Πήγα πιο μακριά από κει που περίμενα να φτάσω

Για το τέλος..

Το να ξεκινήσω το σεμινάριο ήταν μοιραίο. Ήταν εκείνη η βραδιά που ήρθα στο βιβλιοπωλείο Bookworld στην Αγία Παρασκευή, για να παρακολουθήσω την παρουσίαση των “Αδέσποτων”(εκδ. Ταξιδευτής). Ταξίδεψα, συγκινήθηκα, θύμωσα, ακούγοντας αποσπάσματα από τις ιστορίες του βιβλίου. Ήταν και που η κουβέντα πήγαινε κι ερχόταν στο “παιδί” που έπρεπε να μιλήσει. Συγκυριακά ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει να φροντίζω κι εγώ το “παιδί”.

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που απλά ο χρόνος κυλάει. Υπάρχουν άλλες που αισθάνομαι ότι αναπνέω περισσότερο από άλλοτε. Μια τέτοια περίοδος ήταν κι αυτή του σεμιναρίου.

Πήγα πιο μακριά από κει που περίμενα να φτάσω. Δεν είναι οι 23 ή 24 σελίδες που κατάφερνα να γράψω. Είναι ότι θυμήθηκα, ένοιωσα, ξεφορτώθηκα, κατάλαβα, αποτύπωσα με λέξεις ιστορίες, τις μοιράστηκα.

Ορσαλία, Έφη, Αναστασία, Ελένη Τσ., Ελένη Κ., Ηρώ, Ευτυχία, ευχαριστώ από καρδιάς που υπήρξατε ακροατές σε ιστορίες δύσκολες, στενάχωρες. Ευχαριστώ για την τόλμη και την γενναιότητα να μοιραστείτε τις δικές σας ιστορίες. Αν και από την οθόνη του υπολογιστή, σας ένοιωσα πολύ κοντά μου.

Κρυσταλία, σε ευχαριστώ για την καθοδήγηση, για τα σχόλια, για την τόλμη να λες «ο Βασιλιάς είναι γυμνός» ακόμα κι όταν νόμιζα ότι είχα ντυθεί βαριά.

Για το τέλος να πω, ότι ξεφορτώνομαι τις… νεράιδες!

Καλή αντάμωση κορίτσια!

Αντωνία Μαθιουδάκη

 

Το μεγαλείο της λέξης μοιράζω / μοιράζομαι!

Για καλή μου τύχη, μια μέρα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, το μάτι μου έπεσε πάνω σε μία ανακοίνωση του Μικρού Πολυτεχνείου για το εργαστήριο Αφήγησης ζωής.

Χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι η βιωματική αφήγηση, αλλά με την επιθυμία να μάθω περισσότερα γι' αυτό τον τρόπο γραφής, έκλεισα τελευταία στιγμή τη θέση μου.

Η αφορμή ήταν η επιθυμία μου να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο για να γίνει πιο υποφερτό το διάστημα του εγκλεισμού. Τελικά, αυτό με το οποίο σκόπευα να περάσω λίγο ευχάριστα το χρόνο μου έγινε η νέα οπτική του χρόνου και όλων των χρόνων της ζωής μου.

Είναι μακράν ότι καλύτερο έχω κάνει για να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Η Κρυσταλία Πατούλη με τις γνώσεις της και την καθοδήγηση της, με το απίστευτα πλούσιο υλικό που κάθε φορά μας έστελνε, με τις άκρως εύστοχες παρατηρήσεις της και με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να ακούει, έβγαλε από μέσα μου αυτό που η ίδια λέει: συγγραφικό εαυτό. Εγώ θα πω τον ειλικρινή με τον εαυτό μου, εαυτό.

Διαβάζοντας η ίδια τα κείμενα μου είδα πράγματα για μενα που δεν είχα φανταστεί. Άκουσα σχόλια που με πήγαν ένα βήμα παρακάτω και για το τι θέλω να πω με αυτά που γράφω αλλά και για τη ζωή μου. Η ομάδα που δημιουργήσαμε έδεσε τόσο πολύ που όλες σας νιώθω πλέον φίλες μου και με μεγάλη συγκίνηση αύριο θα κλείσουμε αυτόν τον κύκλο.

Ήταν μια εμπειρία ασύγκριτη που δεν θέλω να τελειώσει! Έχω εθιστεί στις Κυριακές μας!

Κρυσταλία όσα ευχαριστώ και να πω είναι λίγα! Δεν έχω γνωρίσει ποτέ άλλον άνθρωπο να ακούει με τον τρόπο που ακούς εσύ! Είναι απίστευτο πώς καταλαβαίνεις τα νοήματα των όσων γράφουμε χωρίς ακόμα εμείς οι ίδιοι να τα έχουμε συλλάβει. Στο σεμινάριό σου ένιωσα για πρώτη φορά το μεγαλείο της λέξης μοιράζω / μοιράζομαι!

Σε ευχαριστώ για όλα!

Είναι τιμή μου που με δέχτηκες για επιβάτη!

Αναστασία Δανάλη

Η ανάγκη μου να γράψω βιωματικά...

Η ανάγκη μου να γράψω βιωματικά ξεκίνησε όταν θέλησα να πω στα παιδιά μου ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Τα λάθη που έκανα και που ίσως άθελα μου να τα κουβαλάνε μαζί τους στις αποφάσεις τους, στις σχέσεις τους και αργότερα στα δικά τους παιδιά. Δεν θα θυμούνται, σκέφτηκα. Θα τρέχουν κι αυτά σε ψυχολόγους να βρουν τα κομμάτια που τους λείπουν από το παζλ. Θα τους τα φυλάξω εγώ, είπα, και θα τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν και πετάξουν μακριά μου.

Έτσι άρχισε το ταξίδι μου στο σεμινάριο της βιωματικής γραφής με σένα, Κρυσταλία. Κατάλαβα ότι προτού «κάμω την ιστορία» των παιδιών μου, πρέπει να κάνω την δική μου. Να την ξανά-κάνω. 

Μετά από τόσα χρόνια προσωπικής ψυχοθεραπείας νόμιζα ότι ήξερα τον εαυτό μου, ότι είχα φτιάξει το δικό μου πάζλ. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι από την πρώτη λέξη που θα γράψω, θα βγουν κομμάτια που δεν τα είχα ξαναδεί. Νοήματα που δεν είχα ξαναδώσει. Δηλωμένες μνήμες  που μιλούν για μένα αντί εγώ γι αυτές! Άδηλες μνήμες που γίνονται γεγονός, όπως είπε Καζαντζάκης, στερεώνονται με λέξεις! Οι λέξεις. Οι λέξεις λένε τα δικά τους. Αυτονομούνται, τρέχουν και με προσπερνούν. Κι εγώ από πίσω τις ακολουθώ με εμπιστοσύνη πια, πως αυτές ξέρουν καλύτερα. 

Έχω διαβάσει και τα 110 μηνύματα που απλόχερα μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις 8 εβδομάδες. Κάθε σκέψη σου, κάθε δημοσίευμα, τραγούδι, βιβλίο, εικόνα, τα παίρνω μαζί μου ανεκτίμητους συνοδοιπόρους στο δρόμο για το παραπέρα.

Η συμμετοχή μου στο σεμινάριο αυτό ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στο ταξίδι της αναζήτησης. Σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για ό,τι μού πρόσφερες. Μα πιο πολύ σ’ ευχαριστώ για την προσωπική σου κατάθεση σαν άνθρωπος, που ζεις μαζί μας τις ιστορίες μας [...] 

Ορσαλία Λαμπροπούλου