Τον ιστότοπο διαχειρίζονται οι συμμετέχοντες του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής

25.5.17

Εγώ έφερα τη δικτατορία





Θα σας πω ένα μεγάλο μυστικό: Εγώ έφερα τη δικτατορία στην Ελλάδα. Ήταν αναπόφευκτο. Όποιος κάνει κακό σε μικρό παιδί, πρέπει να πληρώσει. Αυτό είναι το δίκαιο.
Είναι βράδυ, σκοτεινά. Όλοι κοιμόνται εκτός από τις τσιγγάνες που έχουν έρθει και χορεύουν στο σαλόνι μας που είναι και το υπνοδωμάτιο το δικό μου της Βαγγελιώ και της θείας Γιάσμης, της Γιάμη μου, που κοιμάται με μένα. Αλλά σήμερα δεν είναι εδώ μαζί μου.
Εγώ φοβάμαι. Μένω ακίνητη, αφουγκράζομαι βγάζοντας λίγο το κεφάλι μου από την κουβέρτα. Τι λέει η μαμά σουτ και σουτ. Καλέ δεν βλέπει; Τι σκιές; Είναι οι τσιγγάνες, κάτι ωραίες γελαστές θαρρετές, παιχνιδιάρες με πλεγμένα στις κοτσίδες τους κουρελάκια.
Τις βλέπω. Κλείνω τα μάτια να φύγουν. Τα ανοίγω και πάλι είναι εκεί. Παίρνω το θάρρος μου. Τρέχω με όση δύναμη έχω και πέφτω με όλη μου τη φόρα στο μπαμπά. Δεν κατάλαβα τι ακολούθησε!
Με έβγαλε έξω στο δρόμο, ξυπόλητη με το πυτζαμάκι μου μόνο, και μου έδωσε ένα διπλό χαστούκι. «Θα μείνεις στο δρόμο, αν δεν μπορείς να κοιμηθείς εσύ, εμείς θέλουμε να κοιμηθούμε. Σταμάτα τα ψέματα και τα κλάματα. Κατάλαβες;» 
Και έφυγε….
Τα φανάρια αναβοσβήνουν κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί. Ο δρόμος μισοφωτισμένος, ο δρόμος ο άδειος… Άδεια.
Η μαμά βγήκε από την πίσω πόρτα και με πήρε από το χέρι. Με πήγε στην τουαλέτα. Με έβαλε κοντά στον νιπτήρα και με το χέρι της μου έριχνε νερό να πλύνει το πρόσωπό μου και τη μύτη μου. Εγώ δεν ξέρω πού βρισκόμουνα. «Είδες τι έπαθες; Τι κλαις όλο το βράδυ σήμερα; Έλα σταμάτα, πια». Και με έσπρωξε να μπω στο δωμάτιο της, εγώ αντιστάθηκα εκεί κοιμόταν ο μπαμπάς. Εκείνη με πήρε αγκαλιά.
Σκοτάδι δεν θυμάμαι τίποτα. Θεάρεστη λήθη. Σίγουρα κοιμήθηκα.
Ένα βράδυ, η αστυνομία ήρθε και πήρε τον μπαμπά μου από το σπίτι μας.
Αυτό συνέβη  γιατί ο μπαμπάς είχε κάνει αυτό το κακό σε μένα. Γι αυτό τον συνέλαβαν!
Σε κανένα άλλον ο μπαμπάς δεν είχε κάνει κακό. Είναι  πολύ καλός άνθρωπος. 

*Το κείμενο είναι γραμμένο στο πλαίσιο του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής, και παρουσιάστηκε μαζί με άλλα, την Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016, στην Πύλη 82, στην Βιωματική θεατρική παράσταση «Αφήγηση Ζωής», σε διδασκαλία – επιμέλεια του Βασίλη Ανδρέου και της Μαρίας Αιγινίτου(που είχε την ιδέα της παράστασης) με την ομάδα τους:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής

H ζωή δεν είναι αυτή πoυ έζησε κανείς αλλά αυτή πoυ θυμάται και όπως τη θυμάται για να την αφηγηθεί. Gabriel García Márquez

Γράφω για να μην ξαναγράψω ποτέ.

Γράφω γιατί είμαι πολλά πρόσωπα.

Γράφω, για να μην ξαναϋπάρξουν αυτά τα πρόσωπα που είμαι,

αλλά ένα και μοναδικό πρόσωπο,

που δεν γράφει

Ελεονώρα Σταθοπούλου, Καλο αίμα κακό αίμα, εκδ. Eστία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου