Ζωή δεν είναι αυτό που σε βοηθάει
να επιβιώσεις .
Ζωή δεν είναι τα άπλυτα πιάτα στο
νεροχύτη, το ξέστρωτο κρεβάτι, η σκόνη στα παράθυρα .
Δεν είναι τα αφημένα βιβλία
ανάκατα σε ένα γραφείο, οι γάτες που μπήκαν ξαφνικά τρέχοντας κι’
αναποδογύρισαν τις φωτογραφίες της αγαπημένης σου .
Ζωή δεν είναι η ζαρωμένη πετσέτα
στο περβάζι, να στεγνώνει τις πρωινές σταγόνες που άφησε το πρόσωπό σου .
Δεν είναι τα κορναρίσματα και το
νέφος, το άγχος στο γραφείο, οι τιμές που καρφιτσώνεις στους ανθρώπους .
Οι ηττημένοι που βλέπουν μόνο
τοίχους και ποτέ ουρανό .
Ζωή δεν είναι μια πόρτα που
φέρνει τη σκιά σου σε μια αγκαλιά που λαχταράει να σε σφίξει .
Δεν είναι ούτε εκείνο το φώς που
λάμπει στα σκοτάδια σου και δεν του έχεις δώσει ακόμη όνομα .
Δεν είναι οι τρίχες απ’ τα μαλλιά
της που χάιδεψες χθες το βράδυ και τώρα κείτονται κουβάρι κόκκινες κλωστές στο
σιφόνι .
Ζωή δεν είναι οι ψυχαναγκασμοί
σου, όταν δίνουν νόημα στην ύπαρξή σου .
Ζωή δεν είναι οι ανούσιες
κατηγόριες και οι φωνές, μα να σωπαίνεις και ν’ ακούς .
Δεν θα είναι ποτέ οι βόλτες που
σε οδηγούν στη φυγή .
Ζωή δεν είναι το Αύριο που
σχεδιάζεις .
Αλλά το ότι σχεδιάζεις .
Ζωή είναι η ικανότητα να
αλαφρώνεις τη μάζα απ’ όσα σε βαραίνουν .
Και να τα μετατρέπεις σε ανάσες .
Ζωή είναι το χαμόγελο που σε
περιμένει κάθε μεσημέρι να σου χαριστεί .
Μια κατσαρόλα με μυρωδάτες
εκπλήξεις, έτοιμες να μοιραστούν συντροφικά .
Κι’ είναι η καρέκλα με το
αποτύπωμα που άφησε το σώμα της μόλις σηκώθηκε να σου πάρει το πιάτο .
Είναι μια οδοντόβουρτσα δίπλα στη
δική σου και μια πετσέτα με λεκέδες απ’ το χθεσινοβραδινό ρίμελ .
Ζωή είναι ένα τραγούδι που
χορέψατε μαζί .
Ένας καφές σε πλαστικό ποτήρι
κάτω από αρχαίους βράχους .
Ένας ψίθυρος «σ’ αγαπώ» στην άκρη
του λαιμού ένα βράδυ στο Φλοίσβο .
Και η μυρωδιά του έρωτα στο μαγιό
της ένα καλοκαίρι σε μια ερημική παραλία .
Είναι μια φωτογραφία με φωτισμένα
πρόσωπα μπροστά σε ένα όμορφο τοπίο .
Ζωή είναι η αδρεναλίνη να σε
λούζει και να ξεσπάτε σε γέλια αγκαλιασμένοι πάνω στο χιόνι ενός βουνού της
Κορινθίας .
Ζωή είναι να σου λένε «έλα κάτσε
κοντά μου, απλά να μου κάνεις παρέα» .
Ένα χέρι που σε ψάχνει στα
σκεπάσματα για να σε αγκαλιάσει .
Και το κεφάλι που κουρνιάζει κάθε
βράδυ πάνω στο στήθος σου .
Ένα πρωινό γουργούρισμα στην
καλημέρα που αφήνει το φιλί σου .
Ζωή είναι κάθε τηλέφωνο που
λαχταράς να σε καλέσει, μόνο για ν’ ακούσεις την ανάσα της .
Ζωή είναι να ξέρεις όχι τι ώρα
είναι αλλά τι ώρα θέλεις να είναι .
Είναι οι δικοί σου άνθρωποι που
χαίρονται να σε βλέπουν ευτυχισμένο .
Ένα παιδικό βλέμμα που παρατηρεί την
αύρα σου κι’ αισθάνεται άνθρωπος .
Ζωή είναι και αυτά που δεν
πρόλαβες, αυτά που χάλασες κι’ αυτά που επιθυμείς .
Μα είσαι ακόμη εδώ, για όλα .
Είναι ακόμη και ο φόβος να τη
ζήσεις .
Ζωή είναι η θαλπωρή της αγκαλιάς
σου και το ξύπνημά της .
Ζωή, θέλω να σε διηγούμαι κάθε
ημέρα .
14/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου