Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

23.6.18

Σκέψεις για το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» της Κρυσταλίας Πατούλη


Δεν ήξερα τι να περιμένω όταν είδα την ανακοίνωση του σεμιναρίου. Φανταζόμουν πως μέσα από μια σειρά ασκήσεων καταλαβαίνεις τα βασικά θέματα που σε απασχολούν σαν άνθρωπο, κυρίως υπαρξιακά και μέσα από το σεμινάριο μαθαίνεις να τα διαπραγματεύεσαι και να τα εκφράζεις.

Αν με ρωτούσαν τι τίτλο θα έβαζα στη διαδικασία αυτή θα έλεγα κάτι σαν... «Πως να ανακαλύψεις, να έρθεις σε επαφή και να εκφράσεις τον δημιουργικό σου εαυτό μέσα από ένα βιωματικό και υπαρξιακό σεμινάριο δημιουργικής γραφής».

Ανήκω σε μια γενιά (βέβαια αυτό ίσως να είναι φαινόμενο και άλλων γενιών) όπου οι δημιουργικοί άνθρωποι που συναναστρέφομαι και με τους οποίους έχω κοινή πορεία είναι/είμαστε μπλοκαρισμένοι. Λόγω συνθηκών, τρόπο μεγαλώματος, κρίσης κλπ., η γενιά μου μεγάλωσε με την πίστη ότι έχει πρόσβαση στην «ευκαιρία». Τα φοιτητικά μας χρόνια ήταν σαν το ταξίδι για το «Αμερικάνικο Όνειρο» που ναι μεν έγινε αλλά λόγω κρίσης προσγειωθήκαμε σε μια χρεωκοπημένη χώρα. Δε ζήσαμε πόλεμο και χούντα για να βιώσουμε στο πετσί μας την αγωνία της ύπαρξης. Τα έχουμε μάθει αυτά παπαγαλία από το σχολείο. Έτσι, δεν είχαμε εφόδια ή την αντοχή αν θες, να υπερασπιστούμε τον δημιουργικό μας εαυτό σε ασταθείς και δύσκολες καταστάσεις. Οι περισσότεροι γνωστοί καλλιτέχνες της γενιάς μου υποφέρουμε καλλιτεχνικά γιατί χάσαμε επαφή με τον δημιουργικό μας εαυτό (αν την είχαμε δηλαδή βρει και ποτέ). Μας έμεινε η «τέχνη» μας σαν τεχνική. Αλλά πασχίζουμε να έρθουμε σε επαφή με τον μέσα μας κόσμο και να τον εκφράσουμε. Αδυνατούμε να συνδέσουμε την υπαρξιακή μας αγωνία με το κοινωνικό σύνολο. Να γίνει το εγώ -εμείς, να κουμπώσει με την κοινωνικοπολιτική συνθήκη που ζούμε και τέλος να εκφραστεί. Γι’ αυτό το λόγo θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα το σεμινάριο αυτό σε οποιοδήποτε δημιουργό από συγγραφείς, σκηνοθέτες έως και ζωγράφους.

Δε φανταζόμουν πως το σεμινάριο θα με «τάραζε» τόσο. Ένιωσα πολλές φορές το κεφάλι μου να καίγεται, αίσθηση που είχα μέχρι πρότινος μόνο έπειτα από θεραπευτική συνεδρία. Δεν ήξερα ότι ο συγγραφικός μου εαυτός με ξέρει καλύτερα από ότι εγώ την ίδια. Ήξερα πως κουβαλάω «Τις φωνές» άλλων ανθρώπων από την οικογένεια μου και από τη ζωή μου γενικότερα, αλλά δε φανταζόμουν ότι έχουν τόσο ζωντανή θέση στη ζωή μου και πως ακούγονται μέσα από τη δική μου φωνή όταν γράφω. […]


Κρυσταλία σε ευχαριστώ πολύ για τη γενναιοδωρία με την οποία προσέφερες τις γνώσεις σου. Η ασφάλεια που ένιωσα με έκανε να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου και να εκφράσω όσο αντέχω τον δημιουργικό μου εαυτό. Είναι σίγουρα ένα σεμινάριο που άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζω την τέχνη μου.

Ε. 

9-6-2018



Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου