Για το τέλος..
Το να ξεκινήσω το σεμινάριο ήταν μοιραίο. Ήταν εκείνη η βραδιά που ήρθα στο βιβλιοπωλείο Bookworld στην Αγία Παρασκευή, για να παρακολουθήσω την παρουσίαση των “Αδέσποτων”(εκδ. Ταξιδευτής). Ταξίδεψα, συγκινήθηκα, θύμωσα, ακούγοντας αποσπάσματα από τις ιστορίες του βιβλίου. Ήταν και που η κουβέντα πήγαινε κι ερχόταν στο “παιδί” που έπρεπε να μιλήσει. Συγκυριακά ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει να φροντίζω κι εγώ το “παιδί”.
Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που απλά ο χρόνος κυλάει. Υπάρχουν άλλες που αισθάνομαι ότι αναπνέω περισσότερο από άλλοτε. Μια τέτοια περίοδος ήταν κι αυτή του σεμιναρίου.
Πήγα πιο μακριά από κει που περίμενα να φτάσω. Δεν είναι οι 23 ή 24 σελίδες που κατάφερνα να γράψω. Είναι ότι θυμήθηκα, ένοιωσα, ξεφορτώθηκα, κατάλαβα, αποτύπωσα με λέξεις ιστορίες, τις μοιράστηκα.
Ορσαλία, Έφη, Αναστασία, Ελένη Τσ., Ελένη Κ., Ηρώ, Ευτυχία, ευχαριστώ από καρδιάς που υπήρξατε ακροατές σε ιστορίες δύσκολες, στενάχωρες. Ευχαριστώ για την τόλμη και την γενναιότητα να μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες. Αν και από την οθόνη του υπολογιστή, σας ένοιωσα πολύ κοντά μου.
Κρυσταλία, σε ευχαριστώ για την καθοδήγηση, για τα σχόλια, για την τόλμη να λες «ο Βασιλιάς είναι γυμνός» ακόμα κι όταν νόμιζα ότι είχα ντυθεί βαριά.
Για το τέλος να πω, ότι ξεφορτώνομαι τις… νεράιδες!
Καλή αντάμωση κορίτσια!
Αντωνία Μαθιουδάκη