Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

7.5.12

Το τέλος μια σχέσης (ένα γράμμα) - 8-6-2010


Και αφού έβαλα παστίλια για τα κουνούπια και άφησα τον Παπακαλιάτη να παίζει στη τηλεόραση … ο άτιμος έχει τα καλύτερα σκηνικά, τους καλύτερους ηθοποιούς … και ξαφνικά το μήνυμα “the virus database has been updated” ακούγεται και βγαίνει και ένα μπλε αναδυόμενο μηνυματάκι. Αυτή η Νένα Μεντή δεν παίζεται … φοβερή ακόμα και ακίνητη.
Δεν έχω ειρμό.

Ξέρεις στο έργο του Παπακαλιάτη, θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί από ένα ορφανοτροφείο. Θέλω πάλι να πω, γιατί το έχω ξαναπεί, ότι τα παιδιά δεν είναι ντομάτες στη λαϊκή. Αν σαπίσουν, ή αν δεν μας αρέσουν ή αν δεν μπορούμε να τις διατηρήσουμε, τις πετάμε τις ντομάτες αλλά ένα παιδί όχι. Ναι πρέπει να βρουν μια οικογένεια και ένα κανονικό σπίτι να νιώσουν αγάπη και στοργή. Πόσο εύκολο το δείχνουν τα λόγια όμως.

Και τα λόγια μερικές φορές δεν έρχονται, αυτό είναι αλήθεια. Ίσως ακόμα και αν είναι ένας πόθος που, όπως και ένα παιδί, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί λέγοντας τον μόνο. Τουλάχιστον τον λές και ας πούμε … κατά κάποιο τρόπο, όταν αρχίσεις είναι σαν να παίρνει το δρόμο του. Προς τα πού; Εκεί τελικά που θέλει ο καθένας πραγματικά, ή τουλάχιστον πολύ. Και εκεί είναι το θέμα.

Τι θέλουμε … θέλεις πολύ; Ποιος είναι ο πόθος ή ο φόβος; Ξέρεις ο πόθος και ο φόβος είναι νομίζω το ίδιο. Αλλά μάλλον είναι διχάλα ή μια ακολουθία. Πρέπει να διαλέξεις να λύσεις ένα από τα δύο. Ναι και ο πόθος είναι πρόβλημα. Μόνο που έχει μια κινητήριο δύναμη, και ο φόβος που έρχεται είναι απλά το διορθωτικό συναίσθημά του.

Κι αφού ανακαλύψεις τι τελικά είναι αυτό που σε κρατάει πίσω, ή ας πούμε πόσο φόβο και πόσο πόθο έχει η κατάστασή σου, τότε θα έχουμε μπει σε ένα καλό δρόμο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια ανίατη αρρώστια στην οποία θα δοθεί η σωστή δόση πόθου-φόβου και το κοκτέιλ θα σε κάνει φυσιολογικό. Εγώ μπορεί να λέω ότι μένεις πίσω. Είναι έτσι; Εσύ ξέρεις καλύτερα σίγουρα αλλά από αυτά που είπαμε το Σάββατο δεν κατάλαβα ότι σου αρέσει αυτή η κατάσταση που έχεις βάλει τον εαυτό σου.

Κάποτε έμενες σε ένα σπίτι που ήταν υπόγειο και στο σκοτάδι, αλλά το είχες κούκλα και στη πένα και τελικά τώρα που πήγες στον τέταρτο, στο φως και τους βλέπεις όλους από ψηλά, δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Και το παράτησες έτσι μόνο του να συντηρείται. Το σπίτι αυτό είναι το σπίτι που ήθελες να φτιάξεις για σένα και την Μαργαρίτα. Έβαλε τα δικά της πράγματα και το δικό της στιλ. Δεν είδα πράγματα δικά σου μέσα σε αυτό το σπίτι εκτός και αν το κρεβάτι είναι το δικό σου. Τώρα που δεν είναι εδώ και πρέπει να βγάλεις τα πράγματά της και να τα στείλεις πίσω, δεν μπορείς να το κάνεις. 
Δεν μπορείς να βάλεις τα δικά σου;;;;
Δεν μπορείς να μπεις εσύ μόνος σου μέσα!!! Πόσο μάλλον να μπουν και άλλοι. Και εγώ που μπαίνω … καλά εντάξει, μάλλον παραβίαση κάνω.
Περιμένεις να γίνουν τα πράγματα όπως τα ήθελες. Να γυρίσει πίσω και να θέλει να μείνει, να δουλέψετε μαζί, να αποδεχτεί τους φίλους σου και να ζήσετε “happily ever after”. 

Θα ήθελα να σου πω κάτι που ίσως στο έχω πει σε ανυποψίαστο χρόνο αλλά … οι φίλοι σου δεν είναι παιδάκια που αποδέχονται τα ξένα σώματα. Η εμπειρία που είχα από μικρή, από την παρέα σου, δεν θα έλεγα ότι ήταν και η καλύτερη. Περισσότερο θα έλεγα ότι ήταν ειρωνικοί και πειραχτήρια μαζί μου, και χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν ή ότι εγώ δεν το άντεχα, το συνέχιζαν. Έτσι και αλλιώς ο καθένας που ερχόταν ήταν ένας επισκέπτης και τίποτε άλλο. Και εσύ προσπάθησες να κάνεις αρεστό τον άνθρωπό σου, αλλά και η ίδια δεν ήθελε τελικά να ενσωματωθεί.

Τελικά ξέρεις να τους αντιμετωπίσεις εσύ αυτούς. Οι άλλοι όμως όχι, δεν τους έχουν συνηθίσει και πραγματικά ίσως να μη μπορούσε η Μαργαρίτα. Και την καταλαβαίνω πόσο ίσως άσχημα ένιωσε σε ξένο μέρος να προσπαθεί να καταλάβει το χιούμορ των άλλων σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική της.
Καταλαβαίνω επίσης πόσο δύσκολο θα ήταν για σένα να κάνεις τον διαιτητή. Και όχι μόνο τον διαιτητή στους φίλους σου αλλά και στην οικογένειά σου.

Που είναι ο πόθος; Τι πραγματικά ποθείς; Νομίζω πως αυτό το χάσαμε.
Η Μαργαρίτα δεν θα γυρίσει πίσω. Δεν το αντέχει αυτό το περιβάλλον και δεν την αδικείς ούτε εσύ. Αν θες να είσαι μαζί της πρέπει να δεις αν την ποθείς εσύ τόσο  ώστε να πας εσύ εκεί που είναι.
Αλλά έχεις χάσει την έμπνευσή σου. Ναι; Το πιστεύεις αυτό που λες; Εγώ όχι!
Απλά έβαλες τον εαυτό σου στην άκρη και είπες «δεν πιάνουμε πάτο; Έτσι και αλλιώς the only way is up». Για να ξεκινήσει όμως η άνοδος πρέπει να δώσεις και συ μια ώθηση.

Βάλε πάλι τα βιβλία σου σε πρώτο πλάνο και κάνε αφίσα την καλύτερη φωτογραφία που έχεις τραβήξει. Πάρε έναν καναπέ και ένα τραπέζι με δυο καρέκλες.
Δεν θέλεις πολλά για να μείνει το φως στο σπίτι. Μη το διώχνεις.

Αντιγόνη Τσίγκου

(Υποσημείωση: είναι το πρώτο κείμενο που έγραψα ποτέ.)

Το αμάρτημα της μητρός μου (επιλεγμένη παράγραφος τελευταίου μαθήματος) - 2/4/2012 Αντιγόνη Τσίγκου

"Αφού η πείνα καταλάγιαζε με το σουσαμένιο κουλούρι, συνεχίζαμε στη Σταδίου. Μπαίναμε πάντα στο Λέτζο για να δούμε κανένα πουκάμισο για το μπαμπά και μετά αν δεν της άρεσε τίποτα, που ήταν λίγο σπάνιο, περνάγαμε από την Καλογήρου να δούμε τη βιτρίνα. Η συνέχεια ήταν η Βουλής και στροφή στην Ερμού για τον Πάλλη. 
Όταν μπαίναμε μέσα ήμουν η πιο ευτυχισμένη του κόσμου. Κάθε φορά. Αλλά αυτή η πρώτη ήταν άλλο πράγμα. Όλο το μαγαζί μύριζε φρέσκο χαρτί και ξυσμένα μολύβια. Τα πρώτα μου τετράδια τα είχα διαλέξει εκεί. Μου άρεσε τόσο που οι γραμμές τους ήταν μικρές, μικρέ τελείες η μία κοντά στην άλλη, και ακόμα, όπως έλεγε και η ίδια, οι ξυλομπογιές Faber Castle είχαν τα περισσότερα χρώματα και ήταν και οι καλύτερες."
Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου