοια ήθελα να κάνω (…) Έφτιαχνα στον αργαλειό ρούχα, παλτά, ταγιέρ, φούστες, αριστουργήματα». Κ.Μ., ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη δώρων – υφάντρια, μοδίστρα, 80 ετών
«Ήρθα στο μαγαζί αυτό, Υακίνθου 11, με άλλο σκεπτικό, όχι υφαντά, αλλά είδη δώρων. Και εδώ πάλι δεν κάθισα ήσυχα, έκανα μαξιλαράκια, έβαφα μόνη μου δαντέλλες με κρεμμύδι, με μούρα, με κάπνα από το τζάκι, με διάφορα τέτοια. Και έραβα πολύ λεπτές αιθέριες δαντέλλες, έκανα μαξιλαράκια ρετρό με σατέν από μέσα, με δαντέλλες. Που πάλι ήτανε [για] μια ειδική μερίδα ανθρώπων. Δηλαδή, δεν ήταν της ευρείας κατανάλωσης. Δεν είχα ποτέ μου της ευρείας κατανάλωσης, γιατί ποτέ μου δεν με τράβηξε το χρήμα. Ήθελα να ζω καλά, να κοιτάω την οικογένεια μου, όχι μόνο με τη δουλειά μου, αλλά και να μαγειρεύω, να συγυρίζω, να πλένω…» Κ.Μ., ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη δώρων – υφάντρια, μοδίστρα, 80 ετών.
«Το μαγαζί που ξεκίνησα ήταν διαλεχτό, είχε διαλεχτά είδη. Ήτανε πιο διαλεχτός κόσμος. Και τότε ας πούμε οι Κυψελιώτες που ήταν τότε πελάτες μου, φύγανε, έχουνε πάει στην Κηφισιά, στα προάστια (…) Και φτώχυνε ο κόσμος. Ήρθαν πιο φτωχοί. Και ήρθανε και οι διαβολοξένοι. Οι ξένοι λοιπόν μαζεύουνε τα λεφτά τους για την πατρίδα, δεν χαλάνε εδώ λεφτά». Κ.Μ., ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη δώρων – υφάντρια, μοδίστρα, 80 ετών
«Τώρα ράβω τσάντες, φτιάχνω κοσμήματα της αρέσκειας μου, τα κεριά μου, άρχισα τώρα να κάνω και λίγο ράψιμο. (…) Λέω μήπως βγει κάτι, για να μην κλείσει το μαγαζί, μήπως βγουν τα έξοδα του. Αλλά όλα αυτά φθίνουν. Και έχει αλλάξει. Είχα κάτι ακριβά κομμάτια και όμορφα, αλλά σταματήσανε να ζητάνε. Και άρχισα να φέρνω αυτά που ζητάνε. (…) Γεμίζει η ψυχή μου από τη δουλειά αυτή. Σκέφτομαι και στην ηλικία μου: αχ θα πάω το πρωί, να τελειώσω αυτή την τσάντα, να της βάλω αυτό εκεί, να πάρω αυτό, να δω που θα το ταιριάξω αυτό. Δηλαδή το μαγαζί το κουβαλάω μαζί μου, αλλά το κουβαλάω με αγάπη, όχι με άγχος. Ακόμα και τα τζάμια που σκέπτομαι ότι θέλουν πλύσιμο και αυτά τα κουβαλάω μαζί μου. Ότι πρέπει να φτιάξω τα τζάμια, να ευπρεπίσω το μαγαζί, με τη σκέψη ότι αυτός που θα μπει μέσα δεν έχει καμία δουλειά να βλέπει ένα μαγαζί ακατάστατο, μπορεί να πάει σε άλλο μαγαζί. Και από σεβασμό στον πελάτη και στον εαυτό μου θέλω να είναι το μαγαζί περιποιημένο». Κ.Μ., ιδιοκτήτρια καταστήματος με είδη δώρων – υφάντρια, μοδίστρα, 80 ετών.
«Το μαγαζί είναι δεύτερη γενιά, είναι οικογενειακή καθαρά επιχείρηση, είχαμε πάρα πολύ προσωπικό κάποτε, πάρα πολύ προσωπικό, δηλαδή 8-9 άτομα έχουμε φτάσει, αλλά είναι έτερον εκάτερον αυτό, ξέρετε είναι και η αλλαγή των συνηθειών που υπάρχουνε, παλιά υπήρχε η εικόνα της μοδίστρας στο σπίτι, ξέρω ’γω κάθε δύο τρεις μήνες στο σπίτι ερχόταν η μοδίστρα και εγκαθίσταντο στο σπίτι». Π.Κ., ιδιοκτήτης καταστήματος ειδών ραπτικής, 55 ετών
«Έχει φύγει η πελατεία, οι παλιές βιοτεχνίες, οι μοδίστρες και τα λοιπά οι Ελληνίδες, γιατί υπήρχαν πάρα πολλά ατελιέ εδώ, έχουνε φύγει. Υπήρχαν ατελιέ με δέκα κοπέλες μέσα. Κοπέλες οι οποίες ζούσαν μέσα στο ατελιέ, μάθαιναν την τέχνη, τρώγανε στο σπίτι μέσα, τρώγαν και ξύλο ακόμα, όχι μόνο φαγητό από τις δασκάλες εκεί που είχανε, αληθινό είναι αυτό που σας λέω, και έρχονται μερικές φορές και μας, μας λένε ας πούμε για κάποιες μοδίστρες που δουλεύανε και κλαίνε που θυμούνται δηλαδή, σκληρή εφηβεία, δηλαδή φεύγανε 14 χρονών να μάθουν αυτή τη τέχνη, έτσι; Και ξέρω ’γω, κόβαν λάθος το ύφασμα, τρώγαν ξύλο. Αλλά θυμούνται τη δασκάλα τους με, με συγκίνηση. Και όχι μια, πολλές. …» Π.Κ., ιδιοκτήτης καταστήματος ειδών ραπτικής, 55 ετών
«Ε, τώρα είπαμε αλλάξανε λίγο οι συνήθειες, δε ράβει τόσο πολύ ο κόσμος, με την κρίση βέβαια υπάρχει μια επιστροφή, μια τάση για να διατηρήσουμε τα ρούχα μας οπωσδήποτε, η μεταποίηση έχει έτσι μια μικρή κίνηση. Χωρίς να είναι τόσο μεγάλη όσο θα περιμέναμε. Ε αυτό οφείλεται στο ότι έχει φύγει ο κόσμος, (…) η οικογένεια δηλαδή η ελληνική έχει φύγει…» Π.Κ., ιδιοκτήτης καταστήματος ειδών ραπτικής, 55 ετών
«Αρχικά, ξεκίνησα να πουλάω παπούτσια, δεν είχα πρόγραμμα να κάνω επισκευές, το άνοιξα για πωλητήριο. Ανοίξαμε με μηδαμινό κεφάλαιο, δεν είχαμε και δυνατότητα. Αν είχαμε τη δυνατότητα χρημάτων, να βάλουμε το κατάλληλο εμπόρευμα, θα ήταν διαφορετικά, αλλά εμείς δεν είχαμε κεφάλαιο να ρίξουμε. Ανοίξαμε το μαγαζί, βασιζόμενοι στα χέρια μας, θα πάμε να δουλέψουμε κάτω, θα έρθει η γυναίκα μας να κάτσει εδώ, πέντε από δω, πέντε από κει, να κάνουμε ρίζα και μαγιά, για να μπορέσουμε να…. Εντάξει τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά (…), κάναμε τέσσερα παιδιά (…), στερηθήκαμε…» Β.Μ., τσαγκάρης, 63 ετών
«Η Κυψέλη ήτανε πολύ ωραία, εκείνα τα χρόνια που ’ρθα εγώ, ’79 -’80, αφρόκρεμα ελληνισμού υπήρχε, έκανες μια δουλειά που έκανε τέσσερις δραχμές, σου δίνανε πέντε, πάρε Βασίλη πιές και μια μπύρα, ανάλογα τη δουλειά που έκανες. Όπως σου είπα είμαι γνώστης στη δουλειά επάνω και το εκτιμούσανε. Τώρα, η Κυψέλη έχει γίνει ζούγκλα, δεν είναι κατοικήσιμη πλέον, για ελληνικές οικογένειες όχι…» Β.Μ., τσαγκάρης, 63 ετών

«Το 1985 ανοίξαμε επιχείρηση στην Κερκύρας, αριθμός 21, κομμωτήριο "Νίκη", το όνομα της αδελφής μου. (...) Είχε πάρα πολλή δουλειά, πήγαμε πάρα πολύ καλά, φτιαχτήκαμε, αγοράσαμε διαμέρισμα (...) Η πελατεία ήταν αριστοκρατική (...) μέχρι το 1990 το κομμωτήριο ήταν γυναικεία υπόθεση και αυστηρή παρακαλώ: δεν είχε κουτσομπολιό, μιλούσαμε στον πληθυντικό... είχε πολλή δουλειά και καλή, ποιοτική πελατεία (...) καταρχήν μες στο κομμωτήριο υπήρχε κλασσική μουσική (...) σήμερα δεν υπάρχει ποιότητα πάνω στη δουλειά..., έφυγε η ποιότητα, ο καλός ο κόσμος…, δυστυχώς αλλάξανε τα δεδομένα και μειώθηκε η πελατεία κατά 40% από το 1995 και μετά». Π.Μ, κομμώτρια, 42 ετών.

"Η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης θα παρουσιάσει την δουλειά της σε μια ημερίδα, το Σάββατο 7 Απριλίου, από τις 11.00 το πρωί ως το απόγευμα, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (στην οδό Ακαδημίας). Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να σας παρουσιάσουμε εκεί τις πολλαπλές όψεις της Κυψέλης με τις φωνές των ίδιων των κατοίκων της. Μέχρι τότε, μπορείτε να επισκέπτεστε την ιστοσελίδα μας https://sites.google.com/site/opikdomain "
Λ.Π. – Δ.Μ.
------
Διαβάστε περισσότερα για την ΟΠΙΚ στο tvxs.gr
Η ιστορία της Κυψέλης μέσα από μνήμες

TVXS Συνέντευξη: Το βίωμα να είσαι μετανάστης

Προφορική ιστορία: Ένα ριζοσπαστικό κίνημα. Της Τασούλας Βερβενιώτη

21.3.12

Πως να τιμήσει την ποίηση η νεκρή Ελλάδα; Του Γιάννη Μακριδάκη

Πως να τιμήσει την ποίηση η νεκρή Ελλάδα; Του Γιάννη Μακριδάκη

tvxs.gr/node/88707
Παγκόσμια μέρα ποίησης σήμερα. Πως να την τιμήσει η νεκρή Ελλάδα; Η Ελλάδα που δέχεται επί του πτώματός της τις ορμητικές επιθέσεις των όρνεων από την Ευρώπη; 

Βουτούν κατά πάνω της για να κατασπαράξουν τον σωρό από σάρκες που δημιούργησαν με τις ανάλγητες πολιτικές εξαθλίωσης.
Βουνά, παραλίες, νησιά, ορυκτός πλούτος, αστικά τοπία ξεπουλιούνται σε επενδυτές και βιάζονται ασύστολα.
Παραβιάζονται οι περιβαλλοντικές νομοθεσίες που η ίδια η Ευρώπη θέσπισε για τα μέλη της.
Όπως ακριβώς αξίζει σε μια τριτοκοσμική αποικία.
Στην Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στο Ελληνικό, στο Πεντελικό όρος, στην Κρήτη, στην Ικαρία, στη Χίο, στη Σκύρο, στη Μάνη, στην Εύβοια, παντού χαίνουσες πληγές. Πλήρης καταστροφή και βιασμός. Της φύσης και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Με πρόφαση την ανάπτυξη και μάλιστα την "πράσινη".
Το ελληνικό τοπίο, τα σκληροτράχηλα βουνά και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που επί αιώνες ενέπνευσαν ποιητές, πεζογράφους, ζωγράφους και γλύπτες παραδίδονται στη βουλιμία των Ευρωπαίων κατακτητών.
Οι μοναδικοί ποιητές σήμερα είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται θέτοντας ακόμα και τα κορμιά τους μπροστά στις ερπύστριες της ισοπέδωσης.
Είναι γεμάτη ποιητές η Ελλάδα από τη Χαλκιδική ως την Κρήτη.
Ποιητές που "γράφουν" με το πάθος τους, την ψυχή τους, τον ιδρώτα τους, τους χτύπους της καρδιάς τους. Ποιητές που εκτιμούν την ομορφιά ολόγυρά τους, εμπνέονται από αυτήν και δίνουν όλο τους το είναι για να αποκρούσουν τους άρπαγες. Κινδυνεύοντας να σκοτωθούν ή να συλληφθούν διότι μάχονται και ζουν σε μια χώρα που κυβερνιέται από φιλοεπενδυτές και αναπτυξιολάγνους.
Σε μια χώρα που το μεγάλο μέρος του πληθυσμού αποτελείται από σιωπηρούς νοικοκυραίους, το χείριστο είδος των πολιτών.
Οι μοναδικοί ποιητές της Ελλάδας σήμερα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης, τιμώντας τους προγόνους τους στην Τέχνη και την Τέχνη την ίδια. Υπερασπιζόμενοι την Έμπνευση.
Τους τιμώ, τους σέβομαι και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου.
Γιάννης Μακριδάκης

Σχετικά Άρθρα: 

20.3.12

Η Ελεωνόρα Σταθοπούλου καλεσμένη στο σεμινάριο "Δημιουργικής Αφήγησης"



Την Παρασκευή, 24/3/2012, η Κρυσταλία Πατούλη και οι συμμετέχοντες του εργαστηρίου "Δημιουργικής Αφήγησης" φιλοξενούν με μεγάλη χαρά την συγγραφέα Ελεωνόρα Σταθοπούλου, με αφορμή τη νουβέλα της "Καλό αίμα, κακό αίμα", των εκδ. Εστία, αλλά και με σκοπό μία συζήτηση εφ' όλης της ύλης για τη ζωή και το έργο της. 




Είσοδος αποκλειστικά στους συμμετέχοντες του συγκεκριμένου σεμιναρίου. 

----

Η Ελεωνόρα Σταθοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στην σχολή του 
Καρόλου Κουν και στο Εθνικό. Έπαιξε στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.
Πήρε δύο Κρατικά Βραβεία Α' γυναικείου ρόλου για τις ταινίες "1922" του 
Ν. Κούνδουρου και "Ένας ήσυχος θάνατος" της Φ. Λιάπα.
Έκανε για πολλά χρόνια ραδιοφωνικές παραγωγές στο Τρίτο και στο 
Πρώτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου. Σπούδασε αγιογραφία και παράλληλα 
άρχισε να γράφει. Το "Εκείνος" είναι το πρώτο της βιβλίο.
 
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2010) Καλό αίμα, κακό αίμα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2008) Barbara: Διάλογος με μια περσόνα, Οδός Πανός
(2006) Εκείνος, Οδός Πανός
 
Μεταφράσεις
(2001) Bergman, Ingmar, Κραυγές και ψίθυροι. Από τη ζωή των μαριονετών, Αιγόκερως
(1987) Bergman, Ingmar, Κραυγές και ψίθυροι, Αιγόκερως


Κριτικογραφία
Barbara: Διάλογος με μια περσόνα [Ελεωνόρα Σταθοπούλου, Barbara: Διάλογος με μια περσόνα], "Lifo", τχ. 136, 26.11.2008


18.3.12

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Η Αγαθή Δημητρούκα στο Μικρό Πολυτεχνείο

«Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε το θάνατο», Αγαθή Δημητρούκα

07:03, 22 Μαρ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/88736

«Πουλάμε τη ζωή χρεώνουμε τον θάνατο» ακουγόταν από το ραδιόφωνο μια τραγωδός στον ρόλο της Εκάβης.
«Όλα μού τα πήρατε! Τι άλλο θέλετε;» έλεγε μέσα σε λυγμούς η δική μου Εκάβη.
Τη χτυπούσαν, τη γονάτιζαν, την έσερναν απ’ τα μαλλιά: ο Μενέλαος ήταν τώρα βρομόγρια "ο Αγαμέμνονας μαυραγορίτισσα" ο Οδυσσέας πανιασμένη τσούλα, σαν υπερτροφικό σκουλήκι.
Ο Πρίαμος παρέμενε κρεμασμένος στην πόρτα: το στόμα του ανοιχτό σε άναρθρη κραυγή τα μάτια του χυμένα σε ασύντακτη κατάρα.
Όχι! Εμένα δε με λένε Αστυάνακτα. Είχα ωστόσο την ηλικία του και μια πέτρα στο χέρι.
Προσπαθούσα να πετύχω κάποιον απ’ τους τρεις για να ξεφύγει η μάνα μου. Κι όπως τους σημάδευα, εκείνη τους φώναζε «Σκοτώστε με! Μη με τυραννάτε» κι εγώ βούρκωνα κι έχανα τον στόχο κι έσφιγγα ακόμα πιο πολύ την πέτρα στη χούφτα μου.
Κι άκουγα τότε τις φοβέρες τους: «Άμα ξανακατεβείς στο σοκάκι, θα σε σκοτώσουμε», «Θα σε θάψουμε μέσα στις πέτρες», «Δε θα σε βρει κανένας!».
Οι μισοί χωριανοί ήταν στα χωράφια και στα πρόβατα κι οι άλλοι μισοί στα ξερονήσια. Δυο τρεις που έμεναν στο χωριό τους έλεγαν ρουφιάνους ή δηλωσίες και κρύβονταν στα σπίτια τους.
Έμενε κι ο πατέρας μου, αλλά αυτός δεν μπορούσε να κάνει βήμα: ήταν ανάπηρος. Όχι από πόλεμο΄ η πολιομυελίτιδα τον βρήκε μόλις γύρισε από φαντάρος. Ευτυχώς που είχε μια φωτογραφία από τον στρατό για να θυμάται τη λεβεντιά του.
Τώρα τον έλεγαν σοφό΄ κι ήταν, όταν ήταν ήρεμος. Όταν δεν τον εξευτέλιζαν χτυπώντας τη γυναίκα του και φοβερίζοντάς την «Άμα πεθάνει ο πατσαλός, ούτε για την κηδεία του δε θα μείνεις».
«Έχω την τσούπα μου!» επαναλάμβανε εκείνη σαν να παραμιλούσε.
Ναι, καταλάβαινα πως αρπαζόταν από μένα κι ένιωθα τα στραβά και κοκαλιάρικα ποδαράκια μου να ισιώνουν και να μπήγονται συμπαγή στο έδαφος για να μη λυγίσουν και πέσει, να την κρατήσουν γερά στον βράχο της ερημιάς μου.
Κι έπειτα ο πατέρας μου την ορμήνευε μπροστά μου, όλα μπροστά μου λέγονταν.
«Άμα πεθάνω» της έλεγε «να πάρεις την τσούπα μας μακριά από δω. Να τα πουλήσετε όλα και να μην ξαναγυρίσετε. Να κοιτάξεις να μάθει γράμματα. Και να θυμάσαι: αν την κοροϊδέψει κανένας, μην την κατηγορήσεις, και το παιδί να το κρατήσεις, να μην το πεις μούλικο, να το πεις το παιδί της τσούπας μας».
«Έλα, μωρέ άντρα» του απαντούσε εκείνη, τόσο σίγουρη σαν να πατούσε πάνω σε κινούμενη άμμο. «Δεν πεθαίνεις, μην το λες και το ξαναλές. Όσο ζω εγώ δε θα σ’ αφήσω να πεθάνεις! Θέλω τον ίσκιο σου, καταλαβαίνεις;».
Κι εκείνος, σαν να του έδιναν παράταση όλες οι χθόνιες θεότητες μαζί για να τον επιβραβεύσουν στον ρόλο του πατέρα, μαλάκωνε το μελαγχολικό του βλέμμα και συμπλήρωνε: «Άμα δεν πεθάνω, θα πω σ’ αυτόν τον παλιοκερατά που θα παντρευτεί η πουτσαρίνα μας να την πάρει μακριά από δω, κι ας την πάει στην Αμερική, να ζήσουν εκεί όπου ζει ο καλός κόσμος΄ αλλά θα του δώσω και μια κατσίκα να πίνει η πουτσαρίνα μας φρέσκο γάλα!».
Γιατί ο πατέρας μου με ονειρευόταν στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στον τελευταίο όροφο του ψηλότερου ουρανοξύστη, με τον προσωπικό μου κήπο στην ταράτσα, όπου μια κάτασπρη κατσικούλα θα έβοσκε στο γκαζόν.
Και τότε βέβαια δεν ήξερα να το εξηγήσω, μα κάπως έτσι ένιωθα: «First we take Manhattan, then we take Berlin».
Απόσπασμα από τη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο (Εκδόσεις Πατάκη), της Αγαθής Δημητρούκα (στιχουργός, συγγραφέας και μεταφράστρια)
(Σημειώσεις: Πατσαλός = αυτός που έχει κινητικά προβλήματα, Τσούπα = κόρη στα ρουμελιώτικα. Λέξη αλβανικής καταγωγής, Πουτσαρίνα = λεβέντισσα. Το αρσενικό πουτσαράς χρησιμοποιείται ως συνώνυμο των λέξεων λεβέντης, παλικάρι)


info
Η Αγαθή Δημητρούκα στο Μικρό Πολυτεχνείο - Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, η Αγαθή Δημητρούκα – στιχουργός, συγγραφέας, μεταφράστρια – παρουσίασε το βιβλίο της "Πουλάμε τη ζωή, χρεώνουμε τον θάνατο", μεταφέροντας το κοινό σε μια Ελλάδα βασανισμένη πάντα και παράλληλα ποιητική.
Η Αγαθή Δημητρούκα, υπήρξε προσωπική και στενή φίλη του Νίκου Γκάτσου και είχε επίσης, πολλά να αφηγηθεί για τον κορυφαίο έλληνα ποιητή.
Γνωστοί ηθοποιοί, φίλοι της Αγαθής (Λουκία Πιστιόλα, Χριστίνα Χριστοδούλου, Άρτεμις Ορφανίδου, Θεοδώρα Ευγενάκη, Γιώργος Γιανναράκος, Πάρις Θωμόπουλος αλλά και η θεατρολόγος Άννα Τσαπάρα) διάβασαν αποσπάματα του βιβλίου όπως και ποιήματα, που η ίδια επέλεξε και μετέφρασε από το έργο ποιητών, που τα ονόματά τους απαντώνται στο βιβλίο της, όπως οι: Σολωμός, Σικελιανός, Σεφέρης, Παλαμάς, Ρίτσος, Ελύτης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Χρονάς, Αρανίτσης, όπως και Λόρκα, Νερούδα, Ρομέρο, κλπ.
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσαν εκλεκτοί καλεσμένοι της ίδιας της Αγαθής Δημητρούκα που τίμησαν με την παρουσία τους τη βραδιά, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ποιητές όπως η Kλεοπάτρα Λυμπέρη, ο Γιάννης Υφαντής και ο Γιάννης Ψάρρας, όπου επίσης ακούστηκαν αποσπάσματα από ποιητικά έργα τους, αλλά και οι συγγραφείς Σωτήρης Δημητρίου και Αλέξανδρος Ασωνίτης. Ακόμη, παραβρέθηκαν, η ερμηνεύτρια Φιόρη - Αναστασία Μεταλληνού, ο μουσικός και σκηνοθέτης Βασίλης Κονταξής αλλά και ο μουσικός και μέλος των Υπόγειων Ρευμάτων, Απόστολος Καλτσάς.
Την όλη εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά η Στέλλα Κυπραίου (κιθάρα) και ο Πάρις Θωμόπουλος (κλαρινέτο). Τραγούδια με ποιητικούς στίχους σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, ερμήνευσε ο Δώρος Δημοσθένους.
dimitrouka_3
Τέλος οι μαθητές του σεμιναρίου της Στιχουργικής αλλά και του εργαστηρίου Δημιουργικής Αφήγησης κατέθεσαν στην Αγαθή Δημητρούκα ποιητικά κείμενα εμπνευσμένα από το βιβλίο της και το έργο της.
Η διοργάνωση έγινε από: Εργαστήριο Δημιουργικής Αφήγησης της Κρυσταλίας Πατούλη, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του ίδιου σεμιναρίου με τίτλο "Αφήγηση έργου - ζωής"  και από το Σεμινάριο Στιχουργικής της Φωτεινής Λαμπρίδη.
Pocket Theatre@χώρος τέχνης ασωμάτων
Οδός Ασωμάτων 6 – Θησείο (ΗΣΑΠ Θησείο)

9.3.12

Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο

Ο Περικλής Κοροβέσης στο Μικρό Πολυτεχνείο

korovesis_book
Την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας, στις 20:00μμ, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση Αφήγησης Έργου - Ζωής αφιερωμένη στον συγγραφέα Περικλή Κοροβέση.
.

periklis_korovesis
“Προσπάθησα να παραμείνω πολίτης...” γράφει στον πρόλογο του μπεστ σέλερ «Ανθρωποφύλακες», ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης, το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε σε πολλές χώρες του εξωτερικού, μετά την πρώτη του έκδοσή στη Σουηδία το 1969, η οποία περιέχει την συγκλονιστική κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στη Διεθνή Αμνηστία, που γνωστοποίησε για πρώτη φορά στην διεθνή κοινότητα τα φρικτά βασανιστήρια που υφίσταντο οι πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας των συνταγματαρχών.Κι όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στις σελίδες του βιβλίου: «Η καταδίκη της Χούντας στο Συμβούλιο της Ευρώπης ήταν η αρχή του τέλους της Δικτατορίας».

Στην εκδήλωση θα μιλήσει και η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη για την "Ιστορική αξία της βιωματικής αφήγησης".

info:
Pocket Theater - @Xώρος Τέχνης Ασωμάτων, Μικρό Πολυτεχνείο, Οδός Ασωμάτων 6 - Θησείο, στις 20:00μμ. Για κρατήσεις θέσεων: τηλ. 210.324.3306 (καθημερινά 17:00 – 20:00). Είσοδος ελεύθερη.
Διοργάνωση: Μικρό Πολυτεχνείο - Σεμινάριο "Δημιουργικής Αφήγησης" της Κρυσταλίας Πατούλη

Τι είναι μοίρα; Του Δημήτρη Σταυρόπουλου

Τι είναι μοίρα; Του Δημήτρη Σταυρόπουλου

tvxs.gr/node/87113
Τόσο η ελληνική λέξη «μοίρα», δηλαδή μερίδιο, τμήμα του κύκλου και κάθε ανάπτυξης, όσο και οι αποδόσεις της έννοιας αυτής σε άλλες γλώσσες (γερμ. Los, αγγλ. Lot κλπ) , υποδηλώνουν ότι δεσμευόμαστε από τη μοίρα μας, η οποία μας απονέμεται με την σύλληψη και αργότερα με την γέννησή μας, να έχουμε μερίδιο σε ένα μεγαλύτερο Όλον και να συνδεθούμε μαζί του. Πώς μπορούμε, όμως, να αναγνωρίσουμε τη μοίρα μας, και πώς συντίθεται αυτό το Όλον; Ερωτήματα, τα οποία ο άνθρωπος θέτει εδώ και αιώνες και τα οποία παρασύρουν τους ανθρώπους ανέκαθεν σε τολμηρές ερμηνείες, μη επαληθεύσιμες εξηγήσεις και δυστυχώς έως και σε ιδεολογικούς πολέμους.


[...] Η μοίρα βρίσκεται στο προσκήνιο της ελληνικής μυθολογίας και φιλοσοφίας και παρουσιάζεται καταλυτικά μπροστά στα μάτια των ανθρώπων στο αρχαίο θέατρο, στις τραγωδίες όπως επίσης και στο αντίθετό τους, στις κωμωδίες, που θέτουν τα πάντα υπό αμφισβήτηση.
Αντικείμενο είναι σταθερά το ποιες δυνάμεις καθορίζουν τη μοίρα, καθώς και ερωτήματα για το εάν αυτές οι δυνάμεις επιτρέπουν, παρ’ όλ’ αυτά, ένα περιθώριο δράσης για αλλαγή της μοίρας.
Η μυθολογία και οι τραγωδίες παρουσιάζουν το πώς οι ίδιες οι πράξεις που κάνουν οι άνθρωποι τυφλωμένοι από τις κρυφές τάξεις της μοίρας, τους καταποντίζουν στο «τραγικό».
Αυτό που ο Bert Hellinger ονομάζει «υπεροψία», για τους αρχαίους Έλληνες είναι η «ύβρις» - η καταστροοφή της τάξης, όπου το άτομο ή μια ομάδα αντιτίθεται στον Όλον. Η συνέπεια είναι να παραδιδόμαστε έτσι ακόμη πιο έντονα στις αόρατες και ακατανόητες δυνάμεις της μοίρας.
Το αρχαίο θέατρο δεν ήταν επομένως απλά και μόνο τέχνη, αλλά μια ευρεία σχεδόν θεραπευτική συνεδρία, η οποία είχε σκοπό να επανασυνδέσει τους θεατές (ήταν περισσότερο συμμετέχοντες - όπως σήμερα σε ένα εργαστήρι – και όχι απλώς ένα φιλοθεάμον κοινό) με τους προγενέστερους και συχνά με τις ακατανόητες δυνάμεις της μοίρας.
Ως Έλληνα συστημικό θεραπευτή και συντονιστή, με απασχολεί επομένως εδώ και πολλά χρόνια το ερώτημα, ποιες βαθύτερες συνδέσεις υπάρχουν μεταξύ του αρχαίου πολιτισμού και της οικογενειακής αναπαράστασης, και εάν η ενασχόληση με τους αρχαίους μύθους θα μπορούσε ίσως να μας οδηγήσει προς μια βαθύτερη κατανόηση των τάξεων, που επισημάνθηκαν από τον Hellinger και των λύσεων που προκύπτουν από αυτές.
Έτσι στην ομάδα Αρχετύπων του Ε.Ι.Σ.Α., προσπαθούμε να ανακαλύψουμε μέσα από τις αναπαραστάσεις μύθων τα αρχέτυπα, τα οποία -αν και βρίσκονται πέρα από το προσωπικό- κουβαλάμε όλοι μέσα μας και είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους ασυνείδητα αλλά και άρρηκτα.
[...] η συστημική λύση περιέχει μια πολύπλευρη σύλληψη της «μοίρας»: υπερβαίνει μια δήθεν δεδομένη τάξη μοίρας μέσα από τις ίδιες τις κινήσεις της, κατά συνέπεια μέσα από μια μοίρα η οποία συνδιαμορφώνεται από το άτομο.
Ακριβώς αυτό κάνει την διαφορά απέναντι στις ιδεολογίες που «θεοποιούν» τη μοίρα για να μπορέσουν, στην ουσία, να εξισώσουν τους «τυράννους» με τη μοίρα.

Η άποψη της αρχαίας Ελλάδας: το τρίπτυχο της μοίρας, οι τρεις Μοίρες:

Μέσα από τη «συστημική επανάγνωση» με την βοήθεια των αναπαραστάσεων μύθων, μας έχουν γίνει ευκρινέστερες ορισμένες διαστάσεις της μοίρας. Οι αρχαίοι Έλληνες κατανοούσαν τη μοίρα όχι μονολιθικά, αλλά ως αποτελούμενη από διαφορετικά στοιχεία. Η μοίρα συνολικά σχετικοποιήθηκε μέσα από τον μύθο με τις τρεις Μοίρες.
Έγινε η διαφοροποίηση:
Η μοίρα δεν είναι κάτι άκαμπτο, μονολιθικό, κάτι για πάντα σταθερό. Ολόκληρη η μοίρα ενός ανθρώπου καθορίζεται από την διαβούλευση αυτών των θεοτήτων της μοίρας, των τριών Μοιρών – μια εύστοχη και απελευθερωτική μεταφορά, σε αντίθεση προς την μοιρολατρία και σε αρμονία με τον ποταμό της ζωής.
Άρα, ακόμη και η μοίρα βρίσκεται σε κίνηση, είναι δηλαδή μεταβλητή, εάν σεβαστούμε την αλληγορία της τριπλής μορφής της.


«Οι τάξεις της μοίρας»:

Προσεγγίζοντας τις τρεις Μοίρες, διακρίνω τρεις τάξεις της μοίρας. Η σχέση αυτών των τριών Μοιρών ως δυνάμεων τάξης μπορεί να διευκρινιστεί με το πυθαγόρειο τρίγωνο.
Εδώ καταθέτω σύμφωνα με την γνώση και επίγνωσή μου, ορισμένες θεμελιωμένες ερμηνείες και προσαρμογές, για να καταστήσω κατανοητό το σχετικό θέμα.

Ο Πυθαγόρας, φιλόσοφος, φυσικός, ιατρός και μαθηματικός από τη Σάμο, περ. 580-500 π.Χ., είχε προσπαθήσει μεταξύ άλλων, μέσα από την μουσική και την αριθμοσοφία, να αποκωδικοποιήσει το σύμπαν και τις θεϊκές τάξεις του για την ανθρώπινη κατανόηση.
Κάθε αριθμός από το 1 έως και το 10 αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη ιδιότητα του σύμπαντος, των κινήσεών του και των δημιουργικών δυνάμεων.
Οι σημαντικότεροι από αυτούς, οι πρώτοι τέσσερις, περιλαμβάνονται στον ιερό αριθμό δέκα και αντιπροσωπεύουν την αρμονία του κόσμου (1+2+3+4=1=10, τετρακτύς).


Στην διδασκαλία του, παρουσίασε τις τρεις Μοίρες με την βοήθεια του ορθογώνιου τριγώνου.
Παρουσίασε την Άτροπο με το 3, το οποίο αντιπροσωπεύει την τέλεια αρμονία, τον νόμο, τις πρώτες αρχές.
Την Κλωθώ όρισε με το 4, ως την αποκαλυφθείσα δημιουργία, την ύλη, την παραγωγή που οδηγεί στην εξέλιξη. Η οικογένεια π.χ. ως μονάδα πατέρα – μητέρας – παιδιού συνδέεται εδώ με το οικογενειακό πνεύμα ως στοιχείο δόνησης υψηλότερης τάξης.
Η Λάχεσις εκπροσωπείται από το 5, τις συνετά συνειδητοποιούμενες αξίες, την πεμπτουσία της θρησκείας και της ύλης, το σύμβολο της δικαιοσύνης.
Η επιφάνεια του τριγώνου, το εμβαδόν του δηλαδή, ορίζεται με τον αριθμό 6, που προκύπτει από τον κανόνα: «το ήμιση του αθροίσματος των τριών πλευρών» (3+4+5)/2=6, που αντιπροσωπεύει το «έμπνεο» σώμα όπως και την «εμπνευσμένη» φύση.
Ονομάζει την επιφάνεια «ανδρόγυνο», «φιλικό-συμφιλιωτικό», «ειρήνη και κόσμο», όπως και ψυχή.
Η ψυχή, δηλαδή, περιβάλλεται και από τις τρεις Μοίρες, ως προς το «μισό» τους..
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούν την συμφιλίωση ως την μεγαλύτερη ιδιότητα της ψυχής, ως τμήμα της μοίρας.
Θεωρώ ότι αυτό ενισχύει με έναν πολύ παραστατικό τρόπο όλες τις προσεγγίσεις του Hellinger και της αναπαράστασης.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η σύνδεση των τριών Μοιρών με το ορθογώνιο τρίγωνο, μέσα από την διάσημη πυθαγόρεια πρόταση.

Στο ορθογώνιο τρίγωνο του Πυθαγόρα:

Η Άτροπος είναι η κάθετος πλευρά. Αντιπροσωπεύει το αμετάβλητο, το αναπόφευκτο. Κόβει το νήμα της ζωής.
Η Κλωθώ είναι η οριζόντια πλευρά. Είναι το μεταβλητό. Κλώθει το νήμα της ζωής και αντιπροσωπεύει τα μπερδέματα των προσταγών της μοίρας, αλλά και την αυτενέργεια του ανθρώπου στα θέματα ζωής.
Η Λάχεσις είναι η υποτείνουσα. Είναι η τύχη. Περιέχει και διαφυλάσσει το νήμα της ζωής. Αντιπροσωπεύει το τυχαίο των προσταγών της μοίρας στο θετικό και το αρνητικό.
Η ψυχή είναι το εμβαδόν του τριγώνου. Ο χώρος της ορίζεται και από τις τρεις Θεές κατά το ήμισύ τους.

Οι τρεις Μοίρες ως «τάξεις της μοίρας»:

Πρώτη τάξη της μοίρας: Άτροπος – η αμετάβλητη μοίρα (κάθετος του τριγώνου, η συστημική «σκληρή πραγματικότητα» με την έννοια του ηλεκτρονικού hardware, του «σκληρού δίσκου»). Η Πρόνοια.
 

Η παγκόσμια τάξη και οι παγκόσμιοι νόμοι, η δημιουργία του κόσμου (γένεση). Όλα όσα μας παραδόθηκαν από τους προηγούμενους, το μερίδιο που λαμβάνουμε ως ύπαρξη.
Το «αμετάβλητο» προηγείται του «μεταβλητού», αλλά και απελευθερώνεται, ως νόμος το ίδιο του «πάντα ρει», ο οποίος διέπει τα πάντα.
Στην μεταφορά, η Άτροπος παραμένει σταθερή ως πλευρά του τριγώνου και αμετάβλητη ως αριθμός (Πυθαγόρας).
Κάθε παρέμβαση φέρνει μόνον αναστάτωση και είναι παντελώς ανώφελη, γιατί καταλήγει σε αυξομειώσεις των άλλων πλευρών και όχι της ίδιας.
Το πώς αντιμετωπίζουμε την Άτροπο είναι καθοριστικό για το μέλλον.

Δεύτερη τάξη της μοίρας: Κλωθώ – η μεταβλητή μοίρα (οριζόντια του τριγώνου, η συστημική «μαλακή πραγματικότητα» με την έννοια του ηλεκτρονικού software, των προγραμμάτων λογισμικού). Η Θέληση ή Βούληση.

Είναι το μερίδιο, που προσαυξάνεται πάντα από τις προσωπικές επιλογές και πράξεις.
Η συνέχιση της ύφανσης της ζωής, η ελευθερία της βούλησης, οι περιπλοκές των προσταγών της μοίρας, οι νέες κοινότητες μοίρας. Φέρνει την εκπλήρωση, καθώς σημαίνει αποδοχή των δώρων της ζωής και παράδοσής τους σε άλλους.
Εδώ όλες οι πράξεις μας διαδραματίζουν έναν ισότιμο ρόλο, τόσον οι ύβρεις όσο και οι καλές πράξεις.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να επιμηκύνουμε την Κλωθώ ή και να την συντομεύσουμε, με ουσιώδη την προσωπική αντίληψη του «μέτρου» και της αρμονίας.
Αυτό αυξομειώνει την Τρίτη πλευρά, την υποτείνουσα του τριγώνου και επηρεάζει το μέγεθός της.

*Τρίτη τάξη της μοίρας: Λάχεσις – η μοίρα της αντίληψης της σύμπτωσης ή της τυχαιότητας (υποτείνουσα του τριγώνου). Η Ειμαρμένη.

«Τα πάντα ρει»: οι κινήσεις της μοίρας

Για τον πυθαγόρα το εμβαδόν του τριγώνου, που αλλάζει συνεχώς, αντιστοιχεί στην ψυχή, κάτι που μπορούμε να πάρουμε και ως μεταφορά, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την διαλεκτική σχέση και την αλληλεπίδραση των τάξεων της μοίρας.
Οι Μοίρες καθορίζουν με την σχέση τους τον νόμο «πάντα ρει».
Κατά συνέπεια δεν υπάρχει ακινησία, αλλά μια κυκλική κίνηση με αρχή, μέση και τέλος και ανανεούμενη αρχή, διαφορετικά η γέννηση θα έμοιαζε με θάνατο.
Η αύξηση και η μείωση των δύο πλευρών του τριγώνου μεταβάλλει τις δύο τάξεις της μοίρας, θέτει τη «μοίρα σε κίνηση» μετακινεί και βάζει και πάλι εκ νέου την ψυχή σε κίνηση, ώστε έτσι να ξεδιπλωθούν οι «κινήσεις της ψυχής».
Θεωρώ ότι η ατομική ηθική συνείδηση, που τείνει προς την ύβρη, κατοικεί στην Κλωθώ, ενώ η «συλλογική συνείδηση» επιβλέπει έτσι ώστε κανείς να μην αναμιχθεί με υπεροψία στην Άτροπο.
Διαφορετικά ο άνθρωπος εμπλέκεται και υφίσταται τα κτυπήματα της μοίρας (στην αρχαιότητα αυτή η εμπλοκή χαρακτηριζόταν ως «τιμωρία» από τους Θεούς), έως ότου βρει την κατάλληλη πρόσβαση, δηλαδή την αναγνώριση της Άτροπου ως αμετάβλητης και την ένωσή του μαζί της.
Αυτό επιτρέπει χειρισμούς σε συμφωνία με τις τάξεις της μοίρας και οδηγεί στην αποδοχή και την συναίνεση στη μοίρα, με αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου και την διαμόρφωση της δικής του ζωής, στην οποία είναι συνυπεύθυνος.

Όμως «δεν μπορούμε να μπούμε δεύτερη φορά στον ίδιο ποταμό»! (Ηράκλειτος). Αυτό καθορίζεται κατ’ αρχάς από την αποδοχή της ίδιας της ύπαρξης.
Η εμπλοκή σημαίνει εντούτοις την προσπάθεια να μπούμε δεύτερη φορά στον ποταμό, ενεργώντας δηλαδή ως εκπρόσωποι του προσώπου με το οποίο ταυτιζόμαστε με «τυφλή αγάπη».
Ο Ορφέας περνά για δεύτερη φορά τον ποταμό, προσπαθώντας να πάρει πίσω στην ζωή την αγαπημένη του Ευρυδίκη από τον κάτω κόσμο, κάτι που οδηγεί σε αποτυχία και σε πόνο. Η αποτυχία τον φέρνει τελικά αντιμέτωπο με το αμετάκλητο της μοίρας, δηλαδή το τελεσίδικο του θανάτου της Ευρυδίκης, επιβάλλοντάς του έτσι την αποδοχή του γεγονότος.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Επιστροφή - Αρχέτυπα και Αναπαράσταση» του Δημήτρη Σταυρόπουλου, Εκδόσεις Κλωθώ
(*Για τον Πυθαγόρα, η Λάχεσις εκπροσωπεί τον νόμο του «αντιπεπονθότος», της ανταπόδοσης, ως αντιστάθισμα πρότερων πράξεων)
----------
Ο Δημήτρης Σταυρόπουλος γεννήθηκε το 1942 στην Αθήνα. Απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στις εφαρμοσμένες επιστήμες και Μ.Α. στην κοινωνιολογία - ψυχολογία - φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Εργάζεται από το 1978 στην Ελλάδα, ως Σύμβουλος Επικοινωνίας και Συστημικός Θεραπευτής και είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Οικογενειακής Θεραπείας (EFTA) και της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής Θεραπείας (ΕΛΕΣΥΘ). Η προσωπική φιλία του από το 1973 με τον Bert Hellinger κατέστησε δυνατή την συμμετοχή του σε όλες τις εξελίξεις της Αναπαράστασης.
Εισήγαγε στην Ελλάδα την μέθοδο της Συστημικής Αναπαράστασης, όπως την ονόμασε ο ίδιος, και ίδρυσε και διευθύνει το ‘Ελληνικό Ινστιτούτο Συστημικής Αναπαράστασης Bert Hellinger’, μέλος του ‘Bert Hellinger International’ και της αντίστοιχης Διεθνούς Ομοσπονδίας ‘International Systemic Constellation Association’ (ISCA). Έχει συμμετάσχει σε πολλά ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια με ανακοινώσεις και θεραπευτικά εργαστήρια.
Έχει αρθρογραφήσει σε ξένα περιοδικά και έχει συγγράψει το βιβλίο Επιστροφή – Αρχέτυπα και Αναπαράσταση (Κλωθώ, 2007). Η εργασία με τα Αρχέτυπα και η σύνδεση της συστημικής ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας με την αρχαιοελληνική μυθολογία, τραγωδία και φιλοσοφία εμπεδώνει ήδη μια νέα θεραπευτική πρότασή του, το «Ελληνικό Παράδειγμα». Παράλληλα έχει αναπτύξει την ‘Ομαδική Συνήχηση’, μια προσέγγιση στην διεξαγωγή της Συστημικής Αναπαράστασης, που οργανικά συνδέεται με την ‘Νέα Οικογενειακή Αναπαράσταση’ του Hellinger.
--------
Το τι σημαίνουν για μας οι τάξεις, το διδαχτήκαμε αρχικά από τους μεγάλους έλληνες τραγικούς ποιητές και φιλοσόφους. Εκείνοι, ανεξάρτητα από τους κυρίαρχους μύθους, κοίταξαν απροκατάληπτα και ανεμπόδιστα το εμφανές… Έτσι, έφτασαν σε αποκαλύψεις, οι οποίες καθορίζουν μέχρι σήμερα τις σκέψεις και τις πράξεις μας…
Ο Δρ Δημήτρης Σταυρόπουλος, με τον οποίο είμαι φιλικά συνδεδεμένος και ο οποίος με συνόδεψε για μεγάλο διάστημα στο δρόμο που οδήγησε σ’αυτές τις γνώσεις, θέλησε να τις μεταφέρει στο ελληνικό κοινό…
Συζητώντας συχνά μαζί μου για τις ελληνικές τραγωδίες, μου υπέδειξε τους συσχετισμούς ανάμεσα στις τραγωδίες και στις τραγικές εμπλοκές στις οικογένειες. Έχει διακρίνει πως, ό,τι καταλογιζόταν στους θεούς, δεν είναι άλλο από την επίδραση στην ψυχή των κρυμμένων τάξεων της αγάπης, που φέρνει στο φως η οικογενειακή αναπαράσταση.
Bert Hellinger

8.3.12

ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ στην Αθήνα

ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ στην Αθήνα

 ilios_me_dontiaΉλιος με δόντια - Θεατρική παράσταση
To μυθιστόρημα «Ήλιος με δόντια» του Γιάννη Μακριδάκη (εκδ. Εστία) θα παρουσιαστεί επί σκηνής, πρώτη φορά στην Αθήνα, σε σκηνοθεσία Βασίλη Βασιλάκη, στις 10 Μαρτίου 2012, στο Pocket Theatre @Χώρος Τέχνης Ασωμάτων* στις 10μμ.


"Ο ήλιος με δόντια είναι “Η ιστορία ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή, σ’ έναν κόσμο που εχθρεύεται τη διαφορετικότητα και τη μοναξιά. […]
ilios_me_dontia_1Ο Μακριδάκης καταπιάνεται εκ νέου με το κενό και τη μοναξιά σε μια σύνθεση διπλής όψεως. Στη μια όψη της ιστορίας του «Ηλιου με δόντια» παρακολουθούμε τη δύσκολη, σχεδόν περιθωριακή ζωή ενός νεαρού νησιώτη από τα χρόνια του Διχασμού μέχρι τη γερμανική Κατοχή: ζωή ισχνή, ταπεινή και καταπιεσμένη αφού ο Κωνσταντής μεγαλώνει σε μια συνοικία με αμαρτωλά σπίτια, στερείται πρόωρα τους γονείς του, βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα άκληρο ζευγάρι, χωρίς να καταφέρει ποτέ να υιοθετηθεί, γίνεται διαρκώς περίγελως για τη θηλυκότητά του, που γνωρίζει έναν και μοναδικό έρωτα, γεμάτο σκληρότητα και αντιφάσεις, και καταλήγει ιερέας χάρη στην αγαθή παρέμβαση ενός ύστατου προστάτη. Στην άλλη όψη της ιστορίας συναντάμε και πάλι τον Κωνσταντή, αυτή τη φορά, όμως, ως ένα καθαρά διαταραγμένο πρόσωπο, που διάγει έναν παρατεταμένο έγκλειστο βίο, για τον οποίο ευθύνεται όχι μόνο η παράνοιά του, αλλά και η εγκατεστημένη εχθρότητα των άλλων απέναντί του… […]
78514g-hlios_me_dontiaΈνα μυθιστόρημα που συνδυάζει την κατασκοπική ίντριγκα με το ιστορικό αφήγημα και το ψυχιατρικό χρονικό: ο Κωνσταντής χάνει το μυαλό του όταν μπλέκεται σε μια περιπέτεια της αντιναζιστικής αντίστασης, νιώθει στο πετσί του τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και πάσχει από αθεράπευτο ιδρυματισμό σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που καταδιώκει την οποιαδήποτε απόκλιση ή διαφορά.
Ο συγγραφέας, ωστόσο, δεν θέλει να στείλει κάποιο ιδεολογικό μήνυμα: ο Κωνσταντής δεν αποσπά την προσοχή μας λόγω της ομοφυλοφιλίας του ή της δεινής ταξικής του θέσης, αλλά εξαιτίας του βαθύτερου υπαρξιακού κατατρεγμού του, που αναδεικνύει τον κόσμο του σαν κομματιασμένο καθρέφτη: έναν καθρέφτη, στο εσωτερικό του οποίου η πραγματικότητα μπορεί να πάρει τις πιο αντιθετικές μορφές (οι δύο αφηγήσεις του βιβλίου παρουσιάζονται ισόκυρες), προικίζοντας τον ήρωα με ένα γνήσιο, εξαιρετικά λεπτό ψυχικό ρίγος.”
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
(Σπασμένος καθρέφτης, “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”/ Ένθετο “7: Τέχνες και Ζωή”, τχ. 440, 25.4.2010)
------------

Οι συντελεστές της παράστασης "Ήλιος με δόντια" (που έκανε πρεμιέρα στην Αίγινα) είναι οι εξής:
Διασκευή: Βασίλης Βασιλάκης και Πάρις Τακόπουλος
Σκηνοθεσία:
Βασίλης Βασιλάκης

Κοστούμια: Γιάννακα Κατερίνα
Παίζουν: Βασίλης Βασιλάκης, Κορνέζος Ανέστης, Ειρήνη Κουνάδη.
Video Art Installation / Επεξεργασία Βίντεο: Κορνέζος Ανέστης, Ειρήνη Κουνάδη,
Φωτο: Ταντάουι Βασιλική
Τηλ. επικοινωνίας: 6976467816
————
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Βασιλάκης είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Συνεργάστηκε με το θέατρο τέχνης από το 1978 μέχρι το 1985 και πήρε μέρος σε παραστάσεις Αρχαίου και σύγχρονου δράματος ,στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργάστηκε με την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου όπως και με τους θιάσους Γ. Φέρτη, ΣΤ. Φασουλή, Αιμ. Υψηλάντη, Ν. Τσακίρογλου ,Σπ. Παπαδόπουλου, Β. Παπαβασιλείου ,Γ. Αρμένη , Κ. Βασιλάκου, Α. Φόνσου, Ν. Δαφνή κ.α.
Εργάστηκε στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου και Λαμίας.
ilios_me_dontia_2Την θεατρική περίοδο 2007-08 συνεργάστηκε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στην παράσταση «Ποιός είναι ο κύριος Κέλερμαν» . Την ίδια θεατρική περίοδο, με την Ρένη Πιττακή και την Αγλαΐα Παππά έπαιξε στο Αalst σε σκηνοθεσία Ελπίδας Σκούφαλου.
Την περίοδο 2009-10 συνεργάζεται με τους Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνα Νικολακοπούλου στην παράσταση με τίτλο «Ένα σπίτι παραμύθια».
Στο εργαστήρι του D. Kennedy μαθήτευσε στην γλυπτική και την κατασκευή κούκλας και μαριονέτας και το 1997 ίδρυσε το «Θέατρο μαριονέτας» και από τότε παρουσιάζει παραστάσεις για παιδιά σε χώρους σχολείων, φεστιβάλ κλπ.
Σε συνεργασία  με τον ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΙΓΙΝΑΣ «Καποδίστριας» σκηνοθέτησε: «Κομμάτια και θρύψαλα» Γ. Σκούρτη , «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» Ζ. Μπομαρσέ, «Η Πινακοθήκη των ηλιθίων» Ν. Τσιφόρου, «Λοκαντιέρα» Κ. Γκολντόνι.
Το 2006 απέκτησε έναν μικρό θεατρικό χώρο στην Αίγινα και δημιούργησε την θεατρική του ομάδα. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις «Με Δύναμη από την Κηφισιά» Δημ. Κεχαίδη- Ελ. Χαβιαρά, «Ελεύθερο ζευγάρι» Ντ. Φο. ,«Εβραία» Μπ. Μπρέχτ, «Τελευταία έκτρωσις» Π.Τακόπουλου , «Οι Δούλες» Ζαν Ζενέ, «Φαλακρή τραγουδίστρια» Ε. Ιονέσκο, η «Γέρμα» του Φ.Γ.Λόρκα και η «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη.
----
Info
Pocket Theatre @Χώρος Τέχνης Ασωμάτων*
Από τις 10 Μαρτίου 2012 - μέχρι τέλος Μαρτίου
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στις 10μμ, Ασωμάτων 6 - Θησείο (κοντά στον Ηλεκτρικό Σταθμό)
Για πληροφορίες και για κρατήσεις θέσεων (καθημερινά 17:00 – 20:00) - Τηλ. 210. 3243306
Γεν.είσοδος : 12  ευρώ
Για τους μαθητές  και τα μέλη του ΜΠ ισχύει η κράτηση θέσης με ενιαία τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ για 2 άτομα ( 6 ευρώ κατ’ άτομο εφόσον ο ένας εκ των δύο επιδείξει στην είσοδο την κάρτα μέλους/ πάσο)
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου