Η όμορφη Ντάλια-σελίδες ημερολογίου

Παπαγαλίζουμε κάτι …μια πλάνη , μια δυστυχία, ένα συνταρακτικό γεγονός ,αλλά ακόμη χειρότερα …μιαν αγάπη , έναν όρκο , μιαν αφοσίωση, στη προσπάθειά μας να πείσουμε πώς όλα τα αισθήματά μας είναι α υ θ ε ν τ ι κ ά.Η ηχώ της ψευτιάς μου ακόμη αντηχεί στα εικοσιεννέα μου χρόνια : «Τα βίωσες τα πρωτόγνωρα συναισθήματα , όλα ήτανε στα σπάργανα όταν εμφανίστηκε ο κηφήνας” , μα μια ανόητη μέλισσα πάντοτε πέφτει θύμα του ,γιατί ξεχειλίζει από γύρη και χυμούς , ακόμα και μια βασίλισσα.
Πόνεσε πολύ η μη γονιμοποιημένη μου αγάπη , πληγώθηκε ανεπανόρθωτα η μεγάλη μου καρδιά .Κι όσο θα περνάει αυτός ο μπαμπέσης χρόνος που κατατρώει μάτια, χείλη και νιάτα ,τόσο θα διαπιστώνω ότι η ψυχή μου είναι σε λάθος περιτύλιγμα και ότι μάταια πασχίζω να επιβάλλω τη καρδιά μου αφού το σώμα είναι σάβανό της .Την έχει τυλίξει και ήδη όλοι τη θεωρούν νεκρή , κρέμεται δεμένη από τα πόδια με κεντημένη μύτη.
Φαντάσου…πόση δύναμη κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος όταν είναι επάνω σε ξύλα που καίγονται , αλλά δεν πονά,ίσα-ίσα χαίρεται αυτόν τον απίστευτο πόνο της καμμένης σάρκας γιατί απολαμβάνει την μυρωδιά.
Φαντάσου …μισοκαμμένο να τον μαζεύουν από τα αποκαϊδια και να τον ρίχνουν μέσα στη θάλασσα .
Πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος να βρεθεί εμπρός σε φωτιά ξανά και να μην αισθανθεί το τσούξιμο στο κορμί του όσα ατελείωτα χρόνια και αν περάσουν ; ακόμα και μια ζωή…Και αυτή η ενόχληση των εγκαυμάτων είναι αφόρητη.
Παίρνεις ένα ξυράφι και σκίζεις το κορμί σου με πλήρη συναίσθηση ,τόσο πολύ δε πονάει όσο η ψυχή μου απόψε , η γεύση της είναι πικρή, νοσταλγικά οδυνηρή όσο κι αν το παλεύουν όλες οι σατανικές μου δυνάμεις.Ένα ανθρωπόμορφο τέρας .
Προσπάθησα…Να ξεράνω το κάκτο που ρουφά τη λιγοστή υγρασία της καρδιάς μου.Ταρακουνήθηκα!Πέταξα μακρυά τα σκουλήκια που κατατρώνε τη ρίζα της ψυχής.Αλλά κατέληξα παρά τις απέλπιδες προσπάθειές μου στην καλύτερη στιγμή της ζωής μου που συνάμα ήτανε και η πιο οδυνηρή : «Είμαι άρρωστη» , το συνειδητοποίησα έξαφνα , απότομα αλλά και με αποφασιστικότητα γι αυτό που μου συμβαίνει.
Περάσανε 5 ημέρες δίχως τ’αντικαταθλιπτικά μου χάπια.Οι δυο πρώτες ανώδυνα, αδιάφορα σχεδόν .Σιγα – σιγά θέριεψε το τέρας μέσα μου – τόσο καιρό είχε στερηθεί τροφή , νερό, τον ήλιο από τη συννεφιά της ψυχής μου.Αργά το απόγευμα με πιάσαν ρίγη,το κορμί μου έτρεμε,πολεμούσε αυτόν τον καινούριο αόρατο εχθρό.Όσο νύχτωνε ανησυχούσα όλο και περισσότερο , έπειτα τρομοκρατήθηκα ότι ίσως πεθάνω –τραγελαφικό – πόσες φορές έχω συλλογιστεί να μην υπήρχα;)
Έπειτα άστραψε η σπίθα στο μυαλό μου και ανακουφίστηκα –θυμήθηκα την αρρώστια μου- τα φάρμακα, η έλλειψη,τυπικό σύνδρομο στέρησης .
Το πρωί σηκώθηκα εξαντλημένη,πεινασμένη και ταλαιπωρημένη για μια ακόμη φορά από τα ανήσυχα όνειρα και από την υπερπροσπάθεια να νιώσω καλά .Το χάπι μου με έριξε σε λήθαργο,βαθύ κι ήρεμο ύπνο,χαμένο μέσα σε ζεστασιά,θαλπωρή,γαλήνιο, νωχελικό.Eίχε μαυρίσει όμως η ψυχή μου,όσο κι αν προσπάθησα να το απωθήσω από τη σκέψη μου ,η διαπίστωση ήτανε …η αρρώστια μου.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέλλον ,μια ψυχή δίχως χειροπιαστή μορφή,που δε μπήκε σε καλούπι και δε πούλησε τα πολύτιμα ονειρά της σε υπαίθριο , κυριακάτικο παζάρι ‘Oπου ο χρόνος είναι φίλος και οι φίλοι χρόνια που περνάνε με γελαστά βλέμματα και αναπνοές αρωματισμένες δυόσμο.Λόγια που απαλύνουν την αγανάκτηση ,πραγματική παρηγοριά που εξαλείφουν τον πόνο και την απελπισία.
Στοχάστηκα –πόσο κοινότυπο- πάμπολλες νυχτιές –πόση υπομονή κρύβω πίσω από όλα αυτά που προσπαθώ να κάνω :όπως το να ανέχομαι, να καταπίνω,να συμβιβάζομαι.Δε χρωστάω σε κανέναν στο βωμό της καλωσύνης μου να θυσιάζομαι η ίδια και το αίμα μου να κυλάει χυμένο στη θάλασσα της αχαριστίας και της ματαιοδοξίας .
Αγκάλιασα τον εαυτό μου , του ανοίχτηκα κι ήτανε τόσο οδυνηρό και πανούργο συνάμα μιας και είχα στήσει τόσο περίτεχνα τα συρματοπλέγματα της φυλακής μου .Τον άρπαξα μέσα από το βούρκο της συνήθειας που είχε τελματώσει και τον έβαλα εμπρός στους άλλους – έμεινα έκπληκτη , αγαπητός τους ήτανε τελικά-
Τώρα θέλω να αγκαλιάσω και την απελπισία μου .Της έχω ρίξει σκοινί και την τραβώ αλλά έχει συνηθίσει τη ζεστασιά της λάσπης και την υγρασία , την θρέφει , την δυναμώνει , την ξαναγεννά συνεχώς .Θαρρώ όμως πως κυοφορεί μέσα της την χαρά μου και μόλις τα καταφέρω κι ανασυρθεί , θα την ξεσκίσω με όλη μου τη δύναμη ,θα την κάνω χίλια δυο κομμάτια για να ανασάνουνε μέσα της τα μωρά της ζωής μου.