Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

19.9.12

Παραγραφος οικογενειακης στιγμης, λοιπον.



Παραγραφος οικογενειακης στιγμης, λοιπον.

Γιαννενα σε παλιο διοροφο σπιτι. Τουρκικο. Αγορασμενο απο τον προπαπο μου δημοσιο υπαλληλο της εποχης! Θεση περιοπης που του εξασφαλισε γαμο με την προγιαγια μου πλουσια τσελιγκοπουλα απ το Ζαγορι με 3000 προβατα και 500 γιδια!!!

Μετακομισε μαζι του στα Γιαννενα και συμπεραινω πως αυτος ... ως δημοσιος υπαλληλος δε θα μπορουσε με ενα μισθο... και ετσι προφανως με κονε, μπορει να καταφερε να χτυπησει καναν πληστηριασμο για τουρκικο σπιτι κεκλεισμενων των θυρων, με αποτελεσμα να παρει εκεινο το σπιτι με το τεραστιο κηπο κοντα στο κεντρο της πολης ο οποιος κηπος αργοτερα επωληθει αντιπαροχη σε εργολαβο της εποχης που εκανε τεραστια περιουσια χτιζοντας σπιτια με αντιπαροχη!

Αλλα ελεγα για την οικογενειακη στιγμη.
Καθισμενοι λοιπον οικογενειακως Εγω η μανα μου κι ο πατερας μου στην τραπεζαρια του σπιτιου. Ο πατερας μου να τρωει γαλα τριφτα στο πιατο με το κουταλι.
Η μανα μου να καθεται σε πολυθρονα χωρις γερουλι μια και εγω ειχα τη συνηθεια να παιζω με τα χερουλια της και ειχα με τα πολλα καταφερει να το ξεκωλωσω! :Ρ
Ομως τα επιπλα για τη μανα μου ειχαν συναισθηματικη αξια. Ακομα τα φυλαει σε καποια αποθηκη! Κι ας εχουνε μαλλον σαπισει εκει μεσα απ την υγρασια. Γι αυτην ειναι κειμηλια ιερα...

Αλλα πισω στο προκειμενο. Ο πατερας μου τρωει σουπα. Βλοσυρος ανθρωπος Δεξια φιλοχουντικη στοφα. Ηταν και στο ΕΔΕΣ! Αντικομουνιστης. Με φασιστικη συμπεριφορα. Ζωδιο Ταυρος γαρ.
Αποτομος τυπος καλοφαγας τσιγκουνης λιγο χοντροκοπια στους τροπους και με μεγαλη ιδεα περι των ποιητικων του ικανοτητων!
Η μανα μου μαλακος ανθρωπος ιχθυς αν και δολοπλοκα στο παρασκηνιο παντα φανταζε ως η αδυναμη φιγουρα μεταξυ των δυο. Αν και σε τελικη αναλυση μαλλον ηξερε να χρησιμοποιει προσωπα και καταστασεις...
Ο πατερας μου τρωει τη σουπα λοιπον εκστομιζοντας απαξιωτικα σχολεια προς την μητερα μου. Παντα το επαιζε ξερολας και σωστος , "ο παλιοφασιστας".
Η δε εξτρα πινελια με την ποιηση συνεθετε μαζι με τα υπολοιπα ενα αξιοπεριεργο και συναμα αταιριαστο μωσαικο συναισθηματικων χαρακτηριστικων που σε μενα παντως παντα προκαλουσε το γελιο.
Αυτα σκεφτομουνα βλεποντας τον να ρουφαει τις γουλιες το γαλα κανοντας εκεινο το χαρακτηριστικο θορυβο.
Οι απαξιωτικοι χαρακτηρισμοι του ερχοταν προς τη μανα μου κυριως οταν αυτοι εκανε νυξεις περι ανεμων και υδατων.
Καυτηριαζε με καπως επιθετικο και προσβλητικο υφος καθε ενεργεια της μητερας μου ακομα και για τα πιο απλα πραγματα.
Ηταν μερικες μερες που απλα οτι και να του ελεγε καποιος προσπαθουσε να τον μειωσει να τον κανει να αισθανθει ηλιθιος.
Δεν συμμετειχα φυσικα στη διενεξη τους. Κατα βαθος ηταν ατομα πλασμενα ο ενας για τον αλλον.

Απλα κοιταζα να σπασω κι εγω την πλακα μου μαζι του. Πεταγα κανα σχολιο που και που αναγνωριστικο.
Ηθελα κατι να του πω να τον κανω να αισθανθει embarassing να τον φερω σε δυσκολη θεση. Ετσι θα ασχολιοταν με τη δικη του "αμυνα" αφηνοντας ησυχη τη μητερα μου....

Τελοσπαντων που μειναμε; Α ναι! ρουφωντας τη σουπα και σχολιαζοντας θεματα της καθημερινοτητας με τη μανα μου με καπως απαξιωτικους χαρακτηρισμους στις δικες τις θεσεις ως προς τα γεγονοτα της καθημερινοτητας.

Γενικα ο πατερας μου ηταν μεγαλος φανφαρας. Και η καλυτερη δουλεια που θα ειχε κανεις να κανει ηταν να πιστευει μονο τα μισα απ οσα ελεγε. Ειδικα ως προς τα θετικα γεγονοτα.
Ισως γι αυτο σιχαινομαι τους φανφαρες και τους δηθεν. Σιχαινομαι αυτους που κρυβονται πισω απο φανταχτερα ονοματα και τιτλους. σιχαινομαι τις αυθεντειες.
Ο πατερας μου το παιζε αυθεντια σχεδον στα παντα. Και δεν ηταν αυθεντεια σε τιποτα. Ολο φανφαρες και αρλουμπες.
Ποτε η επιφανειακοτητα δεν βρηκε ενα τοσο αξιο εκφραστη! Ο "μεγας ποιητης" αφου εφαγε τη σουπα με το γνωστο χονδροειδη τροπο ρουφωντας με το χαρακτηριστικο ηχο φρρρρρ φρρρρρ, μας ανακοινωσε οτι εχει ολοκληρωσει τη νεα του ποιητικη συλλογη! Και προτιθεται να μας διαβασει καποια απ τα ποιηματα του.
Κλεφτη ματια στη μανα μου κοιταζομαστε με ματιες ολο νοημα και εχουμε συννενοηθει αμεσως. Και οι δυο θεωρουμε οτι τα ποιηματα ειναι μαλακια. Αλλωστε ενας τυπος με φινετσα Μιχαλολιακου και Παπαδοπουλου τι ευαισθησια να εχει.
Τα ποιηματα του πατερα μου παντα μου θυμιζαν αυτα τα φασιστικα κιτσατα σπιτια.
Αμα δεν ξερεις τι εννοω υπαρχουν καποια τετοια στην Αθηνα με εξωφρενικους συνδιασμους χρωματων πολυκατοικιες, με χρυσους κοιωνες και αλλα τετοια αξεσουαρ. Εκει που ο αρχαιος ελληνικος πολιτισμος συναντα το ΚΙΤΣ! χαχαχα!

Και τα ποιηματα του πατερα μου ηταν κατι αντιστοιχο.
Η αποθεωση της επιφανειας και της σοβαροφανειας και η επιδεικτικη χρηση εντυπωσιακων λεξεων κενων περιεχομενου οπως "αιθερωβαμωνες" "χρυσοπηκλιτα" καθως και πληθος καθαρευουσιανικων εκφρασεων που εχουν μια περισοτερη ταση να χρησιμοποιουν οι αμορφωτοι δεξιοι που θελουν να παραστησουν τους λογιους.
Το αντιθετο δηλαδη του Καρυωτακη και του Ριτσου η του Βαρναλη.

Επιτηδευγμενα ποιηματα που πιο πολυ προσπαθουσαν να εντυπωσιασουν τους ανοητους κι επιφανειακους ακροατες πολλοι εκ των οποιων ηταν συνηθως κατοχοι πτυχιων περιοπης και σε σημαινουσες θεσεις του κοινωνικου ιστου.

Οπως γινεται αντιληπτο ανα δυο τρεις φρασεις δεν μπορουσα να κρατηθω και να μη βγαλω ενα γελακι. Ειχα αλλωστε αξιο συνενοχο τη μανα μου που κι αυτη κρυφογελαγε αν και ηξερε να κρυβεται καλυτερα απο το εξεταστικο βλεμα του πατερα μου που ενω διαβαζε σηκωνοταν που και που απο το βιβλιο των εκδοσεων "Ιωλκος" (εκδοσεις γνωστες για ενα ιδιαιτερο χαρακτηριστικο τους: Για να εκδωσεις πληρωνεις! :Ρ )

Ετσι που και που με τσακωνε να χασκογελαω κι εκει πια αρχιζε η κυριως πλακα οπου με στολιζε με διαφορες "κορωνες". "Γελας αστοιχειωτε; Γελας με τον πατερα σου; Εμ βεβαια, γιατι ΖΗΛΕΥΕΙΣ. Εσυ εισαι αναξιος να γραψεις ΕΣΤΩ ΜΙΑ γραμμη. ΝΑ ΓΙΑΤΙ!"
Αλλα κι εσυ (στη μανα μου) ετσι τον καταντησες κακομαθημενο... αναγωγο! Εμεις ειχαμε αγωγη στην εποχη μου! Αλλα βεβαια...αφου ειμαι το κοροιδο! Αφου πληρωνω εγω ΟΛΑ τα εξοδα καλα να παθω! Αλλα ΤΕΡΜΑ ΟΛΑ τωρα!!! Φασολαδα και φακες απο δω και μπρος! Και τραχανας! Γιναμε εμεις παιδια ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ με τον τραχανα!!! (χαχαχα)

Ποσο μου αρεσαν αυτα τα ξεσπασματα του! Τουλαχιστον δεν ηταν δηθεν, εστω για λιγο, ηταν κι αυτο κατι!

Μετα απο αυτο το μικρο διαλλειμα απειλων και ελαφρων υβρεων η αναγνωση των ποιηματων συνεχιζοταν. Μου ηταν αδυνατον να συγκρατουμαι καποιες φορες. Ηταν τοσο κωμικο να βλεπω αυτο τον αξεστο να διαβαζει αυτα τα ποιηματα τα ολο επιφανειακοτητα και μελο ευαισθησια χαχαχα) Αλλα δεν πτοουνταν με τιποτα!

"ΛΟΙΠΟΝ ΣΥΝΕΧΙΖΩ! Ησυχια !" και συνεχιζε... μεχρι την επομενη διακοπη που θα με τσακωνε να χασκογελαω... καπου εκει θυμηθηκα οτι ηθελα να μου δωσει και λεφτα... Πωπω πως θα ζητουσα λεφτα τωρα που ηταν και μπουρινι!.
Αποφασισα παντως να του το αναφερω... ξερεις μπαμπα χρωσταω κατι λεφτα στο καρατε... "ΤΙΙΙΙ ;
Ζητας και λεφτα απο πανω με τετοια συμπεριφορα;!" Ε, μα αφου τα χρωσταω...
Εκει ερχοτανε το deal. Θα σου δωσω αρκει να κατσεις να ακουσεις τα ποιηματα χωρις να γελασεις καθολου! Αν δω το παραμικρο γελιο δε θα παρεις φραγκο! (τελικα αυτο το εκανε πιο σπαρταριστο ακομα- και φυσικα ακομα πιο αδυνατο να κρατηθω αλλα μου εδινε κι ενα στοχο: αν δε γελουσα θα πληρωνομουν!
Επι χρημασι ακροατης αποτυχημενων ποιηματων. Μπορεις να το πεις και δουλεια :Ρ

Δεν μπορουσα παρα να αναλογιστω την κωμικοτητα της στιγμης ολοι μας μαζεμενοι στην τραπεζαρια ο πατερας μου με σοβαροφανες υφος να διαβαζει αυτα τα βλακωδη ποιηματα κι εγω με τη μανα μου να κρατιομαστε να μη γελασουμε προκειμενου να αποκομισουμε τα οικονομικα οφελη απο εναν πατερα ψωνιο, που ομως ειχε λεφτα κι ετσι τουλαχιστον μπορουσε να ικανοποιει την ψωναρα του ενδοοικογενειακως!

Παντως πρεπει να πω πως παντα σαν οικογενεια ειχαμε πολυ γελιο. Καθε σκηνη που ανακαλω ειχε παντα χιουμορ και πλακα παρα τις φαινομενικα ακραιες προστριβες! Νομιζω πως οικογενειακα ζουσαμε μια κατασταση διαρκους κωμωδιας οπου ακομα και τα πιο δραματικα γεγονοτα καταντουσαν στη χειροτερη κλαυσιγελος! :Ρ

~Demencius
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου