Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

8.12.12

"Αχ παλικάρι μου, τα τραίνα φύγαν..." Λευτέρης Παπαδόπουλος - Μάνος Λοΐζος

Λευτέρης  Παπαδόπουλος - Μάνος Λοΐζος

΄΄Αχ παλικάρι μου, τα τραίνα φύγαν
δεν έχει δρόμο για μισεμό
κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό
ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ, πες μου που πήγαν
Αχ παλικάρι μου΄΄
Λ.Π

Αισθάνομαι πολύ μικρή για να μιλήσω για εποχές και αισθήματα που δεν έζησα παρά μόνο στη φαντασία μου.
Από τα χρόνια του δημοτικού, παρακολουθώντας μανιωδώς τις παλιές ελληνικές ταινίες, γοητευόμουν από την καθαρότητα, την απλότητα των τραγουδιών, των ανεπιτήδευτων καθημερινών ανθρώπων. Η ρίζα εκείνη που δένει τους αιώνες ήταν καλά στερεωμένη μέσα μου. Η φιγούρα του Πουλόπουλου με το μπουζούκι στις ολάνθιστες αυλές με   καθήλωνε, μ έκανε να αισθάνομαι μια γλυκιά απεραντοσύνη, άνοιγε η καρδιά μου. Η ευγένεια του αλήτικου πάθους, η μεστή πίκρα της αλάνας.
Την πρώτη επαφή μου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο την οφείλω στον παππού μου που αγαπούσε πολύ την ΄΄ Τζαμάικα΄΄ και το ΄΄ Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου΄΄. Μεγαλώνοντας, έβλεπα πως πολλά από τα τραγούδια που με συγκινούσαν υπογράφονταν από αυτόν. Τον θεωρώ κορυφαία φιγούρα του ελληνικού τραγουδιού- πουθενά αλλού δεν έχω συναντήσει έναν τόσο παρθένο, αμόλυντο λόγο. Θέλει βαθιά ψυχή να γράψεις τόσο απλά μα μαρτυρικά σχεδόν εύστοχα. Φέρει μέσα του ( όπως και οι υπόλοιποι σπουδαίοι δημιουργοί της εποχής του ) μια εποχή, στερημένη, κακοποιημένη, προδομένη μα ΓΝΗΣΙΑ. Ωστόσο, εύκολα και προκλητικά θα μπορούσε κανείς να προσάψει μια ευκολία στον στίχο του Παπαδόπουλου, του Γκάτσου, της Παπαγιαννοπούλου κ.α.  Ήταν οι περίφημοι γνωστικοί που προφήτεψε ο Παπαδόπουλος στο ΄΄ Κάποτε θα ΄ρθουν΄΄ και το σχήμα που δεν τους χώρεσε.
Όσο για τον Μάνο Λοίζο.. Η πιο ερωτεύσιμη φωνή ( πριν και μαζί με τον Πουλόπουλο και μετέπειτα τον Νταλάρα )...
Aναμφισβήτητα, ο΄΄ δρόμος του ελληνικού τραγουδιού είχε και τη δική του ιστορία΄΄
Ας τους απολαύσουμε ...σιωπώντας.

Έγραψα 1200 τραγούδια, έχασα 1200 μέρες απ τη ζωή μου. Το σημαντικότερο πράγμα είναι να ζεις, διότι με το να γράφεις τραγούδια, βιβλία, ή με το να ζωγραφίζεις δεν ζεις, χάνεις ζωή. Η ζωή είναι στην εξοχή, στο δρόμο, στην ταβέρνα, στην παρέα, στον έρωτα, παντού. Θα προτιμούσα να έχω ζήσει διπλά τη ζωή μου, να έχω διασκεδάσει περισσότερο, να έχω ταξιδέψει πολλαπλά, παρά να έχω γράψει αυτά τα 1200 τραγούδια. Το οποίο τι σημαίνει; Ατελείωτες ώρες δουλειάς. Διότι ένα τραγούδι, δεν είναι μόνο αυτό που ακούμε. Περνάει από πολλαπλές επεξεργασίες της ψυχής, του νου και της γνώσης. Για να βγουν αυτά τα τραγούδια, εγώ έχω περάσει ατελείωτες ώρες μοναξιάς, υπό συνθήκες- πολλές φορές- τραγικές.

«Το γράψιμο, είναι πολύ μεγάλη μοναξιά. Αν υπάρχει έστω και μία μύγα στο χώρο να τριγυρνάει, πάει, τελείωσε η περισυλλογή. Η απομόνωση γίνεται κατά μόνας. Επίσης, πολλά τραγούδια μου τα έχω γράψει περπατώντας ή κάνοντας ένα αυτοσχέδιο ψαροντούφεκο- όσο είμαι στη θάλασσα, σκέφτομαι τραγούδια και σχεδιάζω.

Πηγή: yxatzigeorgiou.blogspot.com/
Λένε, επίσης, για το Λοίζο, πως, αν ζούσε, το τραγούδι σήμερα θα ήταν διαφορετικό. Ποιο μπορεί να ήταν λοιπόν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Λοίζου που δεν μπορεί να αναπληρωθεί και λείπει από το ελληνικό τραγούδι ; Μας απάντησε ο Γιώργος Νταλάρας: «Πιστεύω απόλυτα στην καταλυτική παρουσία του Λοίζου στο ελληνικό τραγούδι. 
Ο Λοίζος ήταν ένας πολύ έξυπνος μουσικός και ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και συνειδητοποιημένος πολίτης. Αφουγκραζότανε την αγωνία αλλά και τις επιθυμίες του κόσμου στις καλές και τις κακές στιγμές και τις έκανε τραγούδι. Ο Λοίζος δεν είχε παθολογικούς εγωισμούς, “να διατηρήσω τη γραφή μου, το ύφος, τη γραμμή μου”. Έγραφε τραγούδια πολιτικά όταν ήθελε και όταν έπρεπε, όπως έγινε με “Τα τραγούδια μας”, έγραφε θαυμάσια λαϊκά όπως έγινε με τα “Τραγούδια της Χαρούλας” και τα τραγούδια του Ρασούλη. 
Έγραφε ροκ μπαλάντες όπως έγινε στο “Για μια μέρα ζωής”. Έγραφε υπέροχα έντεχνα λαϊκά τραγούδια με τον πρωτομάστορα Λευτέρη Παπαδόπουλο στις “Θαλασσογραφίες” και στο “Να ’χαμε τι να ’χαμε”. 
Τραγούδια διαχρονικά σαν το “χελιδόνι” και τα “πουλιά” γιατί αγαπούσε και θαύμαζε όπως μου έλεγε χωρίς κανένα κόμπλεξ και απίστευτη γενναιοδωρία τα τραγούδια του Κουγιουμτζή. Αυτό λείπει λοιπόν από το τραγούδι. 
Λείπουν άνθρωποι με την μουσική ευελιξία, το χιούμορ, την καθαρότητα, την εξυπνάδα, την απλότητα, τη συμμετοχή στα κοινά του αξέχαστου Μάνου». (65)Τι ήταν λοιπόν τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου στο τραγούδι μας, αλλά, κυρίως, στη ζωή μας;
Το θέτει ποιητικά ο Χρήστος Λεοντής: «Τα τραγούδια του ήταν αυτό που λέει ο Ρίτσος στο “Καπνισμένο Τσουκάλι”,” ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα …”» (66).

Κείμενο: Τάσος Π. Καραντής

http://www.youtube.com/watch?v=orYXzepE3_c&feature=player_embedded#!
ΑΧ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ, ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΦΥΓΑΝ..
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΜΙΣΕΜΟ..
ΚΙ ΟΣΟΙ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΛΥΤΡΩΜΟ...
ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ..

http://www.youtube.com/watch?v=prK170tJe6k&feature=player_embedded

http://www.youtube.com/watch?v=4XBeP78kbNI&feature=player_embedded

ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΚΑΦΕΝΕ, ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΡΗΜΑΔΙ..
ΑΧ ΝΑ ΤΑΝΕ ΚΑΡΑΒΙ...
ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝΕ

http://www.youtube.com/watch?v=7f4v0Ag8BZY&feature=player_embedded


Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου