Είμαστε μαζί! Της Φωτεινής Βαρδή

Είμαι σε ένα γάμο ντυμένη παρανυφάκι.

Γλέντι τρικούβερτο ολόγυρα. Στρωμένα τραπέζια καταμεσής του αγροκτήματος της νύφης με κάθε λογής φαγητά και ποτά.

Οι μεγάλοι στήνουν χορό και η μουσική είναι εκκωφαντική. Κλαρίνα, τσαμπούνες, ντέφια, παίζουν ατελείωτους σκοπούς. Οι οργανοπαίχτες συναγωνίζονται σε δεξιότητα και το ζευγάρι των νεόνυμφων χορεύει με τη συνοδεία των καλεσμένων συγγενών και φίλων.

Πιάνω και γώ με την αδελφή μου την ουρά του νυφικού της νύφης και χορεύουμε μαζί της.

Είμαστε τόσο ευτυχισμένες! Είμαστε μαζί!

Γελάμε και καμαρώνουμε καθώς στροβιλιζόμαστε στην πίστα και όλα τα μάτια μας θαυμάζουν για τα όμορφα μαλλιά μας με τα πλεγμένα ανοιξιάτικα λουλουδάκια και τα όμορφα παρανυφιάτικα ρουχαλάκια που μας διάλεξε η νύφη.

Μάς έτρεξε σε πρόβες νυφικού, μάς δασκάλεψε πώς να σταθούμε δίπλα της κατά το μυστήριο, πότε  να μοιράσουμε το ρύζι, πώς να χαμογελάμε και πώς να στεκόμαστε για να βγουν όμορφες οι φωτογραφίες.

Όλο νάζι και πόζα προκαλούμε το φωτογραφικό φακό να μας αποθανατίσει. Είναι η μεγάλη μέρα μας!

Κοκορευόμαστε στα άλλα κορίτσια για το πόσο μας αγαπάνε οι νεόνυμφοι, τι δώρα τούς έκαναν οι γονείς μας και διηγούμαστε ιστορίες -από το μυαλό μας φυσικά- για τα χαρίσματα, την εξυπνάδα και την καλοσύνη του ζεύγους.

Τονίζουμε πόσο πολύ την αγαπάει ο γαμπρός, τι όμορφο που είναι το σπίτι και τα προικιά της νύφης μας (κι εδώ συμφωνούν και τα υπόλοιπα κορίτσια με επιφωνήματα θαυμασμού).

Μετά περνάμε και σε πιπεράτες λεπτομέρειες για το πώς την σφίγγει στην αγκαλιά του ο γαμπρός, πώς κοιτάζονται στα μάτια και αχ πώς φιλιούνται και λιγωνόμαστε όλες στη θύμηση των σκηνών.

Άραγε ο δικός μας αγαπημένος ζει τώρα κάπου εδώ κοντά μας ή είναι κάπου μακριά; Πώς να είναι το κορμί του, τα μάτια και τα μαλλιά του; Πώς τον λένε; Τί κάνει τώρα;

Πόσο θέλουμε  όταν γνωρίσουμε τον πρίγκιπα μας να του αφηγηθούμε την αποψινή βραδιά και να του πούμε  ότι εμείς τον περιμέναμε από τότε που είμαστε παράνυφες και ζούσαμε μαζί του στη φαντασία μας το δικό μας λαμπερό γάμο.

Η νύχτα προχωρούσε και τα ποτήρια άδειαζαν και γέμιζαν ασταμάτητα. Εμείς τα παιδιά ξεφεύγοντας από τον έλεγχο των γονιών μας χορεύαμε, τρώγαμε, πειραζόμαστε, κουτσομπολεύαμε τη μια και την άλλη θεία, κρυβόμαστε, παίζαμε κυνηγητό.

Ώσπου ξάφνου ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες ξεχώρισα ένα αγόρι μελαχρινό, με μεγάλα όμορφα μάτια μεγαλύτερο μου κατά πολύ που καθόταν σε μια άκρη του τραπεζιού και παρατηρούσε γύρω του. Φαινόταν να μη συμμετέχει στο γλέντι. Κρατούσε ένα ποτήρι κρασί και έπινε νωχελικά.

Νομίζω πώς στην αρχή δεν με είδε.

Δεν είδε τη θύελλα των συναισθημάτων που με πλημμύρισε. 
Από τη στιγμή εκείνη όλο το βράδυ υπήρχα για εκείνον. Όλα απέκτησαν άλλη σημασία τώρα.

Χόρευα για να με κοιτάζει εκείνος, έκανα νάζια και κουνήματα για να τραβήξω την προσοχή του.

Πλησίαζα το τραπέζι του δήθεν περνώντας με την αδελφή μου και του χαμογελούσα.

Κάποια στιγμή μου χαμογέλασε και εκείνος και μου φάνηκε ότι αν δεν με κρατούσε η αδελφή μου σφιχτά από το χέρι θα παραπατούσα και θα σωριαζόμουν στα πόδια του.

Όλο το βράδυ κύλησε με το να τυλίγομαι στο γλυκό συναίσθημα του έρωτα για ένα ξένο όμορφο αγόρι.

Ο χρόνος είχε σταματήσει. Δεν με αφορούσε πια τίποτα΄ οι γονείς μου, οι φίλοι μου, το γλέντι, η νύφη και ο γαμπρός.

Ήθελα απελπισμένα να είμαι κοντά του να με ζεσταίνει με το τρυφερό του βλέμμα.

Ήθελα να του πω για το χείμαρρο  των αισθημάτων που κατέκλυζε το κορμί μου για τις λέξεις  μου που εξέφραζαν τη λατρεία μου για εκείνον. Αλλά αφηνόμουν μόνη στην τρικυμία μου γλυκά να βουλιάζω και μόνο λιμάνι να είναι η αγκαλιά του.  

Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη όταν τις πρώτες πρωινές ώρες σηκώθηκε, φόρεσε το μπουφάν της μηχανής του, κοιταχτήκαμε για λίγο, πήρε το κράνος του και έφυγε.

Θα τον ξανασυναντούσα χρόνια πολλά μετά, έχοντας ο καθένας διανύσει πικρά χιλιόμετρα ζωής για να γίνουμε το ζευγάρι που είμαστε σήμερα.- 

---
Τελευταία άσκηση με τίτλο "Μια παιδική ανάμνηση" για το σεμινάριο "Αφήγηση Ζωής".