Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

13.9.19

Αυτό που ένιωσε η παιδική και εφηβική ψυχή. Της Ανδρονίκης Τασιούλα


Tvxs.gr

Της Ανδρονίκης Τασιούλα

Λένε ότι όταν ένα μωρό γεννιέται, για κάμποσες εβδομάδες μετά τη γέννησή του αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως προέκταση του σώματος της μητέρας του. Συμβαίνει μάλλον και το αντίστροφο: και η μητέρα αντιλαμβάνεται το μωρό της ως προέκταση του εαυτού της. Όταν κρατούσα την κόρη μου, ένιωθα τα σώματά μας άρρηκτα δεμένα για να την τρέφω, να την πλένω, να τη νανουρίζω. Πρωτοένιωσα τη διαφορά της από μένα, όταν κλήθηκα να της απευθυνθώ με το όνομα που επιλέξαμε γι’ αυτήν. Στην αρχή μού ήταν αδιανόητη η σύνδεση του πλάσματος που κρατούσα στην αγκαλιά μου με το όνομα αυτό. Την αποχωριζόμουν κάθε φορά που πρόφερα αυτό το ξένο, όπως μου φαινόταν, όνομα. Με τον καιρό, προφέροντάς το ξανά και ξανά, ακούγοντας τους άλλους να της απευθύνονται μ’ αυτό, αποδέχτηκα ότι είναι άλλη από μένα.

Έτσι είναι και το αυτοβιογραφούμενο βίωμα. Πριν καταγραφεί, πριν μπει σε λέξεις ζει σε έναν ακαθόριστο τόπο, καταλαμβάνει έναν απροσδιόριστο χώρο, δεν έχει παρόν, ούτε μέλλον, ζει μόνιμα στο παρελθόν, σε μια λανθάνουσα κατάσταση. Το κουβαλάμε μέσα μας, μά  ς καθορίζει, επηρεάζει ασυνείδητα τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Όταν όμως καταγραφεί, όταν μπει σε λέξεις, αποκτά δική του ζωή, το αποχωριζόμαστε, παύει να είναι δικό μας, γίνεται της ζωής της ίδιας, το μοιραζόμαστε με άλλους που το οικειοποιούνται σαν να είναι δικό τους, παύει να μας εξουσιάζει.

Αυτή την εμπειρία επανοικειοποίησης του βιώματός μας μέσω της καταγραφής του και της εναπόθεσής του στο χαρτί προς κοινή θέα έχουμε στο σεμινάριο «Αφήγηση ζωής» που έχει επινοήσει και διεξάγει εδώ και 10 χρόνια η δημοσιογράφος, σύμβουλος ανθρωπίνων σχέσεων, Κρυσταλία Πατούλη, από το οποίο προέκυψαν οι 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο «Αδέσποτα», των εκδόσεων Ταξιδευτής. Με αφορμή έναν τίτλο άσκησης, αυτός που φέρει το βίωμα, το αποθέτει στο τραπέζι του σεμιναρίου και οι ομοτράπεζοι συνομιλούν μ’ αυτό, συναισθάνονται. Η σιωπή που επικρατεί πολλές φορές μετά την ανάγνωση λόγω του συναισθηματικού φορτίου που φέρει το βίωμα, επιτρέπει σ’ αυτό να διαχυθεί στους άλλους. Από καταχωνιασμένο στον ψυχισμό ενός ατόμου γίνεται κοινό. Ξεφεύγει από τον φορέα του, τον ελαφραίνει, γίνεται αντικείμενο ομαδικής περισυλλογής. Κι έτσι ο φορέας του παύει να δυσανασχετεί γι’ αυτό με οποιονδήποτε τρόπο, π.χ. να ντρέπεται, ή να φοβάται, αφού δεν είναι πια μόνος μαζί του.

Θα κουβαλώ πάντα μέσα μου τις ιστορίες των δικών μου ομοτράπεζων. Καθώς η Έλλη διάβαζε την ιστορία της «Ωδή στη σάκα μου», έγινα μαζί της κι εγώ το μικρό κοριτσάκι που λαχταρούσε όσο τίποτε άλλο να κρατήσει τη σάκα της στο δρόμο για το σχολείο την πρώτη μέρα της πρώτης της σχολικής χρονιάς, όμως κατέληξε να πλαντάζει στο κλάμα, όταν η μητέρα της, που δεν είχε μέχρι τότε την ευκαιρία να μάθει γράμματα, της άρπαξε τη σάκα να την κρατήσει η ίδια, περπατώντας καμαρωτή με ψηλά το κεφάλι, χαρούμενη και περήφανη για την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Καθώς η Άννα διάβαζε την ιστορία της «Να μ’ αγαπάς», ξεκουραζόμουν κι εγώ μαζί της, ακούγοντας το ομώνυμο τραγούδι στο μπαράκι που σύχναζε είκοσι ενός ετών εξαντλημένη από τη δουλειά στις δύο το βράδυ. Άκουγα κι εγώ τα γέλια που έκανε με τη Νίκη και το Ρήγα, τους σαραντάρηδες μηχανόβιους ιδιοκτήτες του μπαρ, που της αφηγούνταν περιπέτειες από ταξίδια με μηχανές. Φανταζόμουν πως ήμουν εγώ, που «όταν με πιάνανε τα κλάματα στο μαγαζί τους κάποια βράδια και θέλανε λεπτομέρειες, δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω και τελικά δεν ξεκινούσα, αλλά έκλαιγα και έκλαιγα με καλή παρέα». Και πως όταν «ο Ρήγας μου φώναζε “μίλα μωρέ, πες κάτι, βγάλ’ το να πάει στο διάολο” δεν μπορούσα να πω τίποτα, αλλά εκείνοι ήταν εκεί και άντεχαν να ακούσουν το κλάμα μου».

Τα «Αδέσποτα» είναι ιστορίες κυρίως απώλειας: του πατέρα που πέθανε, της μάνας που εγκατέλειψε την οικογένεια, του βίαιου αποχωρισμού λόγω εξορίας, των γονιών που χώρισαν, της χαμένης εμπιστοσύνης στη μητέρα ή τον πατέρα. Είτε αναφέρονται σε ένα στενότερα ατομικό - οικογενειακό βίωμα όπως ένα τροχαίο, είτε εφάπτονται της μεγάλης Ιστορίας - πόλεμος, φτώχεια, εμφύλιος, δικτατορία, «μαύρη» παιδαγωγική, συστημικός αυταρχισμός, μετανάστευση – ανασύρουν, σε κάθε περίπτωση, τα συναισθήματα που δοκίμασε η παιδική ή εφηβική ψυχή στη ρήξη με την ανεμελιά και την αθωότητα. Γράφοντάς τες αφήσαμε στο χαρτί λίγη από την πίκρα, την οργή, τη λύπη ή την απόγνωση που μας προκάλεσαν. Είναι ιστορίες που δεν είχαν ξεχαστεί, δεν είχαν απωθηθεί, είχαν όμως λουφάξει, περιμένοντας το ευνοϊκό περιβάλλον αυτού του σεμιναρίου, για να αναδυθούν από τη σιωπή και να βαφτιστούν στη θαλπωρή μιας ομάδας.

Η μελέτη της λογοτεχνίας γίνεται συνήθως μέσα από τον κανόνα της μεγάλης λογοτεχνίας, μέσα δηλαδή από έργα που έχουν επιτύχει υψηλό ύφος, που η λογοτεχνική τους γλώσσα έχει ξεπεράσει τις τρέχουσες αναγνωστικές προσδοκίες, με τρόπο που να πρωτοτυπεί, να ξαφνιάζει, να δημιουργεί σχολή.  Είναι επίτευγμα ενός συγγραφικού «εγώ» που καταφέρνει να πατήσει μια κορυφή, αξιοποιώντας, συνειδητά ή ασυνείδητα, όλη την προηγούμενη γλωσσική παράδοση. Στα «Αδέσποτα» η πρωτοτυπία και το επίτευγμα της γραφής, αλλά και της έκδοσης είναι η πολυσυλλεκτικότητα. Συμπράττουν πολλά «εγώ» συγγραφέων -κατά το πλείστο- αφανών, που, είτε με το πραγματικό τους όνομα, είτε με ψευδώνυμο, είτε με τα αρχικά τους, αποσύρονται, ώστε να μετατραπούν οι ιστορίες τους σε πρόσωπα. Έτσι, τα «Αδέσποτα» συνομιλούν με τον «Κοινό Λόγο» της Έλλης Παπαδημητρίου, συλλογή εξιστορήσεων και γραφών ανώνυμων ανθρώπων, με τα βιβλία συλλογής και οργάνωσης μαρτυριών της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς και με τις ομάδες Προφορικής Ιστορίας τής Τασούλας Βερβενιώτη, την καταγραφή δηλαδή της Ιστορίας μέσα από αφηγήσεις απλών ανθρώπων, μόνο που μαρτυρούν όχι τόσο ένα ιστορικό γεγονός, αλλά τον ίδιο τον ψυχισμό μας και την ευθραυστότητά του.

*Tην Κυριακή 15/9/19 στις 8:00μμ, στη σκηνή «Γιώργος Βιζυηνός» του 48ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου Αδέσποτα. Για το βιβλίο θα μιλήσουν: η Κρυσταλία Πατούλη και οι συγγραφείς των ιστοριών: Λεώνικος Καλαχώρας, Ανδρονίκη Τασιούλα, Βαγγέλης Γονιδάκης, Entela Papara, Ειρήνη Δερμιτζάκη, Γιάννης Γαβράς, Μαίρη Rizk, Γιώργος Διαμαντής,.κ.ά.

**Το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» γιορτάζει τα 10 χρόνια του και με ένα εισαγωγικό βιωματικό 3ωρο δημιουργικής γραφής με ελεύθερη είσοδο, στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια*, την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019, 5 - 8μμ. Περισσότερα: εδώ.



Αδέσποτα
45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία
10 χρόνια σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

Εκδόσεις Ταξιδευτής - 2019
Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη
Σελ. 257

[...] Κατάλαβα πως από όποια πλευρά κι αν κοίταζα, πίσω ή μπροστά μου, δεξιά ή αριστερά, έβλεπα διάσπαρτα εδώ κι εκεί μικρά παιδιά [...] Άρχισα να φωνάζω, κρατώντας το κεφάλι μου, για να μην τρελαθώ. Βοήθεια! Τα πετάνε έξω από τα σπίτια τους σαν σκυλιά! Σαν αδέσποτα σκυλιά! Αδέσποτα παιδιά! [...].
Συγκλονιστικό!

Της Κρυσταλίας της αρέσει να βαδίζει σε δρόμους και σοκάκια, έχει οξυμένη την ακοή και την όρασή της. Ακούει και βλέπει αυτό που άλλοι δυσκολεύονται. Είναι φιλόξενη και έχει πολλά χαρίσματα. Ένα από αυτά είναι να ξετρυπώνει τον συγγραφέα και τον ποιητή από μέσα μας.

Πιστεύει στην ιαματική αξία της έκφρασης και της συνομιλίας, γι' αυτό και έχτισε ένα "σπίτι", που το ονόμασε "Αφήγηση ζωής" και εκεί μπορούν να βρουν στέγη όλα τα αδέσποτα παιδιά.

Ο Σταύρος στο οικογενειακό τραπέζι των δακρύων, η Κατερίνα που περιμένει την μαμά της, ο Πέτρος που τον κατάντησαν γουλί, η Ganna, η Αγγελική, η Κάτια και τόσα άλλα παιδιά, όλα περνάνε και αφήνουν μικρές ιστορίες ζωής, να κρέμονται σαν τραύματα-τάματα, μπροστά στις εικόνες των γονιών τους.

Η ζωή, όπως μας έχει δοθεί, είναι δύσκολη για μας. Μας φέρνει τόσους πολλούς πόνους, απογοητεύσεις και άλυτα προβλήματα. Για να την αντέξουμε, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από την αναζήτηση, μιας αγκαλιάς.

Πραγματικά, δεν γνωρίζω καμία άλλη μεγάλη ανάγκη στην παιδική ηλικία σαν αυτήν για την προστασία από τους γονείς.

Μακάρι να την έδιναν όλοι... Αλλά ακόμη κι όταν την δίνουν, φοβόμαστε τόσο πολύ μήπως την χάσουμε.
Τραύματα - γράμματα - λέξεις.
Πάντα ο άνθρωπος προσπαθεί να εγγράψει σε λέξεις και εικόνες τον κόσμο και το βίωμά του.
(από το εισαγωγικό σημείωμα της Ελένης Νίνα, Κλινικού Ψυχολόγου- Ψυχοθεραπεύτριας)

Η παρούσα έκδοση συστήνει το βιωματικό σεμινάριο "Αφήγηση ζωής" και το έργο που παράγεται στο πλαίσιό του επί δέκα χρόνια, με 45 αφηγήματα -επιλεγμένα ανάμεσα από εκατοντάδες άλλα- είτε αυτοβιογραφικά, είτε βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εστιασμένα κυρίως στην παιδική και στην εφηβική ηλικία, μία θεματική που λείπει σε μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια βιβλιογραφία.
Για τα αδέσποτα όνειρα, τις αδέσποτες ελπίδες, τις αδέσποτες στιγμές, τα αδέσποτα τραύματα, και τα αδέσποτα θαύματα.

Για όλα τα αδέσποτα εκεί έξω και κυρίως μέσα μας που κανείς "δεν έσκυψε πάνω από την ψυχή τους".

Στην έκδοση συμμετείχαν με κείμενά τους οι:

Milenko Ganna, Papara Entela, Rizk Μαίρη, Α.Θ., Αντωνοπούλου Βάσια, Γαβράς Γιάννης, Γονιδάκης Βαγγέλης, Δερμιτζάκη Ειρήνη, Διαμαντής Π. Γιώργος, Εμμανουήλ Μάνος, Ζαχαρογιάννη Έλλη, Καλ. Π., Καλαχώρας Λεώνικος, Καρέζης Σταύρος, Καρρά Καλλιόπη, Κόρδα Αθανασία, Κυβέλου Αγγελική, Μακρής Πέτρος, Π. Εφ., Π. Ιωσήφ, Π. Κύρα, Πατούλη Κρυσταλία, Ραφτοπούλου Χρυσούλα, Σ. Κατερίνα, Σταματιάδου Κάτια, Τ. Ανδρονίκη, Ταυρή - Παπαϊωάννου Κατερίνα, Φραγκάκη Άννα, Χρυσουλάκη Βιργινία.

9.9.19

Το βιβλίο αυτό είναι ένας μεγάλος παιδαγωγός. Του Λεώνικου Καλαχώρα




Α! Ένα καινούργιο βιβλίο!
Κάθε φορά που εμφανίζεται κάτι νέο, συχνά αναρωτιόμαστε, σε τι χρειάζεται και αν ωφελεί.
Γιά να δούμε...
Ομολογώ ότι δεν ξέρω πόσα μπορώ να πω γι' αυτό το βιβλίο.
Αλλά μερικά πράγματα μου κάνουν ήδη εντύπωση. Πρώτα πρώτα ο τίτλος.
Αδέσποτα!
Γιατί αδέσποτα; Αφού όλα έχουν έναν συγγραφέα που φιγουράρει με πολλή χαρά και καμάρι.
Είναι εύστοχος αυτός ο τίτλος; Τι λέτε;
Ας το δούμε πιο καλά.
Όλα αυτά τα μικρά "αριστουργήματα" (βέβαια, μην πάρετε τον όρο τοις μετρητοίς, γιατί δεν αρέσουν σε όλους όλα, όπως συμβαίνει συνήθως), ήσαν όντως αδέσποτα, διότι υπήρχαν μεν αλλά κανείς δεν ήξερε που βρίσκονται. Ούτε εμείς οι ίδιοι που σήμερα τα θεωρούμε "δικά μας". Ήσαν απλώς εν δυνάμει, μέχρις εκείνη τη στιγμή που η Κρυσταλία Πατούλη στο σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, μ' ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι κι ένα μολύβι μας είπε "γράψ' το!". Και τότε αναζητήσαμε μέσα μας πηγές, και αρχίσαμε να κυλάμε προς τα έξω κομμάτια από τη ζωή μας που δεν είχαμε υποπτευθεί ότι είχαμε ζήσει, και τα οποία, έτσι όπως ήταν κρυμμένα, συγκροτούσαν τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτόν τον ωραίο άγνωστο, που μας τον παρουσίασε η Κρυσταλία.
Ο τίτλος είναι επομένως όχι μόνο εύστοχος αλλά και ευρηματικός.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι αυτό το βιβλίο πρέπει, μα πρέπει να το διαβάσουν όλοι.
Όχι για να δουν τι ένιωσε ο ένας όταν άκουσε ένα τραγούδι, ο άλλος όταν είπε το πρώτο του ποίημα και ο τρίτος όταν στάθηκε για πρώτη φορά μπροστά στον φωτογράφο. Αλλά για να δουν τι έχουν εκείνοι μέσα τους και θα μπορούσαν να το βγάλουν, για να γνωρίσουν τον εαυτό τους με στόχο να τον συγκροτήσουν όπως θέλουν οι ίδιοι, και όχι όπως έτυχε.
Και γιατί όλα αυτά;
Διότι, έτσι όπως καθόμαστε και κοιταζόμαστε, είμαστε τόσο ίδιοι στις επιθυμίες, τις επιδιώξεις, τους φόβους, τα ενδιαφέροντα, ώστε δεν έχουμε τίποτα να πούμε ο ένας τον άλλο και γινόμαστε πληκτικοί και περιττοί. Είμαστε μια μάζα, σαν το νερό στο αυλάκι, που τσουλάει αλλά το ίδιο δεν ξέρει πού πάει.
Ανακαλύπτοντας όμως τη διαφορετικότητά μας, αυτό που ποικίλλει ειδικά στις μικρές ηλικίες, θα δούμε πόσο πολλά έχουμε να πούμε ο ένας στον άλλο και να συγκροτήσουμε το δυσεύρετο αγαθό που λέγεται σύνθεση και φιλία. 
Το βιβλίο αυτό επομένως είναι ένας μεγάλος παιδαγωγός.
Και τούτο επειδή δεν είναι τόσο προϊόν δουλειάς αλλά προϊόν μιας μεγάλης ιδέας.
Και όλα αυτά το οφείλουμε στο Κρυσταλάκι μας. 
Λεώνικος Καλαχώρας
συγγραφέας - εκδότης

 --

Προσκλήσεις:

1) Αδέσποτα στο 48ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο:
Την Κυριακή 15/9/19 στις 8:00μμ, στη σκηνή "Γιώργος Βιζυηνός" του 48ου Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου ΑΔΕΣΠΟΤΑ, σε επιμέλεια Κρυσταλίας Πατούλη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής:
Για το βιβλίο θα μιλήσουν: η Κρυσταλία Πατούλη και οι συγγραφείς των ιστοριών: Λεώνικος Καλαχώρας, Ανδρονίκη Τασιούλα, Βαγγέλης Γονιδάκης, Ειρήνη Δερμιτζάκη, Γιάννης Γαβράς, κ.ά.
*Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ταξιδευτής το βιβλίο ΑΔΕΣΠΟΤΑ - 45 αφηγήσεις για την παιδική και εφηβική ηλικία, για τα 10 χρόνια του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής, σε επιμέλεια Κρυσταλίας Πατούλη. Περισσότερα: εδώ
---
2) Πρόσκληση για τα 10 χρόνια του σεμιναρίου Αφήγηση ζωής: 

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου