Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

28.2.15

09/03/15 – Σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη με ελεύθερη είσοδο

Τη Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015, στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη στις 7μμ, θα πραγματοποιηθεί το εισαγωγικό μάθημα του βιωματικού σεμιναρίου Αφήγησης Ζωής με ελεύθερη είσοδο.
«Η ζωή δεν είναι αυτή που έζησε κανείς αλλά αυτή που θυμάται και όπως τη θυμάται για να την διηγηθεί» Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
Καθώς οι λέξεις είναι το βασικό υλικό που χτίζουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα, η δύναμη της γραφής γίνεται ένα σημαντικό εργαλείο έκφρασης, επικοινωνίας, αυτογνωσίας και δημιουργικότητας.
Το βιωματικό εργαστήριο γραφής Αφήγηση Ζωής της δημοσιογράφου και συμβούλου ανθρωπίνων σχέσεων Κρυσταλίας Πατούλη, διανύει τον 5ο χρόνο του με πολλές συνεργασίες και εκδηλώσεις στο ενεργητικό του.
Περισσότερες πληροφορίες για το σεμινάριο: http://afigisizois.wordpress.com/about/
«Κι όχι να πεις πως σήμερα δεν κουβεντιάζουν οι άνθρωποι –λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια– μα δε συνομιλούν, δε λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο (και γι’ αυτό καθολικό), μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, γενικού ενδιαφέροντος, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, γιατί, πράγματι, ξεφυλλίζουν πολλές εφημερίδες διαβάζοντας μόνον τα κεφαλαία γράμματα και τα εγκλήματα και τις αυτοκτονίες, ακούν επίσης τις ειδήσεις των 9 ή και των 12 απ’ την τηλεόραση (έγχρωμη τώρα) – άνθρωποι επαρκώς ενημερώμενοι, πολύ π α ρ ό ν τ ε ς (εδώ και σήμερα), κι εντελώς α π ό ν τ ε ς απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και, φυσικά, απ’ το παρόν τους, μακριά απ’ τους άλλους…» Γιάννης Ρίτσος
Info:
Βιβλιοθήκη Βολανάκη, 09/03/2015, 7μμ, Στουρνάρη 11, Εξάρχεια - Αθήνα, τηλ. 210 3300423.
Η πρόσκληση στο φ/β εδώ

«Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δε θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
γιατί ο χρόνος είναι ένας
και δεν πέθανε κανένας» Διονύσης Σαββόπουλος

25.2.15

Αφήγηση ζωής στην κρίση… Ψάχνω για σπίτι. Ψάχνω για δουλειά.


afigisi zois stin krisi 
“Αφήγηση ζωής στην κρίση…
Ψάχνω για σπίτι. Ψάχνω για δουλειά. Ψάχνω για μια νέα ζωή. Ψάχνω για ένα νέο ρόλο. Ψάχνω για έναν άλλον εαυτό. Ψάχνω την δύναμη να τα κάνω όλ’ αυτά. Ή μάλλον την Θέληση για Δύναμη, όπως θα με διόρθωνε το φάντασμα του Φρειδερίκου. Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω, συνεπικουρεί στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο πατέρας.
Πρέπει να θέλω λοιπόν.
Να θέλω να βρω σπίτι,
ένα υπόγειο αχούρι σε μια άθλια πόλη.
Να θέλω να βρω δουλειά,
ότι νά’ ναι, όσο νά ‘ναι ίσα να πληρώνω τ’ αχούρι, 2 σουβλάκια και μια τυρόπιτα.
Να θέλω να ζήσω μια νέα ζωή,
με νέους μη κοινούς φίλους, δωρεάν ασχολίες και πολλή μοναξιά.
Να θέλω ένα νέο ρόλο,
λούμπεν μεσήλικα, μοναχικού διανοούμενου, ….
Να θέλω ένα νέο εαυτό,
να ξαναερωτευθώ και να μ’ ερωτευθούν.
Ποιος άραγε θα με κρίνει αν δεν τα θέλω όλ’ αυτά κι αν δεν θέλω να τα κάνω ακριβώς έτσι?
Το μόνο που θέλω εγώ είναι την χαμένη μου αξιοπρέπεια και τον νεανικό μου χρόνο που ξόδεψα για να την αποκτήσω. Την οικονομική και κοινωνική μου υπόσταση, γιατί άλλη δεν είχα, δεν πρόλαβα ν’ αποκτήσω, δούλευα πολύ.
Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται, ενημερώνω ότι θα δώσω πλέον όλο το βάρος να διορθώσω τον μέσα μου εαυτό και να βρω νέους φίλους, πολλούς φίλους, που ίσως να γίνουμε και συναγωνιστές κάποια μέρα.
Ίσως να παίξουμε κι ένα μπασκετάκι μόνο, κάποιο ανοιξιάτικο αθηναϊκό απόγευμα.
Ίσως να φτάνει γι’ αρχή.”

Κ.Κ.

Διαβάστε επίσης: Συμμετοχή στην έρευνα: «Αφηγήσεις ζωής στην κρίση»

21.2.15

Δυό Χαρές και μια Λύπη - ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

( κρυφή μου επιθυμία)

Χιλιόμετρα ολόκληρα σε ψάχνω
Πάνω σε κόκκινες γροθιές
Μέσα από βαθιά σκαμμένες τρύπες
Που καταβροχθίζουν
Το παρόν μου

Χιλιόμετρα πίσω μου
Μπροστά μου
Κι ήσουν μόλις
Δευτερόλεπτα
Κοντά μου

Μέσα στη ζάλη μου
Το γαλήνιο σου βλέμμα
Λαχταρώ
Και το ζητώ
Δεν το ζητώ
Και παύω να υπάρχω

Όσο εσύ δεν αρθρώνεις
Τις λέξεις που προσμένω

Πώς να ταιριάξεις
Δυο ζωές κατατρεγμένες;
Δυό χαρές με μια λύπη;
Πώς να κάνεις την απόσταση
Τόπο κοινό
Με τις ώρες που κυλάνε;

Να’ ταν η Πίστη σου
Σε μένα
Βαθιά σαν την Αγάπη σου
Σαν τα λόγια
Που μίλησε η ψυχή σου
Στην καρδιά μου!

Υπάρχει τρόπος
Να σε βρω
Μέσα μου
Μόνο


18.2.15

Όχι Αντίο, εις το επανιδείν...



✈️ Vacations and HONEYM❤️❤️N (Finally!!...) hehehehe See you soon!!!

Να συναντιόμαστε, να ζοριζόμαστε, να σχετιζόμαστε, να μοιραζόμαστε, ν’ αγαπιόμαστε, να μας λείπει μετά και η συνάντηση και το μοίρασμα και το ζόρισμα. 

Καλά είναι κι έτσι, Κρυσταλία, Ευδοκία, Άννα, Σταύρο.......... 

Ζόρικα, απλά και τρυφερά, σκληρά και διεισδυτικά, ακτίνες χ εις την νιοστή. 

Ν’ ανακαλύπτουμε καινούριους τρόπους να σχετιζόμαστε, να μετατοπιζόμαστε, να μιλάμε μ’ άλλων φωνές, ν’ ακούμε, να γράφουμε, να υπάρχουμε, να γιατρευόμαστε…….

Καλά είναι κι έτσι και σας ευχαριστώ όλους… πολύ. Δε χανόμαστε.


Until I See You Again.  Wonderful song by Carrie Underwood. I so hope it is true.  I hope mom is taking care of Bailey for me and I will see them when it is my time.  Chloe will join us all.  Our little family.  Oh how I wish.

Θα βρισκόμαστε στο μισοσκότεινο υπόγειο της γιαγιάς της Άννας, με την πνιχτή μυρωδιά ταγκισμένου λαδιού, με τα κιούπια γεμάτα ελιές, κρατώντας το βαθύ πιατάκι, μισοπερίεργοι, μισοφοβισμένοι αλλά εκστατικοί μπροστά σε ό,τι  μας φυλάει η ζωή.

Θα βρισκόμαστε, δυστυχώς ή ευτυχώς ανήσυχοι στην παιδική φωτογραφία, στον καναπέ της Ευδοκίας με την τσατσάρα στο χέρι να χαλάει τη γυαλιστερή οικογενειακή παράταξη.

Θα βρισκόμαστε στον πράσινο παιδικό σταθμό του Σταύρου με τα κάγκελα, το παιχνίδι και τους φίλους που δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας στο σπίτι.... αλλά στο σπίτι θα μας περιμένουν οι μοναχικές σημαίες στους πύργους και τα καραβάκια.... εκείνα που όσο ταξιδεύουν στα όρια είναι ασφαλή.

Θα βρισκόμαστε στη μαχητική και μαχόμενη πένα της Κρυσταλίας, να δίνουμε «άνισες μάχες, ίσως εκ προοιμίου χαμένες, που όμως κάπου θα δοθούν» και να μας εμπνέει να μένουμε «ηλιαχτίδα επουλώνοντας πληγές στο σκότος των ανθρώπων.»


Θα βρισκόμαστε. Όσοι συναντήθηκαν αληθινά βρίσκονται.
Χωρίς  αντίο, χωρίς τελεία. 
Μ’ ερωτηματικό και θαυμαστικό «κλείνει» η ιστορία! 
  
Στο επανιδείν, λοιπόν!

Γεωργία

6 Φλεβάρη των φλεβών, σελήνη 17 ημερών, με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στον ήλιο, να φέγγει και να λιώνει της Υπαπαντής το χιόνι......




17.2.15

Ποτέ πριν δεν συμμετείχα σε ομάδα που να μου δώσει τόσα




          Όταν πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω το Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής, ένιωσα σιγουριά για την απόφασή μου και η σιγουριά μου έδινε εμπιστοσύνη για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει. Κάτι σα να με έσπρωχνε να έρθω στα Εξάρχεια μέσα στη νύχτα κάνοντας 30χλμ αψηφώντας την ανησυχία για το άγνωστο της καινούργιας δραστηριότητας και της συνάντησης με καινούργιους ανθρώπους.
          Και δεν το μετανιώνω με τίποτα! Κάθε νέα συνάντηση μαζί σας ήταν μια εμπειρία! Άρχιζε μέρες πριν, με το διάβασμα των αλλεπάλληλων ιμέηλ της Κρυσταλίας. Την εβδομαδιαία άσκηση την προετοίμαζα νοερά ενόσω περπατούσα τις ενδιάμεσες μέρες και το πρωί της Τετάρτης καθόμουνα στον Η/Υ και την έγραφα. Στα πρώτα μαθήματα είχα καρδιοχτύπι όταν έγραφα. Αναρωτιόμουν πώς θα σας φαινόταν αυτό που έβαζα στο χαρτί. Λίγο-λίγο, όσο τα μαθήματα προχωρούσαν, η ανησυχία περιοριζόταν και αύξανε η συγκίνηση. Ήθελα να ακούσω τις παρατηρήσεις σας για όσα έγραφα όπως και ήμουνα περίεργη να ακούσω και τα δικά σας κείμενα! Αδημονούσα να ξανασυναντηθούμε, να φτιάξουμε τον κύκλο μας γύρω από το τραπέζι και να αρχίσει η συνομιλία με τις ασκήσεις να περνάνε από χέρι σε χέρι.
          Οι λέξεις και το παιχνίδι της γραφής, τα βαθύτερα νοήματα που ξεπηδούν ανάμεσα από τις γραμμές του κειμένου και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ οι κραυγές και οι ψίθυροι, τα γέλια και τα χαμόγελα που βγαίνουν σα συμπιεσμένα ελατήρια από τα τάχα αθώα λόγια της άσκησης. Έχει κάτι το μαγικό η διαδικασία της αυτό-αποκάλυψης. Γιατί πέρα από τα καταγραμμένα, γεγονότα ή περιγραφές, τα κενά επίσης αποκαλύπτουν. Μέσα από ευάλωτες παραλείψεις και υπεκφυγές, από εύγλωττες αποσιωπήσεις, από ασάφειες που κραυγάζουν για να αποκρύψουν. Δονήσεις από τα λόγια και δονήσεις από την έλλειψή τους. Ο εαυτός μας σαν το σίφουνα ξεπηδάει από παντού.
          Η Κρυσταλία κρατούσε το τιμόνι του καραβιού. Μόλις το κύμα φούσκωνε και πλέαμε σε θάλασσα ανοιχτή έβαζε φωνές να γυρίσουμε πίσω, στο λιμάνι. «Εδώ είναι  σεμινάριο δημιουργικής γραφής, δεν έχουμε έρθει να πούμε τι πρέπει να αισθάνεται ο άλλος και τι δεν πρέπει!». Κοφτά και σταράτα επανάφερε το τιμόνι στο ίσο του και ο κύκλος ξαναέκλεινε.  Η Κρυσταλία! Η καλή μου Κρυσταλία! Κι εκείνο το πανέμορφο κοριτσάκι με το αδύναμο κορμάκι που κυματίζει μεσίστια στο φέισμπουκ.
          Νιώθω ευγνωμοσύνη που σας γνώρισα. Που μοιράστηκα μαζί σας την εμπειρία της γραφής και της επικοινωνίας μέσα από τις λέξεις.  Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις ώρες που περάσαμε μαζί, και που επιτρέψατε να δω τους ενδόμυχους προβληματισμούς και τον πόνο της καρδιάς σας. Νιώθω ευγνωμοσύνη που καλοδεχθήκατε τις προσπάθειες μου να μιλήσω με τη δική μου φωνή και επιτέλους να εκφραστώ.
          Δεν σας αποχαιρετώ. Ούτε νιώθω λύπη που το βράδυ της Τετάρτης είναι ελεύθερο, τώρα που τελείωσαν τα μαθήματα. Σας αισθάνομαι μέσα μου ολοζώντανα. Είστε δικοί μου άνθρωποι. Ποτέ πριν δεν συμμετείχα σε ομάδα που να μου δώσει τόσα (ίσως γιατί για πρώτη φορά έδωσα από αυτά τα βαθύτερα που με ταράζουν μια ζωή). Σας σκέφτομαι και νιώθω ευχαρίστηση και χαρά.
Σκέφτομαι τη Γιωργία με τις λόγιες λέξεις, τον πλούτο και τη γλωσσική αρτιότητα των ασκήσεων της, τις «σταθερές» της φιλολόγου (που η ίδια τις ειρωνεύεται) και τη δύναμη που ξεχειλίζει από ολόκληρη την μικρό το δέμας ύπαρξή της! Σκέφτομαι την Ευδοκία με τις, λες ολοστρόγγυλες, λέξεις που λάμπουν από τρυφερότητα και αγάπη και που η ίδια φοβάται λέει ότι θα την προδώσουν και όμως ελέγχει πλήρως και, τις έχει τόσο επεξεργαστεί όπως ο βοριάς τα βότσαλα του γιαλού. Σκέφτομαι το Σταύρο που, το νεαρό της ηλικίας και οι δυσκολίες του φύλου, δεν τον εμπόδισαν να συμμετέχει και να ολοκληρώσει τον κύκλο μας με κείμενα γεμάτα από το άνοιγμα και το όνειρο των παιχνιδιών της παιδικής ηλικίας που διακόπτονται από σκληρές και αναπάντεχες γωνίες.
         
Μια ευχή Να ξαναβρεθούμε και να κάνουμε κάτι μαζί. Να ξεκινήσουμε από εκεί που σταματήσαμε και να προχωρήσουμε σε νέες περιπέτειες επικοινωνίας και μοιράσματος, εμπιστοσύνης και αποκάλυψης με τη γραφή να κυριαρχεί, να δημιουργεί, να εξομολογείται και να μας ενώνει. 



Φιλιααααά
Άννα

Δείτε επίσης:

Όχι Αντίο, εις το επανιδείν...

 

         

15.2.15

Αντί Ανάπτυξης


Μία κωμική όσο και σοκαριστική νουβέλα «πολιτισμικής φαντασίας», από τον φυσικό καλλιεργητή - ερευνητή - συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη και τις εκδόσεις Εστία, που εισάγει τη νεοελληνική λογοτεχνία στη μετακαταναλωτική εποχή της ανθρωπότητας, θα βρίσκεται τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015 στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Μάλλον το Χάος φρόντισε να συμπέσει ημερολογιακά, η έκδοση του 10ου αυτού βιβλίου του συγγραφέα, με τη μέρα γενεθλίων της μάνας του, στην οποία είναι και αφιερωμένη -όπως έγραψε ο ίδιος στον προσωπικό του ιστότοπο- αλλά και συγκυριακά με τη μέρα των ιστορικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της μάνας γης - της χώρας μας, με μια Ευρώπη σκαιού μέλλοντος.
Ένα συγγραφικό έργο Αντί Ανάπτυξης, ή αλλιώς «Αντί Στεφάνου», όπως προφητικά ίσως τιτλοφορείται, αφού μάλλον υπονοείται στις σελίδες του ως ο μόνος τρόπος για να μην ετοιμάσουμε τα…  στέφανα του πλανήτη.
Στέφανος ονομάζεται ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος παρατά την Ιατρική για να ταξιδέψει σε Κίνα, Ινδίες και Ιαπωνία, για να εγκατασταθεί κατόπιν στο κτήμα του παππού του επιδιδόμενος στην φυσική καλλιέργεια της γης, αντισυμβατική όσο και αδιανόητη για τους συμπολίτες του στο μικρό νησί όπου ζει.

Διάγει δε τον βίο του τόσο λιτά ως προς την χρήση φυσικών πόρων, που η κοινωνία γύρω του παρερμηνεύοντας τις κατά γενική ομολογία πρωτόγονες συνήθειές του, καταλήγουν να τον χαρακτηρίσουν ως ανισόρροπο ή ακόμη και χυδαίο "φιλόσοφο του πρωκτού" αφού σύντομα νιώθουν και να απειλούνται από αυτόν λόγω της αλλοπρόσαλλης δράσης του εντός κοιμητηρίου, όπου πρόσφατα έχει διοριστεί ως νεκροθάφτης.

Πάνω από τον τάφο της μάνας του, το μόνο τάφο που θα προλάβει να σκάψει στην ολιγοήμερη θητεία του ως νεκροπομπός, η Λεμονιά θα τον κάνει τσακωτό! Άναυδη θα τρέξει το δίχως άλλο έξαλλη να τον διαπομπεύσει αμέσως κατά την κρίση της.

Τα νέα φυσικά κάνουν όχι μόνο το γύρο του νησιού αλλά και υπερατλαντικό τηλεφωνικό ταξίδι για να φτάσουν στ’ αυτιά του ζάμπλουτου και συντηρητικού θείου του, ενώ παράλληλα η φαντασία όλων οργιάζει.

Ένας νέος ήρωας εισβάλλει από την… πίσω πόρτα της λογοτεχνίας αλλά και της ζωής μας, για να γεμίσει υγιή παράσιτα την οπτική οθόνη του σύγχρονου μέσου καταναλωτή. Ένας νέου τύπου αποδιοπομπαίος τράγος καθρεφτίζει άθελά του τη μοιραία αποπομπή του ίδιου του συστήματος από τον εαυτό του.

Θα υποψιαστούμε το έως και διαστραμμένα αντεστραμμένο είδωλό μας στον καθρέφτη του; Ή θα πορευτούμε «Αντί Στεφάνου» και αρνούμενοι να ανανοηματοδοτήσουμε τη ζωή και το θάνατο; Η απάντηση έρχεται, αφού γυρίσουμε όπισθεν και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Κι εύχομαι όχι την τελευταία μαρμάρινη σελίδα της ιστορίας μας.-

Κρυσταλία Πατούλη
afigisizois.wordpress.com

Μετά από 3 μυθιστορήματα και 2 ιστορικά βιβλία, η 5η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη: "Αντί Στεφάνου", εκδόσεις Εστία – 2015
Δεν ευδοκίμησε τελικά ως νεκροθάφτης στη θέση του Ευταξία ο Στέφανος ο Λαδικός. Μοναχά μία κηδεία πρόλαβε να διεκπεραιώσει και αυτή ήταν της μητέρας του. Διότι η Πάτρα, εκ του Κλεοπάτρα, Λαδικού, το γένος Κουμά, η επονομαζόμενη και Ξυλαγγούρω κάποτε, όταν ήταν ακμαία, υπό των ζηλοφθόνων γυναικών της μικράς νήσου, απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 66 ετών, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς σύμφωνα με τη γνωμάτευση του αγροτικού γιατρού, τρεις μόλις μέρες αφότου ανέλαβε καθήκοντα εντός νεκροταφείου ο μοναχογιός της. Έγειρε το κεφάλι της αριστερά σαν λαβωμένο πουλάκι, όπως καθόταν στο κατώφλι του σπιτιού της το απόγευμα της Δευτέρας 19ης Μαΐου και ξεψύχησε ήσυχα. Σαν να αποκοιμήθηκε γλυκά κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Είχε και ένα απολύτως εμφανές όσο και αινιγματικό μειδίαμα στα χείλη της, το οποίο αν και κατά κόρον ερμηνεύτηκε ως αδιάψευστο τεκμήριο του ότι έφυγε από τη ζωή ικανοποιημένη, ίσως να ήταν τελικά μόνον επιτιμητικό αφού, όπως πικρόχολα αποφάνθηκε και ο περιπτεριούχος καπετάν Παράσχος Ψιλάκης κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι του απογοητευμένος από την απολύτως πλέον διακριτή κοινωνική της νήσου παρακμή, η μακαρίτισσα ίσως προείδε λόγω μιας πιθανής προθανάτιας έκλαμψης τα όσα αλλοπρόσαλλα επακολούθησαν την έξοδο αυτής.

Πρόδρομος μιας μετακαταναλωτικής εποχής ή εντελώς ανισόρροπος ήταν τελικά ο νεκροθάφτης Στέφανος Λαδικός; Η κοινωνία του μικρού νησιού πάντως δεν μπόρεσε να αποδεχτεί τις δράσεις του εντός νεκροταφείου και τις απόψεις του περί σαρκίου των νεκρών, και έτσι τον απέπεμψαν σύντομα από το πόστο του.

Μια νουβέλα που αφηγείται με μπρίο τη σχάση ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, το σύστημα της τοπικής κοινωνίας και το οικοσύστημα της φυτοκοινωνίας.

(Στο εξώφυλλο έργο του ζωγράφου Δημήτρη Τράγκα από τη σειρά σχεδίων Ο ταξιδευτής, γραφίτης σε χαρτί.)
 
***
Υπενθυμίζεται ότι ο Γιάννης Μακριδάκης θα βρίσκεται στην Αθήνα, στο πλαίσιο του φόρουμ Ευημερία χωρίς Ανάπτυξη, (20-22 Φεβρουαρίου, Πολυτεχνείο, Αμφ. Γκίνη) που διοργανώνουν και συντονίζουν, το δίκτυο πληροφόρησης και δραστηριοποίησης Ηλιόσποροι και, το Research & Degrowth Ελλάδας.
Με την ευκαιρία αυτή, θα πραγματοποιηθούν συναντήσεις με φίλους και αναγνώστες στα βιβλιοπωλεία Μωβ Σκίουρος και Περιπλανήσεις, όπως και στη Λέσχη Ανάγνωσης 9ου Γυμνασίου Καλλιθέας, όπου ο συγγραφέας θα συνομιλήσει για τη ζωή στη φύση, τη λογοτεχνία, την αποανάπτυξη και για το νέο του βιβλίο «Αντί Στεφάνου», και τέλος στο Θέατρο Μεταξουργείο μετά την παράσταση Ανάμισης Ντενεκές.

Info:
Τετάρτη 18 Φλεβάρη, Λέσχη Ανάγνωσης 9ου Γυμνασίου Καλλιθέας Λαγουμιτζή 12 και Δεληγιάννη, ώρα 7μμ
Πέμπτη 19 Φλεβάρη, Βιβλιοπωλείο Μωβ Σκίουρος, Πλατεία Καρύτση 3, ώρα 7μμ., τηλ. 210 3251872.
Παρασκευή 20 Φλεβάρη, Ευημερία χωρίς Ανάπτυξη, Πολυτεχνείο Αμφιθέατρο Γκίνη (είσοδος από Στουρνάρη), Φόρουμ Ευημερία χωρίς Ανάπτυξη, ώρα 6μμ.
Σάββατο 21 Φλεβάρη, Βιβλιοπωλείο Περιπλανήσεις, Μάρκου Μουσούρου 22, Μετς, ώρα 12.00, τηλ. 210 9240619
Δευτέρα και Τρίτη 23 και 24 Φλεβάρη, Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14, παράσταση Ανάμισης Ντενεκές και συζήτηση περί λογοτεχνίας και όχι μόνο, ώρα 9 μμ, (τηλ. κρατήσεων: 2105234382)
---
http://tvxs.gr/news/biblio/anti-anaptyksis 

Γιατί οι γονείς πληγώνουν τόσο βαθειά; Της Ιφιγένειας Πανέτσου


Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι. Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .

Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.

Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .

Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.

Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.

Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.

Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.

Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;

Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.

Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.

Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

Πηγή: iphigeneiapanetsou.wordpress.com

5.2.15

Αντί αποχαιρετισμού





Η ζωή της όλη μια αναμονή. Αύριο να θυμηθώ να σ’ αγαπήσω. Σαν πουλιά τα αύριο πετάνε μακριά και δεν τα φτάνει. Μικρή έτρεχε στα διπλανά σπίτια να βρει ψωμί και βύσσινο γλυκό, η μάνα της της το ‘κρυβε το ψωμί και το γύρευε αλλού, άλλοι της δίναν, αλλού πικρό το ψωμί τους. 

Πες γι’ αυτό να της φαινόταν εδώ σ’ αυτή τη μυστική μάζωξη του υπογείου*, Άννα, πως έτρωγε το πιο γλυκό ψωμί αυτό που σου ζεσταίνει την καρδιά, σαν εκείνες τις ευωδιαστές λαγάνες της γιαγιάς της και το μισό καρβέλι που έκρυβε πάντα να της δώσει μαζί της. 

Αργότερα το υπόγεια ψηλώσανε, ανεβήκαμε και πιο πάνω, μπορεί να σκλήραινε κάπως στο στόμα το ψωμί, άλλο παρέμενε γλυκό, σαν γιατρικό, είναι λίγο απ’ τη γενναιοδωρία κι ενθάρρυνση της Κρυσταλίας, την καταπραϋντική παρουσία της Άννας, το βλέμμα της Γιωργίας γεμάτο ηλιοτρόπια που αναρωτιόσουν τι τα εμποδίζει να πλησιάσουν τον ήλιο, κι ο Σταύρος να θυμίζει αλλοτινές ατραπούς που μόνο αυτές οδηγούν κάπου. Όσο για το βύσσινο, παραμένει το αγαπημένο μου γλυκό, βαθύ κόκκινο χρώμα, μεστή γεύση, γλυκόπικρη. 
Να σας πω ένα μυστικό; Αλλοτε το τρώω μονομιάς κι άλλοτε ξεμένω για καιρό χωρίς αυτό, και δεν είναι όλες τις εποχές το ίδιο νόστιμο, ούτε σαν της μαμάς ή της γιαγιάς, γλυκό βύσσινο μού ‘δινε κι ακόμα μου φτιάχνει, ναι, ναι, η μαμά μου, άλλες φορές δεν ξέρω σε τι βάζο να το φυλάξω ή όταν βρίσκω το βάζο κάθομαι και το κοιτώ σαν να μην ξέρω πώς να το ανοίξω και να το απολαύσω.

Έχω κι άλλο μυστικό: ξέρετε τι κάνω όταν το ψωμί γίνεται πικρό και δεν μπορώ ν’ ανοίξω το βάζο με το βύσσινο γλυκό; Το ρίχνω στα μπισκότα -τελευταία ανακάλυψη αυτή, κάθε λογιώ μπισκότα, με βούτυρο, με μαρμελάδα, με κανέλα, με ντζίντζερ, έχει πολλά μπισκότα η ζωή να διαλέγω και μυρίζουν υπέροχα.

Αντίο, λοιπόν, φίλοι μου, απ’ τη μυστική μου μπισκοτοχώρα, σας σκέφτομαι και σας χαμογελώ.  
Ευδοκία
04/02/2015
---

*Στη βιβλιοθήκη Βολανάκη που διεξαγόταν ο πρόσφατος κύκλος του Σεμιναρίου "Αφήγηση Ζωής"


(Φωτογραφία από ζωγραφικό έργο της Φωτεινής Στεφανίδη)

Ο «Ανάμισης Ντενεκές» του Γιάννη Μακριδάκη στο θέατρο

14:46 | 05 Φεβ. 2015
Κρυσταλία Πατούλη
Η θεατρική διασκευή του Ανάμιση Ντενεκέ του φυσικού καλλιεργητή, ερευνητή και συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, σκηνοθετικά, ίσως είναι η επιτομή της λεγόμενης πολυφωνικότητας του μεγάλου θεωρητικού Μιχαήλ Μπαχτίν που έλεγε πως μέσα σε ένα συγγραφικό έργο δεν υπάρχει μόνο η φωνή του συγγραφέα του αλλά και πολλές άλλες φωνές.
 Ο πρωταγωνιστής Χάρης Χαραλάμπους, καλείται να αλλάζει επίπονα και σε δευτερόλεπτα του δευτερολέπτου τη μία φωνή/ρόλο με την άλλη, και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης όλες τις διαφορετικές φωνές/ρόλους που συνυπάρχουν και διασταυρώνονται στο μυθιστόρημα, μαζί με εκείνη του συγγραφέα του.

Σ’ αυτήν την παράσταση είναι σα να ζεις τη συγγραφή του βιβλίου.

Πως ο Μακριδάκης γράφοντας περνούσε από τη μια φωνή στην άλλη, κι άλλαζε ζωές και υπάρξεις, χαρακτήρες και προσωπικότητες, για να μπορέσει να αποδώσει τον κάθε ήρωα, τις σκέψεις και τη δράση του, τα συναισθήματά του, τις σχέσεις του με τους δικούς του και την κοινωνία, τη θέση του άντρα και της γυναίκας, τη δομή της οικογένειας αλλά και της κοινότητας, και μέσα από όλα αυτά την πλοκή του έργου;



Κορυφαίες φωνές, είναι αυτή του Γιώργη Πέτικα και κατά δεύτερον του ίδιου του ερευνητή του, που είναι και οι σημαντικότεροι ήρωες της ιστορίας, οι οποίοι αν και ποτέ δεν συναντιούνται, βαδίζουν παράλληλα στα ίδια χνάρια, σε έναν άλλο χρόνο, στον ίδιο τόπο, για άλλο λόγο και σκοπό, με άλλο τρόπο.

Μέσα από τη ζωή του Πέτικα, ξεδιπλώνεται η ιστορία της Ελλάδας και της Χίου, όπως και η λαογραφία, η κοινωνία μιας άλλης ξεχασμένης εποχής που ο Γιάννης Μακριδάκης αναβιώνει στη φράση «Ήμασταν πλούσιοι, όλα τα είχαμε, μόνο λεφτά δεν είχαμε!» και οι θεατές στο άκουσμά της ξεκαρδίζονται, αντί να κλαίνε…

Το δράμα του πιο διαβόητου κυνηγημένου εγκληματία της Χίου, που οι αστυνομικές αρχές κατέληξαν να του φορτώνουν τελικά, όλα τα άλυτα μικρά ή μεγάλα εγκλήματα του νησιού, από τη λύσα τους που δεν κατάφερναν να τον συλλάβουν, παραμένει επίκαιρο ακόμα κι ως σύγχρονος προβληματισμός:

Να κυνηγάς κάποιον που διέπραξε αρχικά έναν φόνο, όχι για να κατανοήσεις πώς κατέληξε σε αυτόν, και βέβαια πως να φτιάξεις μια κοινωνία που δεν θα περνούν οι άνθρωποι σε ανάλογες απονενοημένες πράξεις, αλλά κυρίως για να τον τιμωρήσεις, να τον μπουντρουμιάσεις και εν τέλει να τον εξουσιάσεις και εκδικηθείς που ξεφτίλισε κάποιες από τις κοινωνικές δομές για την απουσία της αποτελεσματικότητάς τους όπως και την αχρηστία του ρόλου τους.

Η τιμωρία κάποτε έρχεται, όπως και στον Ντοστογιέφσκι, η λύση του δράματος όμως δεν φαίνεται να είναι αυτή.


Αντίθετα, φαίνεται να είναι η «συνάντηση» των μελλοντικών γενεών με τον ήρωα, μέσα στη σπηλιά που κρυβόταν ως φυγόδικος για χρόνια (μια σκηνή του βιβλίου που έλειψε στην παράσταση), στον Ανάμιση ντενεκέ, όταν ο συγγραφέας επιχειρεί το μέχρι στιγμής αδιανόητο:

Να σταθεί στον ίδιο βράχο που καθόταν ο φονιάς, ψάχνοντας το στίγμα του με άλλα μάτια, αντίθετα με όλους εκείνους που το διαστρέβλωσαν μέσα από σαθρούς θεσμούς, άκαμπτες κοινωνικές κατασκευές και κατασκευασμένες αξίες, που αφήνει μετέωρες μέχρι σήμερα τις απορίες για τη φύση ενός άντρα που τόλμησε να ερωτευτεί και να κάνει όνειρα για το μέλλον, αψηφώντας τα ήθη και έθιμα της εποχής του και τελικά όλους τους γραπτούς νόμους, δημιουργώντας έναν ζωντανό θρύλο στο όνομά του.

Μήπως το κάθε έγκλημα είναι το βαρύτερο σύμπτωμα και ο καθρέφτης μιας εκ βάθρων εγκληματικής κοινωνίας;

Κρυσταλία Πατούλη
5/2/15
Σκέψεις μετά την παράσταση που παρακολουθήσαμε με τους συμμετέχοντες του σεμιναρίου "Αφήγηση Ζωής"
 
Για περισσότερα, οι θεατές (αλλά και οι αναγνώστες του μυθιστορήματος Ανάμισης ντενεκές), θα έχουν όπως μαθαίνουμε την ευκαιρία να συμμετέχουν σε συζήτηση μετά την παράσταση με τον ίδιο τον συγγραφέα του έργου, στις 23 και 24 Φεβρουαρίου στο θέατρο Μεταξουργείο, αλλά και στις 19 Φεβρουαρίου σε παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Αντί Στεφάνου» επίσης από τις εκδόσεις Εστία, στο βιβλιοπωλείο Μωβ Σκίουρος στην πλατεία Καρύτση.
 
Ο Γιάννης Μακριδάκης επιστρέφει στο Θέατρο Μεταξουργείο. Μετά την επιτυχημένη παράσταση «Η άλωση της Κωνσταντίας» το 2012, παρουσιάζεται ο «Ανάμισης ντενεκές», το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα σε μορφή μονολόγου, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου. Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους. Μέσα από την έρευνα για τη θρυλική ζωή του Γιώργη Πέτικα ξετυλίγεται και η ιστορία της Χίου από την εποχή που ήταν ακόμα τουρκική ως τα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μέσω της αφήγησης ο ηθοποιός πλάθει επί σκηνής τους ήρωες και τη δράση τους. Σαν παραμυθάς ζωντανεύει ανθρώπους και εικόνες ανεπιτήδευτα, με μοναδικό του εργαλείο το λόγο.

Γιάννη Μακριδάκη
ΑΝΑΜΙΣΗΣ ΝΤΕΝΕΚΕΣ


Διασκευή: Μ. Αιγινίτου – Χ. Χαραλάμπους
Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Διαμόρφωση Σκηνικού Χώρου – Κοστούμι: Δανάη Ελευσινιώτη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Ηλέκτρα Περσελή
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Επιμέλεια Κίνησης: Βαγγέλης Τελώνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Κανδρή
Ερμηνεύει ο Χάρης Χαραλάμπους

Θέατρο Μεταξουργείο, Ακαδήμου 14, τηλέφωνο κρατήσεων: 2105234382. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 από 20/1/15.

Το τρέιλερ της παράστασης εδώ

http://tvxs.gr/news/theatro/o-anamisis-ntenekes-sto-theatro
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου