Η ζωή της όλη μια αναμονή. Αύριο να θυμηθώ να σ’ αγαπήσω. Σαν πουλιά τα αύριο πετάνε μακριά και δεν τα φτάνει. Μικρή έτρεχε στα διπλανά σπίτια να βρει ψωμί και βύσσινο γλυκό, η μάνα της της το ‘κρυβε το ψωμί και το γύρευε αλλού, άλλοι της δίναν, αλλού πικρό το ψωμί τους.
Πες γι’ αυτό να της φαινόταν εδώ σ’ αυτή τη μυστική μάζωξη του υπογείου*, Άννα, πως έτρωγε το πιο γλυκό ψωμί αυτό που σου ζεσταίνει την καρδιά, σαν εκείνες τις ευωδιαστές λαγάνες της γιαγιάς της και το μισό καρβέλι που έκρυβε πάντα να της δώσει μαζί της.
Αργότερα το υπόγεια ψηλώσανε, ανεβήκαμε και πιο πάνω, μπορεί να σκλήραινε κάπως στο στόμα το ψωμί, άλλο παρέμενε γλυκό, σαν γιατρικό, είναι λίγο απ’ τη γενναιοδωρία κι ενθάρρυνση της Κρυσταλίας, την καταπραϋντική παρουσία της Άννας, το βλέμμα της Γιωργίας γεμάτο ηλιοτρόπια που αναρωτιόσουν τι τα εμποδίζει να πλησιάσουν τον ήλιο, κι ο Σταύρος να θυμίζει αλλοτινές ατραπούς που μόνο αυτές οδηγούν κάπου. Όσο για το βύσσινο, παραμένει το αγαπημένο μου γλυκό, βαθύ κόκκινο χρώμα, μεστή γεύση, γλυκόπικρη.
Να σας πω
ένα μυστικό; Αλλοτε το τρώω μονομιάς κι άλλοτε ξεμένω για καιρό χωρίς αυτό, και
δεν είναι όλες τις εποχές το ίδιο νόστιμο, ούτε σαν της μαμάς ή της γιαγιάς,
γλυκό βύσσινο μού ‘δινε κι ακόμα μου φτιάχνει, ναι, ναι, η μαμά μου, άλλες
φορές δεν ξέρω σε τι βάζο να το φυλάξω ή όταν βρίσκω το βάζο κάθομαι και το
κοιτώ σαν να μην ξέρω πώς να το ανοίξω και να το απολαύσω.
Έχω κι άλλο
μυστικό: ξέρετε τι κάνω όταν το ψωμί γίνεται πικρό και δεν μπορώ ν’ ανοίξω το
βάζο με το βύσσινο γλυκό; Το ρίχνω στα μπισκότα -τελευταία ανακάλυψη αυτή, κάθε
λογιώ μπισκότα, με βούτυρο, με μαρμελάδα, με κανέλα, με ντζίντζερ, έχει πολλά
μπισκότα η ζωή να διαλέγω και μυρίζουν υπέροχα.
Αντίο,
λοιπόν, φίλοι μου, απ’ τη μυστική μου μπισκοτοχώρα, σας σκέφτομαι και σας
χαμογελώ.
Ευδοκία
04/02/2015
---
*Στη βιβλιοθήκη Βολανάκη που διεξαγόταν ο πρόσφατος κύκλος του Σεμιναρίου "Αφήγηση Ζωής"
(Φωτογραφία από ζωγραφικό έργο της Φωτεινής Στεφανίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου