The Authentic Self. Της Ελένης Τ.

Ακουμπώ στην κουπαστή του πλοίου και χαζεύω τα παιχνιδίσματα των γλάρων που πλαγιάζουν κάθε τόσο προς τη μεριά μου. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα, αρχές του Ιούλη του 2008. Δυο εβδομάδες πριν είχα, ήδη, δηλώσει παραίτηση από μια δουλειά που τα είχε όλα, χρήμα, καριέρα, γνωριμίες. Για μένα, όμως, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ψεύτικη ζωή, πολύ καλά λουστραρισμένη. Ο έντονος ρυθμός δεν μου ταίριαζε πια. Με πίεσε και δεν άντεξα. Διεκδίκησα "ουρανό" ξέροντας ότι ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Αναίμακτη επανάσταση δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία, γιατί να γίνει τώρα;  

«Σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο λιμάνι της Τήλου», ακούστηκε η φωνή του καπετάνιου από τα μεγάφωνα και τα πρώτα σπίτια του νησιού γίνονταν ολοένα και μεγαλύτερα καθώς πλησιάζαμε.

Μέσα στη θολούρα του μυαλού μου, είχα βρει στο διαδίκτυο ένα πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας. Τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να κάνω διακοπές και αυτό το πρόγραμμα φάνταζε σαν σωσίβιο, μετά το μακελειό που είχα προκαλέσει στον εαυτό μου. Δήλωσα συμμετοχή αμέσως. Ήθελα να φύγω κάπου μακριά, να αλλάξω παραστάσεις.

Στο λιμάνι της Τήλου με καλωσόρισαν δύο νεαροί άντρες γύρω στα 30. Ο ένας κρατούσε την ταμπέλα με το διακριτικό τίτλο της Οργάνωσης.

«Από Φινλανδία δε περιμέναμε μια κοπέλα, ρε Γιάννη;» λέει ξαφνιασμένα ο πιο εύσωμος από τους δυο και κοιταχτήκανε μεταξύ τους. Ξέσπασαν σε γέλια. Κι εγώ μαζί. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβαν από τα κεντρικά γραφεία να τους ειδοποιήσουν για την άφιξή μου. Να τη! Ήρθε και η Φινλανδέζα. Επιβιβαστήκαμε όλοι σε ένα άσπρο βαν, που μας άφησε στο κτίριο του σχολείου του Μεγάλου Χωριού. Εκεί, θα ήταν το μέρος όπου για τις επόμενες δέκα ημέρες, μαζί με άλλα δεκαπέντε άτομα από Ισπανία, Αμερική, Σλοβακία, Γαλλία, Φινλανδία και Ελλάδα, θα μοιραζόμασταν την κοινοβιακή ζωή.

Παρατηρούσα τα παιδιά της ομάδας· ήταν χαρούμενα γιατί κάνανε διακοπές σε ένα ξένο κράτος ενώ εγώ αποζητούσα να ξεφορτώσω το βάρος που κουβαλούσα μέσα μου. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και στη συνέχεια ξεχώρισα κάποια παιδιά με τα οποία μιλούσαμε περισσότερο. Προσπαθούσα να αφεθώ στην παρέα χωρίς να με επηρεάζουν οι σκέψεις μου παρόλο που δεν μου ήταν εύκολο να αλλάξω διάθεση από τη μια στιγμή στην άλλη.  Είχα αποφασίσει ότι η εθελοντική εργασία, ο ήλιος και η θάλασσα με περιτύλιγμα την παρέα γύρω μου θα ήταν το όχημα που θα χρησιμοποιούσα για να ξαναβρώ το χαμένο εαυτό μου. Αυθεντικότητα μπορώ να έχω παρακαλώ; Χωρίς επιτήδευση, μασκαρέματα και προσποιήσεις.

Με την ομάδα κάναμε τη διάνοιξη ενός μονοπατιού -έως 2 χιλιόμετρα αν θυμάμαι καλά - από το Μεγάλο Χωριό ως την παραλία Λέθρα. Η επαφή με τη φύση, τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν, λειτούργησε θεραπευτικά μέσα μου. Δεν με ένοιαζε που βρέθηκα από τα σαλόνια στα αλώνια. Ήταν τόσο ωραία αυτά τα αλώνια! ανέπνεα καθαρό αέρα. Χαιρόμουν που κουβαλούσα πέτρες, που έσκαβα και ξερίζωνα θάμνους. Ορισμένες φορές δούλευα με μανία, σαν να ήθελα την καταπόνηση και τη λύτρωση μαζί. Τα απογεύματα ξεκουραζόμουν στη θάλασσα. Απομακρυνόμουν από τα παιδιά, ήθελα να κάνω μπάνιο μόνη, γυμνή, όπως μ’ άρεσε. Βουτούσα στη θάλασσα και τα κρύα νερά με ξυπνούσαν από το λήθαργο της στεναχώριας. Άρχιζα να παρατηρώ την ομορφιά της φύσης γύρω μου. Πόσα «πρέπει» χρειάστηκε να πνίξω μέχρι τώρα και πόσα έχω ακόμα.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα

Σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο θαύμα

Το σώμα μου, τα πρώτα βράδια, δυσκολεύτηκε να συνηθίσει το πάτωμα και τον υπνόσακο, αλλά από την κούραση κοιμόμουν γρήγορα. Οι κουβέντες με τα παιδιά γινόντουσαν περισσότερες μέρα με τη μέρα, τα βράδια  περνούσαν με παιχνίδια, αστεία, και κάποιες φορές με μουσική και τραγούδια. Όλα στη ζωή είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Όταν είδαμε το μονοπάτι τελειωμένο χειροκροτήσαμε ενθουσιασμένοι. Ξεκινούσε από τη κορφή ενός λόφου και κατέβαινε προς τα κάτω, φιδωτά, μέχρι τα βότσαλα της παραλίας. "Μπράβο Ελένη!", φούσκωσα από χαρά για τη συμμετοχή μου. Ένοιωσα ότι έκανα κάτι αναγκαίο για το περιβάλλον, που θα το χαρούν οι άνθρωποι. Ουσιαστικά χρήσιμη, για πρώτη φορά.

Το ίδιο βράδι, μαζευτήκαμε στο μαγαζί ενός ντόπιου που ήταν στην ομάδα, για να το γιορτάσουμε. Τα ούζα, οι μπίρες και οι μεζέδες μπήκαν στα τραπέζια και το γλέντι δεν άργησε ν' αρχίσει. Ελληνική βραδιά με νησιώτικη μουσική και χορούς με πρώτους χορευτές τους νησιώτες. Σηκώθηκα κι εγώ να φέρω μια γυροβολιά στο τσακίρ κέφι. Είναι το μαγικό στοιχείο του χορού που σε παρασέρνει χωρίς δεύτερη σκέψη να στροβιλίζεσαι στους ρυθμούς της μουσικής και κάνει το σώμα να λύνεται, την ψυχή να ανοίγει. Αυτό συνέβη και σε μένα. Ο εαυτός υποτάχθηκε στο σώμα καθώς εκείνο διέταζε πως θέλει να κινείται και την καρδιά μου που ζωντάνεψε σε ένα νησιώτικο συρτό που πήρα ολόκληρη φωτιά.

Αργότερα, όταν τέλειωσε το γλέντι, άφησα πίσω την ταβέρνα στην παραλία της Ερίστου και επέλεξα να περπατήσω μόνη μέχρι το σχολείο που μέναμε. Ήταν η ίδια διαδρομή που έκανα κάθε απόγευμα από το Μεγάλο Χωριό όταν πήγαινα για μπάνιο στη θάλασσα. Εκείνο το βράδι δεν είχε φεγγάρι και μόλις απομακρύνθηκα μερικά μέτρα βρέθηκα στην ερημιά με πίσσα σκοτάδι. Κολώνες της ΔΕΗ δεν υπήρχαν. Γνωρίζω το δρόμο, όμως άλλο μέρα και άλλο νύχτα. Ανοίγω το βήμα μου. Είμαι σε εγρήγορση. Το κεφάλι μου στρέφεται ψηλά στον έναστρο ουρανό. Σταματώ να απολαύσω την απεραντοσύνη του. Το μοναδικό φως που φέγγει είναι από αμέτρητα αστέρια. Γύρω μου τα τριζόνια τραγουδούν. Τι φοβάμαι; Δεν είμαι μόνη. Δεν νοιώθω μόνη. Παίρνω μια βαθιά ανάσα βάζοντας μέσα μου όλη αυτήν την ομορφιά και συνεχίζω το δρόμο μου. Έχω ένα χαζό χαμόγελο, σαν ερωτευμένη. Αν μπορούσε να με δει κάποιος θα έλεγε ότι δεν στέκω και πολύ καλά στα λογικά μου. 

Σαν να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Του μουρμουρίζω : «Εαυτέ μου, πόσα έχουμε περάσει μαζί! Θέλω να με αφήσεις να σε γνωρίσω καλύτερα, να γίνουμε φίλοι και να σε αγαπήσω περισσότερο. Μου φαίνεσαι ωραίος τύπος, τελικά».

Όταν ξάπλωσα στον υπνόσακο να αποκοιμηθώ, σιγοτραγουδούσα μέσα μου: 

«της εξοχής τα πρωινά θα τα βρούμε μαζί, αγκαλιά …»

Ελένη Τ. (14.11.2020)

* Ευχαριστώ την Κρυσταλία Πατούλη που με αφορμή το βιωματικό σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής», μου πρόσφερε την ευκαιρία να συστηθώ από την αρχή με τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Τόσο η δυναμική του σεμιναρίου όσο και η ίδια η Κρυσταλία, ενίοτε «σαρωτικά» και τα δύο, λειτούργησαν αφυπνιστικά καθ’ όλη τη διάρκεια του. Χάραξαν την αρχή της διαδρομής για μια καινούργια ζωή απαλλαγμένη από τα βαρίδια του εαυτού μου που με κρατούσαν πίσω.

Τέλος, ευχαριστώ τον Γιώργο και την Αντωνία, την πηγή της δικής μου πληροφόρησης για την «Αφήγηση Ζωής», όντας οι ίδιοι ευεργετηθέντες πριν από μένα.

---

Η σωτηρία της ψυχής

(Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης / Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου)

Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.

Η Σωτηρία της ψυχής
είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής
μ’ ένα κρυμμένο τραύμα.

Μια παραλία ερημική
και ν’ απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκιά
για να μοιάζουν παλάτια

---

(Ζωγραφικό έργο: "The Authentic Self" by Tamara Ghandour)