Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

17.2.15

Ποτέ πριν δεν συμμετείχα σε ομάδα που να μου δώσει τόσα




          Όταν πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω το Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, ένιωσα σιγουριά για την απόφασή μου και η σιγουριά μου έδινε εμπιστοσύνη για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει. Κάτι σα να με έσπρωχνε να έρθω στα Εξάρχεια μέσα στη νύχτα κάνοντας 30χλμ αψηφώντας την ανησυχία για το άγνωστο της καινούργιας δραστηριότητας και της συνάντησης με καινούργιους ανθρώπους.
          Και δεν το μετανιώνω με τίποτα! Κάθε νέα συνάντηση μαζί σας ήταν μια εμπειρία! Άρχιζε μέρες πριν, με το διάβασμα των αλλεπάλληλων ιμέηλ της Κρυσταλίας. Την εβδομαδιαία άσκηση την προετοίμαζα νοερά ενόσω περπατούσα τις ενδιάμεσες μέρες και το πρωί της Τετάρτης καθόμουνα στον Η/Υ και την έγραφα. Στα πρώτα μαθήματα είχα καρδιοχτύπι όταν έγραφα. Αναρωτιόμουν πώς θα σας φαινόταν αυτό που έβαζα στο χαρτί. Λίγο-λίγο, όσο τα μαθήματα προχωρούσαν, η ανησυχία περιοριζόταν και αύξανε η συγκίνηση. Ήθελα να ακούσω τις παρατηρήσεις σας για όσα έγραφα όπως και ήμουνα περίεργη να ακούσω και τα δικά σας κείμενα! Αδημονούσα να ξανασυναντηθούμε, να φτιάξουμε τον κύκλο μας γύρω από το τραπέζι και να αρχίσει η συνομιλία με τις ασκήσεις να περνάνε από χέρι σε χέρι.
          Οι λέξεις και το παιχνίδι της γραφής, τα βαθύτερα νοήματα που ξεπηδούν ανάμεσα από τις γραμμές του κειμένου και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ οι κραυγές και οι ψίθυροι, τα γέλια και τα χαμόγελα που βγαίνουν σα συμπιεσμένα ελατήρια από τα τάχα αθώα λόγια της άσκησης. Έχει κάτι το μαγικό η διαδικασία της αυτό-αποκάλυψης. Γιατί πέρα από τα καταγραμμένα, γεγονότα ή περιγραφές, τα κενά επίσης αποκαλύπτουν. Μέσα από ευάλωτες παραλείψεις και υπεκφυγές, από εύγλωττες αποσιωπήσεις, από ασάφειες που κραυγάζουν για να αποκρύψουν. Δονήσεις από τα λόγια και δονήσεις από την έλλειψή τους. Ο εαυτός μας σαν το σίφουνα ξεπηδάει από παντού.
          Η Κρυσταλία κρατούσε το τιμόνι του καραβιού. Μόλις το κύμα φούσκωνε και πλέαμε σε θάλασσα ανοιχτή έβαζε φωνές να γυρίσουμε πίσω, στο λιμάνι. «Εδώ είναι  σεμινάριο δημιουργικής γραφής, δεν έχουμε έρθει να πούμε τι πρέπει να αισθάνεται ο άλλος και τι δεν πρέπει!». Κοφτά και σταράτα επανάφερε το τιμόνι στο ίσο του και ο κύκλος ξαναέκλεινε.  Η Κρυσταλία! Η καλή μου Κρυσταλία! Κι εκείνο το πανέμορφο κοριτσάκι με το αδύναμο κορμάκι που κυματίζει μεσίστια στο φέισμπουκ.
          Νιώθω ευγνωμοσύνη που σας γνώρισα. Που μοιράστηκα μαζί σας την εμπειρία της γραφής και της επικοινωνίας μέσα από τις λέξεις.  Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις ώρες που περάσαμε μαζί, και που επιτρέψατε να δω τους ενδόμυχους προβληματισμούς και τον πόνο της καρδιάς σας. Νιώθω ευγνωμοσύνη που καλοδεχθήκατε τις προσπάθειες μου να μιλήσω με τη δική μου φωνή και επιτέλους να εκφραστώ.
          Δεν σας αποχαιρετώ. Ούτε νιώθω λύπη που το βράδυ της Τετάρτης είναι ελεύθερο, τώρα που τελείωσαν τα μαθήματα. Σας αισθάνομαι μέσα μου ολοζώντανα. Είστε δικοί μου άνθρωποι. Ποτέ πριν δεν συμμετείχα σε ομάδα που να μου δώσει τόσα (ίσως γιατί για πρώτη φορά έδωσα από αυτά τα βαθύτερα που με ταράζουν μια ζωή). Σας σκέφτομαι και νιώθω ευχαρίστηση και χαρά.
Σκέφτομαι τη Γιωργία με τις λόγιες λέξεις, τον πλούτο και τη γλωσσική αρτιότητα των ασκήσεων της, τις «σταθερές» της φιλολόγου (που η ίδια τις ειρωνεύεται) και τη δύναμη που ξεχειλίζει από ολόκληρη την μικρό το δέμας ύπαρξή της! Σκέφτομαι την Ευδοκία με τις, λες ολοστρόγγυλες, λέξεις που λάμπουν από τρυφερότητα και αγάπη και που η ίδια φοβάται λέει ότι θα την προδώσουν και όμως ελέγχει πλήρως και, τις έχει τόσο επεξεργαστεί όπως ο βοριάς τα βότσαλα του γιαλού. Σκέφτομαι το Σταύρο που, το νεαρό της ηλικίας και οι δυσκολίες του φύλου, δεν τον εμπόδισαν να συμμετέχει και να ολοκληρώσει τον κύκλο μας με κείμενα γεμάτα από το άνοιγμα και το όνειρο των παιχνιδιών της παιδικής ηλικίας που διακόπτονται από σκληρές και αναπάντεχες γωνίες.
         
Μια ευχή Να ξαναβρεθούμε και να κάνουμε κάτι μαζί. Να ξεκινήσουμε από εκεί που σταματήσαμε και να προχωρήσουμε σε νέες περιπέτειες επικοινωνίας και μοιράσματος, εμπιστοσύνης και αποκάλυψης με τη γραφή να κυριαρχεί, να δημιουργεί, να εξομολογείται και να μας ενώνει. 



Φιλιααααά
Άννα

Δείτε επίσης:

Όχι Αντίο, εις το επανιδείν...

 

         
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου