Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

22.7.14

ΛΥΚΟΣ του Χρήστου Χατζόπουλου


Κρυμμένος . Περιμένω .
Αχ πόσο λαχταρώ εκείνη την ασημένια λιακάδα του φεγγαριού .
Πότε θα’ ρθει ;
Πότε θα’ ρθει εκείνη η ώρα του κρύου τρέμουλου, η ώρα της αρχέγονης ανατριχίλας ;
Εκείνη η στιγμή που ξεχύνομαι μέσ’ απ’ το κορμί μου, η στιγμή που θα βγάλω το ουρλιαχτό ;
Δεν μπορεί μια καταιγίδα να δαμάσει τη φωτιά που τρέχει στις φλέβες μου .
Καμιά παγίδα δεν αντέχει τον άγριο χορό με τη σελήνη, το τσαλακωμένο μου κουφάρι που γίνεται καπνός…..
Όταν οσμίζομαι στον άνεμο πούθε έρχεται ο φόβος, ανατριχιάζουν τα φτερά μου και διάπυρες βελόνες τρυπάνε το μυαλό μου .

Κάπου εκεί έξω ξέρω εσύ με περιμένεις .
Κάθε σταγόνα του ιδρώτα σου λιώνει τα ρουθούνια μου .
Κάθε σου αλύχτισμα διεγείρει τα αυτιά μου .

Κι’ όταν το βλέμμα σου ψάχνω μες το σκοτάδι, τρέχα .
Τρέχα όσο πιο μακριά μπορείς, μην συναντήσεις το άσπρο των ματιών μου .
Μην δεν προλάβεις την πράσινη φλόγα να σβήσεις .

Γιατί με κάλεσες μικρή μου μάγισσα ;
Δε σου έφτασαν τόσα ξωτικά που πλάνεψες με γλυκές τσουκνίδες στην ποδιά σου ;

Δε σου αρκούσε να ζεσταίνεις τα δέντρα μ’ ένα σου χάϊδεμα, το τραγούδι του δάσους να πλέκεις με αρχαίες μελωδίες ;
Αρκούσε μόνο στην ομίχλη να πνίγεις τον καημό της μοναξιάς σου, στη βροχή να ξεπλένεις τις ζωές σου .
Ας προσευχόσουν κάτι άλλο στα πνεύματα της γης και του αέρα ...
…..που ορίζεις .

Πόσο μακριά θέλεις να φτάσεις μετά ΄πο τόσους κύκλους, ξέρω να σου πω, μα θα πονέσει .
Στο όριο που χάνεται το γήινο μικρούτσικο μας ασυνείδητο κι’ αρπάζει την μπάλα που καίει ατελεύτητα, εκεί που ξεγλιστράει μ’ ένα τρανταχτό φτερούγισμα η κατανόηση και συγκρούεται με την τρέλα .
Κι’ ύστερα θαρρείς έρχεται η γαλήνη ;……

Με κάλεσες .
Σε βλέπω, σε οσφραίνομαι, στα νώτα σου η σκιά μου πλησιάζει και τώρα πια δεν είμαι ΄γω αυτός που ήμουν .
Γύρνα να με κοιτάξεις έτσι όπως καρφώνονται οι πύρινες κόγχες των ματιών μου στο λευκό ποταμάκι της πλάτης σου….

Σε κοιτώ ν’ απομακρύνεσαι κι΄ οι χτύποι της καρδιάς μου ξυπνήσαν τη σελήνη που περιμένει, μα τους κρατώ με τα δυό μου χέρια, μην ακούσεις και τρομάξεις .
Σε τούτο τον πλανήτη σκοτώσαν όλα μου τ’ αδέρφια κι’ έμεινα το γάλα σου να πίνω .
Του αίματος την μυρωδιά σα λύτρωση προσφέρεις, να εκτοξεύομαι κάθε νυχτιά σε άλλους γαλαξίες, σε χρόνους που λες, δεν ζήτησες να ξέρεις .
Εάν γυρίσω, μιλιά δεν θα’ χω πια να πω .
Κι’ αν μείνεις στο υγρό το δάσος να προσμένεις το ταξίδι…
Ρίξε μια σφαίρα και για μένα .


12.7.14

Για τη βιασύνη και την αναμονή - Χρήστος Χατζόπουλος δημοσίευση από ελεύθερη σκέψη

Πόσο οξύμωρη είναι η φράση του τίτλου! Να τρέχεις να προλάβεις, να βιάζεσαι με οδηγό το “ο χρόνος είναι χρήμα, ζωή, αφθονία” κι, παρ’όλα αυτά, να είσαι καταδικασμένος να περιμένεις! Τι να περιμένεις, όμως; Το μετρό; Να αδειάσει τραπέζι στην καφετέρια μήπως; Ή πότε θα ρθει η σειρά σου στην ουρά της τράπεζας;
Όχι. Σίγουρα όχι… Αν βιαστείς, πράγματα όπως τα παραπάνω σίγουρα θα τα πετύχεις και η αναμονή θα εκμηδενιστεί! Δε μιλώ για κάτι τόσο πεζό. Η φράση του τίτλου αφορά κάτι πιο ουσιώδες, πιο ενδιαφέρον και πιο αγωνιώδες : την ίδια τη ζωή! Τα όνειρα μας, τις φιλοδοξίες και τους στόχους μας! Το αδιάκοπο κυνήγι μιας ακαθόριστης, αδιόρατης κατάστασης που αρεσκόμαστε να καλούμε ευτυχία…
Ο Arthur Schopenhauer (1788-1860), Γερμανός φιλόσοφος, κάποτε αποτύπωσε την εξής σκέψη :
”Όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, ανακαλύπτουν ότι έζησαν όλη τους τη ζωή εν αναμονή. Με έκπληξη θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που άφησαν να τους διαφύγει χωρίς να το εκτιμήσουν και να το απολαύσουν, δεν ήταν άλλο από τη ζωή τους. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος, ξεγελασμένος από την ελπίδα, χορεύει προς την αγκαλιά του θανάτου.”
Πολύ απαισιόδοξος ο Σοπενάουερ, σίγουρα. Κύριο χαρακτηριστικό του εξάλλου. Παρ’όλα αυτά, αν αφαιρεθούν οι βαρύγδουπες εκφράσεις με τη φαιά απόχρωση, μένει ένα απόσταγμα σοφίας που μπορεί να προβληματίσει όλους εμάς τους ανεμοδαρμένους από τη λαίλαπα του χρόνου και της ζωής σε fast forward που ζούμε.
Πόσες φορές πνιγήκαμε σε μια θάλασσα μετριασμού και νωχελικότητας, απραγίας και μιζέριας όταν έφτασε η στιγμή της διεκδίκησης : σε μια δουλειά, σε έναν έρωτα, σε μια ευκαιρία ζωής; Και, παράλληλα, πόσες φορές σαν ασπάλακες, σαν υπνωτισμένοι και άνιωθοι δεν διακρίναμε καν την ευκαιρία, δεν αισθανθήκαμε το μομέντουμ, δε νιώσαμε καν τον άερα, την ώθηση από το τρένο που πέρασε εκατοστά από το πρόσωπο μας, το τρένο που περιμέναμε όλο μας τη ζωή από τότε που μέσα μας είχαν κρυσταλλωθεί κάποιοι πόθοι και κάποια θέλω, μύχια μα τόσο ελκυστικά.
Κι, όμως, εμείς μίζεροι και πεζοί χωρίς την παραμικρή έμπνευση, την παραμικρή φαντασία και δύναμη ψυχής τα προσπεράσαμε, παραδοθήκαμε στη ραθυμία “της συνωμοσίας του σύμπαντος” κατά το λαοπλάνο, αερολόγο Κοέλιο. Όχι μόνο καταθέσαμε τα όπλα αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΑ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ.
Έχω πραγματικά απηυδήσει να βλέπω ανθρώπους, νέους κυρίως, να βαριούνται, να αδυνατούν να σκεφτούν και να προβληματιστούν, να αδυνατούν να εξοργιστούν και να αγαπήσουν, να ποθήσουν και να παλέψουν για αυτά που θέλουν. Αλλά το πραγματικά τραγικό είναι να προωθείται αυτή η λογική σα μια νοοτροπία ζωής, μια κοσμοθεωρία όπου κάπου, κάπως, κάποτε σαν μια αυτόκλητη και νοήμων αλλαγή  θα έρθει ο τροχός “να γυρίσει”… Μια νοοτροπία που βασίζεται στο φραπόγαλο, τα εύκολα θεάματα του διαδικτύου και των πολυμέσων, της αερολογίας, της ΑΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑΣ και της ΑΝΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ…
Μια ρουτίνα ενδεικτική της ύπνωσης του μυαλού και της απελπιστικής έλλειψης στόχων, αναζητήσεων και προορισμών. Προσέξτε, όμως, ΟΧΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΩΝ ΟΥΤΕ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ. Γιατί η ρουτίνα της πενθήμερης “δουλίτσας” (και δεν υποτιμώ τη δουλειά της ημιαπασχόλησης ή του προσωρινού ή της επιβίωσης ακόμη κι αν δε σχετίζεται με τις σπουδές ή τις κλίσεις μας γιατί απλούστατα δεν αναφέρομαι σε αυτή ΑΛΛΑ σε όλους/όλες που το όνειρο τους ήταν να βγάλουν λεφτά δουλεύοντας !!!) και του “ελεύθερου χρόνου της φωτογραφίας” δηλαδή του γυμναστηρίου, της νυχτερινής διασκέδασης, των εξορμήσεων και των θεαμάτων που ως μόνο στόχο έχουν το να δείξουν “πόσο καλά περνάμε” και να τονώσουν την αυτοπεποίθησης (ή μήπως κόμπλεξ) μας μέσω φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθει ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΩΝ…
Αυτοί είμαστε δίχως καμία αμφιβολία…
Η πραγματικά παράξενη αντίθεση είναι ότι, ταυτόχρονα με την κατασπατάληση ζωτικού χρόνου και την έκπτωση του νου και της σκέψης σε δραστηριότητες του φαίνεσθαι και της διεκπεραίωσης που μειώνουν τη διαύγεια του πνεύματος και μας εθίζουν στη μετριότητα και την στασιμότητα, ΔΕΡΝΟΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ από μια αόριστη, πανταχού παρούσα και παντοδύναμη βιασύνη. Ένα κυνήγι με το χρόνο ώστε να προλάβουμε! Τι;;;
Τον ίδιο το χρόνο!
Στην καθημερινότητα μας διάχυτη υπάρχει αυτή η βιασύνη… Να τελειώνουμε… Να φύγει το 8ωρο για να πάμε σπίτι… Να φύγουν οι καθημερινές να έρθει το σ/κ… Να φύγει ο χειμώνας και να ρθει το καλοκαίρι ώστε να ρθει ο μήνας των διακοπών…. Να φύγει η σχολή να ξεμπερδεύουμε ώστε να μην ξαναχρειαστεί να διαβάσουμε ή να μάθουμε… Να φύγει ο στρατός να ξαναγυρίσουμε σπιτάκι μας… Να φύγει η περίοδος που μένουμε με τους γονείς ώστε να είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι….
Ξέρετε, όμως, τι τρέχει ακριβώς;; Ξέρετε που οδηγεί αυτή η θολή, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και δίχως μια απαραίτητη πνευματική αναζήτηση και αυτογνωσία, εμμονή; Αυτή η μίζερη λογική του να ξεμπερδεύουμε; Του να “είμαστε εδώ” αλλά τελικά να μην είμαστε;
Έχετε ιδέα πόσο ανόητο και ανώριμο στη σκέψη είναι να φωνάζεις, να σπρώχνεις, να οδύρεσαι ώστε να φτάσεις στο γκισέ των εισιτηρίων και στο τέλος να συνειδητοποιείς ότι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ;;;; Ή κάτι άλλο! Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο λιπόψυχοι, κενοί και δειλοί έχουμε γίνει στη σκέψη και τους στόχους μας ώστε πολλές φορές γατζωνόμαστε σε κάτι, ένα θέλω ή μια κατάσταση που εξάπτει την (ισχνή) φαντασία μας χωρίς, εν τέλει, να έχουμε ιδέα αν και γιατί μας αρέσει ή πως θα την αξιοποιήσουμε σαν ευκαιρία για χαρά, διασκέδαση και ψυχαγωγία;;
Εδώ έρχεται η πρώτη κατάρριψη του Κοελικού αξιώματος. Ή μάλλον κατάρριψη δεν θα το λεγα. Γιατί οι αναγνώστες, όλοι και όλες εσείς, θα αποφασίσετε αν είναι μια κατάρριψη ή, απλά, μια αποτυχημένη προσπάθεια από μεριά του γράφοντος.
  • “Όταν προσπαθείς να αποκτήσεις κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να νομίζεις ότι το θέλεις πολύ”
Κι όταν γράφω “το θέλεις πολύ”, εννοώ ότι αποτελεί μια επιδίωξη ή έναν σημαντικό στόχο. Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα. Έστω ότι θες να γνωρίσεις ένα μεγάλο έρωτα ή ακόμη και αγαπήσεις. Καλλωπίζεσαι, φροντίζεις την εμφάνιση σου, βγαίνεις έξω, κάνεις γνωριμίες, δίνεις ευκαιρίες και δοκιμάζεις εμπειρίες. Όμως, μια σειρά από προβλήματα που προκύπτουν φανερώνουν πως ό,τι “πόθησες” και προσπάθησες να αποκτήσεις δεν ήταν αυτό που νόμιζες. Μπορεί να φοβηθείς ότι το ταίρι σου γίνεται πολύ δοτικό και, ταυτόχρονα, κτητικό αν και, αρχικά, αυτό που ποθούσες ήταν να αποκτήσεις μια μόνιμη σχέση! Ή, αντιθέτως, μπορεί να νόμιζες ότι θες κάτι εφήμερο, μιας σχέση σωματικής επαφής αλλά στην πορεία διαπίστωσες πόσο κενός είσαι αν δεν υπάρχει συναίσθημα και κάποιο δέσιμο! ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει… Η αλήθεια είναι μια! Ότι δε μπόρεσες ούτε καν να καταλάβεις τον εαυτό σου! Τα θέλω σου! Τα όνειρα ή έστω τις ανάγκες σου! Πως θα ταν δυνατό ανώριμε, άνιωθε και άσκεφτε άνθρωπε να νιώσεις την ύπαρξη και τις ανάγκες του συντρόφου σου! Βιάστηκες να ερωτευθείς-να “αγαπήσεις” ή να κατακτήσεις απλά χωρίς ο ίδιος να ξέρεις τι θέλεις… Τι έχεις στον ίδιο σου τον νου! Χωρίς να αφουγκραστείς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και, πραγματικά, είναι υπερφίαλο και άτοπο να πει κανείς ότι αυτό είναι που λέμε τετριμμένα “μαθαίνω από τα λάθη μου”! Όταν δεν έχεις προορισμό ή στόχο, όταν μια ζωή θαλασσοδέρνεις σε μια τρικυμία εν κρανίω, δεν πράττεις λάθη, ΌΛΗ ΣΟΥ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ!
Ένα λάθος, μια μουτζούρα που γίνεται όλο και πιο σκούρα, πιο ακαθόριστη και πιο τραυματική όσο βιάζεσαι να “ζήσεις”, όσο τρέχεις να διεκπεραιώνεις και να ξεμπερδεύεις άρπα κόλα! Μια ζωή που στερείται στόχων όπως ένα ταξίδι με ένα πλοίο χωρίς προορισμό που έχει πηδάλιο και τιμόνι αλλά όχι καπετάνιο…
Όχι αγαπητοί/αγαπητές..Δεν είναι αυτή η Καβάφεια ρήση  :
“Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.”
Το ταξίδι έχει νόημα! Αυτό είναι η ζωή. Αλλά μόνο όταν έχεις στο νου σου μια Ιθάκη.
Δεν είναι η Ιθάκη το να βγάλεις λεφτά. Ούτε να έχεις σώμα αγάλματος. Ούτε να φεύγεις γουικέντ Αράχωβα/Μύκονο. Ούτε να έχεις ένα ταίρι βιτρίνας. Ούτε να περιμένεις το 5ήμερο στη Σκιάθο από το Μάη.
Νόημα αποκτά η ζωή με κόπο και κόστος σε χρόνο και συναισθήματα. Μέσω εμπειριών αλλά και σκέψης. Ενδοσκόπησης. Αλλά, πάνω από όλα, με μια άγρυπνη και συνεχή αίσθηση αναζήτησης. Καθορισμού στόχων. Επαναπροσδιορισμού και αυτοβελτίωσης.
Το ταξίδι έχει νόημα όταν χωνέψεις ότι η δυσκολία ή το δυσάρεστο στη ζωή δεν πρέπει να προκαλεί πλήξη, βαρεμάρα, νωχελικότητα ή, ακόμη, χειρότερα παραίτηση και απάθεια.
Κι εδώ έρχεται η δεύτερη κατάρριψη του Κοελικού αξιώματος :
  • “Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να νομίζεις ότι κάνει τα πάντα για να το αποκτήσεις”.
Λυπάμαι που το λέω…Αλλά το σύμπαν σε έχει γραμμένο! Αν θες να βρεις καλύτερη δουλειά ή, έστω απλά, μια δουλειά, το σύμπαν δεν θα σε βοηθήσει. Θέλει κόπο, ψάξιμο, επιμονή παρά τις ταπεινώσεις και την απογοήτευση, μαχητικότητα απέναντι σε όσους σε παραμερίζουν παράτυπα, διάβασμα, κατάρτιση, εγρήγορση, ακόμη και ρίσκο ίσως. Κολύμπι στα βαθιά. Δεν είδα κανέναν να βρίσκει δουλειά με την ελπίδα…Ή περιμένοντας!
Κυρίες/κύριοι το ανθρώπινο μυαλό τείνει να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται την πραγματικότητα και τα ερεθίσματα που λαμβάνει από αυτή με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζουν με τα αυτά που θέλει και επιδιώκει. Μια πρόταση πειραματικά παγιωμένη από ανθρωπολόγους, ψυχιάτρους και νευρολόγους. Τείνει να είναι, αβάσιμα, αισιόδοξο, καθησυχαστικό. Και να σε σπρώχνει στον εφησυχασμό και την απραξία. Αυτό είναι που αποκαλούμε ελπίδα… Ένα ψέμα…
Κατά την άποψη του γράφοντος, η ελπίδα είναι παγίδα, αδιέξοδο και παραπλάνηση. Η πίστη, όμως, είναι ο δρόμος που ψάχνουμε. Η πίστη στον εαυτό μας, στις δυνάμεις και τις δυνατότητες μας, τον συνάνθρωπο ή ακόμη και τον Θεό (όπως κι αν τον αντιλαμβάνεται κανείς).
Η πίστη θα σε κάνει να μη βιάζεσαι αλλά ούτε και να περιμένεις… Να βαδίζεις σταθερά νιώθοντας τη ζωή σε κάθε στιγμή του ταξιδιού προς τον προορισμό σου….Να διάγεις ένα βίο τόσο γοργό όσο το νερό ενός ποταμού, όμως, εξίσου δροσερό και αναζωογονητικό…Δε μπορείς να προλάβεις αυτό το νερό αλλά μπορείς ανά πάσα στιγμή να το νιώσεις, να το πιεις και να ξεδιψάσεις!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ!

1.7.14

Εμείς επιλέγουμε πως θα ζήσουμε. Του Πέτρου Γαλιατσάτου


07:29 | 01 Ιουλ. 2014
[...] Ήταν Οκτώβριος του 2011 όταν πρωτοεμφανίστηκε στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω ένα διήγημα. Ήθελα να μιλήσω για τον τρόπο που οι πράξεις του παρελθόντος διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον μας. Αλλά και για το ότι εμείς ήμαστε αυτοί που επιλέγουμε πως θα ζήσουμε, εμείς θέτουμε τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας. Επομένως εμείς ήμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας και κανένας άλλος [...] Ο σύμβουλος τουριστικών επιχειρήσεων Πέτρος Γαλιατσάτος, αφηγείται τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής -από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο- του πρώτου μυθιστορήματός του με τίτλο «Άσπρα Γάντια» των εκδόσεων Παπαδόπουλος.

Στα 37 μου πήρα μία μεγάλη απόφαση.
Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να αλλάξω. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να φτιάξω έναν νέο εαυτό, τελείως διαφορετικό από αυτόν που ήμουν μέχρι τότε.

Μετά από δύο χρόνια άρχισα να παρακολουθώ ένα σεμινάριο γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο με τίτλο «Aφήγηση Zωής» και εισηγήτρια-συντονίστρια την Κρυσταλία Πατούλη. Αυτή ήταν η αφετηρία…

Η συνέχεια ήταν σε δύο επίπεδα. Στο ένα συνέχισα να παρακολουθώ το δεύτερο και τρίτο κύκλο του ίδιου σεμιναρίου, στο άλλο άρχισα να παρακολουθώ και ένα άλλο σεμινάριο με τίτλο «Λογοτεχνικό Project» και εισηγητή-συντονιστή τον Λένο Χρηστίδη.
Ήταν Οκτώβριος του 2011 όταν πρωτοεμφανίστηκε στο μυαλό μου η ιδέα να γράψω ένα διήγημα. Ήθελα να μιλήσω για τον τρόπο που οι πράξεις του παρελθόντος διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον μας. Αλλά και για το ότι εμείς ήμαστε αυτοί που επιλέγουμε πως θα ζήσουμε, εμείς θέτουμε τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας. Επομένως εμείς ήμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας και κανένας άλλος.
Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησα να γράφω τα «Άσπρα Γάντια». Τότε βέβαια δεν ήξερα τον τίτλο. Ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να γράψω ένα διήγημα για έναν ανεύθυνο άνδρα, τον Μάικ Ζάκρος, ο οποίος έφυγε από την πόλη που ζούσε, έφυγε και από τη χώρα του, για να μην αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων του. Με αυτή του την κίνηση προσπάθησε να αποφύγει το παρελθόν του.
Πέρασαν τα χρόνια και ο ήρωας πίστεψε ότι τα είχε καταφέρει.

Μέχρι την ημέρα που τον κάλεσε στο τηλέφωνο ο κυρ Γιώργος. Ένας άνθρωπος από το παρελθόν, ο οποίος του ζήτησε να επιστρέψει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Και επειδή του χρώσταγε τη ζωή του, ο Μάικ έκανε ό,τι ακριβώς του είπε ο κυρ Γιώργος.

Στο αεροπλάνο ο Μάικ σκεφτόταν:
Τελικά γυρνάω πάλι στην πόλη που γεννήθηκα έπειτα από σχεδόν εννέα ολόκληρα χρόνια απουσίας. Προσπάθησα να αποφύγω αυτό το ταξίδι. Αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα επέστρεφα ποτέ ξανά.
Και να με τώρα. Πλησιάζω και δεν έχω καν προετοιμαστεί. Έφυγα ξαφνικά από την πατρίδα και άφησα πίσω μου ένα σωρό εκκρεμότητες. Τουλάχιστον όμως γλίτωσα από το παρελθόν μου.
Τελικά όμως οι πράξεις του παρελθόντος ήταν πολλές και έντονες. Και δεν άφησαν κανέναν ανεπηρέαστο.

Γιατί μπορεί να συνειδητοποίησα ότι είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου και να ανέλαβα την ευθύνη των επιλογών μου, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό. Χρειάστηκε να αλλάξω και τον τρόπο σκέψης μου.
Είχα γεμίσει το κεφάλι μου με στερεότυπα, φοβίες και προκαταλήψεις. Όλα αυτά δεν μου επέτρεπαν να εξελιχθώ όπως ήθελα.

Έτσι και ο Μάικ Ζάκρος, ο ήρωας του βιβλίου, μόλις κατανόησε το παρελθόν, κατάλαβε και το παρόν και πήρε την ευθύνη για τη ζωή του. Έπαψε να κατηγορεί τους άλλους και τις καταστάσεις για όσα συμβαίνουν στη ζωή του. Σταμάτησε να ταυτίζεται με το παρελθόν του και έγινε, για πρώτη φορά στη ζωή του, ο ισχυρός, αυτός που είχε τη δύναμη της επιλογής και της απόφασης.
Την αρχή του πρωτόλειου κειμένου την άκουσε ο Λένος Χρηστίδης και η ομάδα που παρακολουθούσε το σεμινάριο του. Όταν ονομάτιζα τον ήρωα (Μάικ Ζάκρος) δεν γνώριζα ότι υπήρχε χωριό με το όνομα Ζάκρος και ότι έχει καταγωγή από εκεί ο Λένος.
Όταν βάφτιζα Κρούγκερ τον πρέσβη της Νοτίου Αφρικής, πίστευα ό,τι ήταν ένα τυχαίο όνομα που ήρθε απλά στο μυαλό μου. Μετά τα πρώτα δύο κεφάλαια και ενώ ακόμα δεν είχε αναφερθεί το όνομά του, κάτι έκανε κλικ στο μυαλό μου. Αυτό το επίθετο κάτι μου θύμιζε. Έτσι έκανα την έρευνά μου. Και έπεσα στο όνομα του Πάουλ (Στέφανους Γιοχάνες Πάουλους) Κρούγκερ. Και τότε θυμήθηκα ότι ένας συμμαθητής μου από το γυμνάσιο, ο Γιώργος, καταγόταν από τη Νότια Αφρική και μου είχε πρωτομιλήσει για τους Μπόερς και τον Κρούγκερ. Οπότε πήρε άλλη τροπή το κείμενό μου και από διήγημα κατέληξε σε μυθιστόρημα.

Άρχισα να γράφω με γρήγορο ρυθμό.

Από εκεί και πέρα η ιστορία εξελίχθηκε με ένα δικό της τρόπο. Οι ήρωες ζωντάνεψαν και ακολούθησαν το δικό τους δρόμο. Λίγο πολύ, διαφορετικό από αυτό που σκεφτόμουν εγώ αρχικά.
Κάπως έτσι έφτασε η ιστορία να εξελίσσεται σε δύο ηπείρους: Ευρώπη και Αφρική. Και σε τέσσερις χώρες: Βρετανία, Ελλάδα, Ισπανία, Ολλανδία και Νότια Αφρική.

Ολοκλήρωσα τα «Άσπρα Γάντια» τον Οκτώβριο του 2012. Δεν ήξερα τι να το κάνω το κείμενό μου. Έτσι το άφησα στην άκρη και μετά το πέρασα άλλες δύο αναγνώσεις (και κοψίματα).

Ήταν Ιούνιος του 2013 όταν έδωσα τα «Άσπρα Γάντια» στην Μανίνα Ζουμπουλάκη. Της άρεσε, τόσο πολύ που μου έκανε κάποιες παρατηρήσεις και μου έδωσε την ώθηση να το περάσω άλλο ένα «διάβασμα και κόψιμο». Η Μανίνα πίστεψε στο κείμενό μου και το προώθησε στον εκδότη της, ο οποίος είναι πλέον και δικός μου εκδότης.
Στις 17 Ιουνίου 2014 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία το πρώτο μου βιβλίο. Όταν το είδα στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Παπαδόπουλος, ένιωσα περίεργα. Σίγουρα ένιωσα χαρά.-

Άσπρα γάντια, Πέτρος Γαλιατσάτος, Εκδόσεις Παπαδόπουλος – 2014
Ένα σκοτεινό µυθιστόρηµα, γραµµένο µε κινηµατογραφικό ρυθµό, µε έντονη δράση, γρήγορες εναλλαγές, πολλά πρόσωπα, αναπάντεχες ανατροπές και πολλά κρυµµένα µυστικά. Ένα ξεκαθάρισµα λογαριασµών µε φόντο τη σηµερινή Αθήνα.

Ο Πέτρος Γαλιατσάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Τέλειωσε τη Σιβιτανίδειο Σχολή, σπούδασε Τουριστικές Επιχειρήσεις στο ΤΕΙ της Αθήνας και  εργάστηκε για πολλά χρόνια σε ξενοδοχεία και τουριστικούς οργανισμούς. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ανεξάρτητος σύμβουλος τουριστικών επιχειρήσεων και παραδίδει μαθήματα σε σχολές που έχουν άμεση σχέση με την επαγγελματική του εμπειρία. Ζει στο Παγκράτι.


Via: http://tvxs.gr/news/biblio/emeis-epilegoyme-pos-tha-zisoyme-toy-petroy-galiatsatoy
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου