ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ - Έχω ποθήσει να ξεφύγω Του Χρήστου Χατζόπουλου

Κι’ αν οι ερωτευμένοι χαθούν, ο έρωτας δε θα χαθεί .

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι .

Φοβάμαι τον αρχαίο πανικό που σκεπάζει τις νύχτες μου .

Τις μέρες που θυμάμαι ως γλυκές κι’ αθώες αναμνήσεις .

Θα ξανάρθουν ;

Πόσο μπορώ να το αποφεύγω ετούτο το μαρτύριο ;

Πόση οδύνη ακόμη θα σκιάζει τη ματιά μου, θα ξεσκίζει τα σωθικά μου ;

Όσα έζησα κι’ όσα ξαναέζησα, δε φέρνουν τους νεκρούς κοντά μας .

Μπούχτισα να τους αποχαιρετώ, να λέω αντίο ξανά και ξανά στην ειρήνη .

Να κλαίω γοερά κι’ απροσμέτρητα για μια χαμένη ευτυχία .

Οι ρόλοι που ντύνουν τις συμπεριφορές μας, είναι συμβατικοί και υποκρίνονται .

Υποκρίνονται μιαν αλήθεια γεμάτη από το φόβο του θανάτου, από τη διαπίστωση της απώλειας, αναμετρούνται με την ανάγκη για αποδοχή .

Κι’ αν πόθησα να ξεφύγω από αυτό που με πληγώνει, είναι γιατί ξέρω πως δε θα πεθάνω εξαιτίας του .

Γιατί ο σκοτεινός καβαλάρης, τρέχει τόσο γρήγορα που δεν βλέπεις από πού έρχεται, κι’ έρχεται συνήθως απ’ το μέρος που δεν είδες .

Δε θα μου λείψουνε ποτέ αυτά που έχω, θα μου λείψουνε τα ίχνη τους, που μένουνε στο χιόνι ή στην άμμο κι’ οι θάλασσες με τα καλοκαίρια να παίρνουν τη μορφή τους .

Τον πόνο, ο έρωτας γιατρεύει, η ομορφιά που ανθίζει σε δυό αντικριστές επιθυμίες .

Μόνο αυτός είναι ελεύθερος και χαμογελαστός, σε μια στιγμή μονάχα μένει αιώνια ζωντανός και πάντα νέος .

Ο έρωτας μας μαθαίνει να ζούμε .

Ότι ποθούμε είναι πιο εύκολο να το κάνουμε πραγματικότητα, απ’ ότι να δεχτούμε και την αλλαγή που προϋποθέτει η αλήθεια του .

Την απουσία του ή την αναγέννησή του .

«Ένα καπέλο που έβγαλα», ένα καπέλο που σκεπάζει το βλέμμα μου και με κρύβει από εμένα .

Έχω ποθήσει να ξεφύγω, όμως φοβάμαι∙

λίγη ζωή περισωσμένη αν ξεπηδούσε

απ’ του παλιού μου φόβου αποκαΐδι

ανάερα σκάζοντας και μ’ άφηνε τυφλό;

Από της νύχτας τον αρχαίο πανικό,

ένα καπέλο που έβγαλα,

τα χείλια μου σμιχτά στ’ ακουστικό,

δε θα με τσάκιζε αμέσως του θανάτου το φτερό;

Δεν φοβάμαι μην πεθάνω απ’ αυτά,

μισά συμβάσεις, ψέματα τ’ άλλα μισά.

Άκουσε (μια παραλλαγή στον Μπουκάϊ) του Χρήστου Χατζόπουλου

Μια αργή και επίπονη διαδικασία .

Αυτό είναι .

Ξυπνάς, ζείς, τρώς - αν τρώς - κοιμάσαι .

Κι’ όλον αυτόν τον καιρό, το μυαλό σου προσπαθείς να το κρατάς απασχολημένο με κάτι διαφορετικό – για να πάψεις να πονάς, να κλαίς – όμως ακόμη κι’ όταν χαμογελάς ή συστήνεσαι σε κάποιον ή στέκεσαι πάνω από μια στοίβα χαρτιά στο γραφείο ή οδηγείς, δε γίνεται να φύγει, να πάψει να σε κατακλύζει .

Άλλοτε ίσως, φαίνεται και κάποιοι γνωστοί σου σε αντιλαμβάνονται, μα δεν ξέρουν πώς να ρωτήσουν .

«Πώς είναι δυνατόν, ρε φίλε ; Γιατί ; Εσύ ήσουν μια χαρά…»

Κι’ όλη μέρα, αυτό το «γιατί» σε κυνηγάει, ανακατεμένο με ενοχές και αγωνία, μια αναθεώρηση σε όλο το οικοδόμημα που σάρωσε η έντονη συμπεριφορά σου, ενός ακόμη πιο δυναμικού χαρακτήρα που μάθαινε το Όχι προβάλλοντας το Ναι .

Αντιφατικά μηνύματα, σε όρια κι’ επιθυμίες, τα οποία ανάβουν ένα βραδυφλεγές φυτίλι .

Κι’ ετούτο καίγεται, καίγεται και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μιληθεί .

Να ανατιναχθεί .

Διαθλασμένο, διεφθαρμένο, παρερμηνευμένο, εκούσια θολωμένο, θέλει να φωνάξει :

«δεν ήθελα αυτό, δεν εννοούσα το άλλο, δεν αντέχω την αλήθεια, γιατί φοβάμαι να σε χάσω»

Το αποτέλεσμα δείχνει πως το αντιφατικό μήνυμα, μόνο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει, μόνο μπέρδεμα .

Το μόνο που θα χάσεις, είναι το δίκιο σου .

Εάν είσαι ειλικρινής, μείνε εκεί και φάε τη συνέπεια αυτού που λές .

Μείνε εκεί κι’ ο άλλος θα σε καταλάβει, θα σε αποδεχτεί .

Γιατί σε βλέπει, σε γνωρίζει, σε αγαπάει όπως είσαι .

Μια αργή και επώδυνη διαδικασία .

Να είσαι ο εαυτός σου .

Ή τουλάχιστον να γνωρίζεις τα κομμάτια από τα οποία απαρτίζεσαι στην ολότητά σου .

Όσο διακρίνεις πιο ξεκάθαρα τις αξίες σου, τόσο τολμάς το συναίσθημα, μαθαίνεις να ακούς .

Τι να φοβηθείς πλέον ;

Τι να φοβηθούν από σένα ;

Ακόμη κι’ αν θυμώσεις για κάτι, σκέπασέ το με ένα όμορφο συναίσθημα, σκέψου εάν η διαφωνία ή η άρνηση είναι όντως απόρριψη, άσε το κάψιμο στο στομάχι ή το φούντωμα στα μάτια σου να γίνει χαρά που θα καλύψει τους ώμους και την καρδιά, άσε κάποια δευτερόλεπτα στο Λόγο να πάρει τη μορφή του .

Άφησε ένα ευχαριστώ να ακουστεί πάνω απ’ το «γαμώτο» .

Είναι μια αργή μα χρήσιμη διαδικασία .

Να μάθεις να αγαπάς, εσένα . Τον άλλον .

Μια αγκαλιά λίγες στιγμές, είναι μια αιωνιότητα αποδοχής .

Αγκάλιασε .

Κι’ ας μην φαίνεται να έχει τόση αξία μια συγνώμη .

Πάντα έχει αξία όμως η κατανόηση, το βλέμμα και η ζεστασιά της μεταμέλειας, η ανακούφιση .

Έτσι χτίζονται οι χαρές, πάνω στις πληγές .

Πολύ συχνά, οι λέξεις γίνονται εργαλεία ψυχαναγκασμού, οδηγοί του συναισθήματος .

«τι θα πεί αυτό, τι θα πεί το άλλο, δεν πιστεύω στη συγχώρεση, δε θεωρώ πως μπορείς, πως μπορώ να μετατρέψω κάτι δυσλειτουργικό σε κάτι όμορφο, σε κάτι δυναμικό, σε ευτυχία…»

Αυτές οι ίδιες λέξεις που έφεραν το αδιέξοδο και μπλόκαραν το συναίσθημα, γίνονται συνάμα οι φορείς της ειλικρινούς έκφρασης του έρωτα, της αποδοχής, της ανιδιοτέλειας .

Κοίταζε πίσω από τις λέξεις, αυτό που αισθάνονται, αυτό που υπόσχονται, άσε το μυαλό σου να επικοινωνήσει με την καρδιά .

Και θα έρθει, σιγά και απαλά .

Να σου ψιθυρίσει :

«Ακούω»

ΠΟΙΗΣΗ - "Ο Χορός των Παιδιών" του Χρήστου Χατζόπουλου

Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου

Και κάνεις το κορμί σου οδηγό

Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος το ταξίδι

Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν είσαι εδώ

Θυμάμαι κάποτε που γράφαμε το γάλα

Με μια μεγάλη κιμωλία

Τις μέρες του Γενάρη

Φορούσαμε γιακάδες ως τ’ αυτιά

Θυμάμαι τα παιχνίδια, που θέλανε ψυχή παιδιού

Χαμόγελο και κλάμα για να ζήσουν

Την ανάγκη να φωνάξεις, την έκανες κραυγή

Θυμάμαι ένα κρυφτό που ήταν πατρίδα

Κάτω από τ’ αστέρια ψάχναμε ιππότες

Κι’ η μυρωδιά της φράουλας, άνοιξη φώναζε θα’ ρθεί

Μετρούσαμε τα μπάνια με χάρτινα καράβια

Κι’ ο Σεπτέμβρης φάνταζε ακόμη μακριά

Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου

Και κάνεις το κορμί σου οδηγό

Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος το ταξίδι

Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν είσαι εδώ

Ένα παιδί εγώ θα μείνω, αρνούμαι τα κορδόνια μου να δέσω

Και με σκισμένα γόνατα το μέλλον θα κλωτσήσω

Λουλούδια και χρώματα σ’ όλη τη γη ν’ απλώσω

Το «Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι» έχω τη δύναμη να πω

Σήκω λοιπόν σήμερα κιόλας και βάλε τα πατίνια

Κι’ από το χέρι ας κρατηθούμε σε άγριες κατηφόρες

Ότι σε πίκρανε κι ότι από χαρά έκανε την καρδιά σου να σκιρτήσει

Θα τ’ αρπάξουμε με τον καινούργιο ήλιο που θα βγει .

Είναι το πριν και το μετά που χαράζουν τη ζωή σου

Λάτρεψέ τα όλα και ξύπνα την ελπίδα

Άκου τα παιδιά που χορεύουν έξω απ’ τη φυλακή σου

Το «Σ’ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι» βρες τη δύναμη να πεις

Ζεις με την Απώλεια στην ψυχή σου

Και κάνεις το κορμί σου οδηγό

Ζητάς να μάθεις που βγήκε λάθος το ταξίδι

Κι’ ύστερα προσποιείσαι πως δεν είσαι εδώ

ΠΟΙΗΣΗ - "Ανάστημα" του Χρήστου Χατζόπουλου

Σήκωσε επιτέλους

Τη βροντερή γροθιά σου

Κάνε τη γλώσσα αμόνι

Τον πόνο κεραυνό

Και ρίξε από πάνω σου

Τον αόρατο μανδύα

Ήρθε ο καιρός που θάλασσες

Μες τις στεριές θα μπούνε

Ήρθε η ώρα που οι ουρανοί

Αρνούνται πια να κλάψουν

Ήρθε ο Άνθρωπος αυτός

Που περπατά μονάχος

Κοίταξε τώρα ακέραιος

Όλη η ζωή γελάει

Ένα μετά και ένα πριν

Τι θα’ ταν χωρίς Τώρα ;

Βγάλε απ’ το θηκάρι της

Τη θαλερή σου Γνώση

Κι’ έλα μαζί μας άγνωστε

Σε τόπους δίχως θλίψη

Γεμάτους με Ανάστημα

Κραυγές παιδιών γεμάτους

Μην περιμένεις παρακάλια

Στα μάτια να κοιτάξεις

Ούτε ιππότες θα’ ναι εκεί

Στα ίσια να παλέψεις

Το αίμα δεν θα’ ναι αρκετό

Γι’ αυτά που σου ζητάνε

Κοίταξε τώρα ακέραιος

Όλη η ζωή γελάει

Ένα μετά και ένα πριν

Τι θα’ ταν χωρίς Τώρα ;

Είσαι εκείνο το δεντρί που σιωπηλά

Τον άνεμο δαμάζει

Σαν πέτρα αγέρωχη

Υψώνεις τις κορφές σου

Ακόμη κι’ αν

Χαλάζι και βροχή

Λειαίνουν το κορμί σου

Ο Φόβος είναι η ανταμοιβή

Γι’ αυτούς που θα τολμήσουν

Πέντε φορές δοκίμασε

Κι’ ύστερα άλλες πέντε

Ο κόσμος πάει ανάποδα

Κι’ εσύ θα τον ισιώσεις

Σήκωσε πια το χέρι σου

Να πιάσεις το δικό μου

Κοίταξε τώρα ακέραιος

Όλη η ζωή γελάει

Ένα μετά και ένα πριν

Τι θα’ ταν χωρίς Τώρα ;

ΠΟΙΗΣΗ -" Κολύμπα " του Χρήστου Χατζόπουλου

Άλλοτε πέφτεις

Χωρίς στο χέρι σου να είναι

Κι’ άλλοτε ρίχνεσαι

Με τα χέρια

Ανοιχτά

Και πάντα

Σ’ ένα τέλος μαγικό

Βρίσκεσαι όρθιος ξανά

Ή μήπως

Στο βάθος του γκρεμού σου

Έχει μείνει

Ακόμη η κραυγή σου ;

Ότι σε σηκώνει

Δεν είναι πάντα

Το σχοινί που έχεις στο λαιμό

Κι’ ότι σε σκοτώνει

Δεν είναι ποτέ

Η άκρη του

Που κόπηκε

Κολύμπα,

Κι’ ας είναι σκοτεινά

ΠΟΙΗΣΗ - "Μόνο στο όνειρο ξυπνώ" του Χρήστου Χατζόπουλου

(Της Λ)

Ανάμνηση

Δεν βιάστηκες ποτέ να φύγεις

Βιάστηκα

Εγώ

Να σε ζήσω

Σε κάθε βλέμμα της

Υφαίνω τη μέρα

Που θέλω να θυμάμαι

Με το άρωμα του λαιμού της

Φροντίζω

Ν’ ακούω το ρυθμό σου

Γεμίζω

Το βιβλίο μιας αφήγησης

Με λόγια

Που εννοούσαν

Με λέξεις

Που ειπώθηκαν

Μέσα από καθρέφτη

Και

Το άγγιγμά της

Δεν πρόκαμα

Βαθιά να ερμηνεύσω

Να ζεσταθώ

Στο χάδι της επάνω

Αφήνω

Τον Ορισμό

Σε σένα

Ανάμνηση

Μα ξύπνησα πια

Και ξέρω

Να ονειρεύομαι

Σαν αγκαλιά μεγάλη

Τώρα τα ίχνη μου

Αισθάνονται

Και νιώθουν

Πατώ

Και περπατώ

Στο όνειρο που ζώ

Το κουμπί και το φόρεμα. Tου Σωτήρη Δημητρίου

09:53, 08 Φεβ 2014 | tvxsteam tvxs.gr/node/148517

Αφορμή γι’ αυτό το διήγημα στάθηκε μια αλαφροΐσκιωτη γυναίκα που συνάντησα στο Ζάππειο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Ως νέος δεν είχα καθόλου τον νου μου στον γάμο και στην τεκνοποιία. Αυτό –που το μυριζόντουσαν στην μικρή κοινωνία που ζούσα – συν το ότι δεν ήμουν εργατικός με την τρέχουσα έννοια, δεν ευνοούσε τα προξενιά.
«Ο τεμπέλης» έλεγαν «δεν παντρεύεται κι άμα παντρευτεί δεν κάνει παιδιά». Ίσως όχι αδίκως.
Εγώ, λόγου χάρη, έχω κολλήσει δεκαετίες τώρα στο πρώτο έτος σπουδών. Ας με διαγράψουν, να δω κι εγώ τι θα κάνω.
Οι γειτόνισσες καθώς περνούσαν τα χρόνια, μου έκαναν και κάτι τρομερές παρατηρήσεις.
«Άκου να σου πω Σωτήρη» μου λέει μια φορά η κυρά – Γόνη. «Σ’ αυτόν που δεν παντρεύεται δεν δίνουν το χέρι ούτε για συγχαρητήρια, ούτε για συλλυπητήρια».
Ένας δε αγαθός γείτονάς μας – ο κυρ Γιάννης – όταν επέστρεφα απ’ την Αθήνα μου φώναζε.
«Ω παιδί πού ‘ν’ τηηηηηηη;» και εννοούσε τη σύζυγο. Μιλούσε τραγουδιστά, λίγο κερκυραϊκά, όπως μιλούνε στο χωριό Πλέσιο απ’ όπου ήταν η γυναίκα του. Επαλήθευε την παροιμία «από πού ‘σαι Γκέκα μου; Από κει που ‘ναι η γυναίκα μου».
Αυτό το χωριό απ’ τις ηπειρώτικες πλαγιές αντικρίζει την Κέρκυρα. Φαίνεται ότι φτάνει σ’ αυτό, κατά κάποιον τρόπο, η ανάλαφρη χροιά του νησιού. Ίσως την φέρνει ο αγέρας.
«Άντε βρε παιδί μου» μου έλεγαν και οι άλλες γυναίκες «να χαρεί κι η μάνα σου».
Μια φορά, σχετικά προσφάτως, καθόμουν ένα καλοκαιρινό δειλινό μαζί τους, σ’ ένα παγκάκι έξω απ’ το σπίτι μου. Ηλικιωμένες πια όλες γριούλες θα τις έλεγε ένας ξένος.
Ξαφνικά φάνηκε στην μικρή ανηφόρα κι άλλη μια γειτόνισσα. Πλησίασε, στάθηκε σε κάποια απόσταση, έβαλε το χέρι της αντηλιά και φώναξε.
«Ω κοπέλες ποιόν έχετε εκεί;»
Έκανε πως δεν ήξερε.
«Ούι το μεγάλο παιδί της Αλέξως θάρρω, που είναι στην Αθήνα;»
«Ναι» η μάνα μου.
«Το ανύπαντρο;»
«Ναι».
«Τι καρτερεί;»
Της απάντησα εγώ με τον τρόπο των γυναικών. Αφού μ’ αυτές συνομιλούσα συνεχώς.
«Είναι τυχερά αυτά κυρά-Χρυσούλα. Όλα είναι του χεριού κι ο γάμος είν’ της τύχης δεν λένε;»
«Να σου λείπουν αυτά» μου λέει. «Πολλά έμαθες».
«Σε άντρα με μουστάκι και σε γυναίκα με βυζιά, δεν τους λέμε τι να κάνουν» πήρε τον λόγο η κυρά-Λόπη.
«Καλά κάνει Αλέξω» γύρισε στην μάνα μου. «Δεν έχουν εμπιστοσύνη τα παιδιά –παιδί πενήντα ετών- όπως γινήκανε οι μαύρο κοπέλες. Δεν κρένουν οι πέτοι Αλέξω. Κρένουν οι κότες. Κά, κα, κα, κα οι κότες. Έχεις καλό παιδί και θα πάει χαμένο. Καλά κάνει».
«Ε μωρ’ κυρά-Λόπη» είπα πάλι εγώ με τον τρόπο τους. «Ο καλός καλό δεν βλέπει».
Το είπα και αμέσως δαγκώθηκα. Ένοιωσα ότι το είχα παρακάνει, ιδίως στον τόνο της φωνής.
Οι γυναίκες εσιώπησαν αμήχανες. Καλά λένε ή μίλαγε όπως φορείς ή φόραγε όπως μιλείς.
Στην Αθήνα με οδυνηρή έκπληξη είδα τι άσχημη εντύπωση έκανα σε κάτι Βορειοηπειρώτες –που με ρώτησαν πόσα παιδιά έχω- όταν τους είπα ότι είμαι ανύπαντρος.
«Γιατί;» ψέλλισε ο ένας και κατόπι κάτι άλλαξε ριζικά στη στάση τους.
Πόσο θα ήθελα εκείνη τη στιγμή να είχα μια στιγμιαία πολυμελή οικογένεια. Ήδη όμως άρχισαν να συνηθίζουν στα δικά μας γιατί τα παιδιά τους ακολουθούν κατά πόδας τα Ελληνόπουλα.
Στην Αθήνα επίσης στην κλασική ερώτηση των ταξιτζήδων τι οικογένεια έχεις λίγο τα περιπλέκω.
Λέω ότι έκανα δυο αποτυχημένους γάμους με τέσσερα παιδιά –τρία κι ένα- ότι κάνω αιματηρές οικονομίες για να τα βγάλω πέρα και ότι υπολογίζω ως και το σεντς.
Με αυτό το σεντς τους πείθω απολύτως. Τους νοιώθω να μετάνιωσαν που με ρώτησαν. Μου δίνουν με ευλάβεια τα ρέστα, μερικές φορές επί ζημία των. Δυο-τρεις φορές μισοπροσφέρθηκαν να μην μου πάρουν λεφτά.
Η γυναίκα στο Ζάππειο έκοβε κλαράκια από διάφορα φυτά για να τα μεταφυτέψει στο σπίτι της.
Κυρίως όμως έτεινε το αυτί της και εντόπιζε διάφορα πουλάκια μ’ ένα τρομερό, λίγο τρελό, κέφι. Εκεί που μιλούσαμε έλαμπε.
«Άκου, άκου, άκου» μου έλεγε. «Ο σπίνος» ή «άκου κι από κείνο το δέντρο την σουσουράδα». Έκανε δε με το στόμα της ήχους διαφόρων πουλιών.
«Ο κήπος έχει» με πληροφόρησε «και έξι παπαγαλάκια» και μου τα παράστησε πώς κελαηδούσαν.
Αυτή η γυναίκα ήταν παντρεμένη –όπως μου είπε με βαθύ παράπονο- και είχε δυο μεγάλα παιδιά, εφήβους. Ο άντρας της και τα παιδιά της την χτυπούσαν και την κορόιδευαν.
«Κάθε μέρα όμως τους το σκάω και έρχομαι στο Ζάππειο».
Όταν χωρίσαμε κι ενώ είχε λίγο απομακρυνθεί, στράφηκε και με ρώτησε.
«Εσύ τι οικογένεια έχεις;»
«Δεν είμαι παντρεμένος».
Άνοιξε το στόμα της απ’ την έκπληξη και με μάλωσε.
«Α» μου λέει». «Δεν κάνεις καλά, δεν είναι σωστό».
Αυτή η γυναίκα δεν έλεγε να φύγει απ’ τον νου μου και τελικά ήταν η αφορμή, όπως ειπώθηκε, για το διήγημα.
«Βρήκα ένα κουμπί» λέει μια παροιμία «και για χάρη του έραψα ένα φόρεμα». Ή μήπως αφορμή στάθηκε η ωραία αυτή παροιμία που ήθελα κάπου να την χρησιμοποιήσω;
*Ομώνυμο διήγημα από το βιβλίο Το κουμπί και το φόρεμα του συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου (εκδ. Πατάκη).

10/02/2014 – Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια

*Στα πλαίσια του σεμιναρίου «Αφήγηση Ζωής» (http://afigisizois.wordpress.com/about/) πραγματοποιούνται για τέταρτη χρονιά, αφιερώματα σε καταξιωμένες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον τομέα τους, όπως οι: Ζυράννα Ζατέλη, Κώστας Μουρσελάς, Περικλής Κοροβέσης, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Τασούλα Βερβενιώτη, κ.ά..

Η επόμενη συνάντηση του φετινού κύκλου, που θα γίνει στις 10 Φεβρουαρίου 2014 στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, και ώρα 20:30, αφιερώνεται στον συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου, σε μια εφ’ όλης της ύλης «Αφήγηση Έργου – Ζωής» με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο Το κουμπί και το φόρεμα - Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών [2013]- των εκδόσεων Πατάκη.

Όπως πάντα στις αντίστοιχες εκδηλώσεις, η Κρυσταλία Πατούλη συνομιλεί με τoν καλεσμένo, και οι συμμετέχοντες θέτουν τα πιθανά ερωτήματά τους.
Ο Αυγουστίνος από το βιβλιοπωλείο Λεμόνι διαθέτει στις εκδηλώσεις τα βιβλία των προσκεκλημένων.

Info: Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014, και ώρα 8:30μμ, Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής. Τηλ: 210-8673655. Είσοδος Ελεύθερη.
—
*Ο  Σωτήρης Δημητρίου (1955-) γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδος “Τα Νέα” (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού “Διαβάζω” (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του “Η βραδυπορία του καλού”), ενώ το μυθιστόρημά του “Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου” ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους (“Αμέρικα” του Σάββα Καρύδα, “Απ’ το χιόνι” του Σωτήρη Γκορίτσα, “Τα οπωροφόρα της Αθήνας” του Νίκου Παναγιωτόπουλου, κ.ά.
Διαβάστε επίσης στο tvxs:

• Σ. Δημητρίου: Να διαγραφεί το όνειρο της δια βίου εξασφάλισης στη θηλή του κράτους!

• Βιβλίο
• Εκδόσεις Πατάκη
• Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια
• Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
• Κρυσταλία Πατούλη
• Σωτήρης Δημητρίου – συγγραφέας

iphone app για το Tvxs: η έξυπνη εφαρμογή

Σχετικά Άρθρα

Νέος κύκλος για το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» με ελεύθερη είσοδο

Ο Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια 07/02/2014

Η στιγμή του τελικού απολογισμού… Του Κώστα Μουρσελά 22/11/2013

Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια – 10/02/2014

Πρόσκληση – Εκδήλωση – 10/02/2014

Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια

Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια – 10/02/2014

*Στα πλαίσια του σεμιναρίου «Αφήγηση Ζωής» (http://afigisizois.wordpress.com/about/) πραγματοποιούνται για τέταρτη χρονιά, αφιερώματα σε καταξιωμένες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον τομέα τους, όπως οι: Ζυράννα Ζατέλη, Κώστας Μουρσελάς, Περικλής Κοροβέσης, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Τασούλα Βερβενιώτη, κ.ά..
Η επόμενη συνάντηση του φετινού κύκλου, που θα γίνει στις 10 Φεβρουαρίου 2014 στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, και ώρα 20:30, αφιερώνεται στον συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου, σε μια εφ’ όλης της ύλης «Αφήγηση Έργου – Ζωής» με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο Το κουμπί και το φόρεμα (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2013), των εκδόσεων Πατάκη.
Όπως πάντα στις αντίστοιχες εκδηλώσεις, η Κρυσταλία Πατούλη συνομιλεί με τoν καλεσμένo, και οι συμμετέχοντες θέτουν τα πιθανά ερωτήματά τους.
Ο Αυγουστίνος από το βιβλιοπωλείο Λεμόνι διαθέτει στις εκδηλώσεις τα βιβλία των προσκεκλημένων.
Info: Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014, και ώρα 8:30μμ, Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής. Τηλ: 210-8673655. Είσοδος Ελεύθερη.
—
*Ο  Σωτήρης Δημητρίου (1955-) γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδος “Τα Νέα” (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού “Διαβάζω” (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του “Η βραδυπορία του καλού”), ενώ το μυθιστόρημά του “Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου” ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους (“Αμέρικα” του Σάββα Καρύδα, “Απ’ το χιόνι” του Σωτήρη Γκορίτσα, “Τα οπωροφόρα της Αθήνας” του Νίκου Παναγιωτόπουλου, κ.ά.)
Εργογραφία:
- “Ψηλαφήσεις”, ποιήματα, Δωδώνη, 1985,
- “Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη”, διηγήματα, Ύψιλον, 1987· 2η έκδ. Κέδρος, 1990, 4η έκδ. 1998,
- “Ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη”, διηγήματα, Κέδρος, 1989, 4η έκδ. 1998,
- “Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου”, μυθιστόρημα, Κέδρος, 1993, 9η έκδ. 1998,
- “Η φλέβα του λαιμού”, διηγήματα, 1998, 4η έκδ. 1999· βραβείο διηγήματος περιοδικού “Διαβάζω” 1999,
- “Η βραδυπορία του καλού”, διηγήματα, Πατάκης, 2001· βραβείο διηγήματος περιοδικού “Διαβάζω” 2002,
- “Τους τα λέει ο Θεός”, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2002,
- “Τα οπωροφόρα της Αθήνας”, αφήγημα, Πατάκης, 2005,
- “Σαν το λίγο το νερό”, μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2007,
- “Τα ζύγια του προσώπου”, διηγήματα, Πατάκης, 2009,
- “Η σιωπή του ξερόχορτου”, νουβέλα, Πατάκης, 2011,
- “Το κουμπί και το φόρεμα”, διηγήματα, Πατάκης, 2012· βραβείο διηγήματος Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών, 2013

Νέος κύκλος για το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» με ελεύθερη είσοδο

Yπενθυμίζεται ότι το σεμινάριο “Αφήγηση Ζωής” της Κρυσταλίας Πατούλη ξεκινά νέο κύκλο μαθημάτων στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, επίσης την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014, στις 6:30μμ έως τις 8:00μμ, με το πρώτο εισαγωγικό μάθημα του νέου δίμηνου κύκλου που περιλαμβάνει άλλα 8 τρίωρα μαθήματα. Η είσοδος είναι ελεύθερη (με προηγούμενη κράτηση θέσεων των ενδιαφερόμενων λόγω περιορισμένου αριθμού συμμετοχών – τηλ. 8673655, email: cpatouli@yahoo.gr)

• Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
• Κρυσταλία Πατούλη

Σχετικά Άρθρα

Νέος κύκλος για το σεμινάριο «Αφήγηση Ζωής» με ελεύθερη είσοδο 03/02/2014

Η φιλοσοφία της τέχνης & πως να ανακαλύψεις τον συγγραφικό σου εαυτό 01/11/2013

Η πρώτη ηδονή στον κρόταφο. Της Ζυράννας Ζατέλη 08/11/2013

Πρόσκληση 10/2/14 Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής – Νέο εισαγωγικό μάθημα με ελεύθερη είδοδο

Πρόσκληση 10/2/14 σεμινάριο Αφήγηση Ζωής – Νέο εισαγωγικό μάθημα με ελεύθερη είδοδο

Το σεμινάριο “Αφήγηση Ζωής” της Κρυσταλίας Πατούλη (δημοσιογράφος – σύμβουλος ανθρώπινων σχέσεων) ξεκινά νέο κύκλο μαθημάτων στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014, στις 6:30μμ έως τις 8:00μμ, με το πρώτο εισαγωγικό μάθημα του νέου δίμηνου κύκλου που περιλαμβάνει 8 τρίωρα μαθήματα. Η είσοδος είναι ελεύθερη (με προηγούμενη κράτηση θέσεων των ενδιαφερόμενων λόγω περιορισμένου αριθμού συμμετοχών).

Γράφουμε για να μάθουμε!
«Οι ιστορίες μας γίνονται τόσο πολύ δικό μας κομμάτι ώστε και εμείς δεν τις συνειδητοποιούμε, όπως το ψάρι που ανακαλύπτει το νερό τελευταίο» όπως έχει πει ο Jerome Bruner. Στόχος  σε αυτό το σεμινάριο είναι να ανακαλύψουμε το… νερό.
Καθώς οι λέξεις είναι το βασικό υλικό που χτίζουμε τη σχέση μας με την πραγματικότητα, η δύναμη της γραφής γίνεται ένα σημαντικό εργαλείο αυτογνωσίας και δημιουργικότητας.

Για το θεωρητικό κυρίως υπόβαθρο – βιβλιογραφία του σεμιναρίου, έχει πραγματοποιηθεί διάλεξη για φοιτητές του Παντείου Παν/μίου, σε κάλεσμα της συγγραφέως και καθηγήτριας ψυχολογίας, Φωτεινής Τσαλίκογλου.
Περισσότερα: http://afigisizois.wordpress.com/about/
Info: Για το Εισαγωγικό μάθημα με ελεύθερη είσοδο στις 10/2/214, ώρα 18:30, Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, τηλέφωνο για κρατήσεις θέσεων: 210 867 3655, και e-mail για κρατήσεις θέσεων: cpatouli@yahoo.gr (Διεύθυνση: Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερική)

Ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια – 10/02/2014

*Στα πλαίσια του σεμιναρίου «Αφήγηση Ζωής» (http://afigisizois.wordpress.com/about/) πραγματοποιούνται για τέταρτη χρονιά, αφιερώματα σε καταξιωμένες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον τομέα τους, όπως οι: Ζυράννα Ζατέλη, Κώστας Μουρσελάς, Περικλής Κοροβέσης, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Τασούλα Βερβενιώτη, κ.ά..
Η επόμενη συνάντηση του φετινού χειμερινού κύκλου, που θα γίνει στις 10 Φεβρουαρίου 2014 στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, ώρα 20:30, αφιερώνεται στον συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου, σε μια εφ’ όλης της ύλης «Αφήγηση Έργου – Ζωής» με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο Το κουμπί και το φόρεματ (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 2013), των εκδόσεων Πατάκη.
Όπως πάντα η Κρυσταλία Πατούλη συνομιλεί με τoν καλεσμένo, και οι συμμετέχοντες θέτουν τα πιθανά ερωτήματά τους.
Ο Αυγουστίνος από το βιβλιοπωλείο Λεμόνι διαθέτει στις εκδηλώσεις τα βιβλία των προσκεκλημένων.
Info: Εκδήλωση - Σωτήρης Δημητρίου, 10/2/14, ώρα 20:30, Πολυχώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια, Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014 και ώρα 8:30μμ, Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής. Τηλ: 210-8673655. Είσοδος Ελεύθερη.
—
*Ο  Σωτήρης Δημητρίου (1955-) γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδος “Τα Νέα” (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού “Διαβάζω” (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του “Η βραδυπορία του καλού”), ενώ το μυθιστόρημά του “Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου” ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους (“Αμέρικα” του Σάββα Καρύδα, “Απ’ το χιόνι” του Σωτήρη Γκορίτσα, “Τα οπωροφόρα της Αθήνας” του Νίκου Παναγιωτόπουλου, κ.ά.)

• Πολιτισμός
• Από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο
• Κρυσταλία Πατούλη
• Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής
• Κρυσταλία Πατούλη
• Σωτήρης Δημητρίου - συγγραφέας

Σχετικά Άρθρα

Η πρώτη ηδονή στον κρόταφο. Της Ζυράννας Ζατέλη 08/11/2013

Σεμινάριο Αφήγηση Ζωής (Διαγωνισμός) με δωρεάν συμμετοχές σε ανέργους και εκπτώσεις για όλους 13/11/2013

Ο Πολιτισμός του Κοινού Καλού. Από τον Πέδρο Ολάγια

Posted on 30/01/2014 by Κρυσταλία Πατούλη

[…] Μέχρι τότε στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν ήταν πολίτης. Υπήρχαν πολιτισμοί της κορυφής, της συγκεντρωτικής εξουσίας, σε ένα βασιλιά – θεό, ή της μοιρασμένης εξουσίας ανάμεσα σε μια κάστα΄ όχι όμως πολιτισμοί Κοινωνίας Πολιτών. Η δημοκρατία δημιουργήθηκε με βάση το «δήμο»: ένα λαό με συνείδηση της αξιοπρέπειάς του και διατεθειμένο να την ασκήσει.
[…] κι ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κυριαρχούσαν οι μοναρχίες και το κύρος του κατεστημένου, οι ελληνικές συμπολιτείες, διέπονταν από συνελεύσεις ελεύθερων πολιτών, δεσμευμένων στον προσδιορισμό του Κοινού Καλού. Αυτό το εύθραυστο σύστημα δημοκρατίας, βασισμένο στην πολιτική αρετή του ατόμου, επιβίωσε κατά τη διάρκεια πολλών γενεών παρά τις όποιες συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των Ελλήνων. Αν τελικά υπέκυψε ήταν εξαιτίας της πλεονεξίας κάποιων προδοτών ή της άφιξης εξωτερικών εισβολέων
[…] Φαίνεται απίστευτο αλλά από τον μακρινό Οκτάβιο Αύγουστο ως την Ανεξαρτησία των ΗΠΑ, τη Γαλλική Επανάσταση και τις μεταγενέστερες αστικές επαναστάσεις, καμία χώρα του κόσμου δεν κυβερνήθηκε από ένα σύστημα με πλήρως δημοκρατικές και συνταγματικές αξιώσεις. Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες του σήμερα, κληροδοτημένες περισσότερο από τη ρωμαϊκή res publica παρά από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, δεν είναι παρά ολιγαρχίες που αναζητούν νομιμότητα σε μια αμφιλεγόμενη λαϊκή υποστήριξη.

Περισσότερα: Ο Πολιτισμός του Κοινού Καλού. Από τον Πέδρο Ολάγια

Διαλέξτε Τη Λάθος Γραμμή – Το Πείραμα Του Asch

«Η πλάνη δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία». Νίτσε

Είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε τα Κέλλογκ’ς Κορν Φλέικς. Ίσως όμως να μη  γνωρίζετε ότι ο άνθρωπος που τα επινόησε, ο Τζον Χάρβεϊ Κέλλογκ, ήταν ένας ολιστικός γιατρός, φανατικός υπέρμαχος της χορτοφαγίας και της υγιεινής διατροφής, αλλά και ένθερμος πολέμιος του… αυνανισμού.
Να το θυμάστε αυτό την επόμενη φορά που θα προσπαθείτε να αυνανιστείτε ενώ τρώτε κορν-φλέικς.

Στο σημερινό κείμενο δε θα ασχοληθούμε με τα επιτεύγματα του Τζον Χάρβεϊ ούτε με τον αυνανισμό, αλλά με ένα πείραμα που έκανε ο συνονόματος του, Γουίντροπ Νάιλς Κέλλογκ.
Ο συγκεκριμένος Κέλλογκ ήταν ψυχολόγος της σχολής του μπηχεβιορισμού.
Όπως όλοι οι μπηχεβιοριστές έτσι και αυτός πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κατασκευάζεται από τους εξωτερικούς παράγοντες και μπορεί να «προγραμματιστεί» έτσι όπως επιθυμούμε.
Ο Γουίντροπ, όμως, πίστευε ότι και ένας χιμπαντζής θα μπορούσε να μάθει να φέρεται ανθρώπινα, αρκεί να εκπαιδευόταν σωστά.
Για αυτό το λόγο έκανε ένα πείραμα που είναι γνωστό ως: «Ο πίθηκος και ο άνθρωπος».
Το 1930 ο Κέλλογκ «υιοθέτησε» τη Γκούα, μια χιμπατζίνα 7μιση μηνών και ανέλαβε να τη μεγαλώσει μαζί με το παιδί του, τον Ντόναλντ, ο οποίος τότε ήταν 10 μηνών. Έντυνε τη Γκούα με ρούχα, την κοίμιζε σε κρεβάτι, της μάθαινε να τρώει με κουτάλι και πηρούνι στο τραπέζι, της μιλούσε και τη γαργαλούσε. Στην αρχή όλα πήγαιναν κατ’ ευχή.

Η Γκούα δε διέφερε σε τίποτα από τον ανθρώπινο αδελφό της. Είχε μάθει να τρώει μόνη της, έπαιζε με ανθρώπινα παιχνίδια και μπορούσε να πιάσει τη μύτη της, αν της το ζητούσες.
Όταν όμως ο Ντόναλντ έγινε 16 μηνών (και η Γκούα ενός έτους και κάτι) άρχισαν να φαίνονται οι διαφορές ανάμεσα στα δύο είδη: Ο Ντόναλντ ξεκίνησε να μιλάει, κάτι που η Γκούα –τι παράξενο- δεν μπορούσε να κάνει.
Λίγους μήνες μετά ο Κέλλογκ αναγκάστηκε να διακόψει το πείραμα. Ο λόγος; Αντί η Γκούα να γίνεται άνθρωπος, είχε αρχίσει ο Ντόναλντ να συμπεριφέρεται σαν χιμπαντζής!
Ο Κέλλογκ απέδειξε άθελα του ότι ο άνθρωπος είναι το «μιμιτικότερο» των ζώων.
«Φυσικό», θα πείτε, «ένα παιδί να μιμείται, γιατί έτσι μαθαίνει.»
Όμως ένα άλλο ψυχολογικό πείραμα έρχεται να μας δείξει ότι ο άνθρωπος δε μιμείται μόνο για να μαθαίνει, αλλά και για να «ανήκει».
Γιατί ως κοινωνικό ον που είναι (ο Αριστοτέλης τον ονόμαζε «πολιτικό ον»), του είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί τον εαυτό του «εκτός ομάδας».
Το πείραμα έγινε το 1951 από τον Αμερικάνο ψυχολόγο  J. E. Asch.
Ο Ας, λοιπόν, έδειξε σε έξι πρόσωπα μια γραμμή ορισμένου μήκους και τους ζήτησε να βρουν την αντίστοιχη τους, ανάμεσα σε τρεις άλλες που είχαν κι αυτές παρουσιαστεί στον πίνακα.

Από τις τρεις επιλογές που είχαν η σωστή ήταν ολοφάνερα σωστή, αφού οι άλλες δύο ήταν αρκετά μικρότερες.
Όπως θα έχετε μάθει πια -από τα προηγούμενα πειράματα που έχουμε παρουσιάσει- ο πειραματιστής είχε στήσει μια μικρή συνομωσία: Οι πέντε από τους έξι «εθελοντές» ήταν υπάλληλοι του επιστήμονα. Σε αυτούς είχε δοθεί η εντολή να διαλέξουν ομόφωνα, χωρίς να δείξουν καμία αμφιβολία, μία λάθος γραμμή.
Οι πέντε υπάλληλοι «διάλεγαν» πρώτοι και μετά, αφού είχε ακούσει τους προηγούμενους, ήταν η σειρά του αληθινού πειραματόζωου να διαλέξει.
Τα περισσότερα από τα υποκείμενα του πειράματος, ενώ έβλεπαν ότι η γραμμή που είχαν διαλέξει οι προηγούμενοι ήταν λάθος, επέλεγαν την ίδια –τη λάθος!
Και το πιο περίεργο, ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι μόλις το υποκείμενο μάθαινε τη συνομωσία δεν παραδεχόταν ότι διάλεξε τη λανθασμένη γραμμή υποκύπτοντας στην πίεση της… «κοινής γνώμης», αλλά ότι ήταν δικό του λάθος, αβλεψία, ανοησία, κακή εκτίμηση.

Προτιμούσε να πιστεύει ότι έκανε λάθος, παρά ότι φέρθηκε «αγελαία».
Ο Ας απέδειξε (ή τουλάχιστον κατέδειξε, γιατί όπως έχουμε πει στις κοινωνικές επιστήμες δεν υπάρχει απόδειξη) ότι η πνευματική ανεξαρτησία του ανθρώπου είναι ένας μύθος.
Οι άνθρωποι πρωτίστως θέλουμε να ανήκουμε στο σύνολο –ή σε κάποιο υποσύνολο.
Για να το κάνουμε αυτό είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε όποια διαφορετική ιδέα και σκέψη έχουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί.
Για να λες την αλήθεια (την αλήθεια σου, αυτό που εσύ αναγνωρίζεις ως αληθινό) πρέπει να είσαι θαρραλέος.
Όταν οι πάντες σου λένε ότι η γραμμή που βλέπεις είναι η σωστή, ενώ εσύ βλέπεις ότι είναι λάθος, χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να πεις αυτό που πιστεύεις.
Όχι μόνο γιατί μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, αλλά -κυρίως- γιατί μπορεί να βρεθείς εξοστρακισμένος -από την οικογένεια σου, από τους φίλους σου, από τους συμπολίτες σου.
Να μείνεις μόνος, ίσως και να θεωρηθείς τρελός. Αυτό είναι που φοβάται πιο πολύ ο άνθρωπος… Πιο πολύ από το ψέμα ή το θάνατο: Να μείνει μόνος.
Όπως η ελευθερία έτσι και η αλήθεια (που όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι παρά μόνο η άποψη μας για αυτήν, αφού αλήθεια έξω από τον άνθρωπο δεν υπάρχει) θέλει αρετή και τόλμη.
Και αυτός είναι ο λόγος που άνθρωποι με τόσο υψηλό IQ (όπως αναρωτιόταν μια συνδαιτυμόνας του Συμποσίου μας) αποδέχονται αβασάνιστα τόσο λαθεμένες απόψεις.
Δεν είναι βλακεία, είναι δειλία.
Γιατί ο άνθρωπος προτιμάει να συμπορεύεται με τους ανθρώπους που σκέφτονται λανθασμένα –και να υιοθετεί τη γνώμη τους, παρά να μένει μόνος με τη δική του άποψη των πραγμάτων.
Είναι πολύ δύσκολο (ψυχολογικά) να αντιτίθεσαι στην κοινή γνώμη. Και συνήθως είναι και επικίνδυνο.
Γιατί η καθεστηκυία τάξη κινδυνεύει περισσότερο από τους ελεύθερους στοχαστές, παρά από τους ελεύθερους σκοπευτές.
Και η μόνη αληθινή επανάσταση θα έρθει όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, χωρίς να υποκύπτουμε στο φόβο της κοινής γνώμης, γιατί –το έχετε ξανακούσει- καλά συλλογάται μόνο όποιος συλλογάται ελεύθερα.
Ας κλείσουμε αυτό το κείμενο με τα λόγια ενός ανθρώπου που έμεινε μόνος, στις βουνοκορφές της σκέψης του:
«Πόση αλήθεια σηκώνει, πόση αλήθεια αποτολμάει ένα πνεύμα; Αυτό έγινε για μένα, ολοένα και πιο πολύ, το αληθινό μέτρο των αξιών… Η πλάνη δεν είναι τύφλωση, η πλάνη είναι ανανδρία…. Κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα εμπρός προέρχεται από το θάρρος, από την εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας.»
Εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας. Έτσι αρχίζουν όλα όσα ονειρευόμαστε.
Πηγή: sanejoker.info

Φ. Ντοστογιέφσκι: Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου

Το μικρό αυτό διήγημα «Το όνειρο ενός γελοίου» δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι αποτελεί μια συνοπτική ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας από τις απαρχές της μέχρι σήμερα. Μιας κοινωνίας που ξεκίνησε σαν ένας μικρός παράδεισος, χωρίς τάξεις, με κοινοκτημοσύνη στα αγαθά, με δημοκρατία, χωρίς ζήλιες, με ερωτικές σχέσεις χωρίς διαστροφές και χωρίς το σαδισμό και το μαζοχισμό της σύγχρονης κοινωνίας που τότε ήταν άγνωστες έννοιες.

Μια κοινωνία χωρίς ιδιοκτησίες, όπου οι λέξεις δικό μου, δικό σου δεν υπήρχαν ακόμα στο λεξιλόγιο της, η αγάπη στον συνάνθρωπο, στη ζωή, στα δένδρα, στη φύση γενικά ήταν αυτονόητη, που στην πορεία της όμως εκφυλίστηκε αποσυντέθηκε, έγινε ταξική, άρχισαν πόλεμοι, ζήλιες, διαμάχες, διαστροφές, ιδιοκτησίες, θρησκεία που κάθε μια διεκδικούσε την αιώνια αλήθεια της αφήνοντας στη μνήμη των ανθρώπων μια μακρινή θαμπή ανάμνηση ενός χαμένου παράδεισου.

-----------------------

Απόσπασμα

[...] Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Τώρα με λένε τρελό. Θα ήταν τίτλος τιμής αν γι’αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη κι όταν με κοροϊδεύουν και θα έλεγε κανείς, πως τότε ίσα ίσα μου είναι συμπαθής. Θα γελούσα κι εγώ μαζί με αυτούς ευχαρίστως, όχι τόσο για μένα, αλλά για να τους κάνω ευχαρίστηση, αν δεν δοκίμαζα τόση θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη να βλέπω πώς δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό είναι να την γνωρίζεις μόνος εσύ! Αλλα δεν θα καταλάβουν.. όχι, δεν πρόκειται να καταλάβουν..

Άλλοτε υπέφερα πολύ να περνώ για γελοίος δεν φαινόμουν. Ήμουνα. Υπήρξα πάντα γελοίος και ξέρω ότι αναμφίβολα είμαι από γεννησιμιού μου. Θα μουν δε θα μουν επτά μόλις χρονών όταν κατάλαβα πως ήμουνα γελοίος. Ύστερα σπούδασα στο πανεπιστήμιο –και όσο σπούδαζα τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο ήμουν γελοίος. Έτσι που όλη η πανεπιστημιακή μου μόρφωση φαινόταν να μην υπάρχει παρά για να μου δείξει και να μου εξηγήσει, όσο εντρυφούσα σ’αυτήν, πως ήμουν γελοίος. Χρόνο το χρόνο, βεβαιωνόμουνα όλο και περισσότερο ότι από κάθε άποψη παρουσίαζα ένα γελοίο πρόσωπο. Όλος ο κόσμος με κορόιδευε παντού και πάντα. Αλλά κανενός δεν πέρναγε από το μυαλό ότι αν υπήρχε κάποιος στον κόσμο που ήξερε πιο καλά από όλους ότι είμαι γελοίος, αυτός ο άνθρωπος ήμουνα εγώ. Κι αγανακτούσα που κανείς δεν το φανταζόταν. Σε αυτό φταίω και εγώ, η αλαζονεία μου με εμπόδιζε πάντα να ομολογήσω το μυστικό μου. Αυτή η αλαζονεία αυξανόταν με τα χρόνια, και αν αφηνόμουν μπροστά σε οποιονδήποτε να αναγνωρίζω πως ήμουν γελοίος, πιστεύω πως το ίδιο κιόλας βράδυ θα είχα τινάξει τα μυαλά μου με μια πιστολιά. Έφηβος σαν ήμουν, πόσο είχα υποφέρει στη σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αντισταθώ, ότι ξαφνικά θα όφειλα να το ομολογήσω στους συντρόφους μου. Αλλά όταν ενηλικιώθηκα, αν και από χρόνο σε χρόνο είχα βεβαιωθεί ακόμη περισσότερο για την τρομερή ιδιομορφία μου, κατάφερα για τον άλφα ή βήτα λόγο να ηρεμήσω. Ακριβώς επειδή ως τότε αγνοούσα το γιατί και το πώς.

Ίσως το όφειλα σε αυτή την απέραντη μελαγχολία που κυρίευσε την ψυχή μου ύστερα από κάποιο γεγονός απροσμέτρητα ανώτερό μου, δηλαδή: την πεποίθηση που είχα μόνιμα από τότε, ότι εδώ κάτω τα πάντα είναι χωρίς σημασία. Το υποψιαζόμουν αυτό από πολύ καιρό αλλά ξαφνικά βεβαιώθηκα απόλυτα. Ένιωσα απότομα ότι θα μου ήταν αδιάφορο αν ο κόσμος υπήρχε ή αν δεν υπήρχε πουθενά τίποτε. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αισθάνομαι ότι κατά βάθος τίποτε δεν υπήρχε για μένα. Ως τότε νόμιζα πάντα ότι πολλά πράγματα υπήρξαν πριν από μένα. Τώρα αντιλαμβανόμουν ότι τίποτε δεν υπήρχε πριν, ή μάλλον ότι δεν υπήρχε παρά φαινομενικά. Σιγά σιγά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν υπήρξε τίποτε. Έπαψα τότε να ερεθίζομαι με τους ανθρώπους και κατέληξα να μη τους προσέχω καθόλου. Αυτή η διάθεση εκδηλωνόταν ακόμη και στις πιο ασήμαντες περιστάσεις της ζωής: μου συνέβαινε, λόγου χάρη, περπατώντας στο δρόμο, να σκοντάφτω πάνω τους. Όχι γιατί με είχαν απορροφήσει οι σκέψεις, γιατί τότε δεν θα σκεφτόμουν όσα σκέφτομαι: τα πάντα μου ήταν αδιάφορα. Να μπορούσα τουλάχιστον να βρω τη λύση των προβλημάτων! Ούτε ένα δεν είχα λύσει. Και ο Θεός ξέρει πόσες λύσεις είχα προτείνει! Αλλά, επειδή αδιαφορούσα για όλα, πήγαν και τα προβλήματα στο βρόντο.

Να όμως που ξέρω την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια την έμαθα τον περασμένο Νοέμβρη, στις τρεις Νοεμβρίου ακριβώς, και από τότε την έχω σταθερά χαραγμένη στη μνήμη μου. [...]

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Συναφές: 

Το αγόρι με το απλωμένο χέρι

Τα 100 σημαντικότερα βιβλία της ζωής μας

Φτωχοί άνθρωποι με πληγωμένο εγωισμό…

Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών

Η κρυφή συμμετρία της αγάπης. Του Bert Hellinger

[...] Αλλά και η αγάπη εμποδίζει την ισορροπία. Όταν κάποιος κάνει κάτι, που προκαλεί πόνο ή πληγώνει τον άλλο, τότε το πληγωμένο πρόσωπο πρέπει να δώσει πίσω κάτι, που να προκαλεί έναν παρεμφερή πόνο ή δυσκολία, προκειμένου να διατηρήσει μια ισορροπία στο πάρε-δώσε –με έναν τρόπο όμως που να μην καταστρέφει την αγάπη.[...]
---
[…] Το πάρε – δώσε στις οικείες σχέσεις ρυθμίζεται από μιαν αμοιβαία ανάγκη για ισορροπία, αλλά καμμιά συναλλαγή μεστή νοήματος δεν αναπτύσσεται μεταξύ συντρόφων, χωρίς την προθυμία και των δύο να βιώσουν περιοδική ανισορροπία.
Μοιάζει με το περπάτημα – μένουμε ακίνητοι, όταν διατηρούμε τη στατική ισορροπία, ενώ πέφτουμε και παραμένουμε ξαπλωμένοι κάτω, όταν χάσουμε εντελώς την κινητικότητά μας.
Όμως, με το να χάνουμε ρυθμικά την ισορροπία μας και να την ξανακερδίζουμε, προχωράμε μπροστά. Μόλις επιτευχθεί ισορροπία, η σχέση μπορεί είτε να τελειώσει είτε να ανανεωθεί μέσα από καινούργιο πάρε – δώσε.
Οι σύντροφοι στις σχέσεις οικειότητας είναι ισότιμοι – παρόλο που είναι διαφορετικοί- στη συναλλαγή τους και η αγάπη τους επιτυγχάνει και συνεχίζεται, όταν το παίρνω-δίνω τους ισορροπεί τόσο στο αρνητικό, όσο και στο θετικό.
Όταν ο ένας παίρνει χωρίς να δίνει, ο άλλος σύντομα χάνει την επιθυμία να δώσει παραπάνω. Όταν ο ένας δίνει χωρίς να παίρνει, ο άλλος σύντομα δεν θέλει να πάρει άλλο.
Οι σχέσεις συντροφικότητας επίσης τελειώνουν, όταν ο ένας δίνει περισσότερο από ό,τι ο άλλος είναι ικανός ή πρόθυμος να ανταποδώσει.
Η αγάπη περιορίζει το δόσιμο ανάλογα με την ικανότητα του δέκτη να πάρει, ακριβώς όπως περιορίζει το δέχεσθαι ανάλογα με την ικανότητα του δότη να δώσει.
Αυτό σημαίνει ότι η ανάγκη για μια ισορροπία του δούναι και λαβείν μεταξύ των συντρόφων αυτόματα περιορίζει την αγάπη και τη συντροφικότητά τους. Με τον τρόπο αυτό, η ανάγκη μας για ισορροπία εμποδίζει και περιορίζει την αγάπη.
Αλλά και η αγάπη εμποδίζει την ισορροπία. Όταν κάποιος κάνει κάτι, που προκαλεί πόνο ή πληγώνει τον άλλο, τότε το πληγωμένο πρόσωπο πρέπει να δώσει πίσω κάτι, που να προκαλεί έναν παρεμφερή πόνο ή δυσκολία, προκειμένου να διατηρήσει μια ισορροπία στο πάρε-δώσε –με έναν τρόπο όμως που να μην καταστρέφει την αγάπη.
Όταν το πληγωμένο πρόσωπο νοιώθει πολύ ανώτερο για να καταδεχτεί την κατάλληλη ανταπόδοση που απαιτεί η αγάπη, τότε η ισορροπία καθίσταται ανέφικτη και η σχέση τίθεται σε κίνδυνο.
Για παράδειγμα, μια από τις δύσκολες καταστάσεις, που μπορεί ν’ αντιμετωπίσουν δύο σύντροφοι, προκύπτει, όταν ο ένας από τους δύο έχει ένα δεσμό.
Η συμφιλίωση είναι αδύνατη ύστερα από έναν τέτοιο δεσμό, αν ο ένας σύντροφος πεισματικά κλίνει προς την αθωότητα πολώνοντας την ενοχή και την αθωότητα.
Από την άλλη μεριά, αν ο πληγωμένος σύντροφος είναι πρόθυμος να γίνει κι εκείνος ένοχος, με το να επιστρέψει μια μερίδα πόνου, τότε είναι πιθανό να ανασυντάξουν τη σχέση τους.
Αν όμως το πληγωμένο πρόσωπο αγαπά τον σύντροφό του και επιθυμεί να συνεχιστεί η σχέση, ο πόνος που επιστρέφεται δεν πρέπει να είναι της ίδιας ακριβώς ποσότητας μ’ εκείνον που έλαβε, γιατί τότε δεν θα παραμείνει κάποια ανισότητα, για να τους κρατήσει μαζί. Ούτε πρέπει να είναι μεγαλύτερος, επειδή τότε εκείνος που έκανε αρχικά κακό τραυματίζεται και νοιώθει δικαιολογημένος να ψάξει για αντίποινα, ενώ ο κύκλος του πόνου κλιμακώνεται.
Ο πόνος που επιστρέφεται πρέπει να είναι λίγο λιγότερος από εκείνον που αρχικά δόθηκε.
Τότε και η αγάπη και η αίσθηση του δικαίου φτάνουν το σκοπό τους, ενώ η συναλλαγή μπορεί να ανακεφαλαιωθεί και να συνεχιστεί. Με τον τρόπο αυτό, η αγάπη περιορίζει την ανισορροπία.
Μερικοί άνθρωποι δυσφορούν όταν διαπιστώνουν πως, σε τέτοιες περιπτώσεις, η συμφιλίωση που επιτρέπει στην αγάπη να ρέει άφθονα δεν είναι δυνατή, αν δεν γίνει ένοχη η αθώα πλευρά με το να ζητήσει μια δίκαια ανταμοιβή.
Εντούτοις, όπως αναγνωρίζουμε το δέντρο από τους καρπούς του, δεν χρειάζεται παρά μόνο να συγκρίνουμε τους συντρόφους που εφαρμόζουν τη μια προσέγγιση με εκείνα που αφήνουν τον άλλο να καταλάβει και να αναγνωρίσει τι είναι πραγματικά καλό και τι κακό για την συντροφική σχέση και την αγάπη.
[…] Συμβαίνει μερικές φορές οι άνθρωποι να προκαλούν ο ένας στον άλλον ολοένα και μεγαλύτερο πόνο και να συμπεριφέρονται σα να ήταν καλό, αυτό ακριβώς που τραυματίζει την αγάπη τους.
Τότε η ανταλλαγή τους στο αρνητικό επίπεδο αυξάνεται και η ανταλλαγή αυτή τους δένει σφικτά τον έναν πάνω στον άλλον μέσα στη δυστυχία τους.
Διατηρούν μιαν ισορροπία του δούναι και λαβείν, όχι όμως της αγάπης.
Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την ποιότητα μιας σχέσης από τον όγκο του δούναι και λαβείν, καθώς και από το αν η ισορροπία επιτυγχάνεται συνήθως στο καλό ή στο αρνητικό.
Αυτό επίσης δείχνει πως μπορούμε να ανατάξουμε μιαν εξασθενημένη σχέση και να την κάνουμε ικανοποιητική. Οι σύντροφοι μετακινούνται από την ανταλλαγή του πόνου στην ανταλλαγή του καλού, την ενισχύουν και την αυξάνουν με αγάπη.
[…] Κάθε φορά που η αθώα πλευρά συνεχίζει να υποφέρει, παρά τα περιθώρια ανάλογης δράσης που της προσφέρονται, συνήθως ακολουθούν περισσότερα αθώα θύματα και περισσότεροι ένοχοι θύτες.
Η πεποίθηση, ότι αποφεύγουμε να συμμετάσχουμε στο κακό με το να εμμείνουμε στην αθωότητα, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Αντίθετα θα ‘πρεπε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αντιμετωπίσουμε την αδικία –ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνουμε κακό κι εμείς οι ίδιοι.
Αν ο ένας από τους συντρόφους επιμένει σε κάποιο μονοπώλιο αθωότητας, δεν υπάρχει τέλος στην ενοχή του άλλου και η αγάπη τους μαραίνεται.
Εκείνοι που αγνοούν ή υποτάσσονται παθητικά στο κακό, όχι μόνο αποτυγχάνουν να διατηρήσουν την αθωότητά τους, αλλά εξυφαίνουν την αδικία. Η αγάπη απαιτεί το κουράγιο να γίνεσαι ένοχος, εκεί που χρειάζεται.
Πρώιμη συγχώρεση
Η πρώιμη συγχώρεση παρεμποδίζει εξίσου και το δημιουργικό διάλογο, όταν καλύπτει ή αναβάλλει μια σύγκρουση και αφήνει άλλα μέλη της οικογένειας να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Αυτό είναι ιδιαιτέρως καταστροφικό, όταν αυτός που έχει υποστεί κάποια βλάβη προσπαθεί να απελευθερώσει το δράστη από την ενοχή του, σα να ενέπιπτε αυτό στη δικαιοδοσία των θυμάτων.
Αν η συμφιλίωση είναι επιθυμητή, τότε εκείνος που υπέστη τη βλάβη όχι μόνον έχει το δικαίωμα να απαιτήσει επανόρθωση και εξιλέωση, αλλά έχει και την υποχρέωση να το κάνει.
Παράλληλα, ο δράστης όχι μόνον έχει την υποχρέωση να αναλάβει τις συνέπειες των πράξεών του, αλλά και το δικαίωμα να το κάνει.
[…] Η αγάπη υπηρετείται καλά, όταν οι απαιτήσεις του θύματος για επανόρθωση παραμένουν σεβαστές.
[…] Συγχώρεση και συμφιλίωση
Η πραγματικά θεραπευτική συγχώρεση συντηρεί την αξιοπρέπεια του ένοχου προσώπου, όπως και αυτήν του θύματος.
Αυτού του είδους η συγχώρεση απαιτεί να μην πηγαίνουν στα άκρα τα θύματα σε σχέση με αυτά που απαιτούν, καθώς και να αποδέχονται τη σωστή αποζημίωση και επανόρθωση από την πλευρά του θύτη. Χωρίς συγχώρεση, που αναγνωρίζει την ειλικρινή μεταμέλεια και δέχεται την κατάλληλη επανόρθωση, δεν υπάρχει συμφιλίωση.
---
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Bert Hellinger, Η κρυφή συμμετρία της αγάπης. Αναπαράσταση των Ανθρώπινων Συστημάτων: Εμπλοκές και Λύσεις. Επιμέλεια: Δημήτρης Σταυρόπουλος / Ελληνικό Ινστιτούτο Συστημικής αναπαράστασης. Εκδόσεις Medicum.
Σχετικά άρθρα:

• Τι είναι μοίρα; Του Δημήτρη Σταυρόπουλου
• Η εύρεση λύσεων είναι απειλητική. Μπερτ Χέλινγκερ