Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

31.10.17

Παραγκωνισμένος κομπάρσος

[Στην οικογένειά μας το χρήμα ήταν ένας παραγκωνισμένος κομπάρσος.
Μοναδική αξία είχαν τόσα άλλα, τόσα πολλά΄ για το χρήμα όμως καμιά αναφορά.
Βόλτες, παγωτά, σινεμά, τραπεζώματα, μουσικές, παιχνίδια, καλέσματα, εκδρομές μπουλούκια.
Όλα αυτά μέχρι εκείνο τ’ απόγευμα του 1969.
Στον ίδιο χώρο μαμά-παμπάς κι εγώ. Κοίταζα; Έκανα ότι κοιμόμουνα; Ήμουν απλώς αόρατη γι’ αυτούς; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι.
Η χροιά της φωνής της μαμάς μου μ’ έκανε να δώσω σημασία στην κάθε λέξη:
"«Είμαι 37 χρονών πατέρας τριών παιδιών, υπάρχει απόλυτη ανάγκη να υποβληθώ σε επέμβαση καρδιάς΄ μεγάλο το κόστος... τα χρήματα δεν φτάνουν... αν δύνασθε όπως…».
- Μήπως είναι καλύτερα:
«Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος και πατέρας είναι επείγον να υποβληθεί σε επέμβαση καρδιάς… επειδή δεν δυνάμεθα… αν δύνασθε...".
Έλεγε και ξανάλεγε, διόρθωνε΄ ο μπαμπάς μου δεν έλεγε λέξη, σα να μην ήθελε να τον αφορά αυτή η ικεσία. Εκείνη όμως τά ‘γραφε, τά ‘σβηνε ξανά-μανά σε καινούργιο χαρτί, μ’ ωραία γράμματα΄ σαν ζωγραφιές ήταν οι λέξεις κάποιος να γυρίσει να τους δώσει σημασία.
Ξανά και ξανά, κάπου η φωνή της παραπατούσε έπεφτε, σηκωνόταν, προσπαθούσε να σταθεί, να φανεί αλύγιστη.
Κι όμως δεν είδε πίσω από τις πλάτες τους σκιές να θεριεύουν η περηφάνια κι η απελπισία. Αγριοκοίταξε η μία την άλλη με τα δόντια σφιγμένα. Να μη τολμήσει και ουρλιάξει η μια, να μη συρθεί η άλλη. Τρέμανε όμως κι οι δυό. Δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά, στοίχειωσαν έτσι μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Έκλεισα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη δω και να μην ακούσω άλλο. ¨Ετρεξα και ξέθαψα το μικρό μου θησαυρό, το παραφουσκωμένο πλαστικό κόκκινο γουρουνάκι΄ όλα μου τα δώρα, τα χαρτζιλίκια εκεί. Χωρίς κουβέντα τέντωσα τα χεράκια μου προς τον μπαμπά μου.
Το κατάλαβα από το πικρό του μειδίαμα, ήδη. «Είναι λίγα, δεν φτάνουν Εφούλα». Σίδερα βαριά τα χέρια μου, καρφιά τα λόγια και το χειρότερο πρώτη φορά θυμάμαι ότι πλησίασα τόσο κοντά του, πρώτη φορά ήμουν μόνο εγώ, από τις τρεις του κόρες. Να ‘μουν κι εγώ που θα τον αγκάλιαζα, θα ‘ταν αυτός τώρα ο θησαυρός μου, αυτός της μνήμης.
Νά ‘χεις το νου σου το σιωπηλό παιδί είναι εκεί και καταγράφει τα πάντα όσο δεν θες να θυμάσαι, όσα φοβάσαι να δεις.
Όσο για τον απ’ ανάγκη πρωταγωνιστή, στη σκηνή έμεινε να παίξει τον αηδιαστικό του ρόλο΄ ένας χαιρέκακος επαίτης, αλαζόνας κι απειλητικός στις τέσσερις ακρωτηριασμένες μας ψυχές.]
Ε.Π. - Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
---
Για την παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης, σήμερα.
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου