Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

28.6.14

Θίασος Persepolis: Βοηθήστε μας να ταξιδέψει η παράσταση!

10:45 | 28 Ιουν. 2014
Βοηθήστε μας να ταξιδέψει η θεατρική παράσταστη Perse.polis στο διεθνές φεστιβάλ CrisisArt Festival στην Ιταλία! Βάλτε ένα μικρό λιθαράκι σ' αυτήν μας τη συμμετοχή και θα σας είμαστε ευγνώμονες! Θίασος Persepolis
Μια παράσταση σωματικού θεάτρου & αφήγησης, βασισμένη σ'ένα βιβλίο animation για την απανταχού καταπίεση & τον ολοκληρωτισμό: Perse.polis της Marjane Satrapi.

Η θεατρική ομάδα του ΟΠΑ είναι μια αυτοοργανωμένη φοιτητική κολεκτίβα που παράγει τέχνη, θέατρο και μοίρασμα από το 1992.

Το Νοέμβριο του 2013 ξεκινήσαμε εξερευνώντας βασικές τεχνικές σωματικού θεάτρου, φτάνοντας τον Μάιο του 2014, να παρουσιάσουμε στο ελεύθερο θέατρο Εμπρός, μία παράσταση-θεατρική σπουδή πάνω στον πρώτο τόμο του έργου animation της Marjane Satrapi: Persepolis.

Γιατί Persepolis;
Γιατί είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ, υπαρκτή η ανάγκη μας να δούμε και να μοιραστούμε, την καταπίεση και την αδικία. Τον ολοκληρωτισμό. Σε μια περίοδο που ο πόλεμος μέσα κι έξω μαίνεται. Γιατί ήταν μια ιδέα πρόκληση, να πάρουμε εικόνες από ένα κόμικ και να τις φέρουμε στη σκηνή με τα σώματά μας, τον λόγο μας, τη ζωγραφική μας.

Για ν' αφηγηθούμε μια ιστορία...
Η παράσταση ταξίδεψε στη Σύρο τον Μάιο, ενώ 24-28 Μαΐου παρουσιάστηκε επίσημα στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός με ελεύθερη είσοδο. Το budget μας ήταν μηδενικό, και τα λιγοστά έξοδα ως επί των πλείστων καλυμμένα από εμάς.
Λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα μας και τις αναδημοσιεύσεις της, δεχτήκαμε επίσημη πρόσκληση συμμετοχής στο διεθνές φεστιβάλ CrisisArt Festival στην Τοσκάνη της Ιταλίας.
Ένα φεστιβάλ παραστατικών τεχνών και συνεδρίων που καταπιάνεται με την τέχνη και την κρίση, με τον ρόλο των καλλιτεχνών ακριβώς σε περιόδους κοινωνικής και πολιτιστικής καμπής. Η τιμή μας και η χαρά μας γι'αυτή την πρόσκληση, μεγάλη!

Βοηθήστε μας να πάμε! Γιατί: είμαστε μια ομάδα 18 νέων καλλιτεχνών και φοιτητών, σε μια χώρα που η τέχνη προσπαθεί να ξεφυτρώσει στο περιθώριο της κρίσης.

Γιατί: χρειαζόμαστε ένα ελάχιστο ποσό 2.000ε για την κάλυψη των μεταφορικών μας εξόδων. Γιατί: θέλουμε να έρθουμε σ'επαφή, να μοιραστούμε το εγχείρημά μας και να φέρουμε πίσω όλες τις νέες ιδέες που θα φυτρώσουν στα κεφάλια μας. Γιατί: πρόκειται για μία παγκόσμια διοργάνωση με ομιλητές, ακαδημαϊκούς, ακτιβιστές και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, με μία κοινή συνισταμένη: τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της αντίστασης μέσω της τέχνης και της κοινωνικής πρακτικής.
Για όλους αυτούς τους λόγους και γι'ακόμα περισσότερους, βάλτε ένα μικρό λιθαράκι σ'αυτήν μας τη συμμετοχή και θα σας είμαστε ευγνώμονες!

Γίνε groopie αυτού του project με μόλις 1 ευρώ! ΕΔΩ
31 ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ
ΘΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΘΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΩΘΟΥΝ €2330 ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 28/07/2014 11:00
Ο Θίασος Persepolis γεννήθηκε όταν μία ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να συνεργαστεί και να πιστέψει στο εγχείρημα της θεατρικής μεταφοράς του comic Persepolis. Να ξενυχτήσει, να κουραστεί, να ζυμωθεί, να μεγαλώσει. Τη διδασκαλία ανέλαβε η Ρένια Πουρνάρα και την έρευνα, την αγάπη και την πολλή δουλειά, οι: Μάγδα, Θεοδοσία, Χριστίνα, Γεωργία, Γαβριέλλα, Έρη, Γιάννης Λ., Εράλντα, Γιάννης Μ., Αντώνης, Εύα, Αλέξανδρος, Λίλη, Έλσα, Νίκος, Ράνια, Σοφία, Θανάσης.

Perse.πολις: Μία παράσταση σωματικού θεάτρου και αφήγησης



***
Eng:
Aueb's theatre group is a self-managed student collective that creates art, theatre and sharing since 1992. In November 2013, we started exploring basic physical theatre techniques, arriving at May 2014 to present at Embros free theatre, a performance- theatrical study on the first book of Marjane Satrapi's animation story: Persepolis. Why Persepolis?
Because it is today, more than ever, that we need to see and share oppression and injustice. To see totalitarianism. In a period of time, when the inner and outer war is storming. Beause it was a challenging idea to take pictures from a comic book and bring them on stage,through our bodies, our speech and drawings.
Because we wanted to recount a story..
The performance travelled to the island of Syros in May 2014, while 24-28 of May was officially presented at the occupied, self-organized Embros theatre in Athens, with free entrance. Our budget was zero and our limited expenses were covered by us. Few days after our premiere we received an official invitation to participate in the international festival CrisisArt Festival, in Tuscany, Italy. A perfoming arts' festival with shows and conferences about art and crisis, about the role of artists in times of social and cultural turning points, like the current one. We are very happy and honored!
Help us go!
Because: we are a group of 18 young artists and students in a country where art is trying to flourish in the margin of crisis.
Because: we need a minimum amount of 2.000e in order to cover our travelling expenses.
Because: we want to meet and share our effort with others while bringing back all the new ideas that are going to spring up in our heads.
Because: it is an international organization with speakers, academics, activists and artists from all over the world sharing a common component: redefining the role of resistance through art and social practice.
For all these reasons and for many more, please give us your precious support to our participation and we will be more than grateful!
--
info: http://persepolistheatre.blogspot.gr/ http://www.crisisart.org/
Περισσότερα: http://www.groopio.com/el/projects/display/539/persepolistheatre
Perse.πολις - Teaser

21.6.14

«Η φαντασία μου γεννήθηκε στην Αίγινα» Του Δ. Κούρτοβικ

«Οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα» γράφει ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Κι εκεί απογειώνεται ξανά κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί».

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dimosthenis-kourtovic/ ]
«Οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα» γράφει ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Κι εκεί απογειώνεται ξανά κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί».

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dimosthenis-kourtovic/ ]
«Οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα» γράφει ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Κι εκεί απογειώνεται ξανά κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί».

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dimosthenis-kourtovic/ ]


«Οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα» γράφει ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Κι εκεί απογειώνεται ξανά κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί».

Περισσότερα : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dimosthenis-kourtovic/ ]



Scripta manent «Η φαντασία μου γεννήθηκε στην Αίγινα» 20.06.2014 «Οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα» γράφει ο συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Κι εκεί απογειώνεται ξανά κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί». Guest / Έμπνευση Guest / Έμπνευση Επιμέλεια: Γιάννης Τζανετάκης ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ: Δήμητρα Αγγέλου, Ανηλικίωση Δημήτρης Αθηνάκης: «Ένας τόνος τσιμέντο κι έπεσε στο κεφάλι μου…» Πέτρος Μπιρμπίλης: «Η κουρελού που με έβγαζε απ’ τα ρούχα μου» Κουβαλώντας στην καρδιά αγαπημένους «φευγάτους» Κι όμως, κύριε Friedman, στην Ελλάδα καινοτομούμε! Προηγούμενα άρθρα του ιδίου Η μπάλα στα χρόνια της αθωότητας Five Times A Stranger | The trailer Δήμητρα Αγγέλου, Ανηλικίωση Arctic Monkeys – Snap Out Of It Δημήτρης Αθηνάκης: «Ένας τόνος τσιμέντο κι έπεσε στο κεφάλι μου…» «Τι γίνεται με τα χαμένα οικόπεδα της ζωής μας; Ποιος θα μας τα δώσει πίσω; Σε ποιο αιγινήτικο γραφείο, ποιο αιγινήτικο αρχείο πρέπει ν' απευθυνθώ για να ξαναβρώ τη χαμένη αρχή του νήματος της δικής μου ιστορίας;», γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. «Τι γίνεται με τα χαμένα οικόπεδα της ζωής μας; Ποιος θα μας τα δώσει πίσω; Σε ποιο αιγινήτικο γραφείο, ποιο αιγινήτικο αρχείο πρέπει ν’ απευθυνθώ για να ξαναβρώ τη χαμένη αρχή του νήματος της δικής μου ιστορίας;», αναρωτιέται ο Κούρτοβικ. Πρόσφατα, σε μια από τις ανoιξιάτικες περιπλανήσεις μoυ στις εξοχές της Αίγινας, είδα μια επιγραφή που μ’ έκανε να σταματήσω σαν κεραυνοβολημένος. Ήταν μια πολυκαιρισμένη διαφημιστική πινακίδα τεχνικού γραφείου κι έγραφε κατά λέξη τα εξής (τα σημείωσα επιτόπου στο καρνέ μου, για να μη νομίσω αργότερα πως τα ονειρεύτηκα): «Άδειαι – Μελέται – Εκτιμήσεις – Ευρέσεις χαμένων Οικοπέδων». Αυτό που με καθήλωσε ήταν, φυσικά, η τελευταία λεπτομέρεια. Ευρέσεις χαμένων οικοπέδων! Υπάρχουν, λοιπόν, γραφεία που παρέχουν και τέτοιες υπηρεσίες! Τις οποίες οι συνειρμοί μου παρέσυραν πολύ γρήγορα μακριά από τα τεχνικά συμφραζόμενα της πινακίδας. Τι γίνεται με τα χαμένα οικόπεδα της ζωής μας; Ποιος θα μας τα δώσει πίσω; Κι εγώ, που οι ζωηρότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας μου είναι από τα καλοκαίρια μου στην Αίγινα, πριν από μισό αιώνα και βάλε, σε ποιο αιγινήτικο γραφείο, ποιο αιγινήτικο αρχείο πρέπει ν’ απευθυνθώ για να ξαναβρώ τη χαμένη αρχή του νήματος της δικής μου ιστορίας; «O λόφος της Κολόνας είναι μια εκπληκτική κάτοψη του χρόνου, από τη νεολιθική εποχή ως την κλασική αρχαιότητα και πιο πέρα», γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ. Συμπληρώνοντας πως στην παραλία μπροστά στην Κολόνα «έμαθα κολύμπι και μετά το μπάνιο έτρεχα ν' απολαύσω τις ευωδιαστές τηγανητές πατάτες του Μουσούρη, ταβέρνας που δεν υπάρχει πια, όπως δεν υπάρχουν πια τέτοιες πατάτες...» «Πάνω από τον Άγιο Nεκτάριο, τα υποβλητικά ερείπια της Παλιοχώρας είναι η μόνη βυζαντινή νεκρόπολη στην Ελλάδα πλάι στον Μυστρά». Φωτογραφία: Στέφανος Ποταμιάνος Είχαμε ένα θαυμάσιο σπίτι πίσω από την Κολόνα. Υπάρχει και σήμερα, αλλά δυστυχώς όχι πια για μένα. O συγχωρεμένος ο πατέρας μου το «σκότωσε» σε μια φάση μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας. Ένα πρωινό, ήμουν πέντε ή έξι χρονών, ξύπνησα πολύ νωρίς, ενώ όλοι οι άλλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν ακόμη, και βγήκα στη βεράντα. Μπροστά μου απλωνόταν το πανόραμα του αυγινού Σαρωνικού, μια καταγάλανη θάλασσα με τρεχαντήρια που ξεμάκραιναν προς τα βουνά στο βάθος του ορίζοντα. Το παιδικό μυαλό μου έκανε τότε μια σκέψη που θα φανεί κωμικά βαρύγδουπη, ίσως και μη πιστευτή για ένα μειράκιο, αλλά σας ορκίζομαι πως την έκανα και τη θυμάμαι πολύ καλά: «O κόσμος είναι απέραντος και με περιμένει»! Αχ, οι τρελές βεβαιότητες της νιότης, που αργότερα, πικραμένοι, μνησίκακοι από τα χρόνια και τις αποτυχίες της ζωής, δεν τις συγχωρούμε στο παιδί που υπήρξαμε. «Θυμάμαι καλά τον στρατηγό Πετρίτη. Ήταν γείτονάς μας και φίλος του πατέρα μου, τρώγαμε συχνά τηγανητές κατσούλες στη βεράντα του σπιτιού μας». Η φαντασία μου, πάντως, γεννήθηκε στην Αίγινα. Κι εκεί απογειώνεται ξανά, με ηδονικές φρικιάσεις της μνήμης, κάθε φορά που πηγαίνω στο νησί. Η φαντασία μου πλάστηκε με τα χρώματα της Αίγινας. Τον καιρό που σπούδαζα στη Γερμανία γνώρισα ένα ζευγάρι Γερμανών ζωγράφων. Μου είπαν ότι πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει τόση ποικιλία χρωμάτων και τόσο γρήγορη εναλλαγή τους όσο στα νερά του πορθμού ανάμεσα στην Αίγινα και στο Αγκίστρι. Το άκουσα αργότερα και από άλλους ζωγράφους. Και είναι αλήθεια, το επιβεβαίωσα ο ίδιος. Προπαντός τ’ απογεύματα στις αρχές του χειμώνα και της άνοιξης, καθώς γέρνει ο ήλιος, οι αποχρώσεις της θάλασσας στη δυτική ακτή του νησιού κυνηγούν η μια την άλλη, όλες εξαίσιες, τόσο που λαχταράς να τις αγγίξεις, αλλά εκείνες χάνονται σε δευτερόλεπτα η μια μέσα στην άλλη και μένεις με την αίσθηση πως δεν αντέχεις όλη αυτή την άπιαστη ομορφιά. Διαβάστε ακόμα: Πώς βρήκα τον θεό στον κήπο «Μπροστά μου απλωνόταν το πανόραμα του αυγινού Σαρωνικού. Το παιδικό μυαλό μου έκανε τότε μια σκέψη που θα φανεί κωμικά βαρύγδουπη: ‘’O κόσμος είναι απέραντος και με περιμένει’’! Αχ, οι τρελές βεβαιότητες της νιότης, που αργότερα, πικραμένοι, μνησίκακοι από τα χρόνια και τις αποτυχίες της ζωής, δεν τις συγχωρούμε στο παιδί που υπήρξαμε». Photo Credit: Tsavick/flickr «Μπροστά μου απλωνόταν το πανόραμα του αυγινού Σαρωνικού. Το παιδικό μυαλό μου έκανε τότε μια σκέψη που θα φανεί κωμικά βαρύγδουπη: ‘’O κόσμος είναι απέραντος και με περιμένει’’! Αχ, οι τρελές βεβαιότητες της νιότης, που αργότερα, πικραμένοι, μνησίκακοι από τα χρόνια και τις αποτυχίες της ζωής, δεν τις συγχωρούμε στο παιδί που υπήρξαμε». Photo Credit: Tsavick/flickr Κάποτε ταξίδευα πολύ. Σήμερα όχι και τόσο. Λέω όμως ότι η Αίγινα, όπου πηγαίνω συχνά, προσφέρει πολλά ταξίδια στη συσκευασία του ενός, γιατί αυτό το σχετικά μικρό νησί είναι μια επιτομή της ελληνικής ιστορίας και φύσης. O λόφος της Κολόνας είναι μια εκπληκτική κάτοψη του χρόνου, από τη νεολιθική εποχή ώς την κλασική αρχαιότητα και πιο πέρα – μιλάμε για πάνω από δύο χιλιετίες. Η παραλία μπροστά στην Κολόνα (εκεί όπου έμαθα κολύμπι και μετά το μπάνιο έτρεχα ν’ απολαύσω τις ευωδιαστές τηγανητές πατάτες του Μουσούρη, ταβέρνας που δεν υπάρχει πια, όπως δεν υπάρχουν πια τέτοιες πατάτες) έχει ακόμη λείψανα από τον μόλο του περίφημου «Κρυπτού Λιμένος», όπου ναυλοχούσε ο πολεμικός στόλος της τρανής Αίγινας του 6ου και του 5ου π.Χ. αιώνα. Πάνω από τον Άγιο Nεκτάριο, τα υποβλητικά ερείπια της Παλιοχώρας είναι η μόνη βυζαντινή νεκρόπολη στην Ελλάδα πλάι στον Μυστρά. O κόκκινος πύργος του Μάρκελλου και τα καποδιστριακά δημόσια κτήρια, στην πόλη, θυμίζουν το ’21 και την πρώτη, αν και βραχύβια πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Όσο για τη φύση, μίλησα ήδη για τη θάλασσα. Αλλά και τα βουνά και οι αγροί της Αίγινας έχουν ένα πολύχρωμο, ήρεμο, χαρακτηριστικά ελληνικό κάλλος, ιδίως το φθινόπωρο και την άνοιξη. Και, ακόμη, υπάρχει ο υπέροχος Ελαιώνας με τα πανάρχαια λιόδεντρα, ένα τοπίο ξεχασμένο από τον χρόνο και περήφανο μέσα στη μοναχική, απέριττη, στιβαρή ομορφιά του. Το βιβλίο του Δημοσθένη Κούρτοβικ «Λαχανόρυζο του Σταυρού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Η φωτογραφία είναι από το οικογενειακό αρχείο του συγγραφέα. Το βιβλίο του Δημοσθένη Κούρτοβικ «Λαχανόρυζο του Σταυρού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Η φωτογραφία είναι από το οικογενειακό αρχείο του συγγραφέα. Η λεωφόρος που περνάει πίσω από την πόλη της Αίγινας και κατευθύνεται προς την Κυψέλη ονομάζεται σήμερα Λεωφόρος Στρατηγού Πετρίτη. Τον θυμάμαι καλά τον στρατηγό. Ήταν γείτονάς μας και φίλος του πατέρα μου, τρώγαμε συχνά τηγανητές κατσούλες (ένα ψάρι που δύσκολα βρίσκεις σήμερα) στη βεράντα του σπιτιού μας. Εκείνη την εποχή η λεωφόρος δεν λεγόταν βέβαια έτσι, ούτε ήταν λεωφόρος. Ήταν ένας δρόμος πνιγμένος στη σκόνη, μια σκόνη παχιά σαν το μουστάκι του στρατηγού. Όταν ερχόταν ο πατέρας μου από την Αθήνα, βγαίναμε στη βεράντα να τον υποδεχτούμε και τον βλέπαμε από μακριά ν’ αναδύεται λίγο λίγο μέσα από ένα σύννεφο σκόνης, σαν οπτασία. Θυμάμαι και μια άλλη σκηνή. Ένα απόγευμα η θεία μου, που τη φιλοξενούσαμε, ανέβηκε σε μια άμαξα, κρατώντας ανοιχτό το ομπρελίνο της, για να πάει βόλτα στην Πέρδικα. Η Πέρδικα ήταν τότε για μένα ένα μυθικό όνομα. Δεν είχα πάει ποτέ εκεί και τη φανταζόμουν σαν μέρος ενός άλλου κόσμου. Άκουγα τον καλπασμό των αλόγων να σβήνει σιγά σιγά, έβλεπα τη θεία μου να μικραίνει στο βάθος του δρόμου κουνώντας μας το χέρι, το ομπρελίνο της να σείεται πέρα δώθε, ώσπου η άμαξα, τ’ άλογα, η θεία, το ομπρελίνο χάθηκαν πίσω από τη στροφή στη νότια άκρη του λιμανιού. Μου φάνηκε σαν να ταξίδευαν για το φεγγάρι. O πατέρας που ξεπροβάλλει μέσα από ένα σύννεφο. Η θεία που χάνεται από τα μάτια μου ταξιδεύοντας για το φεγγάρι Πέρδικα… Nαι, έχω πολλά χαμένα οικόπεδα ν’ αναζητήσω στην Αίγινα. //Το διήγημα που δημοσιεύει η στήλη έχει τίτλο «Αναζητώντας χαμένα οικόπεδα» και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Δημοσθένη Κούρτοβικ «Λαχανόρυζο του Σταυρού (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας).

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/dimosthenis-kourtovic/ ]

18.6.14

ΧΡΩΜΑ - Χρήστος Χατζόπουλος (2011)

Πέρασα στο μαύρο
Αφήνω το γαλάζιο
Διαλέγω το λευκό
Με κόκκινο να βάψω 
Την κραυγή μου
Σε ψέματα κι’ αλήθειες 
Να πνίξω το κορμί μου
Σε κίτρινες κηλίδες
Έχω κρύψει
Τα πρόσωπά μου
Με πράσινη βούρτσα
Πάνω σε έναν τοίχο κατσαρίδες
Σχεδιάζω
Ανοίγουν μπλε φτερά
Μπροστά στα βλέφαρά μου
Και φτύνουνε οξύ
Στα όνειρά μου
Αν νόμιζα
Αν νόμιζες
Πως είχα
Πως είχες
Όμορφους στίχους να μου πω
Έπεσες τόσο κάτω
Έγινα τόσο ελαφρύς
Σα δάκρυ
Που δε στάζει
Έκαψα τα χέρια μου
Μα πύον διάφανο 
Δε βγήκε
Μόνο δυό μάτια
Που κοιτάζουν
Μέσα από τις παλάμες
Καλύτερα 

17.6.14

ΦΩΣ (της Λ) - Χρήστος Χατζόπουλος

Ακόμη μια ηλιόλουστη ημέρα, ένα πρωινό γεμάτο ευγνωμοσύνη...για όλα .
Για τις βαθιές ημέρες και τις αιώνιες νύχτες του έρωτα που θα είναι πάντα γεμάτες υποσχέσεις...
Για όλες τις 5, κάθε μήνα...

Φως (της Λ)
Πόσο τα μάτια μου πονάει
Το φώς ;
Πόσο το φώς σου
Με πονάει ;
Λέξεις που έβαλαν σε τάξη
Πιτσιλιές στον στρογγυλό
Καμβά μου
Κι’ έγιναν εικόνες
Είμαι ένα λεπτό
Πιο πίσω απ’ την καρδιά σου
Μα ατέλειωτα χιλιόμετρα
Μακριά απ’ το μυαλό
Είμαι εκείνος που αγγίζουνε
Τα χείλη σου
Είμ’ ένας άλλος που σκέφτηκες
Να γίνω
Το φώς σου
Μες το χρόνο μου
Εκλύει μια φωτιά
Χωρίς καπνό

13/11/2012

10.6.14

Συνάντηση - 14-15/6/14 – To σεμινάριο Αφήγηση Ζωής πάει στην Αίγινα με χαρτί και μολύβι

DSC00187Το Σαββατοκύριακο 14 - 15 Ιουνίου 2014, θα συναντηθούν παλιοί και νέοι συμμετέχοντες του Σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής στην Αίγινα με γνωστούς, φίλους και συντρόφους. 

Θάλασσα, ήλιος, μπάνιο, αυτοσχέδιο φύτεμα (για εντελώς αρχάριους σαν και μένα!) διαφόρων βοτάνων στο χωράφι του παππού με γνήσιους παραδοσιακούς σπόρους από την εναλλακτική κοινότητα peliti.gr (παρέα με τη Θεά, τη Δάφνη και τον Φιοντόρ - τις γάτες του σπιτιού), βόλτες, μάζεμα θυμαριού στους λόφους γύρω από την παραλία, συζήτηση, διάβασμα και γράψιμο, κρασί, φαγητό και εκπλήξεις από μένα, αλλά και από εσάς που μπορεί να σκεφτείτε ο καθένας χωριστά και να προτείνετε.


Το Σαββάτο το απόγευμα στις 7μμ θα γίνει δωρεάν εισαγωγικό εργαστήριο για όσους νέους δεν το έχουν παρακολουθήσει και την Κυριακή το πρωί στις 11, θα διαβαστούν από όσους θέλουν κείμενα με γενικές Αφηγήσεις Ζωής  ή επιλεκτικά από το θέμα της έρευνας «Αφηγήσεις ζωής στην κρίση». Καθένας μπορεί να συμμετέχει μόνο σε ότι επιλέξει, φυσικά με ελεύθερη συμμετοχή σε όλες τις δραστηριότητες.


Πάρτε αν θέλετε χαρτί και μολύβι, μαγιό, πετσέτα, σλίπινγκ μπαγκ (ακόμα και σκηνή) όσοι θα διανυκτερεύσετε στην παραλία, φιδάκια για τα κουνούπια (προληπτικά) και φακό. (ότι άλλο χρειαστείτε υπάρχει σούπερ μάρκετ 15 λεπτά από την παραλία, αλλά και στο σπίτι, 5 λεπτά από την "κατασκήνωση" υπάρχει νερό για ντους, τουαλετα, κουζίνα για μαγείρεμα και ψήσιμο καφέ, ψυγείο για χυμούς ή ότι άλλο χρειαστείτε.


Όσοι δεν θέλετε να διανυκτερεύσετε στην παραλία, μπορείτε να διαλέξετε κάποιο δωμάτιο ΕΔΩ. Κάποιους θα καταφέρω και να τους φιλοξενήσω στο σπίτι. Αν μείνετε στην Ραστώνη μπορείτε να πάρετε τηλέφωνο και να πείτε ότι είστε από το σεμινάριο Αφήγηση Ζωής της Κρυσταλίας Πατούλη, για να σας κάνουν καλύτερη τιμή, τους το έχω ζητήσει ήδη και έχουν συμφωνήσει, απλά πρέπει να τους υπενθυμίσετε.

Πιθανές χρήσιμες πληροφορίες:

Το φθηνότερο εισητήριο το έχει το καραβάκι Άγιος Μιχαήλ, αλλά δεν έχω κάποιο τηλέφωνο και φεύγει μόνο ένα την ημέρα νομίζω. Το αμέσως φθηνότερο είναι ο Άγιος Νεκτάριος (σύνολο 13 ευρώ «πήγαιν’ έλα») τηλ. 2104225625 – 2297025625. Στα άλλα συμβατά καράβια το εισητήριο είναι 8 ή 9 ευρώ μόνο το «πήγαινε». Το ταξίδι είναι μία ώρα. Στα Δελφίνια είναι μισή ώρα αλλά στοιχίζουν 13 ευρώ, επίσης μόνο για το «πήγαινε» - τηλ. 22970-2580 και 2104199000.


Συνάντηση το πρωί του Σαββάτου στην Παραλία Καμάρες (Περιοχή: 5 λεπτά με ταξί (5 ευρώ) - είναι οργανωμένη και βρίσκεται στα σύνορα Αίγινας – Χλόης - Κυψέλης. Ο χάρτης ΕΔΩ
(Αν επιλέξετε να έρθετε όλοι μαζί, θα μοιραστείτε και τα έξοδα του ταξί. Μπορώ να σας φέρω σε επαφή με ιμέιλ όσοι μου πείτε ότι θα έρθετε και αποφασίσετε την ώρα που θα φεύγει καράβι)

*Όσοι θέλετε να έρθετε επικοινωνείστε το αργότερο μέχρι τις 10/6 στο ιμέιλ: cpatouli@yahoo.gr - για να μιλήσουμε και στο τηλέφωνο κατόπιν εάν θέλετε διευκρίνηση σε οτιδήποτε άλλο. 

---
H Παραλία Καμάρες:
DSC00326
DSC00335DSC00291DSC00283DSC00279DSC00283DSC00234
Και το χωράφι του παππού:
DSC00257Σας περιμένω όλους με χαρά!

7.6.14

ΖΗΣΕ - Χρήστος Χατζόπουλος (1995)


Μπορείς να κερδίζεις, να ξοδεύεις και να’ χεις τα πάντα .
Όλα όσα επιθυμείς .
Μπορείς ν’ αφήνεσαι στη μανία του πόθου 
Στην απόλαυση της απληστίας
Της άχρηστης ανάγκης
Να λησμονάς τις έγνοιες και τ’ αγαθά που ίσως
Και να ήθελες να’ χεις γνωρίσει !
Ζήσε λοιπόν
Ζήσε σου λέω
Αρχοντικά καταναλωτικός
Εκτυφλωτικά
Υπερήφανος
Γεύσου ότι μπορείς στο στόμα σου να βάλεις
Κι’ ότι στο χέρι σου είναι να το πιάσεις
Μην τ’ αφήνεις να σου φύγει
Πάρτο
Ύστερα όμως
Έλα
Έλα να μου πείς
Πόσο γεμάτος είσαι ;
Πόσο τα όνειρά σου ακόμη σ’ οδηγούν
Αν ξέχασες πως είναι να ποθείς
Την αληθινή Απόλαυση

4.6.14

Πώς αποφάσισα να γράψω στο «Ημερολόγιο ενός ανέργου»

«Έμεινα μόνη μου κι αποφάσισα να βγάλω νέα ταυτότητα ανθρώπου». Δ

Μαρτυρία


07:18 | 04 Ιουν. 2014

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ημερολόγιο ενός ανέργου». Έχει και τη δική μου ιστορία μέσα... και γι' αυτό ευχαριστώ την Κρυσταλία Πατούλη που με δίδαξε να μη φοβάμαι να γράφω όσα αισθάνομαι, πόσο μάλλον όταν έχουν διυλιστεί απ' το πετσί μου...
Τον Δεκέμβριο του 2009 σε ηλικία 28 ετών, αναγκάστηκα να κλείσω ένα μέρος της οικογενειακής επιχείρησης που εργαζόμουν επί 10 χρόνια, κατατρεγμένη από σφραγισμένες επιταγές, εξώδικα τραπεζών, καθώς και επιχειρηματίες που λυμαίνονταν αυτή την κατάσταση για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο.
Νοίκιασα το σπίτι που είχα φτιάξει ως μόνο εισόδημα και εργαζόμουν σε περιστασιακές δουλειές. Χώρισα. Δεν είχα τη στήριξη κανενός. Μόνος αρωγός ήτανε ο ψυχοθεραπευτής μου.
Έμεινα μόνη μου κι αποφάσισα να βγάλω νέα ταυτότητα ανθρώπου.
Τα χρόνια της κρίσης και της ανεργίας κυλάγανε επάνω μου σα χώμα. Που και πού κανένα μεροκάματο της ξεφτίλας, αλλά εώς εκεί.

Φτερό στον άνεμο ήμουνα, αν και είχα αρχίσει από καιρό να ψάχνω τον εαυτό μου και να προσπαθώ να γιατρέψω την κατάθλιψη. Αυτό ήτανε το μόνο θετικό βήμα που είχα κάνει, μαζί με τ’ άλλο, το εργαστήρι δημιουργικής γραφής της Κρυσταλίας. Εκεί απέκτησα και αληθινή παρέα – κάπου δέκα συνοδοιπόρους τη φορά, για δυο ουσιαστικά χρόνια.
Ήθελα κι εγώ να πω την αλήθεια μου πρώτη φορά γύρω από εκείνο το οβάλ τραπέζι όπου τα μόνα όπλα ήτανε τα λόγια.
Κι αφού ξεπέρασα την ταχυκαρδία που μου έφερνε η κρίση πανικού, αφού κατάπια τον λυγμό μαζί με την καρδιά μου, είπα για πρώτη φορά την αλήθεια για μένα μπροστά σε άλλους και μετά άρχισα να την γράφω και να την διαβάζω μπροστά σε αυτούς τους άλλους.

Ή ακόμα καλύτερα, η καλή νεράιδα "δασκάλα" έβαζε κι άλλους να διαβάζουνε την ιστορία μου και τελικά αυτή η ιστορία μου που την άκουγα από τους άλλους, δεν ήτανε τόσο βαριά... Ήτανε απλώς η αλήθεια!

Πνίγηκα από την ανεργία τόσα χρόνια, πάνε όλα, χαθήκανε μαζί με τη δουλειά, το μεγάλο γραφείο μου, το αμάξι, το σπίτι, τα ψώνια, τα ταξίδια…  Έμεινα μόνο εγώ, ξεφούσκωτη σα μπαλόνι αλλά τελικά όχι και τόσο άδεια...  Γιατί είχα εμένα και με αγαπούσα και με αγάπησα περισσότερο όταν είδα ότι υπάρχω σαν οντότητα πάνω από τον θεό - χρήμα.

Έναν θεό που στα χέρια του έχει σύμβολο το σχοινί, που γι’ αυτόν κρεμάστηκαν ο μέχρι πρότινος συνεργάτης επιχειρηματίας και θείος τής ξαδέλφης μου στην αυλή του εξοχικού του και μια συμπαίχτριά μου(στο βόλεϊ) μέσα στο σπίτι της.
Και τότε βρέθηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία να γράψω τη δική μου ιστορία στο διαδίκτυο...
Θα γράψω είπα. Θα γράψω! Γιατί να ντραπώ δηλαδή να τσαλακώσω κάτι που έχει γίνει ήδη χίλια κομμάτια; Εντάξει, δεν είναι εύκολο να γδύνεσαι εμπρός σε άλλους αλλά αφού και οι υπόλοιποι γυμνοί δεν είναι;

Θα γράψω είπα τη δική μου εμπειρία για να τη διαβάσουνε και οι άλλοι χιλιάδες άνεργοι, να διαβάσουνε όλοι πώς επιβίωσα γιατί είχα εμένα και την πραγματικότητα για να τραφώ, να επιβιώσω. Και για να δέσουμε τα σχοινιά μόνο γύρω από τα κλαδιά για να φτιάξουμε αυτοσχέδιες κούνιες… όπως παλιά. Μόνο αυτό.

Σήμερα έχω φύγει πια από την Αθήνα, ζω σε ένα όμορφο νησί μέσα στη φύση και ασχολούμαι μόνο μ' αυτό που αγαπούσα πάντα πιο πολύ: Ως προπονήτρια βόλεϊ για παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Δήμητρα
Καρλόβασι, 2/6/2014



*Δουλειές πιο του ποδαριού δεν γίνεται - imerologioanergou.gr
Το να υποβάλλεται ένας νεαρός, υγιής και εύρωστος άνθρωπος σε ανεργία είναι σαν τον ίδιο υγιή αρτιμελή άνθρωπο να τον αναγκάζεις να ζήσει τη ζωή του σε αμαξίδιο.

Είμαι 32 χρονών, πιο αισιόδοξη και μαχητική κοπέλα από εμένα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δέκα ολόκληρα χρόνια δούλευα στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Με όραμα, με δυναμική, με πάθος για επέκταση των δραστηριοτήτων μας. Πήρα δάνειο, υπέρογκο, έκανα δική μου εταιρία, άρχισαν να σκάνε επιταγές, έπεσα σε κατάθλιψη, χώρισα από τον άνδρα μου.

Από το 2009 μέχρι σήμερα, δουλειές πιο του ποδαριού δε γίνεται - μέχρι και στη λαϊκή δούλεψα.

Σήμερα, αυτή τη στιγμή που σας γράφω, κυνηγημένη πια από κλητήρες, εξώδικα, διαταγές πληρωμής […]

Δήμητρα
Αθήνα, 23/4/2013


*Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Ημερολόγιο ενός ανέργου» των εκδόσεων Καστανιώτη, όπου συμπεριλαμβάνονται 155+1 ιστορίες από το imerologioanergou.gr το οποίο συμπαρουσιάζει το tvxs.gr.
 ---
http://tvxs.gr/news/biblio/pos-apofasisa-na-grapso-sto-imerologio-enos-anergoy  

«παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία ή αυτοκαταστροφή». Ευτύχης Μπιτσάκης


Ευτύχης Μπιτσάκης:

Το τραγικό σύνθημα της Ρόζας «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» πρέπει σήμερα να αντικατασταθει  από το «παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία ή αυτοκαταστροφή».

---
09:50 | 03 Ιουν. 2014
Αναστασία Καλαφάτη
 
 
«Γνωρίζουμε τον κόσμο αλλάζοντάς τον αλλά για να τον αλλάξουμε πρέπει να τον γνωρίζουμε όσο βαθύτερα γίνεται». Ο Ευτύχης Μπιτσάκης αντιστασιακός, τρεις φορές φοιτητής, πανεπιστημιακός δάσκαλος και ερευνητής μιλάει στην Αναστασία Καλαφάτη για την παιδεία, τη φυσική, τον Αριστοτέλη και την επανάσταση.

1. Τρεις φορές φοιτητής, πανεπιστημιακός δάσκαλος, ερευνητής.

Το τι θα κάνει κανείς ή το τι θα γίνει εξαρτάται από ένα σύνολο παραγόντων. Πρώτα η ιδιοσυγκρασία, η οποία καθορίζεται από τη στιγμή της σύλληψης στη μήτρα της μάνας, τις συνθήκες στη διάρκεια των εννέα μηνών,τις συνθήκες του φυσικού, οικογενειακού και του  κοινωνικού περιβάλλοντος. Αλλά η ιδιοσυκρασία και ιδιαίτερα ο ψυχισμός καθορίζονται και από το σύνολο των αξιών τις οποίες εσωτερικεύει το άτομο. Ιδιοσυγκρασία και συνθήκες σε διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης, είναι δυνατόν να καθορίσουν το νόημα της ζωής και κατά συνέπεια τους στόχους του ατόμου, το οποίο είναι γενετικά δυνάμει κοινωνικό ον, αλλά γίνεται ενεργεία πολίτης με τη συνέργεια του συνόλου και των παραγόντων που αναφέραμε.
Ως προς την περίπτωσή μου, όπως αναφέρετε, υπήρξα τρεις φορές πανεπιστημιακός δάσκαλος κι ερευνητής. Γιατί τρεις φορές; Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα ωραίο, ορεινό χωριό της Κρήτης. Σε μια κοινωνία με κυρίαρχη ιδεολογία τον πατριωτισμό και τον χριστιανισμό, στην οποία επίσης επεβίωνε, ως οργανικό στοιχείο, η ανιμιστική αντίληψη για τον κόσμο (νεράιδες, φαντάσματα, δαίμονες, βρυκόλακες, όλο το σύμπαν των φανταστικών όντων με τα οποία είχε οικίσει τον κόσμο ο πρωτόγονος  άνθρωπος).
Πρώτα, λοιπόν, θαυμασμός για το μεγαλείο της φύσης και ταυτόχρονα τα κοινά σε όλους μας ερωτηματικά για το νόημα της ζωής. Ταυτόχρονα θρησκεία και πατριωτισμός. Ήξερα οτι θα σπούδαζα. Όμως τι; Εδώ επεμβαίνει το «τυχαίον»: ο εξωτερικός παράγων. Δηλαδή η μάχη της Κρήτης, η κατοχή κι η Αντίσταση. Θυμάμαι τα αεροπλάνα που πυροβολούσαν τα χωριά μας, τους Γερμανούς, το κάψιμο των χωριών και τις εκτελέσεις, ατομικές κι ομαδικές. Το αίσθημα της σκλαβιάς και της ταπείνωσης, εκτέλεση επτά ανδρών από την ευρύτερη οικογένειά μου. Ήταν φυσικό να θέσω, όπως και άλλοι, το ερώτημα: Ο Θεός είναι άδικος και κακός ή ανύπαρκτος; Έκανα κι εγώ λοιπόν την αφελή θεοδικία μου: ο Θεός είναι ανύπαρκτος, είναι δημιούργημα δικό μας. Αλλά οι αμφιβολίες παρέμεναν. Και τότε ήλθε το ΕΑΜ και η ΕΠΟΝ (1943). Επονίτης (1943). Μέλος του ΚΚΕ (1944). Τα δύο αυτά γεγονότα, μαζί με πλήθος άλλων γεγονότων και καταστάσεων, καθόρισαν την πορεία μου ή τη  βιογραφία μου, με τη φιλοσοφική έννοια του όρου.
Συγκεκριμένα, τα νέα δεδομένα καθόρισαν την αρνητική απάντηση στο θέμα τοου Θεού. Συνέπεια: το ανιμιστικό μου σύμπαν εξαρθρώθηκε, στοιχεία του όμως παρέμειναν, μεταλλαγμένα ως στοιχεία του κοινωνικού βίου. Το σύμπαν αυτό, αποκαθαρμένο  από τη μεταφυσική, παρέμεινε ως θαυμαστό και άξιο γιια ανάμνηση, στο βάθος του ψυχισμού μου.
Απαλλαγή από την ελπίδα και τον φόβο του Θεού. Από τον φόβο της κόλασης. Παρέμεινε η αγάπη για τη φύση. Το αριστοτελικό «θαυμάζειν». Τα βουνά, τη φύση τη δημιουργημένη από τον άνθρωπο, τη θάλασσα, τις νύχτες με τους έναστρους ουρανούς( που όπως λέει ο Καντ γέμιζε θαυμασμό την ψυχή του) .  Στροφή λοιπόν προς τις φυσικές επιστήμες που εκτός από το «θαυμάζειν» θα αποτελούσαν θεμέλιο της σοσιαλιστικής κοινωνίας . Επίσης από την οικογένεια και την κοινωνία, αλλά και από ιδιοσυγκρασία, εργατικότητα, κοινωνικότητα και εντιμότητα.
Αποτέλεσμα; Γοητεύτηκα από τη χημεία. Από το θαυμαστό παιχνίδι των ατόμων και των μορίων. Έδωσα εξετάσεις στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τώρα ανοίγονταν μπροστά μου ένας καινούριος κόσμος. Αλλά οι συναισθηματικοί μου δεσμοί με την αγροτική κοινότητα δεν κόπηκαν (και δεν κόπηκαν ούτε μετά από 65 χρόνια). Λοιπόν φοιτητής Χημείας. Μαθηματικά κι εργαστήρια  Χημείας και Φυσικής. Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό που με γοήτευε περισσότερο ήταν η Φυσική, αυτή καθεαυτή, και σύμφωνη με τις λανθάνουσες ακόμη φιλοσοφικές αναζητήσεις μου. Και τότε (1947) δημοσιεύτηκε το βιβλίο του Νίκου Κιτσίκη, πρωην Πρύτανη του Πολυτεχνείου, αντιστασιακού και μαρξιστή, Η Φιλοσοφία της Νεώτερης Φυσικής. Το βιβλίο αυτό μου αποκάλυψε έναν καινούριο κόσμο. Αποφάσισα λοιπόν να μεταγραφώ στο Φυσικό, χάνοντας έναν χρόνο σπουδών.
Εδώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου το παιχνίδι της αναγκαιότητας και του τυχαίου. Είχα αποφασίσει να γίνω φυσικός. Αντί για αυτό βρέθηκα στα Βούρλα, μετά στα Γιούρα υπότροφος επί 7,5 χρόνια στα ιδρύματα του κράτους των δοσιλόγων. Τώρα είχε πια αρχίσει μια άλλη ζωή για μένα, με καθοριστική συνέπεια για το μέλλον.

2. Είναι η παιδεία  ένας χώρος κατεξοχήν ουτοπικός;

Η παιδεία και κατά συνέπεια η επιστήμη είναι εξ ορισμού, μια ατέρμονη προσπάθεια (προσπαθεια χωρίς τέλος- Αλτουσέρ) για γνώση και αλλαγή του κόσμου. Τόσο η παιδεία όσο και η επιστήμη ως κοινωνική πρακτική ίναι, κατ’ αρχήν ρεαλιστικές. Η παιδεία αποτελεί έναν κοινωνικά οργανωμένο δημόσιο χώρο, ο οποίος υπηρετεί μια κοινωνία (παραγωγή, διοίκηση, ιδεολογία, κτλ). Μ’ αυτήν την έννοια, το περιεχόμενο της παιδείας είναι κοινωνικά (ταξικά) καθορισμένο. Αλλά ο κοινωνικός χαρακτήρας δεν αποκλείει το ουτοπικό στοιχείο, όταν αντιστοιχεί στην ιδεολογία ως συντήρηση ή της αλλαγής μιας κοινωνίας. Επίσης, η επιστημονική γνώση και έρευνα, βασικό στοιχείο της παιδείας, όψη της παιδείας, σχετίζεται οργανικά με την επιστήμη. Εδώ λοιπόν το ουτοπικό στοιχείο είναι βασικό: αναζήτηση των νόμων της φύσης, ανάδειξη αυτού που είναι κρυμμένο σε φανερό, απόπειρα ουτοπικών αναζητήσεων ή αντιλήψεων για τη φύση. Το ουτοπικό στοιχείο υπάρχει και στις κοινωνικές επιστήμες ως αναζήτηση μιας κοινωνίας που δεν υπάρχει ακόμα, αλλα που θα μπορούσε να υπάρξει ως υπέρβαση από το δυνάμει στο ενεργεία.  Ακόμη ως συγκρότηση μιας αντιδραστικής ουτοπίας, όπως η ουτοπία του νεοναζιστικού Ράιχ και της κυριαρχίας της Αρείας Φυλής, ή όπως η ουτοπική αλαζονία των ΗΠΑ που είναι προορισμένες από τον Θεό να κυριαρχήσουν και να εκπολιτίσουν τον κόσμο. (Όπως είναι γνωστό ο Μπους συνομιλούσε με τον Θεό όταν βομβάρδιζε και κατέστρεφε το Ιράκ).

4. Το θαυμάζειν του Αριστοτέλη αποτελεί στόχο για τη σημερινή εκπαιδευτική πολιτική;

Το αριστοτελικό θαυμάζειν και η απορία μπροστά στο Σύμπαν, στον εδώ τόπο και στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπινου όντος. Ειδικά έντονο είναι στην παιδική και στην νεανική ηλικία, καθώς οι αντινομίες της ζωής και γενικά η γκρίζα κοινωνική πραγματικότητα κάνουν να ατονεί αυτό το θαυμαστό ξάφνιασμα της ψυχής. Ο καταμερισμός εργασίας και η αποκοπή των μεγαλουπόλεων από τη φύση έχουν ως συνέπεια την ατροφία το θαυμασμού μπροστά στη φύση και στον κόσμο. Η ανθρωπιστική παιδεία θα μπορούσε να διεγείρει αυτή την αναγεννητική μέθεξη. Αλλά η παιδεία μας γίνεται όλο και πιο τεχνοκρατική και πεζή. Υπηρετεί όλο και περισσότερο την κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Γίνεται όλο και περισσότερο εξειδικευμένη. Αντί για να αναπτύσει τις δυνάμει δυνατότητες ενός ολοκληρωμένου ατόμου, δηλαδή την τάση του θαυμάζειν, της ονειροπόλησης, την αγάπη για τις τέχνες, τη φιλοσοφία και την επιστήμη, για τη γνώση, παράγει όλο και περισσότερα μονοδιάστατα όντα, ακρωτηριασμένα από τη χαρά της δημιουργίας και της γνώσης.

5. Το 1965 πετύχατε μια τριετή υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης για μεταπτυχιακές σπουδές Θεωρητικής Φυσικής, δηλαδή σπουδές σε μια μη κερδοφόρα για πολλούς επιστήμη. Ποιος ο ρόλος μιας τέτοιας επιστήμης στη σημερινή αγοραία κοινωνία;

Το 1965 πήρα επιτέλους διααβατηριο και φύγαμε για το Παρίσι. Με 15 χρόνια καθυστέρηση τόλμησα να επιχειρήσω αυτό που αντιστοιχούσε στις βαθύτερες επιθυμίες μου. Στο Ινστιτούτο Πουανκαρέ, με θαυμαστούς δασκάλους, και με πρώτο και καλύτερο τον Αχιλλέα Παπαπέτρου, άρχισα να επικοινωνώ με τον θαυμαστό κόσμο της μικροφυσικής, της κοσμολογίας και τον κόσμο της πυρηνικής φυσικής. Βέβαια είχα χάσει 15 χρόνια και η απόπειρα μου φαινόταν αφελής και ουτοπική.΄Αλλά η αγάπη για το άγνωστο, το λυτρωτικό θαυμάζειν, δεν είχε απονεκρωθεί. Το ίδιο ίσχυε  και για το πείσμα και την εργατικότητα.Είναι γεγονός πως δεν είχα διαλέξει καμία κερδοφόρα επιστήμη, όπως η πρώτη μου αγάπη, η χημεία.
Αλλά η ζωή μπορεί να είναι πάνω από τον υλικό κόσμο. Εξάλλου  η φυσική και η  χημεία μεταμόρφωσαν την κοινωνία μας προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Ειδικά η χημεία και η  πυρηνική φυσική είναι ένοχες (γίνονται ένοχες εξαιτίας της χρήσης τους  για την ενδεχόμενη αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας.Το τραγικό σύνθημα της Ρόζας «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» πρέπει σήμερα να αντικατασταθει  από το «παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία ή αυτοκαταστροφή». Κατά τον Μαρξ, μια ανταγωνιστική αντίθεση, όπως η αντίθεση αστικής τάξης και προλεταριάτουμπορεί να λυθεί ή με την καταστροφή του ενός πόλου (της αστικής τάξης) ή και των δυο. Η ευθύνη των επιστημόνων σήμερα αποκτά νέο περιεχόμενο.

6. Κατά τη γνώμη σας, ποιο είναι σήμερα το κεντρικό φιλοσοφικό ερώτημα;

Το κεντρικό ερώτημα της φιλοσοφίας από την εποχή των προσωκρατικών  ιδρυτών του φιλοσοφικού λόγου, και μέχρι σήμερα, είναι οι  σχέσεις ύλης και πνεύματος. Δηλαδή το ερώτημα που αφορά την προτεραιότητα, οντολογική και χρονική, της ύλης ή του πνεύματος. Οι ιδεαλιστικές φιλοσοφίες θεμελιώνουν την οντολογία τους στην προτεραιότητα κάποιας πνευματικής αρχής.  Οι υλιστές, το αντίθετο. Όπως λέει ο Γκράμσι και όπως αποδεικνύουν οι σημερινές επιστήμες, το πνεύμα δεν υπάρχει στην απαρχή του κοσμικού γίγνεσθαι. Το πνεύμα είναι δυνατότητα της ύλης, η οποία έχει φτάσει χάρη στον αυτοδυναμισμό της σ’ ένα υψηλό επίπεδο αυτο-οράνωσης, προϋπόθεση και συνέπεια μιας κοινωνικής ζωής. Για τον διαλεκτικό υλισμό, το οντολογικό ερώτημα συνδέεται διαλεκτικά με το γνωσιοθεωρητικό. Γνωρίζουμε τον κόσμο αλλάζοντάς τον και τον αλλάζουμε όσο βαθύτερα τον γνωρίζουμε. Ο θετικισμός, και ιδιαίτερα οι νεώτερες μορφές  του υποστήριξαν ότι το οντολογικό ερώτημαστερείται νοήματος. Γενικότερα, κατα το ρεύμα αυτό, οι φιλοσοφικές προτάσεις στερούνται νοήματος επειδή δεν είναι επαληθεύσιμες. Οι μεταμοντέρνοι, με τη σειρά τους,  απορρίπτουν όλες τις μεγάλες αφηγήσεις, μαζί και τη φιλοσοφία.  Αλλά τόσο η ξηρότητα και η πενία του θετικισμού, όσο και το χάος των μεταμοντέρνων, είναι προϊόντα των αντινομιών, της κρίσης και του ατομισμού της εποχής μας. Το οντολογικό ερώτημα εγκαταβιώνει στα βάθη του ψυχισμού του νοήμονος ανθρώπινου όντος και αναδύεται στο επίπεδο  της συνείδησης ως ερώτημα, σε εποχές κρίσης, αλλά και ανθρώπινης ευδαιμονίας. Το οντολογικό ερώτημα θα συνοδεύει τους ανθρώπους όσο θα υπάρχει ανθρωπότητα.

7. Σε εκπαιδευτικό και όχι μόνο επίπεδο, εντός κι εκτός Ελλάδας, ανακύπτει συχνά η σχέση θρησκείας κι επιστήμης. Ακόμα και στα σχολικά εγχειρίδια αναπαράγεται η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού. Γιατί αποτελεί ακόμα διακύβευμα η παραδοχή μιας επιστημονικά αποδεδειγμένης άποψης;

Ο Θεός και οι θεοι των Αρχαίων είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Φανταστικά όντα, απάντηση στα ερωτήματα του ανθρώπου και στις δυσκολίες της ζωής. Πρώτος ερμήνευσε με αυτόν τον τρόπο τη γένεση των θεών ο Ξενοφάνης. Ακολούθησαν ο Μαρξ και πολλοί άλλοι. Ο Νίτσε και πολλοί άλλοι κήρυξαν το «αθάνατο» των θεών. Αλλά οι θεοί ζούν ανάμεσά μας ως καταφύγιο, ελπίδα, τιμωροί και εξουσιαστές. Σε εποχή κοινωνικών κρίσεων εμφανίζονται σωτήριακές θρησκείες όπως ο Ορφισμός σε μας και ο Χριστιανισμός.
 Σήμερα η επιστήμη θεμελιώνει μια κοσμοαντίληψη υλιστική και διαλεκτική. Ιδιαίτερα ο δαρβινισμός και οι σύγχρονες επιστήμες θεμελιώνουν την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου, επιβεβαιώνοντας τις φιλοσοφικές διαισθήσεις των  Προσωκρατικών  και ιδιαίτερα των Ατομικών φιλοσόφων. Ακόμα και ο Πάπας παραδέχτηκε ότι ο Δαρβινισμός είναι περισσότερο από επιστημονική υπόθεση, υποστηρίζοντας , παράταύτα, τη μεταφυσική αντίληψη για την ψυχή (αντίληψη των Πυθαγορείων, του Πλάτωνα και του χριστιανισμού). Γιατί λοιπόν ο «ευφυής» σχεδιασμός διδάσκεται ακόμα στα σχολεία, δηλαδή η άποψη ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από έναν μεγάλο Αρχιτέκτονα ή Γεωμέτρη;
Η εξήγηση είναι εύκολη. Η θρησκεία κατά τον Μαρξ είναι καταφύγιο για το αλλοτριωμένο ανθρώπινο όν. Είναι ένας φανταστικός κόσμος, μεταφυσικό καταφύγιο,  απατηλό φως παρηγοριάς. Ταυτόχρονα είναι το όπιο του λαού. Ο καπιταλισμός έχει αγγίξει τα ιστορικά του όρια. Σε εποχές δυστυχίας και ανασφάλειας όπως η δική μας, οι άνθρωποι αναζητούν καταφύγια. Έναν κόσμο πέρα από την κοιλάδα των δακρύων. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται αυτή την ανάγκη.

8. Μπορεί η εκπαίδευση να είναι πολιτικά και ιδεολογικά ουδέτερη;

Η δημόσια παιδεία οργανώνεται από το κράτος. Αλλά και η ιδιωτική δεσμεύεται από αντίστοιχους κανόνες. H  κυρίαρχη ιδεολογία μιας κοινωνίας είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η παιδεία συνεπώς, ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, δεν μπορεί να είναι  ουδέτερη. Παράγει, διδάσκει κι επιβάλει την κυρίαρχη ιδεολογία. Βέβαια, οι φυσικές επιστήμες δεν είναι ταξικές. Η κατανόηση όμως και η εφαρμογή τους καθορίζοονται από την κυρίαρχη ιδεολογία και από τις ανάγκες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου  παραγωγής. Όμως, οι προηγούμενοι καθορισμοί δεν είναι απόλυτοι. Δεν επιβάλλονται με κάποια μηχανιστική νομοτέλεια. Η παιδεία είναι πεδίο ταξικής πάλης. Γι’ αυτό και σε αντίθεση με τον ταξικά καθορισμένο  χαρακτήρα της γίνεται, λιγότερο ή περισσότερο,  παράγων διαφωτισμού χάρη στους αγώνες των εκπαιδευτικών, των εκπαιδευομένων και  των προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας.

9. Το τελευταίο διάστημα τίθεται εμφατικά το ζήτημα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου με την παράλληλη δραματική αλλαγή των συνθηκών εργασίας των εκπαιδευτικών. Ποια είναι η θέση ενός σημερινού δασκάλου απέναντι στην κατάσταση που βιώνει;

Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών! Αλλά ποιος θα αξιολογήσει τους αξιολογητές; Τι ξέρει ο Έλληνας ή ακόμα περισσότερο ο ξένος από τη ζωή των πανεπιστημίων στα οποία δεν ανήκει; Και με ξένη γλώσσα, ο φωτισμένος  ξένος θα επικοινωνήσει με το σύνολο των συντελεστών του Πανεπιστημίου; Και σε πόσο χρόνο θα γνωρίσει και θα αξιολογήσει; Η πρόσκληση ξένων αξιολογητών, επιστημόνων αναγνωρισμένου κύρους ή διαπλεκόμενων μετριοτήτων είναι ένδειξη της εγχώριας κρατικής και κομματικής δουλοπρέπειας και του κληρονομημένου ραγιαδισμού. Αξιολόγηση πρέπει να γίνεται!
Αλλά με ποια κριτήρια και από ποιους; Με κριτήρια ποιοτικά κι όχι μόνο ποσοτικά και από το σύνολο των εκπαιδευτικών του κάθε ιδρύματος και από τον κάθε τομέα του πανεπιστημίου. Μια τέτοια αξιολόγηση δεν θα είναι κατ’ ανάγκην απολύτως αντικειμενική. Αλλά είναι η μόνη επιτρεπτή.
Ως προς τους εκπαιδευτικούς, αντί η κυβέρνηση να απολύει με αόριστα, αδιαφανή κριτήρια, θα έπρεπε, αν δεν ήταν κυβέρνηση εντολοδόχων, να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση των λειτουργών της παιδείας, να εφαρμόσει στην πράξη το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των ιδέων και να εκσυγχρονίσει με αντικειμενικά κριτήρια τη «διδακτέα ύλη».

10. Ο δρόμος της επανάστασης περνά από την εκπαίδευση;

Ο δρόμος της επανάστασης περνά και από την εκπαίδευση. Γνωρίζουμε τον κόσμο για να τον αλλάξουμε και τον γνωρίζουμε αλλάζοντάς τον. Η ρήση αυτή του μαρξισμού προσδιορίζει γενικά τη σχέση της παιδείας και της γνώσης με την επανάσταση. Γενικά! Ειδικά, το σχολείο αναπαράγει και αναπτύσσει την αστική αντίληψη για τον κόσμο. Αλλά τόσο οι εκπαιδευτικοί, όσο και οι εκπαιδευόμενοι δεν υπάρχουν έξω από την κοινωνία.  Είναι πολίτες που βιώνουν την κοινωνική πραγματικότητα: τις υπάρχουσες καταστάσεις, τις αντιθέσεις του κοινωνικού σχηματισμού, τις λανθάνουσες δυνατότητες του και τα ιδεολογικά ρεύματα που τον διαποτίζουν. Εν τέλει, το σχολείο είναι κι αυτό πεδίο ταξικής πάλης. Μ’ αυτή την έννοια, μετέχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στην κυοφορούμενη, ενδεχομένως, κοινωνική επανάσταση.
Αλλά το σχολείο δεν θα είναι ο οργανωτής και η πρωτοπορία του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πρωτεύον κι αναγκαίος είναι ο ρόλος των κομμάτων, των συνδικάτων, των κοινωνικών, ιδεολογικών και άλλων κινημάτων.
Κατά συνέπεια, αναγκαίος όρος για την επανάσταση είναι η κατάκτηση ως ιδεολογικής ηγεμονίας της εργατικής τάξης και των συμμαχικών υποτελών τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας. Τα κόμματα, η εκπαίδευση, οι εκπαιδευτικοί, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες μπορούν να παίξουν τον ρόλο των εκπαιδευτών, των δυνάμειεπανασταστικών δυνάμεων. Αλλά και οι εκπαιδευτές πρέπει να εκπαιδευτούν που σημαίνει ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, ειδικά ελεύθερη κριτική, οργανική σχέση διανόησης και εργατικής τάξης. Κόμμα, οργανωτής συλλογικής μάχης για ιδεολογική ηγεμονία, κόμμα που θα οργανώνει και θα διδάσκει αλλά και θα διδάσκεται από τη σοφία του λαού, από τη γνώση των οργανικών διανοουμένων και ευρύτερα της προοδευτικής διανόησης.

3.6.14

Η Τραπεζαρία (φινάλε) ΨΥΧΗ ΣΩΜΑ ΖΩΗ, ΣΩΜΑ ΖΩΗ ΨΥΧΗ, ΖΩΗ, ΨΥΧΗ ΨΥΧΗ ΨΥΧΗ

Τώρα τελευταία είχα συχνά αυτό το επίμονο όνειρο. 
Δίνουμε αυτό το τέλειο πάρτυ.
Έχουμε πάλι την τραπεζαρία μας, ........
........
Και έχω καλέσει όλους τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Δεν εννοώ μόνο τους παλιούς μας φίλους. 
Εννοώ τον κάθε ένα που κάποτε γνωρίσαμε και συμπαθήσαμε! 
....................
....................
Και τα παιδιά μας είναι καλεσμένα.
Όλοι θα γυρίσουν όπου κι αν είναι. 
.......................................
....., και όλοι θα περάσουν υπέροχα. 
Ο άντρας μου γελάει όταν του λέω τ’ όνειρό μου. «Έχεις συνειδητοποιήσει» λέει «τι κοστίζει ένα τέτοιο πάρτυ;»

Ε, λοιπόν, το ξέρω. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως θ’ άξιζε τον κόπο. 

7-8/6/14 - Η Τραπεζαρία - Θέατρο - στο Cabaret Voltaire


Η 'ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ' το θεατρικό έργο του Albert Ramsdell Gurney Jr.,ένα από τα πιό πολυπαιγμένα και αγαπητά έργα παγκοσμίως, ανεβάζει η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΛΙΜΟΥ- 'Παρά Θιν' Αλός', στο Cabaret Voltaire, στο Μεταξουργείο, στις 7 και 8 Ιουνίου. Ώρα έναρξης : 9 μ.μ.
Σκηνοθεσία : Βαρβάρα Δούκα
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου